Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 7 stycznia 2009 r.
III PO 1/08
Przepis art. 15 ust. 9 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowa-
nym (Dz.U. Nr 155, poz. 1298 ze zm.) przewiduje sukcesję generalną z mocy
ustawy. Przepis ten ma charakter ściśle, bezwzględnie obowiązujący i nie może
być zmieniony w drodze umowy stron. Przejęcie obowiązków, o których mowa
w tym przepisie, obejmuje nie tylko obowiązki, które istnieją w momencie przy-
stąpienia przez klub sportowy do ligi zawodowej, ale również te, które powstały
wcześniej, ale ujawniły się po tym czasie. Dotyczy to również obowiązku pono-
szenia negatywnych następstw określonych działań (przekupstwa sportowe-
go).
Przewodniczący SSN Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie SN: Jerzy
Kwaśniewski, Herbert Szurgacz (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 stycznia
2009 r. sprawy ze skargi „G.Ł.” SA z siedzibą w Ł. przeciwko Polskiemu Związkowi
Piłki Nożnej od orzeczenia Związkowego Trybunału Piłkarskiego z dnia 21 czerwca
2007 r. [...] i Wydziału Dyscypliny PZPN z 12 kwietnia 2007 r. [...] na skutek skargi
kasacyjnej skarżącego od wyroku Trybunału Arbitrażowego do Spraw Sportu przy
Polskim Komitecie Olimpijskim z dnia 17 października 2007 r. [...], orzeczenia Związ-
kowego Trybunału Piłkarskiego Polskiego Związku Piłki Nożnej w Warszawie z dnia
21 czerwca 2007 r. [...] i orzeczenia Wydziału Dyscypliny Polskiego Związku Piłki
Nożnej w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2007 r.
1. o d d a l i ł skargę kasacyjną od wyroku Trybunału Arbitrażowego do spraw
Sportu
2. w pozostałym zakresie skargę kasacyjną odrzucił.
U z a s a d n i e n i e
2
Trybunał Arbitrażowy do Spraw Sportu przy Polskim Komitecie Olimpijskim
wyrokiem z dnia 17 października 2007 r. oddalił skargę G.Ł. SA od orzeczenia
Związkowego Trybunału Piłkarskiego z dnia 21 czerwca 2007 r. i orzeczenie Wy-
działu Dyscypliny z dnia 12 kwietnia 2007 r.
Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i ich
prawna ocena: Wydział Dyscypliny PZPN w dniu 4 stycznia 2007 r. postanowił
wszcząć postępowanie dyscyplinarne przeciwko Spółce Akcyjnej GKS G.Ł. Postę-
powanie to zostało wszczęte na skutek doniesień medialnych na temat afery korup-
cyjnej oraz na podstawie informacji uzyskanych z Prokuratury Okręgowej w W. w
sprawie R.M. i B.K. - działaczy G.Ł. Pismem z dnia 9 lutego 2007 r. Wydział Dyscy-
pliny zawiadomił G.Ł. o wszczęciu postępowania.
Klubowi zarzucono popełnienie przekupstwa sportowego w siedmiu meczach
w rozgrywkach pierwszej ligi począwszy od 15 czerwca 2007 r. do 13 maja 2008 r. w
postaci: 1) naruszenia § 9 ust 10 pkt 1 Regulaminu Dyscyplinarnego (dalej jako RD),
to jest przekupstwo sportowe oraz § 9 ust 23 pkt 1 RD, tj. rażące naruszenie prawa
PZPN; 2) nieprzestrzegania statutu PZPN; a w szczególności niedopełnienie obo-
wiązku dbania o dobre imię PZPN oraz właściwy klimat wokół polskiej piłki nożnej
(§18 pkt 4) oraz dbanie o poziom moralno - wychowawczy wśród działaczy; zawod-
ników i pracowników (§ 18 pkt 5) przez władze klubu; które zaniechały czynności
mających na celu pełne wyjaśnienie i rozliczenie udziału Klubu będącego członkiem
PZPN w tzw. aferze korupcyjnej w związku z postępowaniem karnym jakie prowa-
dzone jest przeciwko działaczom klubu, co stanowi przewinienie określone w § 9 ust
23 pkt 1 RD - rażące naruszenie prawa PZPN. Na zasadzie określonej w § 1 ust 4
RD, PZPN odpowiedzialność za te przewinienia ponosi Klub.
W dniu 15 marca 2007 r. odbyło się posiedzenie Wydziału Dyscypliny z
udziałem przedstawiciela G.Ł. SA, który podniósł zarzut braku legitymacji biernej wy-
stępującego obecnie w rozgrywkach G.Ł. SA.
Pismem z dnia 17 marca 2007 r. G.Ł. SA zwrócił uwagę na następujące oko-
liczności: 1) Wydział Dyscypliny wszczął postępowanie przeciwko G.Ł. SA, który to
podmiot już nie istnieje, w związku z czym postępowanie powinno być umorzone; 2)
G.Ł. SA powstała 27 czerwca 2006 r., została wpisana do KRS dnia 20 lipca 2006 r.,
a w dniu 27 listopada 2006 r. zawarła ze Stowarzyszeniem Kultury Fizycznej - Górni-
czy Klub Sportowy „G.Ł.” umowę o przekazanie sekcji ze skutkiem na dzień 1 stycz-
nia 2007 r.; 3) wniosek o przyjęcie w poczet członków PZPN G.Ł. SA złożyła w dniu
3
29 września 2006 r., a uchwala w tym zakresie została podjęta przez Okręgowy
Związek dnia 16 października 2006 r., a przez PZPN w dniu 3 stycznia 2007 r. po
podjęciu uchwały o ustaniu członkostwa stowarzyszenia kultury fizycznej.
G.Ł. SA stwierdziła, że z powyższego wynika, iż w okresie, w którym zostały
popełnione czyny opisane w postanowieniu Wydziału Dyscypliny, występujący obec-
nie w lidze podmiot w ogóle nie istniał. W związku z tym G.Ł. SA uznała, że nie może
odpowiadać za przewinienia R.M. i B.K. ponieważ te osoby nigdy w żaden sposób
nie były związane z G.Ł. SA; nie ma podstaw do pociągnięcia ich do odpowiedzial-
ności dyscyplinarnej. G.Ł. SA nie miał żadnych informacji o toczącym się postępo-
waniu dyscyplinarnym; nie mógł zaniechać czegoś do czego jest nieuprawniony. Po-
nadto G.Ł. SA podniosła zarzut przedawnienia roszczeń zgodnie z § 5 ust. 16a RD.
Wydział Dyscypliny pismem z dnia 21 marca 2007 r. zawiadomił G.Ł. SA o
wszczęciu przeciwko niej postępowania dyscyplinarnego. W treści tego pisma Wy-
dział Dyscypliny powołał się na zasady sukcesji w piłce nożnej. W odpowiedzi G.Ł.
SA ponownie podniosła brak legitymacji do występowania w postępowaniu dyscypli-
narnym. W dniu 5 kwietnia 2007 podczas posiedzenia Wydziału Dyscypliny z udzia-
łem przedstawicieli klubu przedstawiono im materiały z postępowania przygotowaw-
czego prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w W.
Oświadczeniem z dnia 11 kwietnia 2007 r. G.Ł. SA podtrzymała swe dotych-
czasowe stanowisko oraz dodatkowo podniosła; że: 1) ukarane winno być stowarzy-
szenie GKS „G.Ł.” które nadal istnieje; 2) brak jest następstwa prawnego G.Ł. SA
gdyż czyny miały miejsce przed powstaniem spółki; 3) materiał dowodowy jest nie-
kompletny, w szczególności trudno ustalić, czy G.Ł. nie był ostatecznie w sprawie
strona pokrzywdzoną, gdyż działania R.M. i B.K. nie przyniosły klubowi korzyści.
W dniu 12 kwietnia 2007 r. Wydział Dyscypliny uchylił środek zapobiegawczy.
W tym samym dniu Wydział Dyscypliny wydał orzeczenie dyscyplinarne, w którym
wymierzył G.Ł. SA karę: 1. przeniesienia do niższej klasy rozgrywkowej o dwie klasy
rozgrywkowe na podstawie § 9 ust. 10 pkt 1 lit. d RD, karę dodatkową 70 000 zł na
podstawie § 4 ust. 1 pkt 2 i § 5 ust. 7 RD; 2. zasadniczą karę pieniężną 200.000 zł na
podstawie § 9 ust. 23 pkt 1 lit. a, oraz jako karę dodatkową na podstawie § 4 ust. 1
pkt 2 i § 4 ust. 4 pkt 3 RD pozbawienie klubu 10 punktów w rozgrywkach ligowych. 3.
w pozostałym zakresie - w odniesieniu do czynów popełnionych przed 31 maja 2003
r. Wydział Dyscypliny postępowanie umorzył wobec przedawnienia.
4
G.Ł. SA wniosła od tego orzeczenia odwołanie do Związkowego Trybunału
Piłkarskiego PZPN, który zmienił zaskarżone orzeczenie w ten sposób, że za prze-
winienie przekupstwa sportowego oraz rażące naruszenie prawa PZPN polegające
na niepoinformowaniu organów dyscyplinarnych o zaistniałych faktach korupcji oraz
niedopełnieniu obowiązku postępowania zgodnego z zasadami sportowego zacho-
wania wymierzył karę przeniesienia do niższej klasy rozgrywkowej o dwie klasy roz-
grywkowe, pozbawienie klubu 6 punktów w rozgrywkach ligowych i karę pieniężną w
wysokości 70.000 zł.
Od tego orzeczenia G.Ł. SA odwołała się do Trybunału Arbitrażowego do
Spraw Sportu przy Polskim Komitecie Olimpijskim, który wyrokiem z dnia 17 paź-
dziernika 2007 r. skargę w całości oddalił.
Wyrok ten oraz poprzedzające go orzeczenia Wydziału Dyscypliny oraz
Związkowego Trybunału Piłkarskiego PZPN G.Ł. SA zaskarżyła w całości skargą
kasacyjną, wnosząc o uchylenie zaskarżonych orzeczeń i wyroku w całości i umo-
rzenie postępowania dyscyplinarnego, względnie o uchylenie zaskarżonych orzeczeń
i wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Jako podstawy skargi kasacyjnej skarżąca wskazała rażące naruszenie przepisów
prawa: 1) niewskazanie w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Trybunału
Arbitrażowego Do Spraw Sportu podstaw faktycznych rozstrzygnięcia: 2) orzekanie
w sprawie przez Związkowy Trybunał Piłkarski, a więc organ powołany po wszczęciu
postępowania, na mocy przepisów uchwalonych po dniu wniesienia odwołania i bez
stosownej delegacji w tym zakresie, a tym samym z naruszeniem zasady lex retro
non agit; 3) udział w składzie orzekającym Związkowego Trybunału Piłkarskiego by-
łego Przewodniczącego Wydziału Dyscypliny K.M. obciążonego zaniechaniem orze-
kania wobec poprzednika skarżącego w lidze i równocześnie pełnomocnika proce-
sowego trenera zatrudnionego w Stowarzyszeniu pod firmą GKS G.Ł. w okresie ob-
jętym zarzutami, a więc osoby wobec której uzasadnione są zarzuty braku obiektywi-
zmu; 4) wskazanie w zaskarżonym orzeczeniu Piłkarskiego Trybunału Związkowego
błędnej podstawy naruszenia Statutu PZPN (§ 57) w sytuacji kiedy postanowienie
statutu odnosi się do składu Najwyższej Komisji Odwoławczej; 5) naruszenie § 11
ust. 4 w związku z § 1 ust. 2 Regulaminu Dyscyplinarnego, polegające na orzekaniu
w sprawie przez Wydział Dyscypliny pomimo braku kognicji organu wobec klubu oraz
rozstrzygnięcie ponad uprawnienie wynikające z RD, a w konsekwencji nieważność
postępowania; 6) wydanie przez Wydział Dyscypliny PZPN orzeczenia z rażącym
5
naruszeniem prawa, a to § 1 ust. 4 i § 2 RD w związku z § 19 uchwały V/37 o człon-
kostwie, w jakim uznano istnienie następstwa prawnego w zakresie odpowiedzialno-
ści dyscyplinarnej, a tym samym z naruszeniem konstytucyjnej zasady nullum crimen
sine lege , nullum crimen sine culpa; 7) niezachowanie przez organy dyscyplinarne
PZPN należytej staranności w podejmowaniu działań dyscyplinarnych w szczególno-
ści wszczynanie postępowań dyscyplinarnych wielokrotnie wobec innych podmiotów i
obciążanie konsekwencjami tego działania skarżącej; 8) orzekanie wobec G.Ł. SA
wbrew uregulowaniom § 20 Statutu oraz § 15 uchwały o członkostwie, z pominięciem
podmiotu nadal będącego członkiem związku, a mianowicie GKS G.Ł., którego dzia-
łacze podejrzani są o popełnienie czynów korupcyjnych; 9) obciążenie konsekwen-
cjami nieprawidłowego działania PZPN tylko skarżącego z naruszeniem § 11 Statutu
w brzmieniu poprzednio obowiązującym (aktualnie art. 11 pkt 4 Statutu) poprzez po-
minięcie faktu przyczynienia się PZPN do zaistniałej sytuacji mające postać narusze-
nia obowiązku ochrony praw i interesów członków Związku polegające na nieinfor-
mowaniu o zagrożeniu postępowaniem dyscyplinarnym, przyznaniu licencji na grę
mimo rzekomo uzasadnionego podejrzenia popełnienia czynu dyscyplinarnego, nie
prowadzeniu postępowania przeciwko bezpośrednim sprawcom czynów; 10) rażące
naruszenie prawa poprzez ukaranie klubu na podstawie § 9 ust. 10 RD, mimo że ani
klub G.Ł. SA ani żaden z jego działaczy nie dopuścił się przewinienia tam opisanego,
a ewentualne popełnienie czynów miało miejsce przed powstaniem obwinionego
Klubu w sytuacji braku sukcesji w zakresie odpowiedzialności dyscyplinarnej’ 11)
orzeczenie przez Organy Dyscyplinarne PZPN nieistniejącej kary przeniesienia o
dwie klasy rozgrywkowe i zastosowanie całkowicie dowolnej wykładni Statutu i RD w
tym zakresie, a więc wbrew § 4 ust. 2 punkt 6 RD, a nadto zastosowanie za przewi-
nienie opisane w § 9 ust. 10 i 23 kar dodatkowych nieprzewidzianych dla tych czy-
nów; 12) rażące naruszenie art. 42 i 45 Konstytucji RP w związku z rozdziałem VI RD
polegające między innymi na naruszeniu prawa do obrony, zasady jawności, bezpo-
średniości i kontradyktoryjności postępowania przejawiającego się między innymi
uniemożliwieniem przeprowadzenia dowodów oraz odmowie udostępnienia akt i
udziału w przesłuchaniu świadków, a także naruszenie naczelnych zasad konstytucji
jak nullum crimen sine lege, nullum crimen sine culpa i in dubio pro reo; 13) rażące
naruszenie przez organy dyscyplinarne PZPN zasad postępowania mające wpływ na
treść orzeczenia, a polegające na przewlekłym jego prowadzeniu, jednostronnej,
fragmentarycznej analizie materiałów dowodowych prowadzącej do uzasadnienia z
6
góry przyjętej tezy, a także wybiórcze w zależności od potrzeb i okoliczności organu
stosowanie regulacji wynikających z innych dziedzin prawa, w tym negowanie
ukształtowanego stanowiska Trybunału Konstytucyjnego w zakresie postępowań re-
presyjnych, całkowite pominięcie tez i argumentów przywołanych przez obwinionego;
14) całkowicie dowolną interpretację przepisów w zakresie prekluzji wszczęcia po-
stępowania dyscyplinarnego z naruszeniem zasady lex retro non agit w jakim organ
przyjął za wiążącą interpretację dotyczącą zawieszenia biegu przedawnienia i jej za-
stosowania wobec obwinionego oraz konstrukcję czynu ciągłego wynikającą z ure-
gulowań nowego Statutu PZPN; 15) naruszenie § 83 pkt 1 i 2 Statutu PZPN, przez
dokonanie przez organy PZPN samodzielnej i własnej interpretacji pojęć: przedaw-
nienia przewinienia dyscyplinarnego, kary przesunięcia do ligi niższej, przejęcia cało-
ści praw i obowiązków majątkowych i niemajątkowych i uznanie iż w ramach tego
pojęcia mieści się przejęcie odpowiedzialności dyscyplinarnej, pomimo tego iż wska-
zany przepis statutu PZPN przewiduje, że prawo do interpretacji Statutu PZPN i
uchwał jego organów przysługuje Walnemu Zgromadzeniu Delegatów i Zarządowi
PZPN lub jego Prezydium.
Skarżąca podniosła także oczywistą niesłuszność zaskarżonych orzeczeń i
wyroku, wskazując na: 1) ukaranie skarżącego na podstawie § 9 ust. 23 punkt 1 re-
gulaminu dyscyplinarnego PZPN za rażące naruszenie prawa PZPN mimo, że ani
G.Ł. SA, ani żaden z jego działaczy nigdy nie dopuścili się przewinienia w zaskarżo-
nych orzeczeniach opisanych i to w sytuacji braku po stronie skarżącej kognicji wo-
bec wymienionych w orzeczeniu działaczy i mimo braku sukcesji w zakresie odpo-
wiedzialności dyscyplinarnej; 2) zastosowanie wobec skarżącej nieproporcjonalnej i
nieadekwatnej kary w stosunku do zarzucanych czynów i ich skali w porównaniu z
innymi obwinionymi.
Jako okoliczności uzasadniające przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
skarżąca wskazała, że wobec wydania zaskarżonych orzeczeń i wyroku z rażącym
naruszeniem przepisów prawa oraz w związku z ich oczywistą niesłusznością jest
ona oczywiście uzasadniona, a także, że liczne naruszenia prawa przy wydawaniu
zaskarżonych orzeczeń i wyroku skutkują nieważnością postępowań.
Pismem z dnia 12 grudnia 2007 r. skarżąca uzupełniła złożoną skargę kasa-
cyjną, podnosząc, że niedopuszczalne jest twierdzenie przez Trybunał Arbitrażowy
Do Spraw Sportu przy Polskim Komitecie Olimpijskim, iż przesłane skarżącej w dniu
12 listopada 2007 r. uzasadnienie wyroku nie było w istocie uzasadnieniem, lecz
7
sprawozdaniem. Skarżąca podkreśliła, że stwierdzenie, iż uzasadnienie wyroku było
wadliwe i późniejsze sporządzenie i przesłanie skarżącej nowego uzasadnienia, po-
wstałego zapewne po zapoznaniu się przez Trybunał Arbitrażowy z zarzutami i ar-
gumentami wskazanymi i podniesionymi w skardze kasacyjnej doprowadziło do dys-
proporcji w działaniach stron i stanowi naruszenie pozycji procesowej skarżącej.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną PZPN wniósł o jej nieprzyjęcie do rozpo-
znania, względnie o jej oddalenie w całości. Uzasadniając swoje stanowisko PZPN
podniósł, że skarżąca nie wykazała, iż skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona
oraz iż zachodzi nieważność postępowania. Podkreślił, że postępowanie dyscypli-
narne ma charakter autonomiczny, oparte jest o przepisy wewnętrzne stowarzysze-
nia, jakim jest PZPN i nie znajdują do niego zastosowania przepisy materialne ani
procesowe prawa karnego ani cywilnego, a odnosi się ono przede wszystkim do za-
sad słuszności i norm etycznych służących do realizacji celów stowarzyszenia.
W piśmie z dnia 25 lutego 2008 r. skarżąca podniosła, że odpowiedź PZPN na
skargę kasacyjną nie spełnia dyspozycji art. 871
§ 1 k.p.c., gdyż nie została podpisa-
na przez profesjonalnego pełnomocnika. Odnosząc się merytorycznie do zarzutów
wskazanych w odpowiedzi na skargę kasacyjną skarżąca stwierdziła, że wywody
PZPN są niesłuszne. Skarga kasacyjna oparta jest na przepisach ustawy z dnia 29
lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym, który w art. 44 statuuje prawo wniesienia
skargi od orzeczenia dyscyplinarnego w przypadku rażącego naruszenia przepisów
prawa lub oczywistej niesłuszności orzeczenia. Skarżąca stwierdziła, że skarga ka-
sacyjna wniesiona przez nią oparta jest na obu powyższych przesłankach i uzasad-
niona, a PZPN w swoim piśmie nie odniósł się do poszczególnych zarzutów skargi
kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 44 ustawy o sporcie kwalifikowanym od orzeczenia dyscyplinar-
nego lub regulaminowego wydanego przez Trybunał Arbitrażowy do Spraw Sportu w
sprawach, o których mowa w art. 43, oraz od postanowienia wydanego na podstawie
art. 23a przysługuje skarga kasacyjna do Sądu Najwyższego w przypadku rażącego
naruszenia przepisów prawa lub oczywistej niesłuszności orzeczenia. Sąd Najwyż-
szy rozpoznaje skargę na zasadach przewidzianych w Kodeksie postępowania cy-
wilnego. Należy przyjąć, że rażące naruszenie prawa lub oczywista niesłuszność
8
orzeczenia, o których mowa w tym przepisie, odnoszą się do orzeczenia Trybunału.
Podstawy skargi nie mogą zatem stanowić naruszenia przepisów (zasad) postępo-
wania przed innymi organami dyscyplinarnymi Polskiego Związku Piłki Nożnej. Skar-
żący formułuje zarzuty braku obiektywizmu członków zespołu orzekającego Związ-
kowego Trybunału Piłkarskiego, wskazanie w orzeczeniu tego organu niewłaściwej
podstawy prawnej naruszenia statutu PZPN, zarzut orzekania w sprawie Związko-
wego Trybunału Piłkarskiego, który został powołany już w toku postępowania dyscy-
plinarnego, zarzut przewlekłości postępowania, jednostronnej i fragmentarycznej
oceny materiałów dowodowych prowadzące do uzasadnienia z góry przyjętej tezy,
naruszenie prawa do obrony, zasady jawności, bezpośredniości i kontradyktoryjności
postępowania. Pod adresem Trybunału został sformułowany zarzut niepełnej treści
uzasadnienia wyroku, co jednak nie stanowi rażącego naruszenia przepisów prawa
w rozumieniu art. 44 ustawy o sporcie kwalifikowanym.
Pozostałe zarzuty skargi dotyczą naruszenia prawa materialnego bądź też
łącznie prawa materialnego i przepisów postępowania. Skarżąca zarzuca, że odpo-
wiedzialność dyscyplinarna klubu za przewinienia korupcji w sporcie powinna mieć
za punkt wyjścia działania korupcyjne konkretnych osób. Zdaniem skarżącego od-
powiedzialność klubu może znaleźć zastosowanie pod warunkiem uprzedniego ska-
zania konkretnych osób w postępowaniu karnym za przestępstwo przewidziane art.
296 b § 2 k.k. oraz spełnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności karnej, w tym
domniemania niewinności, respektowania zasad rozkładu ciężaru dowodu i in. Ta-
kiego uwarunkowania nie przewiduje regulamin dyscyplinarny PZPN, stanowiący
podstawę odpowiedzialności klubu sportowego. Organy dyscyplinarne związku
sportowego w toku postępowania dyscyplinarnego dokonują oceny, czy zaistniało
przewinienie dyscyplinarne przekupstwa sportowego, prowadzą postępowanie do-
wodowe, korzystają z dowodów zgromadzonych przez inne organy, w tym z mate-
riałów zgromadzonych w postępowaniu prokuratorskim. W toku postępowania skie-
rowanego przeciwko G.Ł. SA były podnoszone przytoczone powyżej zarzuty, zostały
one ocenione jako niezasadne przez Wydział Dyscypliny PZPN; ocena ta została
powtórzona przez Trybunał Arbitrażowy.
Zasadniczy zarzut skargi kasacyjnej dotyczy zasadności obarczania strony
skarżącej odpowiedzialnością za działania korupcyjne mające miejsce w czasie,
kiedy klub ten jeszcze nie istniał, a w rozgrywkach piłkarskich uczestniczył Górniczy
Klub Sportowy „G.Ł.”. Zdaniem skarżącej, powoływany jako uzasadnienie art. 15 ust.
9
9 ustawy o sporcie kwalifikowanym, nie stwarza ku temu żadnych podstaw ponieważ
spółka akcyjna wstąpiła w miejsce sekcji, a nie całego Stowarzyszenia Górniczy Klub
Sportowy „G.Ł.”, ponadto zakres praw i obowiązków nowego podmiotu określiła
umowa między tymi podmiotami i wyłącznie z niej wynika rzeczywisty zakres obo-
wiązków skarżącej.
Stanowisko to nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z art. 15 ust. 9 spółka
akcyjna przystępująca do ligi zawodowej w miejsce klubu sportowego niebędącego
spółką akcyjną przejmuje z dniem przystąpienia do ligi zawodowej ogół praw i obo-
wiązków majątkowych oraz niemajątkowych tego klubu, związanych z udziałem we
współzawodnictwie w danej dyscyplinie sportu. Kwestia wstępna dotyczy tego, czy
do ogółu praw i obowiązków majątkowych oraz niemajątkowych należy również po-
noszenie odpowiedzialności (dyscyplinarnej). Zdaniem Sądu Najwyższego, przejęcie
obowiązków, o których mowa w tym przepisie, dotyczy nie tylko obowiązków (zobo-
wiązań), które istnieją (ujawniły się) w momencie przystąpienia do ligi zawodowej, ale
również tych, które powstały wcześniej, ale ujawniły się po tym czasie. Pojęcie obo-
wiązków obejmuje przy tym również obowiązek ponoszenia negatywnych następstw
określonych działań. W kontekście przekupstwa sportowego Trybunał Arbitrażowy
trafnie zwrócił uwagę na racje leżące u podstaw obciążenia następcy konsekwen-
cjami wcześniejszych działań korupcyjnych. Nie jest trafny zarzut skarżącego, że
skoro spółka akcyjna wstąpiła w miejsce sekcji, a nie całego Stowarzyszenia GKS
„G.Ł.”, to przepis art. 15 ust. 9 nie znajduje zastosowania. W świetle wyraźnego
brzmienia przepisu spółka akcyjna przejmuje ogół praw majątkowych oraz niemająt-
kowych tego klubu sportowego „związanych z udziałem we współzawodnictwie
sportowym w danej dyscyplinie sportu”. Czyny korupcyjne wiązały się z udziałem we
współzawodnictwie sportowym, aczkolwiek stanowiły zaprzeczenie zdrowego współ-
zawodnictwa sportowego. Przepis art. 15 ust. 9 przewiduje sukcesję generalną z
mocy ustawy. Nie jest zatem trafne stanowisko skarżącego, że zakres praw i obo-
wiązków związanych z przystąpieniem do ligi zawodowej wynika z umowy między
Stowarzyszeniem GKS a utworzoną spółką akcyjną, która nie przewiduje ponoszenia
konsekwencji działań korupcyjnych przez G.Ł. SA. Przepis ten ma charakter ściśle
bezwzględnie obowiązujący i nie może być zmieniony w drodze umowy stron. Warto
jeszcze wskazać, że zasadniczo zbieżny w treści przepis (art. 36a) zawierała ustawa
z 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej. Na gruncie tego przepisu Sąd Najwyższy w
wyroku z dnia 6 czerwca 2006 r., I PK 267/05 (OSNP 2007 nr 11-12, poz. 158) przy-
10
jął, że przepis ten przewiduje następstwo pod tytułem ogólnym, statuując przejście
ogółu praw i obowiązków o charakterze majątkowym oraz niemajątkowym wiążących
się z prowadzeniem przez sekcję jej działalności sportowej w razie wstąpienia spor-
towej spółki akcyjnej do rozgrywek w miejsce stowarzyszenia kultury fizycznej (klubu
sportowego). Z tego kręgu spraw nie można wyłączyć zaległych wynagrodzeń dla
zawodników sekcji, z którymi stosunek pracy ustał przed wstąpieniem spółki akcyjnej
do rozgrywek w miejsce klubu sportowego.
W skardze kasacyjnej skarżący zarzuca dowolną interpretację przepisów w
zakresie „prekluzji wszczęcia postępowania dyscyplinarnego” oraz „naruszenia § 83
pkt 1 i 2 Statutu PZPN przez dokonanie przez Organy Dyscyplinarne PZPN samo-
dzielnej i własnej interpretacji pojęć: - przedawnienia przewinienia dyscyplinarnego”.
Pomijając okoliczność, że zarzuty odnoszą się do organów dyscyplinarnych PZPN, a
nie orzeczenia Trybunału Arbitrażowego, skarżący nie wyjaśnia na czym polega ta
„dowolna interpretacja” względnie „samodzielna i własna” interpretacja. Zwalnia to
Sąd Najwyższy od rozważenia tego zarzutu.
Wreszcie skarżący zarzuca nadmierną surowość orzeczonych kar dyscyplinar-
nych. Oczywiście nie można podzielić powołanej na uzasadnienie tego zarzutu ar-
gumentacji, odwołującej się do okoliczności, że przewinień dyscyplinarnych korupcji
dopuszczało się wiele innych osób lub klubów piłkarskich, w stosunku do których
jednak nie zostało wszczęte postępowanie dyscyplinarne, co stanowi naruszenie za-
sady równego traktowania.
Skoro skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw, na zasadzie
art. 39816
k.p.c. w związku z art. 44 ust. 5 ustawy o sporcie kwalifikowanym należało
orzec jak w sentencji wyroku.
========================================