Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CNP 66/09
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 stycznia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marian Kocon
SSN Krzysztof Pietrzykowski
w sprawie ze skargi H. D. i A. D. o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w W.
z dnia 12 października 2006 r., sygn. akt I Nc (…), wydanego w sprawie
z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej S.(…) w W.
przeciwko H. D. i A. D.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 stycznia 2010 r.,
oddala skargę.
Uzasadnienie
Pozwani H. D. i A. D. wnieśli skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego nakazu zapłaty z dnia 12 października 2006 r., wydanego w
2
postępowaniu upominawczym przez Sąd Rejonowy w W., którym nakazano pozwanym
zapłacenie na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej S.(…) w W. kwoty 18 885,10 zł z
odsetkami ustawowymi od dnia 25 lipca 2006 r. oraz kosztami procesu w kwocie
3 360,00 zł. Jako podstawę skargi pozwani wskazali (cyt. dosłowny): „1. Naruszenie
przepisów prawa materialnego poprzez zasądzenie na rzecz wspólnoty mieszkaniowej
nienależnego świadczenia, nie wynikającego z jakiegokolwiek tytułu prawnego i nie
istnienia podstawy prawnej należności i przepisu art. 25 k.c., określającego miejsce
zamieszkania osoby fizycznej, 2. Naruszenie art. 499 k.p.c. poprzez niezastosowanie go
i wydanie go pomimo, że przytoczone w pozwie okoliczności budziły wątpliwości, a
ponadto miejsce pobytu pozwanego nie było znane, 3. Naruszenie art. 5021
§ 1 k.p.c.
poprzez niezastosowanie i nie uchylenie z urzędu nakazu zapłaty mimo, że zaszły
okoliczności przewidziane w art. 499 pkt 4 k.p.c.”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Stosownie do art. 4241
§ 2 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia wydanego przez sąd pierwszej instancji (jeżeli strony nie
skorzystały z przysługujących im środków prawnych, chyba że jest możliwa zmiana lub
uchylenie orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków prawnych)
przysługuje w wyjątkowych wypadkach, gdy niezgodność z prawem wynika z naruszenia
podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw
człowieka i obywatela. W myśl art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarga – gdy wniesiono ją
stosując art. 4241
§ 2 k.p.c. – powinna zawierać wykazanie, że występuje wyjątkowy
wypadek uzasadniający wniesienie skargi. Okoliczności przytoczone w rozpoznawanej
skardze nie dają podstawy do przyjęcia, że w sprawie zakończonej zaskarżonym
orzeczeniem występuje taki wyjątkowy wypadek.
Poza tym powołane w skardze podstawy – które wiążą Sąd Najwyższy przy
rozpoznawaniu skargi (art. 42410
zd. pierwsze k.p.c.) – nie uzasadniają jej
uwzględnienia.
Zarzucając naruszenie prawa materialnego skarżący, poza art. 25 k.c., nie
wskazali żadnego innego przepisu prawa materialnego, który został naruszony. Artykuł
25 k.c. stanowi, że miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której
osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Przyjmując, że przepis ten wiąże
miejsce zamieszkania z określonym „adresem” trudno mówić o naruszeniu tego
przepisu przez doręczenie pozwanym nakazu zapłaty na adres: W., ul. S. 89, m. 55, gdy
3
adres ten pozwana wskazała jako miejsce swego zamieszkania także w skardze o
wznowienie postępowania z dnia 21 maja 2007 r. a później, w złożonym w dniu 29
października 2008 r. sprzeciwie od nakazu zapłaty. Twierdzenia pozwanych co do ich
zamieszkiwania w W. przy ul. W. 19, m. 34, były przedmiotem badania Sądu w związku
ze skargą pozwanej o wznowienie postępowania i w postępowaniu prowadzonym na
skutek wniosku pozwanych o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu
zapłaty i w postępowaniach tych twierdzenia te nie zostały wykazane.
Nie może też być mowy o naruszeniu art. 499 pkt 4 k.p.c. przez wydanie nakazu
zapłaty. Miejsce pobytu pozwanych było bowiem znane i doręczenie im nakazu mogło
nastąpić w kraju. Także nie stanowi naruszenia art. 5021
§ 1 k.p.c. nieuchylenie nakazu
zapłaty, gdyż nakaz został skutecznie doręczony pozwanym. Dowody doręczenia
wskazują, że doręczenie nastąpiło na podstawie art. 139 § 1 k.p.c. Domniemanie
skuteczności doręczenia wynikające z tych dowodów, mimo podjęcia próby jego
obalenia przez pozwaną w sprawie ze skargi o wznowienie postępowania i przez
pozwanych w postępowaniu prowadzonym na skutek wniosku o przywrócenie terminu
do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty, nie powiodło się. Na wzruszenie tego
domniemania nie mogą też wpłynąć niczym nie poparte twierdzenia pozwanych zawarte
w rozpoznawanej skardze.
Wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym nie wymaga
udowodnienia przez powoda dochodzonego roszczenia. Wbrew zarzutowi skarżących
nie było podstaw do przyjęcia, że przytoczone w pozwie okoliczności budzą wątpliwości,
wobec czego nakaz zapłaty nie mógł być wydany (art. 499 pkt 1 k.p.c.). Już tylko na
marginesie należy zauważyć, że twierdzenia pozwanych zawarte w skardze i dołączone
do niej dowody nie przekonują o merytorycznej niezasadności wydanego nakazu
zapłaty.
Z przytoczonych względów, wobec braku podstawy do stwierdzenia, że
zaskarżony nakaz zapłaty jest niezgodny z prawem, Sąd Najwyższy oddalił skargę (art.
42411
§ 1 k.p.c.).