Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE Z DNIA 25 LUTEGO 2009 R.
I KZP 38/08
Jeżeli orzeczenie w przedmiocie badania psychiatrycznego oskarżo-
nego, połączonego z jego obserwacją w zakładzie leczniczym, zostało wy-
dane przed dniem 19 października 2008 r. (data oznaczona przez Trybunał
Konstytucyjny jako dzień utraty mocy przez przepisy art. 203 § 1 k.p.k. oraz
art. 203 § 2 w związku z art. 203 § 3 k.p.k. w dotychczasowym brzmieniu),
a zażalenie na to orzeczenie rozpoznawane jest w dniu 24 lutego 2009 r.
(data wejścia w życie ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy –
Kodeks postępowania karnego, Dz. U. z 2009 r. Nr 20, poz. 194) lub póź-
niej, wówczas w dalszym postępowaniu zastosowanie mają przepisy art.
203 k.p.k. w brzmieniu ustalonym wymienioną ustawą nowelizacyjną. Wy-
danie orzeczenia na niekorzyść oskarżonego może jednak okazać się nie-
dopuszczalne z uwagi na ograniczenia wynikające z treści przepisu art.
434 § 1 zd. 2 k.p.k.
Przewodniczący: Prezes SN L. Paprzycki (sprawozdawca).
Sędziowie SN: P. Hofmański, S. Zabłocki.
Prokurator Prokuratury Krajowej: B. Mik.
Sąd Najwyższy w sprawie Stanisława G., po rozpoznaniu, przekaza-
nego na podstawie art. 441 § 1 k.p.k. przez Sąd Apelacyjny w W., posta-
nowieniem z dnia 9 grudnia 2008 r., zagadnienia prawnego wymagającego
zasadniczej wykładni ustawy:

Zob. też uzasadnienie w sprawie I KZP 37/08.
2
„Czy po utracie mocy obowiązującej, to jest z dniem 19 października 2008
roku, przepis art. 203 § 1 i 2 k.p.k. jako niezgodny z Konstytucją w zakresie
wskazanym w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2007 ro-
ku, SK 50/06 (Dz. U. Nr 128), zobowiązuje sąd z urzędu do skierowania
sprawy na posiedzenie celem wydania orzeczenia w przedmiocie zakoń-
czenia obserwacji psychiatrycznej podejrzanego w zakładzie leczniczym
także na okres do 6 (sześciu) tygodni?”
p o s t a n o w i ł odmówić podjęcia uchwały.
U Z A S A D N I E N I E
Przekazane Sądowi Najwyższemu zagadnienie prawne wyłoniło się
w następującej sytuacji procesowej.
W toku postępowania przygotowawczego prowadzonego przeciwko
Stanisławowi G., podejrzanemu o popełnienie przestępstwa określonego w
art. 148 § 1 k.k., podejrzanego poddano, postanowieniem Sądu Okręgo-
wego w P. z dnia 6 października 2008 r., badaniu psychiatrycznemu połą-
czonemu z obserwacją w zakładzie leczniczym, na czas nie dłuższy, niż 6
tygodni w Oddziale Obserwacji Sądowo-Psychiatrycznej Zakładu Opieki
Zdrowotnej Zakładu Karnego w Ł. W uzasadnieniu orzeczenia Sąd podzie-
lił stanowisko biegłych psychiatrów, co do konieczności poddania podej-
rzanego tej metodzie badawczej z uwagi na utrudniony kontakt z podejrza-
nym i niemożność wydania w związku z tym ostatecznej opinii.
Następnie, postanowieniem z dnia 23 października 2008 r., Sąd
Okręgowy w P. działając z urzędu, postanowił „niezwłocznie zakończyć ob-
serwację psychiatryczną”, wykonywaną w oparciu o powołane wyżej po-
stanowienie tego Sądu, tym samym uchylając orzeczenie o zastosowaniu
3
internacji. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia podano, że przepisy, na
podstawie których w tej sprawie zarządzono badanie psychiatryczne połą-
czone z obserwacją w zakładzie leczniczym utraciły moc obowiązującą w
związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2007 roku,
SK 50/06, z dniem 19 października 2008 r. i stąd – wraz z utratą przez nie
mocy obowiązującej – podstawa postanowienia odpadła.
Zażalenie na to postanowienie wniósł prokurator, zaskarżając je na
niekorzyść podejrzanego.
Rozpoznając środek odwoławczy, Sąd Apelacyjny w W. powziął wąt-
pliwości, które znalazły swoje odzwierciedlenie w pytaniu oraz uzasadnie-
niu postanowienia przedstawiającego je Sądowi Najwyższemu.
Sąd Apelacyjny w W., w odniesieniu do sprecyzowanego w pytaniu
problemu, wskazał, przypominając treść rozstrzygnięcia Trybunału Konsty-
tucyjnego, że w związku z tym wyrokiem istnieją dwie możliwości interpre-
tacyjne co do wykładni art. 203 k.p.k. Pierwsza, będąca podstawą zaskar-
żonego orzeczenia, sprowadza się do stwierdzenia, że skoro do dnia 18
października 2008 r. włącznie, ustawodawca nie dokonał nowelizacji art.
203 k.p.k., a z dniem następnym tj. 19 października 2008 r. przepis ten
utracił moc w zakresie wskazanym w sentencji wyroku Trybunału, posta-
nowienia sądów zarządzające badanie oskarżonego połączone z obserwa-
cją w zakładzie leczniczym utraciły podstawę prawną. W tym kontekście
Sąd Apelacyjny w W. przywołał także, dla wykazania braku koherentności
po stronie regulacji karnoprocesowej, ustawę z dnia 19 sierpnia 1994 r. o
ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535 ze zm.), która po-
zwala, co prawda, na umieszczenie danej osoby w szpitalu psychiatrycz-
nym bez jej zgody, lecz jedynie na okres do 10 dni, bez możliwości prze-
dłużenia tego terminu (art. 24 ust. 2). W podsumowaniu tego poglądu Sąd
Apelacyjny w W. stwierdza, że jego zaakceptowanie oznacza konieczność
skierowania po dniu 18 października 2008 r. sprawy z urzędu na posiedze-
4
nie i wydania postanowienia w przedmiocie niezwłocznego zakończenia
tego rodzaju obserwacji.
Druga z możliwych interpretacji, prezentowana już przez Prokuraturę
Krajową w piśmie z dnia 17 października 2008 r., PR I 8020-76/08, skiero-
wanym do Prokuratorów Apelacyjnych, ma prowadzić do wniosku, że po
dniu 18 października 2008 r. możliwe jest stosowanie przepisów art. 203
k.p.k. w zakresie, w jakim nie podważono jego konstytucyjności. Stanowi-
sko takie zasadza się na przekonaniu, że wyrok zakresowy Trybunału Kon-
stytucyjnego (a takim, w świetle tej koncepcji ma być orzeczenie z dnia 10
lipca 2007 r.) polega na tym, że za niezgodny z Konstytucją uznaje on
poddany kontroli przepis w pewnym, określonym w nim zakresie, a w ten
sposób, nie zmieniając tekstu przepisu, zmienia wyrażoną w przepisie treść
normatywną. Skutkiem takiego wyroku jest częściowa utrata mocy obowią-
zującej przepisu polegająca na wyłączeniu możliwości jego stosowania w
zakresie oznaczonym w wyroku Trybunału. Taki wyrok zarazem nie unie-
możliwia stosowania przepisów poddanych kontroli w zakresie, w jakim nie
podważono ich zgodności z Konstytucją, a co za tym idzie, postanowienia
wydane przed dniem 19 października 2008 r., zarządzające badanie połą-
czone z obserwacją na okres nieprzekraczający 6 tygodni, nadal mają
podstawę prawną i mogą być wykonywane.
Ostatni ze wskazanych sposobów wykładni wynika także, zdaniem
Sądu Apelacyjnego w W., z senackiego projektu ustawy o zmianie ustawy
– Kodeks postępowania karnego z dnia 24 lipca 2008 r., a zwłaszcza z je-
go art. 2, regulującego kwestie związane z bezpośrednim działaniem no-
wego prawa do spraw będących w toku postępowania.
Prokurator Prokuratury Krajowej, wnioskiem z dnia 9 stycznia 2009 r.,
wniósł o podjęcie uchwały następującej treści: „Utrata mocy obowiązującej
art. 203 § 1 k.p.k. oraz art. 203 § 2 k.p.k. w związku z art. 203 § 3 k.p.k. w
zakresie wynikającym z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca
5
2007 roku, SK 50/06 (Dz. U. Nr 128, poz. 903) nie powoduje automatycz-
nie utraty mocy postanowienia o poddaniu oskarżonego badaniu psychia-
trycznemu połączonemu z obserwacją w zakładzie leczniczym, wydanego
na podstawie wskazanych wyżej przepisów w ich dotychczasowym
brzmieniu. Sąd powinien natomiast rozważyć – zgodnie z art. 190 ust. 4
Konstytucji RP – czy postanowienie zarządzające obserwację nie zostało
wydane wbrew wymogom określonym w wyroku Trybunału Konstytucyjne-
go z dnia 10 lipca 2007 r. w odniesieniu do art. 203 § 1 k.p.k. i art. 203 § 2
k.p.k. w związku z art. 203 § 3 k.p.k.”.
Prokurator Prokuratury Krajowej dla uzasadnienia swojego stanowi-
ska, przytaczając treść wyroku i argumenty Trybunału Konstytucyjnego,
odwołał się do istoty wyroku zakresowego oraz poglądów prezentowanych
w tej mierze w literaturze przedmiotu i orzecznictwie. Wskazał w szczegól-
ności, że skutkiem takiego orzeczenia jest częściowa utrata mocy obowią-
zującej przepisu polegająca na wyłączeniu możliwości jego stosowania w
zakresie określonym w wyroku. Dokonanie nowelizacji dostosowującej
tekst przepisu do treści, jaka wynika z wyroku Trybunału Konstytucyjnego,
ma przy tym wprawdzie być pożądana, ale jej brak nie uniemożliwia stoso-
wania przepisu w zakresie, w jakim nie podważono jego konstytucyjności.
We wniosku podkreślono także, że Trybunał Konstytucyjny, choć stwierdził
niekonstytucyjność rozważanej regulacji w części, nie zakwestionował, co
do zasady, możliwości stosowania tego rodzaju badania. Z tego powodu,
sąd decydujący o tym badaniu powinien – zdaniem prokuratora Prokuratu-
ry Krajowej – zapewnić oskarżonemu gwarancje, o jakich mowa w orze-
czeniu Trybunału. To zaś, ma się odbywać w procedurze znajdującej swe
pierwotne źródło w art. 190 ust. 4 Konstytucji z 1997 r., przewidującej moż-
liwość wznowienia postępowania w sprawie jednostkowego aktu stosowa-
nia prawa, który został oparty na przepisie uznanym następnie przez Try-
bunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją. To z kolei oznacza, że w
6
każdej sprawie, w której zarządzono badanie połączone z obserwacją sąd
powinien z urzędu zbadać, czy podstawy tego zarządzenia znajdują opar-
cie w podanych przez Trybunał w uzasadnieniu wyroku standardach, czy
też nie – i w zależności od odpowiedzi na powyższe albo kontynuować ta-
kie badanie, albo niezwłocznie uchylić zarządzające je postanowienie.
Konkludując, prokurator zwrócił uwagę na to, że gdyby przyjąć zało-
żenie przeciwne, uznające „unicestwienie” przepisów art. 203 k.p.k. w zw. z
utratą mocy obowiązującej przepisów wskazanych w wyroku Trybunału,
doprowadziłoby to do skutków – jego zdaniem – absurdalnych, wręcz do
osłabienia gwarancji procesowych oskarżonego. Okres postępowania kar-
nego (a często i tymczasowego aresztowania) musiałby ulegać bezzasad-
nemu wydłużaniu do czasu wprowadzenia przez ustawodawcę odpowied-
nich zmian w prawie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Na wstępie, przed przystąpieniem do uczynienia jakichkolwiek roz-
ważań w niniejszej sprawie, wskazać należy, przywołując stanowisko wy-
rażone w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2009 r., I KZP
37/08, że wypowiadanie się w kwestiach związanych z przedstawioną w
pytaniu problematyką związane jest z niezwykle niepokojącą, patologiczną
wręcz praktyką ustawodawcy, który w zakreślonym przez Trybunał Konsty-
tucyjny terminie nie doprowadza systemu prawnego do stanu zgodnego z
Konstytucją. Sądowi Najwyższemu, a i sądom powszechnym, przychodzi
więc rozstrzygać kwestie, które z założenia nie powinny się przed nimi zna-
leźć. Działający należycie ustawodawca, któremu słusznie przypisuje się
przymiot racjonalności, nie powinien dopuszczać do takiej sytuacji. Gdyby
w zakreślonym przez Trybunał Konstytucyjny okresie dokonano odpowied-
niej nowelizacji Kodeksu postępowania karnego, sądy powszechne i Sąd
Najwyższy nie musiałyby zajmować się omawianą problematyką. Wszelkie
konsekwencje tego stanu rzeczy są wynikiem zaniechania legislacyjnego.
7
Przekazanie Sądowi Najwyższemu w trybie art. 441 § 1 k.p.k. zagad-
nienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy uzależnione
jest od łącznego wystąpienia szeregu przesłanek – musi się ono wyłonić w
czasie rozpoznawania środka odwoławczego i mieć znaczenie dla roz-
strzygnięcia sprawy w postępowaniu odwoławczym oraz dotyczyć istotnego
problemu interpretacyjnego, związanego z wykładnią przepisu, który w
praktyce sądowej jest rozbieżnie interpretowany albo też jest wadliwie lub
niejasno sformułowany. Przedmiotem zagadnienia prawnego nie może być
natomiast określony sposób rozstrzygnięcia sprawy, czy też zastosowania
przepisów, w tym potwierdzenie albo zaprzeczenie słuszności określonego
poglądu interpretacyjnego prezentowanego przez sąd odwoławczy, czy
tym bardziej kwestia ustaleń faktycznych (R. A. Stefański: Instytucja pytań
prawnych do Sądu Najwyższego w sprawach karnych, Kraków 2001, s.
254-261, 352-371 i konsekwentnie Sąd Najwyższy np. w postanowieniach:
z dnia 26 lutego 2004 r., I KZP 41/03, OSNKW-R 2004, poz. 406, z dnia 24
maja 2005 r., I KZP 15/05, OSNKW 2005, z. 7-8, poz. 60, z dnia 28 wrze-
śnia 2006 r., I KZP 16/06, OSNKW 2006, z. 10, poz. 90, z dnia 26 lipca
2007 r., I KZP 17/07, OSNKW 2007, z. 9, poz. 62 i z dnia 28 kwietnia 2008
r., I KZP 6/08, OSNKW 2008, z. 6, poz. 42).
W niniejszej sprawie nie wszystkie przesłanki zostały spełnione.
Po pierwsze, Sąd Apelacyjny w W. poza prezentacją dwóch możli-
wych, a zarazem przeciwstawnych sposobów interpretacji art. 203 k.p.k. w
kontekście wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2007 r., SK
50/06, nawet nie podjął próby samodzielnego dokonania oceny poszcze-
gólnych argumentów, przemawiających za każdym z poglądów i rozważe-
nia, który z nich jest właściwy. Sąd pytający poprzestaje na tej prezentacji,
oczekując, że to Sąd Najwyższy, w jego zastępstwie, rozstrzygnie o spo-
sobie wykładni. Jest to szczególnie widoczne w tej części pisemnych mo-
tywów postanowienia Sądu Apelacyjnego w W., w której Sąd ten, miast
8
skupić się nad rozważaniami dotyczącymi wątpliwości związanych z zakre-
sem obowiązywania art. 203 k.p.k. od dnia 19 października 2008 r., a więc
przedmiotem istotnym z punktu widzenia występowania do Sądu Najwyż-
szego w trybie art. 441 § 1 k.p.k., dokonuje weryfikacji postanowienia Sądu
pierwszej instancji pod kątem tego, czy spełnia ono wymogi określone w
uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Przy tym, przywoływanie
w tej mierze projektu Kodeksu karnego – druk sejmowy 1274 z dnia 18
sierpnia 1995 r. – i odwoływanie się do zawartych w nim stwierdzeń, zresz-
tą wprost za Trybunałem Konstytucyjnym, polega co najmniej na nieporo-
zumieniu. Zawarte w nim motywy odnoszą się bowiem nie do rozważanej
metody badawczej, a środka zabezpieczającego umieszczenia w zakładzie
leczniczym – co ze zrozumiałych względów, przede wszystkim uwzględnia-
jących charakter i cele obu instytucji, nie może być utożsamiane, czy cho-
ciażby tylko odnoszone na zasadzie bliższej czy dalszej analogii.
Po drugie, co uwidacznia już treść samego pytania, Sąd Apelacyjny
zmierza do uzyskania odpowiedzi na pytanie, jak ma w niniejszej sprawie
postąpić, co także – z przyczyn już wymienionych – jest podstawą do od-
mowy podjęcia uchwały.
Po trzecie wreszcie, w dniu 24 lutego 2009 r. weszła w życie ustawa
z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego
(Dz. U. Nr 20, poz. 104), której przepisy – wobec działania, w sprawach
niezakończonych prawomocnie, reguły „chwytania sprawy w locie” – zdez-
aktualizowały pytanie prawne, z którym wystąpił sąd odwoławczy. Gdyby
bowiem nie szczególne uwarunkowanie, o którym mowa będzie w końco-
wej części uzasadnienia tego postanowienia, sprawę tę rozstrzygnąć nale-
żałoby stosując po prostu przepis art. 203 k.p.k. w jego nowym brzmieniu.
W tej sytuacji, Sąd Najwyższy odmówił podjęcia uchwały, podzielając
jednocześnie wszystkie argumenty i uwagi sformułowane w uzasadnieniu
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2009 r., I KZP 37/08,
9
odnoszące się do istoty i charakteru wyroku zakresowego Trybunału Kon-
stytucyjnego, jego skutków oraz znaczenia, jakie dla ustalenia zakresu ob-
owiązywania art. 203 k.p.k. miało użycie w sentencji wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2007 r., SK 50/06 formuły „w zakresie, w
jakim”.
Stwierdzić zatem należy, że skoro wyrok Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 10 lipca 2007 r., dotyczący art. 203 § 1 i 2 k.p.k., nie jest orzecze-
niem zakresowym, to z upływem terminu określonego w pkt II tego wyroku,
a więc w dniu 19 października 2008 r., przepisy, których dotyczył pkt I-1
oraz I-2, utraciły moc. Nie oznacza to jednak, że jednocześnie utraciły moc
prawną także i orzeczenia, które zostały wydane na ich podstawie. Dotyczy
to zarówno orzeczeń nieprawomocnych, jak i prawomocnych.
Część z tych ostatnich, prawomocnych, z dniem wejścia w życie
ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania
karnego, została z mocy prawa „skorygowana” (ograniczenie w zakresie
możliwości ich wykonywania) przez jej art. 2, zgodnie z którym „z dniem
wejścia w życie ustawy tracą moc postanowienia o poddaniu oskarżonego
badaniu psychiatrycznemu połączonemu z obserwacją w zakładzie leczni-
czym albo o przedłużeniu takiego badania, wydane na podstawie art. 203 §
3 ustawy (...) w zakresie zarządzającym łączny okres obserwacji ponad 8
tygodni”. Nie ulega przy tym wątpliwości, że ta „korekta” nie może dotyczyć
orzeczeń, które przed wejściem w życie ustawy nowelizacyjnej zostały już
w całości wykonane. Równie bezsporne powinno pozostawać to, że nieza-
leżnie od uzyskania cechy prawomocności, orzeczenia o zarządzeniu lub
przedłużeniu obserwacji nie podlegały wykonaniu w okresie od dnia 19
października 2008 r. (to jest od daty oznaczonej przez Trybunał jako dzień
utraty mocy przez art. 203 § 1 i 3 k.p.k. w dotychczasowym brzmieniu), do
dnia 24 lutego 2009 r. (to jest wejścia w życie noweli). Gdyby jednakże do
wykonania orzeczenia o zarządzeniu lub przedłużeniu internacji w tym
10
okresie jednak doszło, wówczas osoba, której ono dotyczyło, ma prawo do
wystąpienia z powództwem odszkodowawczym przeciwko Skarbowi Pań-
stwa przed sądem cywilnym.
Ponieważ art. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. jest jedynym przepi-
sem międzyczasowym zawartym w tej noweli, zasadne jest przyjęcie, że w
odniesieniu do wszystkich orzeczeń nieprawomocnych zadziałała – jak to
już stwierdzono wcześniej, uzasadniając odmowę podjęcia uchwały – pod-
stawowa procesowa reguła intertemporalna, zgodnie z którą sprawy nie
zakończone prawomocnie przed zmianą normatywną, „chwytane są w lo-
cie” przez nowe przepisy. Jednakże, z uwagi na szczególny charakter
orzeczeń w przedmiocie obserwacji w zakładzie zamkniętym, wśród orze-
czeń nieprawomocnych należy jeszcze rozróżnić te, które można określić
mianem pozytywnych (o zastosowaniu lub przedłużeniu obserwacji w za-
kładzie leczniczym) od tych, którym należałoby nadać miano negatywnych
(o odmowie internacji).
W wypadku nieprawomocnego zastosowania internacji i zaskarżenia
postanowienia sądu, organ ad quem, orzekający po dniu wejścia w życie
ustawy nowelizującej, uprawniony jest do merytorycznego orzekania i
ewentualnego skorygowania tego orzeczenia w taki sposób, aby odpowia-
dało ono standardowi określonemu przez art. 203 § 1 i § 2 k.p.k. w nowym
brzmieniu.
Natomiast jeżeli chodzi o orzeczenia, którymi odmówiono zastoso-
wania obserwacji w zakładzie zamkniętym a także, którymi uchylono orze-
czenia o jej zastosowaniu, i zostały one zaskarżone na niekorzyść oskar-
żonego, sąd powinien zbadać czy zachodzą przesłanki orzekania na nieko-
rzyść podejrzanego z uwagi na ograniczenia wynikające z treści przepisu
art. 434 § 1 zd. 2 k.p.k. Rzecz bowiem w tym, że w wypadku wniesienia
środka odwoławczego na niekorzyść przez podmiot kwalifikowany, w tym
przez oskarżyciela publicznego, sądowi odwoławczemu wolno orzec na
11
niekorzyść oskarżonego wyłącznie w razie stwierdzenia uchybień podnie-
sionych w środku odwoławczym lub podlegających uwzględnieniu z urzę-
du. Tymczasem, we wchodzących tu w grę sytuacjach procesowych,
oskarżyciel publiczny nie mógł odwołać się do racji uzasadniających ewen-
tualną zmianę skarżonego orzeczenia, albowiem racje te zaistniały dopiero
z chwilą wejścia w życie ustawy nowelizującej art. 203 k.p.k. Nie oznacza
to jednak, że w odniesieniu do tej grupy przypadków reguła „chwytania
spraw w locie” w ogóle nie działa. Gdyby bowiem sąd odwoławczy doszedł
do wniosku, że również w świetle nowych przepisów brak jest podstawy
prawnej do umieszczenia oskarżonego w zakładzie zamkniętym, powinien
utrzymać w mocy orzeczenie „negatywne”, stosując jednak już nowe prze-
pisy.
Dodać należy, że ponieważ orzeczenia wydawane w przedmiocie in-
ternacji nie nabierają cech prawomocności materialnej, ewentualne pra-
womocne postanowienie o zakończeniu badania połączonego z obserwa-
cją w zakładzie leczniczym, spowodowane działaniem reguły gwarancyjnej
określonej w art. 434 § 1 zd. 2 k.p.k., nie będzie stało na przeszkodzie, aby
wystąpić ponownie – w wypadku spełnienia przesłanek określonych w
znowelizowanych już przepisach – o orzeczenie przez sąd takiego bada-
nia, rzecz oczywista z uwzględnieniem okresu pobytu oskarżonego w za-
kładzie zamkniętym na podstawie poprzedniego orzeczenia.
Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd Najwyższy orzekł, jak
na wstępie.