Pełny tekst orzeczenia

WYROK Z DNIA 12 MARCA 2009 R.
SNO 9/09
Przewodniczący: sędzia SN Edward Matwijów (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Małgorzata Wrębiakowska-Marzec, Kazimierz Zawada.
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y z udziałem sędziego
Sądu Okręgowego – Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego oraz protokolanta po
rozpoznaniu w dniu 12 marca 2009 r. sprawy sędziego Sądu Rejonowego w związku z
odwołaniem obwinionej od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 2 października 2008 r.,
sygn. akt (...)
1. u t r z y m a ł w mocy zaskarżony wyrok;
2. kosztami odwoławczymi postępowania dyscyplinarnego o b c i ą ż y ł Skarb
Państwa.
U z a s a d n i e n i e
Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego przy Sądzie Okręgowym zarzucił sędziemu
Sądu Rejonowego, że w dniu 24 maja 2007 r. w A. jako sędzia tamtejszego Sądu
Rejonowego, będąc sprawozdawcą i przewodniczącą składu orzekającego w sprawie
karnej sygn. akt II K 625/05 przeciwko Janowi G. i 15 innym oskarżonym o czyny z
art. 286 § 1 k.k. i inne, obejmującej w zakresie przedmiotowym 323 zawnioskowanych
aktem oskarżenia świadków, a także inne materiały procesowe zebrane w 100 tomach
akt – bezpodstawnie odroczyła rozprawę na pierwszym jej terminie, odwołując
również pozostałe wyznaczone do dnia 29 listopada 2007 r. kolejne terminy rozpraw
w tej sprawie, przez co dopuściła się rażącej i oczywistej obrazy przepisów prawa, tj.
art. 2 § 1 pkt 4 k.p.k., art. 366 § 2 k.p.k., art. 34 § 3 k.p.k. oraz art. 401 § 1 k.p.k. i art.
404 § 1 k.p.k., a także uchybiła godności urzędu sędziowskiego poprzez naruszenie §
2 i § 8 Zbioru Zasad Etyki Zawodowej Sędziów wprowadzonego uchwałą Krajowej
Rady Sądownictwa nr 16/2003 z dnia 19 lutego 2003 r., tj. popełnienia przewinienia
dyscyplinarnego określonego w art. 107 § 1 u.s.p.
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny wyrokiem z dnia 6 lutego 2008 r., sygn. akt
ASD (...), uznał sędziego Sądu Rejonowego w ramach zarzucanego przewinienia
dyscyplinarnego za winną tego, że w dniu 24 maja 2007 r. w A. jako sędzia
tamtejszego Sądu Rejonowego będąc sprawozdawcą i przewodniczącą składu
orzekającego w sprawie karnej II K 625/05 przeciwko Janowi G. i 15 innym
oskarżonym o czyny z art. 286 § 1 k.k. i inne, obejmującej w zakresie przedmiotowym
323 zawnioskowanych aktem oskarżenia świadków, a także inne materiały procesowe
2
zebrane w 100 tomach akt – odraczając rozprawę na pierwszym jej terminie odwołała
bezpodstawnie pozostałe, wyznaczone do dnia 29 listopada 2007 r. kolejne terminy
rozpraw w tej sprawie, przez co dopuściła się rażącej i oczywistej obrazy przepisów
prawa, tj. art. 2 § 1 pkt 4 k.p.k., art. 366 § 2 k.p.k., art. 34 § 3 k.p.k. oraz art. 410 § 1
k.p.k. i art. 404 § 1 k.p.k., a także uchybiła godności urzędu sędziowskiego poprzez
naruszenie § 8 Zbioru Zasad Etyki Zawodowej Sędziów wprowadzonego uchwałą
Krajowej Rady Sądownictwa nr 16/2003 z dnia 19 lutego 2003 r., czym wypełniła
dyspozycję przewinienia dyscyplinarnego z art. 107 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2007 r.
– Prawo o ustroju sądów powszechnych i za ten czyn na postawie art. 109 § 1 pkt 1
u.s.p. wymierzył jej karę upomnienia.
Odwołanie od tego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze wniósł
Minister Sprawiedliwości, który zarzucił rażącą łagodność orzeczonej kary
dyscyplinarnej upomnienia w stosunku do przypisanego obwinionej przewinienia
dyscyplinarnego i domagał się na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 128 u.s.p.
zmiany wyroku w zaskarżonej części przez zaostrzenie orzeczonej kary i wymierzenie
obwinionej za przypisane przewinienie na podstawie art. 109 § 1 pkt 4 u.s.p. kary
dyscyplinarnej przeniesienia na inne miejsce służbowe.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny wyrokiem z dnia 27 czerwca 2008 r., sygn.
akt SNO 51/08, uwzględniając odwołanie Ministra Sprawiedliwości uchylił
zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze i w tym zakresie sprawę
przekazał Sądowi Apelacyjnemu – Sądowi Dyscyplinarnemu do ponownego
rozpoznania.
Po ponownym rozpoznaniu sprawy, Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny
wyrokiem z dnia 2 października 2008 r., na podstawie art. 109 § 1 pkt 4 u.s.p., orzekł
wobec sędziego Sądu Rejonowego, uznanej za winną wyrokiem Sądu Apelacyjnego z
dnia 6 lutego 2008 r., sygn. akt ASD (...), przewinienia dyscyplinarnego z art. 107 § 1
u.s.p., karę dyscyplinarną w postaci przeniesienia na inne miejsce służbowe.
Od powyższego wyroku odwołanie wniosła sędzia Sądu Rejonowego w części
dotyczącej orzeczenia o karze i zarzucając temu orzeczeniu rażącą surowość kary w
stosunku do wagi przypisanego jej czynu domagała się na podstawie art. 109 § 5 u.s.p.
odstąpienia od jej wymierzenia, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i
przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu odwołania skarżąca podniosła, iż w dalszym ciągu uważa, że jej
merytoryczna decyzja o odroczeniu sprawy, która później stanowiła podstawę do
wszczęcia wobec niej postępowania dyscyplinarnego była słuszna. Obecnie toczące się
wobec niej postępowanie dyscyplinarne jak i dwa poprzednie prawomocnie
zakończone orzeczeniem kary dyscyplinarnej nagany, są wynikiem konfliktowej
sytuacji, która wytworzyła się w sądzie. Obaj jej przełożeni Prezesi Sądu Rejonowego
3
i Okręgowego zamiast rozwiązywać problemy na drodze polubownej uruchomili
środki dyscyplinarne.
W związku z powyższym autorka odwołania stawia pytanie czy zachodzi
przesłanka tak surowego jej ukarania na drodze dyscyplinarnej.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Wniosków odwołania sędziego Sądu Rejonowego oraz argumentacji zawartej w
uzasadnieniu tego środka odwoławczego nie można zaakceptować.
Kara dyscyplinarna w postaci przeniesienia na inne miejsce służbowe, która
została orzeczona wobec obwinionej jest niewątpliwie karą surową. Ale na tle
całokształtu okoliczności tej sprawy, które miał na uwadze Sąd Apelacyjny – Sąd
Dyscyplinarny nie jest ona na tyle rażąco i niewspółmiernie surowa, że zachodziłaby
potrzeba jej złagodzenia.
Nie można bowiem było nie dostrzec takich okoliczności, na które powołał się
Sąd dyscyplinarny pierwszej instancji, że sędzia Sądu Rejonowego była już
dwukrotnie karana dyscyplinarnie karą nagany za przewinienia o podobnym
charakterze.
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny słusznie przyjął, że stwierdzona
prawomocnie przewlekłość postępowania, która nastąpiła w dwóch sprawach obciąża
również tego sędziego. Nie mogła również pozostać bez wpływu na rodzaj kary
orzeczonej w przedmiotowej sprawie oczywista i rażąca obraza przepisów
postępowania karnego, o których mowa w opisie przewinienia. Podjęcie decyzji o
zdjęciu z wokandy kilkunastu spraw wyznaczonych w różnych terminach w sytuacji
procesowej, która mogła być rozwiązana w sposób bezkolizyjny w inny sposób,
świadczy o braku rzetelności obwinionej. Takie postępowanie godziło w dobro
wymiaru sprawiedliwości.
W tej sytuacji, uznając, że orzeczona kara dyscyplinarna przeniesienia na inne
miejsce służbowe odpowiada wadze przypisanego obwinionej przewinienia,
uwzględnia w sposób należyty rozmiar szkody jaką swoim zachowaniem obwiniona
wyrządziła dobru służby, podważając zaufanie do nieskazitelności charakteru
sędziego, nie znajdując podstaw do uwzględnienia wniosków odwołania Sąd
Najwyższy  Sąd Dyscyplinarny orzekł jak na wstępie.