Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III K 42/13

POSTANOWIENIE

Dnia, 08 marca 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział III Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Mariusz Wiązek

Protokolant: Aleksandra Borowska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Justyna Pilarczyk

po rozpoznaniu sprawy M. K.

z wniosku skazanego

z dnia 5 lutego 2013 r. (data wpływu)

w przedmiocie wydania wyroku łącznego

p o s t a n a w i a

I. na podstawie art.17 § 1 pkt 7 k.p.k. umorzyć postępowanie o wydanie wyroku łącznego;

II. na podstawie art. 619 § 1 k.p.k. w zw. z art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. W. kwotę 147,60 złotych brutto (stu czterdziestu siedmiu złotych sześćdziesięciu groszy) tytułem kosztów obrony z urzędu.

III. zwalnia skazanego od ponoszenia kosztów postępowania zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

W dniu 05 lutego 2013 roku do Sądu Okręgowego we Wrocławiu wpłynął wniosek skazanego M. K. o wydanie wyroku łącznego i połączenie w ramach tego wyroku kar orzeczonych wyrokami Sądu Rejonowego w Elblągu w sprawach II K 817/07 oraz II K 361/11, wyrokami Sądu Rejonowego w Częstochowie w sprawach III K 585/08 oraz III K 587/09 oraz wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu w sprawie III K 276/03.

Rozpoznając powyższy wniosek Sąd ustalił, że w sprawie M. K. został wydany wyrok łączny na skutek wniesienia przez skazanego wniosku z dnia 02 kwietnia 2012 r. W wyroku łącznym z dnia 21 grudnia 2012 roku, sygn. akt III K 126/12 Sąd Okręgowy we Wrocławiu połączył kary pozbawienia wolności wymierzone na mocy orzeczeń:

1. Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 20 kwietnia 2011 r., sygn. akt III K 587/09

2. Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 27 kwietnia 2011 r., sygn. akt II K 361/11

3. Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 12 sierpnia 2011 r., sygn. akt IV K 481/11

4. Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 15 września 2011 r., sygn. akt II K 718/11.

i wymierzył skazanemu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności. Natomiast postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego obejmującego skazania z orzeczeń:

1. Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 23 lutego 2006 r., sygn. akt III K 276/05;

2. Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 2 października 2007 roku, sygn. akt II K 817/07;

3. Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 17 grudnia 2008 r., sygn. akt III K 585/08;

umorzył na podstawie art. 572 k.p.k. z uwagi na brak podstaw na do wydania wyroku łącznego.

Z kolejnego wniosku skazanego z dnia 28.01.2013 roku wynika, iż ponownie zwraca się on o wydanie wyroku łącznego obejmującego wskazane powyżej orzeczenia.

Sąd zważył, co następuje :

Zgodnie z art. 17 § 1 punkt 7 k.p.k. nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone albo wcześniej wszczęte toczy się. Negatywna przesłanka procesowa opisana we wskazanym przepisie może wystąpić w procesie karnym nie tylko przy orzekaniu w przedmiocie odpowiedzialności za popełniony czyn, ale także w odniesieniu – m.in. – do wydania wyroku łącznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18.02.2005 r. sygn. akt V KK 458/04).

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 października 2005 roku, V KK 151/05, Lex Nr 157208, stwierdził, że „ukonstytuowany w art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. bezwzględny zakaz równoległego prowadzenia postępowań karnych dotyczących tego samego przedmiotu procesu, w stosunku do tej samej osoby, ma pełne odniesienie do postępowań w przedmiocie wydania wyroku łącznego. Warunkiem zachowania wymaganej w takim przypadku tożsamości podmiotowo-przedmiotowej, poza tą samą osobą skazanego, jest to, aby równolegle prowadzone postępowania odnosiły się do tych samych wyroków jednostkowych, a więc orzeczeń obejmujących te same czyny tej samej osoby”. Podobne założenie, ale tylko do etapu orzekania, należy przyjąć w konfiguracji procesowej, gdy już po wydaniu prawomocnego wyroku łącznego na wokandę sądu trafia kolejna sprawa w przedmiocie wydania wyroku łącznego z uwagi na złożenie przez skazanego nowego wniosku. (Wyrok SN z dnia 30 listopada 2011 r., II KK 149/11). Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż skazany w ponownie złożonym wniosku o wydanie wyroku łącznego nie wskazał dodatkowego orzeczenia skazującego za czyn jednostkowy, które nie byłoby już przedmiotem postępowania w sprawie III K 126/12, dlatego też brak jest warunków do wydania kolejnego wyroku łącznego. Bez wątpienia podstawą rozpozna powinno być dodatkowe orzeczenie, które nie stanowiło przedmiotu rozstrzygnięcia we wcześniej wydanym prawomocnym wyroku łącznym.

Wobec faktu, iż uprzednio zainicjowane przez skazanego postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego, tj. postępowanie III K 126/12 zostało już prawomocnie zakończone, w związku z upłynięciem terminu do zaskarżenia orzeczenia, a nadto wydany w tym postępowaniu wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 21 grudnia 2012 r. zapadł w analogicznej do obecnej sytuacji prawnej skazanego, Sąd uznał, że w niniejszej sprawie zachodzi negatywna przesłanka procesowa w postaci powagi rzeczy osądzonej, res iudicata. Tym samym niedopuszczalne jest ponowne procedowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego w sytuacji prawnej tożsamej do tej, jaka miała miejsce w chwili wydania wyroku łącznego w sprawie III K 126/12. Naruszenie normy wynikającej z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. prowadziłoby wszak do tego, że w obrocie prawnym funkcjonowałyby dwa orzeczenia wydane w takim samym stanie faktycznym i prawnym. Taki stan rzeczy jest niedopuszczalny w polskim procesie karnym, co zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 listopada 2011 r., II KK 149/11 „w sytuacji gdy wobec tej samej osoby zapadły dwa prawomocne wyroki łączne, w których węzłem kary łącznej objęto tylko te same skazania, które objęte były tym węzłem w wyroku, który uprawomocnił się wcześniej, drugi z tych wyroków dotknięty jest w tym zakresie rażącym naruszeniem prawa, zaliczanym do tzw. bezwzględnych przyczyn uchylenia orzeczenia, przewidzianym w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k., określanym jako naruszenie powagi rzeczy osądzonej (art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.).”

Wobec powyższego zainicjowane przez skazanego kolejne postępowanie o wydanie wyroku łącznego należało umorzyć, uznając, iż postępowanie wszczęte uprzednio zostało zakończone prawomocnym wyrokiem.

Na podstawie § 14 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U 2002r., Nr 163, poz. 1348) zasądzono na rzecz obrońcy skazanego adw. M. W. kwotę 147, 60 zł brutto tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej z urzędu skazanemu.

Orzeczenie o kosztach sądowych w sprawie o wydanie wyroku łącznego oraz o wynagrodzeniu obrońcy z urzędu znajduje oparcie w przepisach powołanych w części dyspozytywnej postanowienia .

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak na wstępie.

III K 42/13

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE