Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CNP 104/08
POSTANOWIENIE
Dnia 18 grudnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz
w sprawie ze skargi J. N. o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego […]
z dnia 3 października 2006 r., wydanego w sprawie
z powództwa J.N.
przeciwko T. S.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 18 grudnia 2008 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 3 października 2006 r. Sąd Okręgowy oddalił apelację
powódki J. N. od wyroku Sądu Rejonowego z dnia 14 grudnia 2005 r., którym
oddalone zostało powództwo wytoczone przeciwko T. S. o zasądzenie kwoty 2.900
zł z odsetkami w wysokości 0,5% za każdy dzień opóźnienia od dnia 18 kwietnia
2001 r. do dnia zapłaty.
Powódka wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
wymienionego wyroku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać – obok oznaczenia orzeczenia,
od którego została wniesiona – przytoczenia podstaw skargi oraz ich uzasadnienie,
wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem a także wskazanie
przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy oraz wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i powinny być spełnione w sposób
kumulatywny, w związku z czym skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym
dla usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine.
Każde wymaganie przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c. ma charakter
samoistny, powinno być zatem spełnione samodzielnie, niezależnie od innych
wymagań. Przepis ten wyraźnie odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, zatem skarga musi
zawierać każdy z tych elementów przedstawiony odrębnie (np.: postanowienia
Sądu Najwyższego: z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05, niepubl., z dnia
z 18 stycznia 2006 r., III CNP 21/05, nie publ. oraz z dnia 27 stycznia 2006 r.,
III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140).
3
Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 stycznia 2006 r.,
III CNP 23/05, postawienie przez prawodawcę jako dwu odrębnych wymagań
przytoczenia podstaw i ich uzasadnienia oraz wskazania przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, było zabiegiem w pełni świadomym
i uzasadnionym. Po pierwsze, trzeba pamiętać, że instytucja skargi, o której mowa,
została ustanowiona w celu stworzenia możliwości realizacji uprawnień
wypływających z art. 4171
§ 2 k.c., zagwarantowanych w art. 77 ust. 1 Konstytucji,
przewidującym odpowiedzialność Skarbu Państwa za szkody wyrządzone
przez niezgodne z prawem działania przy wykonywaniu władzy publicznej.
Jest w tej sytuacji oczywiste, że niezgodność z prawem uzasadniająca
odpowiedzialność Skarbu Państwa musi być – już na etapie wnoszenia skargi –
jasno określona przez wskazanie przepisu, z którym skarżone orzeczenie jest
niezgodne. Po drugie, same wady postępowania poprzedzającego wydanie
skarżonego orzeczenia, wytykane w ramach podstaw, nie zawsze powodują
niezgodność orzeczenia z prawem (por. art. 4244
k.p.c.), a jeśli nawet tak się
dzieje, to przepisy wskazane jako naruszone w ramach podstaw nie muszą być –
i często nie są – tożsame z przepisem (przepisami), z którym orzeczenie jest
niezgodne. Z tych przyczyn, zważywszy także na względy czysto normatywne,
tj. na konstrukcję art. 4245
k.p.c., należy przyjąć, że nie stanowi spełnienia
wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. odwołanie się do podstaw
skargi lub ich uzasadnienia.
W skardze powódki powołano jako jej podstawę naruszenie prawa
materialnego art. 734 § 1, art. 751 pkt 1 i art. 118 k.c. oraz art. 180 ust. 3 i ust. 1-5
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Nie wskazano
jednakże przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne.
Skarga nie spełnia zatem wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.
Wobec powyższego, Sąd Najwyższy na podstawie art. art. 4248
§ 1 k.p.c.
postanowił odrzucić skargę.

I CNP 104/08

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia