Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CNP 102/09
POSTANOWIENIE
Dnia 10 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka
w sprawie ze skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w R.
z dnia 20 września 2007 r., sygn. akt IV Ca (…),
w sprawie z powództwa M. Z.
przeciwko Zakładom Energetycznym (…) Spółce Akcyjnej w S.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 10 lutego 2010 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Powód M. Z. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w R. z dnia 20 września 2007 r.
oddalającego apelację skarżącego od wyroku Sądu Rejonowego w S. z dnia 30
października 2006 r., którym oddalone zostało jego powództwo o zapłatę
odszkodowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga jest niedopuszczalna, gdyż została skonstruowana w wadliwy sposób.
Środek ten dotknięty jest nieusuwalnym brakiem dwóch elementów konstrukcyjnych
przewidzianych w art. 4245
§ 1 k.p.c. Brak choćby jednego z elementów wymienionych
w tym przepisie stanowi samodzielną i wystarczającą podstawę do odrzucenia skargi
2
(por. np. postanowienie SN z dnia 19 października 2006 r., IV CNP 86/06, niepubl. i
postanowienie SN z dnia 16 lutego 2007 r., V CNP 8/07, niepubl.).
W skardze nie uprawdopodobniono wyrządzenia szkody spowodowanej
wydaniem zaskarżonego wyroku (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.). W tym zakresie skarżący
ograniczył się do stwierdzenia, że szkoda wiąże się z pozbawieniem go odszkodowania
za szkodę wyrządzoną przez pozwanego. Stwierdzenie to nie czyni zadość
wskazanemu wymaganiu. Powołanie się na prawomocne oddalenie apelacji od wyroku
oddalającego powództwo bez wskazania wprost wysokości poniesionej szkody,
przedstawienia przekonującej jurydycznej argumentacji mogącej przemawiać za tym, że
szkoda ta została stronie skarżącej rzeczywiście wyrządzona oraz bez wskazania
odpowiednich środków mających uwiarygodnić to twierdzenie, samo w sobie nie jest
wystarczające do spełnienia obowiązku przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. (por.
postanowienie SN z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz.
140). Należy mieć na uwadze, że nieuwzględnienie powództwa bądź apelacji od
wyroku, którym oddalone zostało powództwo nie może być – wbrew założeniu
skarżącego – tożsamiane z wyrządzeniem szkody, której rozmiary odpowiadałyby
wartości określonego w pozwie roszczenia. Oprócz twierdzenia, że strona poniosła
szkodę konieczne są zatem – jak wskazano – dalsze szczegółowe wyjaśnienia, bez
których o uprawdopodobnieniu szkody w ogóle mowy być nie może. Stanowisko to
zostało już w orzecznictwie Sądu Najwyższego wielokrotnie wyrażone (por. m. in.
postanowienie SN z dnia 13 listopada 2007 r., III BP 7/07, OSNP 2009, nr 1-2, poz. 11
oraz postanowienie SN z dnia 23 października 2008 r., V CNP 26/08, niepubl.,
postanowienie SN z dnia 8 grudnia 2009 r., III CNP 53/09, niepubl.).
Skarga nie spełnia ponadto wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nadal nie jest możliwe stanowi jeden z nieodzownych elementów
tego szczególnego środka procesowego. W skardze wskazano jedynie, że brak jest
„ustawowej podstawy do złożenia skargi o wznowienie postępowania, a ponadto
zaskarżony wyrok nie podlega zaskarżeniu skargą kasacyjną”. Stwierdzenie to bez
dalszego przekonującego uzasadnienia nie może być uznane za zadośćuczynienie
wymaganiu wynikającemu z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. Na skarżącym spoczywa
szczegółowego przeanalizowania wszelkich przewidzianych prawem środków
procesowych, które mogłyby ewentualnie wchodzić w rachubę przy wzruszeniu
wymienionego wyroku i przedstawienia w tym zakresie stosownych wniosków. Poza
3
wskazaniem konkretnych środków prawnych konieczne jest także wyczerpujące
wyjaśnienie dlaczego strona nie mogła i nadal nie może ze środków tych skutecznie
skorzystać, którego w skardze w istocie brak (por. postanowienie SN z dnia 17 sierpnia
2005 r., I CNP 5/05, OSNC 2006, nr 1, poz. 7 i z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05,
OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140, postanowienie SN z dnia 8 grudnia 2009 r., III CNP
53/09, niepubl.). Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia jako instrument procesowy o szczególnym charakterze należy do środków
wysoce sformalizowanych, a jej sporządzenie i wniesienie objęte jest przymusem
adwokacko-radcowskim (art. 871
§ 1 k.p.c.). Z tego względu ocena spełnienia
stawianych skardze przez ustawodawcę wysokich wymagań nie może abstrahować od
profesjonalnego charakteru zastępstwa strony w postępowaniu skargowym i musi być
odpowiednio rygorystyczna.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji, na podstawie
art. 4248
§ 1 k.p.c.