Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 15/08
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 2 grudnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Małgorzata Gersdorf (przewodniczący)
SSN Zbigniew Myszka
SSN Andrzej Wróbel (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa Browarów […] Spółki Akcyjnej
przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
o nałożenie kary pieniężnej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 2 grudnia 2008 r.,
skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego w W.
z dnia 12 grudnia 2007 r.,
1. oddala skargę kasacyjną,
2. zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 180 (sto
osiemdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
2
Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, dalej jako „pozwany”
lub Prezes Urzędu” decyzją z dnia 28 czerwca 2006 r. nałożył na Browary […] S.A.,
dalej jako „powódka” lub „Spółka” karę pieniężną w kwocie 50.000,00 zł,
stanowiącej równowartość 12.954,00 euro z tytułu nieudzielenia informacji
żądanych przez Prezesa Urzędu na podstawie art. 45 ustawy z dnia 15 grudnia
2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów ( jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr
244, poz. 2080 ze zm.), dalej jako „ustawa”.
Sąd Okręgowy-Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów wyrokiem z 10
maja 2007 r. oddalił odwołanie powódki od powyższej decyzji.
Sąd pierwszej instancji ustalił między innymi, że pozwany, działając na
podstawie art. 43 ust. l ustawy, wszczął z urzędu postępowanie wyjaśniające
mające na celu wstępne ustalenie, czy na krajowym rynku sprzedaży piwa
nastąpiło naruszenie przepisów powyższej ustawy. Prezes Urzędu pismem z 22
lutego 2005 r., na podstawie art. 45 ust. l ustawy, wezwał powódkę do nadesłania
danych i informacji mających znaczenie w sprawie, w tym między innymi wielkości
produkcji i sprzedaży piwa w hektolitrach w 2004 r., w terminie 7 dni pod rygorem
sankcji określonych w ustawie, określając w piśmie zakres żądanej informacji, cel
żądania, termin na udzielenie odpowiedzi i pouczenie o sankcjach za nieudzielanie
informacji lub udzielenie informacji nieprawdziwych albo wprowadzających w błąd
(k. 12 akt administracyjnych).
Pismem z 5 grudnia 2005 r. (k. 19-20 akt adm.) powódka oświadczyła
między innymi, że wielkość produkcji i sprzedaży piwa w hektolitrach w 2004 r.
kształtowała się na poziomie poniżej 1% udziału w rynku, co wskazuje na przedział
mieszczący się w granicach błędu statystycznego, zaś wobec znikomego udziału
Spółki w rynku inne szczegółowe informacje wchodzące w zakres informacji
poufnych nie mogą mieć znaczenia dla postępowania antymonopolowego.
Kolejnym pismem Prezes Urzędu wskazał na obowiązek przekazania
wszelkich koniecznych informacji na żądanie pozwanego oraz obowiązek ochrony
tajemnicy przedsiębiorstwa, jakiemu podlegają pracownicy Urzędu, ponownie
wzywając do udzielenia informacji w terminie 3 dni ze wskazaniem na możliwość
3
nałożenia kary pieniężnej w wysokości od 1000 do 50 000 euro. W odpowiedzi
Spółka ponownie wskazała, że nie zawierała żadnych porozumień zakazanych
ustawą, zakazy ustawy nie są adresowane do niej, gdyż zakaz porozumień ma
zastosowanie do przedsiębiorców, których udział w rynku przekracza 5 lub 10%.
Pozwany kolejnym pismem z 18 stycznia 2006 r. wyjaśnił, czego dotyczy
wszczęte postępowanie i wezwał do udzielenia informacji w terminie do 27 stycznia
2006 r. wskazując, iż w wypadku nieudzielania odpowiedzi w tym terminie będzie
wszczęte postępowanie w sprawie nałożenia kary pieniężnej. Pismem z 31 stycznia
2006 r. Spółka podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko podnosząc, że
żądane informacje są zbędne dla prowadzonego postępowania.
Postanowieniem z 22 lutego 2006 r. Prezes Urzędu wszczął postępowanie o
nałożenie kary o czym poinformował Spółkę wzywając ją jednocześnie do
wskazania wielkości przychodu osiągniętego w 2005 r. Spółka nie udzieliła takiej
informacji.
W ocenie Sądu pierwszej instancji, bezsporny jest fakt nieudzielenia pełnej
informacji na sformułowane przez Prezesa pytania, mimo wskazania dodatkowego
terminu na udzielenie żądanej informacji i dwukrotnego ponaglenia. Sąd wskazał,
iż wprowadzenie art. 101 ustawy miało na celu zdyscyplinowanie uczestników i
ekonomię postępowania prowadzonego w interesie publicznym, zaś udzielenie
informacji niepełnej należy traktować jako nieudzielenie informacji uzasadniające
nałożenie kary pieniężnej określonej w art. 101 ust. 2 pkt 2 ustawy, stanowiącej
instrument prawny dany organowi administracyjnemu w celu wymuszenia
konkretnych, określonych prawem, zachowań przedsiębiorców.
W ocenie Sądu pierwszej instancji, z treści art. 45 ust. 2 ustawy, skierowanego
wyłącznie do organu antymonopolowego wynika, że tylko Prezes Urzędu może
stwierdzić, jakie informacje i w jakiej formie są mu niezbędne, zaś przedsiębiorca
nie ma w tym zakresie żadnych uprawnień. Żądane informacje miały stanowić
podstawę do uznania, czy zachodzą przesłanki wszczęcia postępowania
antymonopolowego i to informacje przekazane przez przedsiębiorców, a nie dane z
GUS-u stanowią podstawę do określenia przez pozwanego udziału w rynku.
Wystąpienie uprzedniego naruszenia przepisów ustawy nie stanowi warunku
nałożenia kary, a jedynie ma wpływ na jej wysokość zgodnie z art. 104 ustawy.
4
Odnosząc się do zarzutów kwestionujących wysokość nałożonej kary Sąd
wskazał, że pozwany wziął pod rozwagę, iż po raz pierwszy Spółka naruszyła
przepisy ustawy, z drugiej strony istotny jest fakt, że powódka obowiązku
przekazania informacji nie wykonała, mimo dwukrotnego ponaglenia przez
Prezesa Urzędu. Wymierzona kara stanowi 0,026% kary maksymalnej, zaś Spółka
nie przekazała informacji o osiągniętych przychodach co uniemożliwia ocenę
wpływu wysokości kary na sytuację powoda. Kary mają charakter zarówno
represyjny jak i prewencyjny, a zagrożenie nimi ma zniechęcić przedsiębiorcę do
naruszania obowiązków wynikających z ustawy. Ponadto obowiązek udzielenia
informacji mogących uzasadniać wszczęcie postępowania antymonopolowego
ciąży na wszystkich przedsiębiorcach i ich związkach, nie tylko tych, które są stroną
postępowania antymonopolowego, wszczynanego w interesie publicznym.
Określenie zakresu tych informacji należy do wyłącznych kompetencji Prezesa
Urzędu i nie może być kwestionowane przez przedsiębiorcę.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 12 grudnia 2007 r. oddalił apelację powódki
od powyższego wyroku Sądu pierwszej instancji.
Sąd Apelacyjny uznał, że nałożenie na skarżącą kary pieniężnej było
uzasadnione. Prezes Urzędu może zgodnie z art. 101 ust. 2 pkt 2 ustawy nałożyć
na przedsiębiorcę, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości stanowiącej
równowartość od 1.000 do 50.000.000 euro, jeżeli przedsiębiorca ten choćby
nieumyślnie nie udzielił informacji żądanych przez Prezesa Urzędu na podstawie
art. 45, bądź udzielił nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd informacji.
Zgodnie zaś z art. 45 ustawy przedsiębiorcy i związki przedsiębiorców są
obowiązani do przekazywania wszelkich koniecznych informacji i dokumentów na
żądanie Prezesa Urzędu, zawierające dane określone w ust. 2, a więc wskazanie
zakresu informacji i okresu, którego dotyczą, wskazanie celu żądania, wskazanie
terminu udzielenia informacji i pouczenie o sankcjach za nieudzielenie informacji
lub za udzielenie informacji nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd. Skoro
zatem Prezes Urzędu wszczął postępowanie wyjaśniające w trybie art. 43 ustawy
mające na celu wstępne ustalenie, czy na rynku sprzedaży piwa nastąpiło
naruszenie przepisów ustawy i wezwał powódkę do nadesłania informacji i danych
mających znaczenie dla ustalenia czy doszło do porozumień, których celem lub
5
skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób
konkurencji na rynku właściwym, powódka była obowiązana do udzielenia tych
informacji, także w zakresie stanowiącym tajemnicę przedsiębiorstwa. Niewątpliwie
obowiązek z art. 45 ustawy obejmuje tylko udzielenie informacji koniecznych z
uwagi na cel i zakres prowadzonego postępowania wyjaśniającego, jednak w
ocenie Sądu Apelacyjnego żądane w niniejszej sprawie informacje były niezbędne
w świetle przesłanek wskazanych w art. 5 ustawy.
Sąd Apelacyjny stwierdził, że niewątpliwie powódka nie udzieliła Prezesowi
Urzędu żądanych wyjaśnień i informacji, w szczególności nie można uznać, aby
taką informacją było stwierdzenie, że Spółka nie jest związana żadnym
porozumieniem i nie przysługuje jej pozycja dominująca, zaś wielkość produkcji i
sprzedaży piwa w 2004 r. kształtowała się na poziomie poniżej 1% udziału w rynku,
a żądane szczegółowe informacje wchodzą w zakres informacji poufnych i nie
mogą mieć znaczenia dla postępowania antymonopolowego.
W ocenie Sądu Apelacyjnego, powódka zajmuje w toku postępowania
sprzeczne stanowiska, wskazując jak w piśmie z 5 grudnia 2005 r., że żądane
informacje są poufne, zaś w apelacji podnosząc, że informacje te, w szczególności
informacja dotycząca wielkości produkcji są powszechne i zostały upublicznione.
Błędnie także powódka powołuje się na treść art. l ustawy podnosząc, iż nie
posiada pozycji dominującej na rynku. Jej udział w rynku piwa nie przekracza 5%,
wobec czego zakazy ustawy nie są do niej adresowane.
Sąd Apelacyjny wskazał, że z treści art. l ustawy wynika, iż jej celem jest
ochrona konkurencji na rynku oraz ochrona przedsiębiorców i konsumentów, zaś
zawarta w art. 4 ustawy definicja przedsiębiorcy nie ogranicza stosowania
przepisów ustawy tylko do przedsiębiorców mających pozycję znaczącą czy
dominującą na rynku. Oczywiście, przesłanką wszczęcia określonych w ustawie
procedur jest ustalenie takiej pozycji, ale wynikający z art. 5 zakaz porozumień,
których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w
inny sposób konkurencji na rynku właściwym kierowany jest do wszystkich
przedsiębiorców, z wyjątkami określonymi w art. 6 ustawy, a więc porozumień
zawieranych między konkurentami, których łączny udział w rynku w roku
kalendarzowym poprzedzającym zawarcie porozumienia nie przekracza 5 % lub
6
porozumień zawieranych między przedsiębiorcami działającymi na różnych
szczeblach obrotu, których łączny udział w rynku w roku kalendarzowym
poprzedzającym zawarcie porozumienia nie przekracza 10 %. Dla ustalenia
łącznego udziału przedsiębiorców zawierających zakazane porozumienia
konieczne jest więc ustalenie udziału w rynku każdego przedsiębiorcy i łącznego
udziału przedsiębiorców, którzy porozumienie zawarli. Ustalenie zaś powiązań
kapitałowych oraz listy akcjonariuszy lub wspólników posiadających co najmniej 5%
głosów na walnym zgromadzeniu akcjonariuszy lub zgromadzeniu wspólników jest
niezbędne dla ustalenia, czy doszło do porozumień określonych w art. 5 ustawy.
Ustawodawca zakazując porozumień ograniczających konkurencję definiuje pojęcie
porozumienia w sposób przykładowy w art. 4 pkt 4 lit. b wskazując, że mogą to być
uzgodnienia dokonywane w jakiejkolwiek formie przez dwóch lub więcej
przedsiębiorców lub ich związki. Oznacza to, że definicja przyjęta przez
ustawodawcę odbiega od cywilistycznego rozumienia pojęcia porozumienia w tym
sensie, że została zakreślona szeroko pozwalając przyjąć za porozumienia
uzgodnienia, a zatem wszelkie formy skoordynowanych działań, które zmierzają do
naruszenia konkurencji - czy przez wyeliminowanie, czy ograniczenie. Istotą tej
formy porozumienia jest koordynacja zachowań przedsiębiorców nie w drodze
nałożenia prawnie wiążącego obowiązku wspólnego działania, lecz przez
świadome wskazanie sposobu współdziałania, którego celem lub skutkiem jest
ograniczenie konkurencji.
Za bezzasadny Sąd Apelacyjny uznał także zarzut, iż w prowadzonym
wcześniej postępowaniu taka forma odpowiedzi jak udzielona obecnie została
uznana za właściwą. Ta kwestia nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy
niniejszej, gdyż ocena niezbędności żądanych informacji oraz czy odpowiedź
udzielona przez skarżącą zawiera żądane informacje i wyjaśnienia podlega ocenie
na podstawie przesłanek postępowania wyjaśniającego prowadzonego obecnie
przez Prezesa Urzędu. Sąd Apelacyjny nie znalazł także podstaw do uznania
wysokości nałożonej na skarżącą kary za nadmierną. Niewątpliwie określając
wysokość kary Prezes Urzędu kierował się wytycznymi zawartymi w art. 104
ustawy nakazującymi uwzględnić w szczególności okres, stopień oraz okoliczności
uprzedniego naruszenia przepisów ustawy. Nie ma podstaw do uznania, iż
7
powyższy przepis nie pozwala na nałożenie kary w wypadku pierwszego
naruszenia przepisów ustawy, ponadto przed nałożeniem kary pozwany trzykrotnie
zwracał się do powódki o udzielenie informacji wskazując na możliwość
zastosowania sankcji z art. 101 ustawy, zaś nie udzielenie przez powódkę, mimo
wezwania, informacji o osiągniętych przychodach uniemożliwiło ocenę wpływu
wysokości kary na sytuację skarżącej. Sąd Apelacyjny uznał za bezzasadny także
zarzut nie uwzględnienia wysokości kar nakładanych na inne podmioty. Wysokość
kary jest w każdym przypadku oceniana indywidualnie w oparciu o kryteria z art.
104 ustawy, zatem sama wysokość kary nakładanej na inne podmioty bez
uwzględnienia przesłanek ustalenia jej wysokości zależnych od okoliczności
konkretnego naruszenia przepisów ustawy, nie może wpływać na wysokość
nałożonej na skarżącą.
Powódka zaskarżyła powyższy wyrok w całości skarga kasacyjną, w której
zarzuciła 1) naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na
wynika sprawy, a mianowicie: a) art. 385 k.p.c. poprzez oddalenie apelacji , mimo
że apelacja powoda była uzasadniona, b) art. 386 § 1 k.p.c. poprzez jego
niezastosowanie i oddalenie apelacji, mimo że apelacja była uzasadniona, c) art.
328 § 2 k.p.c. poprzez niewyjaśnienie, dlaczego Sąd Apelacyjny uznał, że
bezsporne jest, iż powódka nie udzieliła w zakreślonym terminie pełnej odpowiedzi
na żądanie Prezesa Urzędu oraz że informacja o wielkości produkcji i sprzedazy
piwa w roku 2004 podana jako udział w rynku poniżej 1% krajowego rynku piwa nie
była wystarczająca i konieczne było określenie tych wielkości w hektolitrach, a
także dlaczego wysokość kary została ustalona we właściwy sposób bez
odniesienia się do kary w kwocie 1.000 euro nałożonej w postępowaniu
prowadzonym przeciwko T. oraz w sprawie przeciwko L., 2) naruszenie prawa
materialnego, a mianowicie: a) art. 45 ust. 1 w związku z art. 45a oraz z art. 1
ustawy poprzez ich błędną wykładnię wskutek uznania, że powód nie udzielił
koniecznej informacji w rozumieniu art. 45 ust. 1 ustawy na żądanie pozwanego, b)
art. 101 ust. 2 pkt 2 w związku z art. 45 ust. 1 ustawy poprzez uznanie zasadności
nałożenia kary pieniężnej wskutek uznania, że powód nie udzielił informacji o
wielkości produkcji i sprzedaży piwa oraz uznania, że wysokość nałożonej kary jest
odpowiednia przy założeniu, że powód nie udzielił żądanej informacji.
8
Wskazując na powyższe powódka wniosła o zmianę wyroku Sądu
Apelacyjnego w całości i uchylenie decyzji pozwanego z dnia 28 maja 2006 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma uzasadnionych podstaw.
Oczywiście nietrafny jest zarzut naruszenia zaskarżonym wyrokiem art. 328
§ 2 k.p.c. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego zarzut
naruszenia art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. może stanowić
usprawiedliwioną podstawę skargi kasacyjnej tylko wtedy, gdy uzasadnienie
zaskarżonego wyroku nie posiada wszystkich koniecznych elementów bądź
zawiera tak oczywiste braki, które uniemożliwiają kontrolę kasacyjną (por. np.
orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC
1999 r. Nr 4, poz. 83, oraz z dnia 8 października 1997 r., I CKN 312/97, z dnia 19
lutego 2002 r., IV CKN 718/00, z dnia 18 marca 2003 r., IV CKN 11862/00, z dnia
20 lutego 2003 r., I CKN 65/01, z dnia 22 maja 2003 r., II CKN 121/01, z dnia 9
marca 2006 r., I CSK 147/2005). Takich zaś zarzutów z pewnością nie można
postawić uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sądu Apelacyjnego. Przeciwnie, Sąd
Apelacyjny przedstawił szczegółową i wyczerpującą argumentacje prawną
nakazująca przyjąć, że powódka nie udzieliła informacji żądanej przez pozwanego
na podstawie art. 45 ust. 1 ustawy. Świadczy o tym sama treść skargi kasacyjnej, w
której powódka kwestionuje tę argumentację, co nie byłoby możliwe, gdyby
uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie spełniało wymagań z art. 328 § 2 k.p.c.
Oczywiście nietrafny jest zarzut naruszenia zaskarżonym wyrokiem przepisu
art. 45 ust. 1 ustawy. Przepis ten nakłada na przedsiębiorców obowiązek
„przekazywania wszelkich koniecznych informacji i dokumentów na żądanie
Prezesa Urzędu”. Prezes Urzędu może żądać takich informacji zarówno wtedy, gdy
prowadzi postępowanie antymonopolowe przeciwko konkretnemu przedsiębiorcy
(przedsiębiorcom), jak i wówczas, gdy prowadzi postępowanie wyjaśniające.
Postępowanie takie może dotyczyć określonej gałęzi gospodarki (np. rynku piwa).
Służy uzyskaniu lub potwierdzeniu przez Prezesa Urzędu informacji wskazujących
na naruszenie przepisów ustawy. Przepis art. 45 ust. 1 ustawy nakazuje
9
przedsiębiorcom przekazanie Prezesowi Urzędu tych informacji, których zażąda,
jednakże pod warunkiem, że informacje te są konieczne. Ocena, czy informacja
jest konieczna należy do uznania Prezesa Urzędu, który powinien jednakże
kierować się w tym zakresie wymaganiami interesu publicznego, w tym celem i
przedmiotem prowadzonego postępowania wyjaśniającego oraz powinien
uzasadnić, dlaczego żąda określonych informacji. Skierowane do przedsiębiorcy
żądanie przekazania informacji powinno zawierać elementy wymienione w art. 45
ust. 2 ustawy. Przedsiębiorca, od którego Prezes Urzędu zażądał przekazania
informacji, które uznał za konieczne i wskazał zakres informacji, okres którego
dotyczą oraz cel żądania, jest obowiązany udzielić takiej informacji. Nie jest
natomiast uprawniony do odmowy przekazania żądanych informacji z
uzasadnieniem, że jego zdaniem informacje te nie są konieczne w rozumieniu art.
45 ust. 1 ustawy. Tymczasem, powódka w niniejszej sprawie uporczywie
odmawiała przekazania informacji między innymi o wielkości produkcji i sprzedaży
piwa w hektolitrach w 2004 r., mimo że udzielenie takiej informacji nie wymagało od
powódki zaangażowania nieproporcjonalnych środków na jej sporządzenie.
Więcej, przekazanie takiej w istocie nieskomplikowanej informacji było niewątpliwie
łatwiejsze i prostsze niż informacja o tym, że udział powódki na krajowym rynku
piwa kształtuje się poniżej 1%. Sporządzenie rzetelnej informacji o udziale powódki
w krajowym rynku piwa wymagało z pewnością podjęcia wielu dodatkowych
czynności i starań, innych niż tylko proste zestawienie danych dotyczących
wielkości produkcji i sprzedaży piwa przez powódkę w 2004 roku. Ponadto,
określenie udziału powódki w krajowym rynku piwa w 2004 roku byłoby niemożliwe,
gdyby powódka nie znała wielkości własnej produkcji i sprzedaży piwa w
hektolitrach w 2004 roku.
Prowadzi to do konkluzji, że przekazanie przez powódkę informacji
dotyczącej jedynie udziału powódki w krajowym rynku piwa w 2004 roku nie czyniło
zadość obowiązkowi przekazania informacji o wielkości produkcji i sprzedaży piwa
w hektolitrach w 2004 r., powódka nie dostarczyła Prezesowi Urzędu takich
informacji, jakich od niej zażądał.
Nie jest trafny zarzut naruszenia zaskarżonym wyrokiem przepisu art. 101
ust. 2 pkt 2 ustawy, zgodnie z którym Prezes Urzędu może nałożyć na
10
przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości stanowiącej równowartość od 1.000 do
50.000.000 euro, jeżeli przedsiębiorca ten choćby nieumyślnie nie udzielił informacji
żądanych przez Prezesa Urzędu na podstawie art. 45, bądź udzielił
nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd informacji.
Z bezspornych ustaleń i ich prawidłowej oceny prawnej dokonanej przez Sad
Apelacyjny wynika, że powódka nie udzieliła informacji żądanych przez
pozwanego, co zobowiązywało Prezesa Urzędu do nałożenia na powódkę kary
pieniężnej. Pogląd wyrażony implicite w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, jakoby
kara ta nie mogła być wymierzana w toku postępowania wyjaśniającego, jest
oczywiście bezzasadny. Z treści przepisu art. 102 ust. 2 pkt 2 w związku z art. 45
ustawy wynika bowiem jednoznacznie, że kara ta jest nakładana za niewykonanie
ustawowego obowiązku przekazania koniecznych informacji na żądanie Prezesa
Urzędu, który z takimi żądaniami może występować także w ramach postępowania
wyjaśniającego. Pozbawienie Prezesa Urzędu uprawnienia do żądania od
przedsiębiorcy udzielenia koniecznych informacji w toku postępowania
wyjaśniającego, poważałoby sens i skuteczność ustawowego modelu ochrony
konkurencji i konsumentów. Ratio legis przepisu art. 45 ustawy polega na
umożliwieniu Prezesowi Urzędu należytego wykonywania przyznanych mu przez
prawo kompetencji, w szczególności prawidłowego prowadzenia postępowań
uregulowanych ustawą. Podstawę faktyczną wielu tych postępowań stanowią
bowiem informacje, jakie Prezes Urzędu może uzyskać jedynie od przedsiębiorców.
Całkowicie nieuprawniony jest pogląd powódki, jakoby przy wymierzaniu
kary pieniężnej za nieudzielenie żądanych przez pozwanego informacji, należało
uwzględniać wysokość kar pieniężnych nałożonych na innych przedsiębiorców w
ramach postępowań antymonopolowych, w tym w sprawie przeciwko T. S.A. i w
sprawie przeciwko L . Przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej, o której mowa w
art. 102 ust. 2 pkt 2 ustawy, uwzględnia w szczególności okres, stopień (wagę) oraz
okoliczności naruszenia przez przedsiębiorcę przepisu art. 45 ust. 1 ustawy (art.
104 ustawy). Wysokość kary jest zatem w każdym wypadku określana
indywidualnie, przy uwzględnieniu okoliczności konkretnego naruszenia ustawy. Na
wymiar kary pieniężnej nie ma natomiast bezpośredniego wpływu wysokość kar
11
pieniężnych nakładanych na innych przedsiębiorców za uprzednie naruszenie
przepisów ustawy.
Biorąc powyższe pod rozwagę, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.