Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CNP 103/08
POSTANOWIENIE
Dnia 18 grudnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marek Sychowicz
w sprawie ze skargi H. P. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w W. z dnia 9 lipca 2007 r., sygn. akt V Ca (…),
wydanego w sprawie
z wniosku H. P.
przy uczestnictwie M.(…) S.A. w W. i Miasta W.
o wpis, na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 18 grudnia 2008 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 9 lipca 2007 r. Sąd Okręgowy w W. oddalił apelację
wnioskodawczyni H. P. od postanowienia Sądu Rejonowego w W. z dnia 30 stycznia
2007 r. oddalającego wniosek o wydanie postanowienia odmawiającego dokonania w
księdze wieczystej Kw (…) wpisu użytkowania wieczystego na rzecz M.(…) Sp. z o.o. w
W. i dokonanie wpisu ostrzeżenia o toczącej się sprawie o ustalenie prawa do
nieruchomości.
Wnioskodawczyni wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
wymienionego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać – obok oznaczenia orzeczenia, od którego
została wniesiona – przytoczenia podstaw skargi oraz ich uzasadnienie, wniosek o
stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem a także wskazanie przepisu prawa, z
2
którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia
szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy oraz
wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe. Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i
powinny być spełnione w sposób kumulatywny, w związku z czym skarga niespełniająca
któregokolwiek z nich dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie
właściwym dla usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine.
1. Każde wymaganie przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c. ma charakter samoistny,
powinno być zatem spełnione samodzielnie, niezależnie od innych wymagań. Przepis
ten wyraźnie odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, zatem skarga musi zawierać każdy z tych
elementów przedstawiony odrębnie (np.: postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 20
lipca 2005 r., IV CNP 1/05, niepubl., z dnia z 18 stycznia 2006 r., III CNP 21/05, nie publ.
oraz z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140).
Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP
23/05, postawienie przez prawodawcę jako dwu odrębnych wymagań przytoczenia
podstaw i ich uzasadnienia oraz wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne, było zabiegiem w pełni świadomym i uzasadnionym. Po
pierwsze, trzeba pamiętać, że instytucja skargi, o której mowa, została ustanowiona w
celu stworzenia możliwości realizacji uprawnień wypływających z art. 4171
§ 2 k.c.,
zagwarantowanych w art. 77 ust. 1 Konstytucji, przewidującym odpowiedzialność
Skarbu Państwa za szkody wyrządzone przez niezgodne z prawem działania przy
wykonywaniu władzy publicznej. Jest w tej sytuacji oczywiste, że niezgodność z prawem
uzasadniająca odpowiedzialność Skarbu Państwa musi być – już na etapie wnoszenia
skargi – jasno określona przez wskazanie przepisu, z którym skarżone orzeczenie jest
niezgodne. Po drugie, same wady postępowania poprzedzającego wydanie skarżonego
orzeczenia, wytykane w ramach podstaw, nie zawsze powodują niezgodność
orzeczenia z prawem (por. art. 4244
k.p.c.), a jeśli nawet tak się dzieje, to przepisy
wskazane jako naruszone w ramach podstaw nie muszą być – i często nie są – tożsame
z przepisem (przepisami), z którym orzeczenie jest niezgodne. Z tych przyczyn,
zważywszy także na względy czysto normatywne, tj. na konstrukcję art. 4245
k.p.c.,
należy przyjąć, że nie stanowi spełnienia wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt
3 k.p.c. odwołanie się do podstaw skargi lub ich uzasadnienia.
3
W skardze wnioskodawczyni powołano jako jej podstawę nieważność
postępowania (art. 379 pkt 5 k.p.c.), której nie wziął z urzędu pod uwagę Sąd Okręgowy
(art. 378 § 1 k.p.c.) oraz naruszenie art. 62613
§ 1 k.p.c. przez odmowę wpisania
ostrzeżenia o niezgodności stanu prawnego ujawnionego w księdze wieczystej z
rzeczywistym stanem prawnym. W skardze nie wskazano jednakże przepisu prawa, z
którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne. Skarga nie spełnia zatem wymagania
przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.
2. W skardze zawarty jest obszerny wywód mający uprawdopodobnić szkodę
spowodowaną przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy. Nie wynika jednakże
z niego uprawdopodobnienie takiej szkody. Skarżąca nie wskazała jaką poniosła stratę
lub jakie utraciła korzyści na skutek wydania zaskarżonego orzeczenia. Sama odmowa
wpisów w księdze wieczystej, których dokonania domagała się wnioskodawczyni, nie
powoduje zaś utraty lub nienabycia prawa, z czym mogłoby wiązać się poniesienie
szkody. Skarga nie spełnia zatem także wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt
4 k.p.c.
Wobec powyższego, Sąd Najwyższy na podstawie art. art. 4248
§ 1 k.p.c.
postanowił, jak w sentencji.

I CNP 103/08

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia