Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III Ko 16/12/un

POSTANOWIENIE

Dnia 20 marca 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie:

Sędzia S.S.O. Witold Firkowicz

Protokolant – Patrycja Korż

po rozpoznaniu wniosku A. G.

w przedmiocie uznania za nieważne orzeczenia Prokuratora Rejonowego dla Dzielnicy Wrocław- Śródmieście z dnia 26 października 1982 r. sygn. akt 1 Ds. 1261/82 o tymczasowym aresztowaniu,

na podstawie art. 1 ust.1 oraz art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu państwa polskiego (Dz.U. Nr 34, poz. 149),

postanowił

I.  odmówić uznania za nieważne postanowienia Prokuratora Rejonowego dla Dzielnicy Wrocław- Śródmieście z dnia 26 października 1982 r. sygn. akt 1 Ds. 1261/82 o tymczasowym aresztowaniu A. G.;

II.  kosztami procesu obciążyć Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Z zebranego materiału dowodowego, tj. akt IPN WR 28/78 i zeznań świadka A. G. wynika jednoznacznie, że w dniu 26 października 1982 r. został on tymczasowo aresztowany, jako podejrzany o udział w zbiegowisku publicznym w dniu 13 października 1982 r., którego uczestnicy dopuścili się gwałtownego zamachu na interweniującą służbę porządkową, rzucając w funkcjonariuszy MO kamieniami, tj. o czyn z art. 234 § 1 d.k.k. i art. 275 § 1 d.k.k. w zw. z art. 10 § 2 d.k.k. Tymczasowe aresztowanie trwało do 25 lipca 1983 r., kiedy to Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia umorzył postępowania na podstawie przepisów ustawy z 21 lipca 1983 r. o amnestii.

Jak zeznał wnioskodawca przesłuchany w charakterze świadka, w dniu 13 października 1982 r. nie brał udziału w manifestacji, jaka wówczas miała miejsce, a obserwował ją tylko ze zwykłej ciekawości stojąc na skrzyżowaniu ulic (...).

Czyn, pod zarzutem którego został tymczasowo aresztowany A. G. nie był związany z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, aresztowanie nie nastąpiło z powodu takiej działalności, ani też czyn ten nie został popełniony w celu uniknięcia w stosunku do siebie lub innej osoby represji za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Brak jest zatem podstaw do zastosowania przepisu art. 1 cyt. wyżej ustawy z dnia 23 lutego 1991 r.