III CZ 52/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-02-2014
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 52/09
POSTANOWIENIE
Dnia 26 listopada 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Iwona Koper (przewodniczący)
SSN Kazimierz Zawada (sprawozdawca)
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie ze skargi E.L.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu
Okręgowego w K. z dnia 9 września 2009 r. sygn. akt [...]
z wniosku J.R., J.R., J.R. i P.R.
przy uczestnictwie [...]
o zniesienie współwłasności,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 26 listopada 2009 r.,
zażalenia uczestniczki E.L.
na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 2 lipca 2009 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w K. postanowieniem z dnia 2 lipca 2009 r. odrzucił skargę
E.L. o wznowienie postępowania o zniesienie współwłasności, zakończonego
prawomocnym postanowieniem tego Sądu z dnia 9 września 2008 r.
Skarżąca była uczestniczką postępowania o zniesienie współwłasności
i domagała się jego wznowienia na podstawie art. 403 § 2 k.p.c. ze względu na
błędne ustalenie przez Sąd wielkości udziałów we współwłasności części
wspólnych. Skargę podtrzymała także po sprostowaniu oczywistej omyłki
w orzeczeniu znoszącym współwłasność przez zastąpienie ułamka „64/1272”
ułamkiem „65/1272”.
Według Sądu Okręgowego skargę uczestniczki należało odrzucić dlatego,
że przytoczone przez nią okoliczności nie odpowiadają podstawie wznowienia
określonej w powołanym przez nią art. 403 § 2 k.p.c., lecz są - co najwyżej -
spóźnionymi zarzutami pod adresem objętego skargą rozstrzygnięcia.
W zażaleniu skarżąca podniosła, że postanowienie Sądu Okręgowego z dnia
2 lipca 2009 r. zostało wydane z naruszeniem art. 403 § 2 k.p.c. oraz art. 350 § 1
k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. art. 403 § 2 k.p.c., mającym odpowiednie zastosowanie także
w postępowaniu nieprocesowym (art. 13 § 2 k.p.c.), podstawą wznowienia może
być późniejsze wykrycie okoliczności faktycznych, które mogłyby mieć wpływ na
wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim
postępowaniu. Muszą to być okoliczności istniejące już w czasie trwania
prawomocnie zakończonego postępowania, ale wówczas stronie nieznane i tym
samym niemożliwe do wykorzystania przez nią w tym postępowaniu. Muszą one
przy tym dotyczyć podstawy faktycznej żądania albo uzasadniać obronę przed
żądaniem. Jednocześnie nie uwzględnia się tu okoliczności wynikających już
z materiału procesowego, jeżeli pominięte zostały przez stronę na skutek
opieszałości, zaniedbania, zapomnienia lub błędnej oceny potrzeby ich powołania.
3
Sąd Okręgowy, zestawiając treść skargi z treścią regulacji zawartej w art.
403 § 2 k.p.c., trafnie zatem przyjął, że skarżąca, powołując się na wadliwe
ustalenie w postanowieniu znoszącym współwłasność wielkości udziałów
we współwłasności części wspólnych, nie przytoczyła określonej w art. 403 § 2
k.p.c. przyczyny wznowienia.
Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
(art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 i art. 13 § 2 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 26 listopada 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Iwona Koper (przewodniczący)
SSN Kazimierz Zawada (sprawozdawca)
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie ze skargi E.L.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu
Okręgowego w K. z dnia 9 września 2009 r. sygn. akt [...]
z wniosku J.R., J.R., J.R. i P.R.
przy uczestnictwie [...]
o zniesienie współwłasności,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 26 listopada 2009 r.,
zażalenia uczestniczki E.L.
na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 2 lipca 2009 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w K. postanowieniem z dnia 2 lipca 2009 r. odrzucił skargę
E.L. o wznowienie postępowania o zniesienie współwłasności, zakończonego
prawomocnym postanowieniem tego Sądu z dnia 9 września 2008 r.
Skarżąca była uczestniczką postępowania o zniesienie współwłasności
i domagała się jego wznowienia na podstawie art. 403 § 2 k.p.c. ze względu na
błędne ustalenie przez Sąd wielkości udziałów we współwłasności części
wspólnych. Skargę podtrzymała także po sprostowaniu oczywistej omyłki
w orzeczeniu znoszącym współwłasność przez zastąpienie ułamka „64/1272”
ułamkiem „65/1272”.
Według Sądu Okręgowego skargę uczestniczki należało odrzucić dlatego,
że przytoczone przez nią okoliczności nie odpowiadają podstawie wznowienia
określonej w powołanym przez nią art. 403 § 2 k.p.c., lecz są - co najwyżej -
spóźnionymi zarzutami pod adresem objętego skargą rozstrzygnięcia.
W zażaleniu skarżąca podniosła, że postanowienie Sądu Okręgowego z dnia
2 lipca 2009 r. zostało wydane z naruszeniem art. 403 § 2 k.p.c. oraz art. 350 § 1
k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. art. 403 § 2 k.p.c., mającym odpowiednie zastosowanie także
w postępowaniu nieprocesowym (art. 13 § 2 k.p.c.), podstawą wznowienia może
być późniejsze wykrycie okoliczności faktycznych, które mogłyby mieć wpływ na
wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim
postępowaniu. Muszą to być okoliczności istniejące już w czasie trwania
prawomocnie zakończonego postępowania, ale wówczas stronie nieznane i tym
samym niemożliwe do wykorzystania przez nią w tym postępowaniu. Muszą one
przy tym dotyczyć podstawy faktycznej żądania albo uzasadniać obronę przed
żądaniem. Jednocześnie nie uwzględnia się tu okoliczności wynikających już
z materiału procesowego, jeżeli pominięte zostały przez stronę na skutek
opieszałości, zaniedbania, zapomnienia lub błędnej oceny potrzeby ich powołania.
3
Sąd Okręgowy, zestawiając treść skargi z treścią regulacji zawartej w art.
403 § 2 k.p.c., trafnie zatem przyjął, że skarżąca, powołując się na wadliwe
ustalenie w postanowieniu znoszącym współwłasność wielkości udziałów
we współwłasności części wspólnych, nie przytoczyła określonej w art. 403 § 2
k.p.c. przyczyny wznowienia.
Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
(art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 i art. 13 § 2 k.p.c.).