Pełny tekst orzeczenia

WYROK Z DNIA 29 WRZEŚNIA 2009 R.
SNO 73/09
Przewodniczący: sędzia SN Jerzy Steckiewicz.
Sędziowie SN: Tadeusz Wiśniewski (sprawozdawca), Kazimierz Jaśkowski.
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y z udziałem sędziego
Sądu Okręgowego – Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Okręgowego,
przedstawiciela Krajowej Rady Sądownictwa oraz protokolanta po rozpoznaniu w
dniu 29 września 2009 r. sprawy sędziego Sądu Rejonowego w związku z odwołaniem
Ministra Sprawiedliwości i Krajowej Rady Sądownictwa od wyroku Sądu
Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 29 czerwca 2009 r., sygn. akt (...)
1) zaskarżony wyrok u t r z y m a ł w mocy;
2) kosztami postępowania dyscyplinarnego o b c i ą ż y ł Skarb Państwa.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny wyrokiem z dnia 29 czerwca 2009 r., sygn.
akt (...), uznał sędziego Sądu Rejonowego za winną popełnienia przewinienia
służbowego określonego w art. 107 § 1 ustawy z 27 lipca 2001 r.  Prawo o ustroju
sądów powszechnych i za to na podstawie tegoż artykułu z związku z art. 109 § 1 pkt
2 wskazanej ustawy wymierzył obwinionej karę nagany. Przewinienie służbowe
polegało na tym, że w dniach 5 października 2006 r., 28 grudnia 2007 r., 21 i 22
stycznia 2008 r. oraz 28 kwietnia 2008 r. w A., w sposób oczywisty i rażący naruszyła
art. 48 § 1 pkt 1 k.p.c., gdyż będąc wnioskodawcą względnie uczestnikiem
postępowania w sprawach wieczystoksięgowych wydała – bliżej opisane w
wymienionym wyroku – orzeczenia o określonych wpisach do księgi wieczystej. Sąd
Dyscyplinarny pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podkreślił
miedzy innymi powoływaną przez obwinioną okoliczność, że z punktu widzenia
formalnego (a w zasadzie merytorycznego) dokonane wpisy nie budziły jakichkolwiek
zastrzeżeń.
Od tego wyroku odwołanie na niekorzyść obwinionej złożyli Minister
Sprawiedliwości i Krajowa Rada Sądownictwa, zaskarżając ten wyrok w części
dotyczącej orzeczenia o karze.
Minister Sprawiedliwości powołując się na art. 438 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 128
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych, zarzucił
zaskarżonemu wyrokowi rażącą niewspółmierność orzeczenia o karze dyscyplinarnej
nagany w stosunku do stopnia zawinienia obwinionej i wagi przypisanego jej
2
przewinienia dyscyplinarnego. Podnosząc ten zarzut Minister Sprawiedliwości wniósł
o zmianę wyroku w zaskarżonej części przez zaostrzenie orzeczonej kary i
wymierzenie obwinionej, na podstawie art. 109 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001
r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych, kary dyscyplinarnej usunięcia z
zajmowanej funkcji. Z uzasadnienia odwołania wynika, że chodzi tu o funkcję
przewodniczącego Wydziału.
Także Krajowa Rada Sądownictwa, powołując się na art. 438 pkt 4 k.p.k. w zw.
z art. 128 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych,
zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi rażącą niewspółmierność orzeczenia o karze
dyscyplinarnej nagany w stosunku do przypisanego przewinienia,
nieodzwierciedlającej stopnia społecznej szkodliwości i nie spełniającej w związku z
tym celów, jakie ma osiągnąć. Zgłaszając ten zarzut Krajowa Rada Sądownictwa
wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części przez orzeczenie wobec obwinionej,
na podstawie art. 109 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.  Prawo o ustroju sądów
powszechnych, kary dyscyplinarnej przeniesienia na inne miejsce służbowe.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Oba odwołania nie są zasadne.
W świetle całokształtu okoliczności sprawy nie można w żadnym razie podzielić
poglądów autorów odwołań, że orzeczona wobec obwinionej kara nagany za
przypisane jej przewinienie dyscyplinarne razi swoją łagodnością do tego stopnia, że
zachodzi potrzeba jej zaostrzenia w kierunkach wnioskowanych w odwołaniach.
Wbrew odmiennym twierdzeniom skarżących, Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny w
odpowiednim stopniu uwzględnił wszystkie okoliczności obciążające o charakterze
przedmiotowym, jak i podmiotowym. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości
przypisanego obwinionej przewinienia dyscyplinarnego nie uszły uwagi Sądu
Dyscyplinarnego te wszystkie okoliczności, o których mowa w art. 115 § 2 k.k. Na
podkreślenie zasługuje zwłaszcza daleko idąca skrucha obwinionej. Należy zatem
przyjąć, uwzględniając poza tym bardzo pozytywną opinię Prezesa Sądu Rejonowego,
złożoną w postępowaniu przed Sądem Najwyższym, że wymierzona obwinionej kara
nagany stanowić będzie wystarczającą dolegliwość.
Z przytoczonych wyżej względów oraz mając na uwadze okoliczności łagodzące,
o których mowa w motywach zaskarżonego wyroku, a które to okoliczności autorzy
odwołania całkowicie przemilczeli, Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zaskarżony
wyrok utrzymał w mocy (art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 128 ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych).
O kosztach postępowania dyscyplinarnego orzeczono na podstawie art. 133
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych.