III CZ 39/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-12-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 39/09
POSTANOWIENIE
Dnia 7 października 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący)
SSN Marian Kocon
SSN Marek Sychowicz (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi T.C. o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 5 listopada 2003 r., sygn. akt [...]
w sprawie z powództwa T.C.
przeciwko G.J.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 7 października 2009 r.,
zażalenia powódki na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 4 czerwca 2009 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie;
oddala wniosek powódki o zasądzenie kosztów postępowania
zażaleniowego od pozwanej.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 4 czerwca 2009 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
T.C. o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem tego Sądu z dnia 5
listopada 2003 r., w którym skarżąca była powódką, a pozwaną była G.J. Sąd
Apelacyjny uznał, że skarga została wniesiona po upływie trzymiesięcznego
terminu przewidzianego w art. 407 § 1 k.p.c., albowiem wniesiona została w dniu 3
marca 2008 r., a o podstawach wznowienia skarżąca dowiedziała się najpóźniej w
2006 r. w toku prowadzonych wówczas spraw karnych. Podstawami tymi są oparcie
wyroku na dokumencie podrobionym (art. 403 § 1 pkt 1 k.p.c.) i wykrycie takich
okoliczności faktycznych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy (art. 403 § 2
k.p.c.). Obie podstawy dotyczą zawartej przez strony umowy najmu lokalu i aneksu
do tej umowy i zarzucanego przez powódkę faktu, że podpisy na tych dokumentach
nie pochodziły od stron umowy.
W zażaleniu na wymienione postanowienie powódka zarzuciła naruszenie
art. 403 § 1 pkt 1 i § 2, art. 410 § 1 oraz art. 328 § 2 w zw. z art. 361 k.p.c. i wniosła
o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wprawdzie uzasadnienie zaskarżonego postanowienia nie jest przejrzyste
i w sposób wyraźny nie odnosi się odrębnie do każdej z podstaw wznowienia,
na których oparta została skarga, ale nie świadczy to o merytorycznej wadliwości
tego postanowienia.
Nie budzi zastrzeżeń prawidłowość stwierdzenia przez Sąd Apelacyjny,
kiedy powódka dowiedziała się o podstawach wznowienia. Jak niewadliwie ustalił
ten Sąd, sama powódka przyznała, że o tym, iż umowę najmu i aneks do niej
podpisał jej mąż, dowiedziała się w dniu 18 listopada 2005 r. na rozprawie
w sprawie karnej. O tym zaś, że o podpisaniu wymienionych dokumentów przez
męża pozwanej, powódka dowiedziała się w toku spraw karnych prowadzonych w
3
latach 2005-2006, wynika także z przyznania przez powódkę tej okoliczności w toku
postępowania o wznowienie.
Trafnie Sąd Apelacyjny odrzucił możliwość przyjęcia, że o podstawach
wznowienia powódka dowiedziała się w dniu 25 stycznia 2008 r. z postanowienia
prokuratora o odmowie wszczęcia śledztwa w sprawach dotyczących
niedopełnienia obowiązków przez sędziów. Postępowanie o wznowienie
na podstawach, na których oparta została skarga wniesiona przez powódkę,
nie zostało bowiem uzależnione od wydania prawomocnego wyroku skazującego
(zob. art. 404 k.p.c.) ani od wydania innego orzeczenia w trybie postępowania
karnego lub jakiegokolwiek innego postępowania. Nie można zatem podzielić
argumentu skarżącej, że w pełni racjonalne, z punktu widzenia obywatela nie
zorientowanego w zawiłościach postępowania cywilnego, jest jego zachowanie
polegające na wniesieniu skargi o wznowienie postępowania po wyczerpaniu drogi
prowadzącej do uzyskania wyroku skazującego jako podstawy wznowienia.
Należy przy tym zauważyć, że odmowa wszczęcia śledztwa przez prokuratora nie
zamyka drogi do wydania wyroku, gdyż na postanowienie prokuratora przysługuje
zażalenie (art. 306 k.p.k.), którego uwzględnienie otwiera tę drogę. Zaakceptowanie
poglądu wyrażonego przez skarżącą prowadziłoby do nie stosowania przepisu art.
407 § 1 k.p.c., zgodnie z jego treścią i utrwalonym jego rozumieniem w każdym
wypadku, gdy strona działa bez adwokata lub radcy prawnego, do czego brak
podstawy.
Wobec powyższego, zażalenie, jako niezasadne, podlega oddaleniu
(art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
Wprawdzie sformułowanie, zawartego w zażaleniu wniosku o zasądzenie
kosztów postępowania zażaleniowego, może sugerować, że jest to wniosek
o przyznanie kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata
ustanowionego z urzędu, ponoszonych przez Skarb Państwa (§ 19 i 20
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nie
opłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.),
ale zawarte w tym wniosku żądanie „zasądzenia” kosztów „od pozwanej” wyłącza
4
możliwość innego jego rozumienia, niż wyraźnie wysłowione przez profesjonalnego
pełnomocnika powódki.
Wobec wyniku postępowania zażaleniowego brak jest podstawy
do zasądzenia kosztów tego postępowania od pozwanej (art. 98 § 1 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 7 października 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący)
SSN Marian Kocon
SSN Marek Sychowicz (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi T.C. o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 5 listopada 2003 r., sygn. akt [...]
w sprawie z powództwa T.C.
przeciwko G.J.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 7 października 2009 r.,
zażalenia powódki na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 4 czerwca 2009 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie;
oddala wniosek powódki o zasądzenie kosztów postępowania
zażaleniowego od pozwanej.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 4 czerwca 2009 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
T.C. o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem tego Sądu z dnia 5
listopada 2003 r., w którym skarżąca była powódką, a pozwaną była G.J. Sąd
Apelacyjny uznał, że skarga została wniesiona po upływie trzymiesięcznego
terminu przewidzianego w art. 407 § 1 k.p.c., albowiem wniesiona została w dniu 3
marca 2008 r., a o podstawach wznowienia skarżąca dowiedziała się najpóźniej w
2006 r. w toku prowadzonych wówczas spraw karnych. Podstawami tymi są oparcie
wyroku na dokumencie podrobionym (art. 403 § 1 pkt 1 k.p.c.) i wykrycie takich
okoliczności faktycznych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy (art. 403 § 2
k.p.c.). Obie podstawy dotyczą zawartej przez strony umowy najmu lokalu i aneksu
do tej umowy i zarzucanego przez powódkę faktu, że podpisy na tych dokumentach
nie pochodziły od stron umowy.
W zażaleniu na wymienione postanowienie powódka zarzuciła naruszenie
art. 403 § 1 pkt 1 i § 2, art. 410 § 1 oraz art. 328 § 2 w zw. z art. 361 k.p.c. i wniosła
o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wprawdzie uzasadnienie zaskarżonego postanowienia nie jest przejrzyste
i w sposób wyraźny nie odnosi się odrębnie do każdej z podstaw wznowienia,
na których oparta została skarga, ale nie świadczy to o merytorycznej wadliwości
tego postanowienia.
Nie budzi zastrzeżeń prawidłowość stwierdzenia przez Sąd Apelacyjny,
kiedy powódka dowiedziała się o podstawach wznowienia. Jak niewadliwie ustalił
ten Sąd, sama powódka przyznała, że o tym, iż umowę najmu i aneks do niej
podpisał jej mąż, dowiedziała się w dniu 18 listopada 2005 r. na rozprawie
w sprawie karnej. O tym zaś, że o podpisaniu wymienionych dokumentów przez
męża pozwanej, powódka dowiedziała się w toku spraw karnych prowadzonych w
3
latach 2005-2006, wynika także z przyznania przez powódkę tej okoliczności w toku
postępowania o wznowienie.
Trafnie Sąd Apelacyjny odrzucił możliwość przyjęcia, że o podstawach
wznowienia powódka dowiedziała się w dniu 25 stycznia 2008 r. z postanowienia
prokuratora o odmowie wszczęcia śledztwa w sprawach dotyczących
niedopełnienia obowiązków przez sędziów. Postępowanie o wznowienie
na podstawach, na których oparta została skarga wniesiona przez powódkę,
nie zostało bowiem uzależnione od wydania prawomocnego wyroku skazującego
(zob. art. 404 k.p.c.) ani od wydania innego orzeczenia w trybie postępowania
karnego lub jakiegokolwiek innego postępowania. Nie można zatem podzielić
argumentu skarżącej, że w pełni racjonalne, z punktu widzenia obywatela nie
zorientowanego w zawiłościach postępowania cywilnego, jest jego zachowanie
polegające na wniesieniu skargi o wznowienie postępowania po wyczerpaniu drogi
prowadzącej do uzyskania wyroku skazującego jako podstawy wznowienia.
Należy przy tym zauważyć, że odmowa wszczęcia śledztwa przez prokuratora nie
zamyka drogi do wydania wyroku, gdyż na postanowienie prokuratora przysługuje
zażalenie (art. 306 k.p.k.), którego uwzględnienie otwiera tę drogę. Zaakceptowanie
poglądu wyrażonego przez skarżącą prowadziłoby do nie stosowania przepisu art.
407 § 1 k.p.c., zgodnie z jego treścią i utrwalonym jego rozumieniem w każdym
wypadku, gdy strona działa bez adwokata lub radcy prawnego, do czego brak
podstawy.
Wobec powyższego, zażalenie, jako niezasadne, podlega oddaleniu
(art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
Wprawdzie sformułowanie, zawartego w zażaleniu wniosku o zasądzenie
kosztów postępowania zażaleniowego, może sugerować, że jest to wniosek
o przyznanie kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata
ustanowionego z urzędu, ponoszonych przez Skarb Państwa (§ 19 i 20
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nie
opłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.),
ale zawarte w tym wniosku żądanie „zasądzenia” kosztów „od pozwanej” wyłącza
4
możliwość innego jego rozumienia, niż wyraźnie wysłowione przez profesjonalnego
pełnomocnika powódki.
Wobec wyniku postępowania zażaleniowego brak jest podstawy
do zasądzenia kosztów tego postępowania od pozwanej (art. 98 § 1 k.p.c.).