IV CNP 104/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-08-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 104/09
POSTANOWIENIE
Dnia 10 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka
w sprawie ze skargi strony powodowej
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w S.
z dnia 27 stycznia 2009 r., sygn. akt V Ca (…),
w sprawie z powództwa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w W.
przeciwko R. S., Z. S. oraz małoletnim K. S.
i J. S.
z udziałem interwenienta ubocznego po stronie powodowej Miasta M.
o eksmisję i odszkodowanie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 10 lutego 2010 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Strona powodowa – Wojskowa Agencja Mieszkaniowa w W. wniosła skargę o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w
Siedlcach z dnia 27 stycznia 2009 r. oddalającego jej apelację wniesioną od wyroku
Sądu Rejonowego w M. z dnia 24 października 2008 r., którym oddalone zostało
powództwo o eksmisję i określenie odszkodowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga jest niedopuszczalna, gdyż została skonstruowana w wadliwy sposób.
Środek ten dotknięty jest nieusuwalnym brakiem dwóch zasadniczych elementów
konstrukcyjnych przewidzianych w art. 4245
§ 1 k.p.c. Brak choćby jednego z elementów
wymienionych w tym przepisie stanowi samodzielną i wystarczającą podstawę do
2
odrzucenia skargi (por. np. postanowienie SN z dnia 19 października 2006 r., IV CNP
86/06, niepubl. i postanowienie SN z dnia 16 lutego 2007 r., V CNP 8/07, niepubl.).
W skardze strona powodowa nie uprawdopodobniła, że na skutek wydania
zaskarżonego skargą wyroku została jej wyrządzona szkoda majątkowa (art. 4245
§ 1
pkt 4 k.p.c.). Spełnienie tego wymagania polega na złożeniu przez stronę wnoszącą
skargę oświadczenia, że szkoda taka wystąpiła, wskazaniu jej rodzaju i rozmiaru oraz
związku przyczynowego, jaki zachodzi między wydaniem zaskarżonego orzeczenia a
szkodą, a także na powołaniu lub przedstawieniu dowodów lub innych środków
uwiarygodniających twierdzenia strony w tym zakresie (por. postanowienia SN z dnia 23
marca 2006 r., IV CNP 23/06, Biul. SN 2006, nr 6, poz. 8 oraz z dnia 31 stycznia 2006
r., IV CNP 38/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 141). Skarga tak określonemu wymaganiu
nie czyni zadość. Strona powodowa stwierdziła w skardze, że na skutek oddalenia
powództwa pozwani nadal zajmują przydzielony im lokal, nie regulując w całości opłat
za korzystanie z tego lokalu i w konsekwencji sama musiała ponosić koszty utrzymania
lokalu, których wysokość po odliczeniu kwot ściągniętych od pozwanych w wyniku
przeprowadzonej egzekucji – według obliczeń strony – wynosi 4.632,10 zł. Skarżąca
twierdziła także, że na skutek oddalenia powództwa została pozbawiona możliwości
dochodzenia od gminy odszkodowania za niewskazanie lokalu socjalnego dla
pozwanych i zrekompensowania poniesionej szkody, oraz że utraciła możliwość
przydziału przedmiotowego lokalu innej osobie.
Nieuiszczanie opłat związanych z korzystaniem z lokalu przez pozwanych nie
może być uznane za szkodę spowodowaną przez wydanie wyroku, o której mowa w art.
4241
§ 1 k.p.c. Jeśli chodzi o stanowisko skarżącej o pozbawieniu jej na skutek wydania
zaskarżonego wyroku możliwości zrekompensowania doznanej szkody, a także
możliwości przydziału przedmiotowego lokalu innej osobie, wystarczy powiedzieć, że
pozostało ono bez dalszego rozwinięcia. W skardze nie przedstawiono jakiejkolwiek
argumentacji, która bliżej wyjaśniałaby stanowisko strony w tym zakresie oraz
uwiarygodniałaby je w dostateczny sposób. Ograniczenie się przez skarżącą do jego
zaprezentowania było niewystarczające dla spełnienia wymagania, o którym mowa art.
4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.
Skarga nie czyni także zadość wymaganiu określonemu w art. 4245
§ 1 pkt 5
k.p.c. Wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nadal nie jest możliwe stanowi jeden z nieodzownych elementów
tego szczególnego środka procesowego. W skardze wskazano jedynie, że ze względu
3
na wartość przedmiotu zaskarżenia stronie od wskazanego wyroku Sądu Okręgowego
w Siedlcach nie przysługuje skarga kasacyjna. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem
judykatury Sądu Najwyższego odniesienie się wyłącznie do wskazanego środka
zaskarżenia nie może być uznane za zadośćuczynienie obowiązkowi wynikającemu z
art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. Na skarżącym spoczywa obowiązek przeanalizowania
wszelkich przewidzianych prawem środków procesowych, które mogłyby ewentualnie
wchodzić w rachubę przy wzruszeniu wymienionego wyroku (np. skargi o wznowienie
postępowania) i przedstawienia w tym zakresie stosownych wniosków (por.
postanowienie SN z dnia 17 sierpnia 2005 r., I CNP 5/05, OSNC 2006, nr 1, poz. 7 i z
dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140).
Z powyższych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji, na podstawie
art. 4248
§ 1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 10 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka
w sprawie ze skargi strony powodowej
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w S.
z dnia 27 stycznia 2009 r., sygn. akt V Ca (…),
w sprawie z powództwa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w W.
przeciwko R. S., Z. S. oraz małoletnim K. S.
i J. S.
z udziałem interwenienta ubocznego po stronie powodowej Miasta M.
o eksmisję i odszkodowanie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 10 lutego 2010 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Strona powodowa – Wojskowa Agencja Mieszkaniowa w W. wniosła skargę o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w
Siedlcach z dnia 27 stycznia 2009 r. oddalającego jej apelację wniesioną od wyroku
Sądu Rejonowego w M. z dnia 24 października 2008 r., którym oddalone zostało
powództwo o eksmisję i określenie odszkodowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga jest niedopuszczalna, gdyż została skonstruowana w wadliwy sposób.
Środek ten dotknięty jest nieusuwalnym brakiem dwóch zasadniczych elementów
konstrukcyjnych przewidzianych w art. 4245
§ 1 k.p.c. Brak choćby jednego z elementów
wymienionych w tym przepisie stanowi samodzielną i wystarczającą podstawę do
2
odrzucenia skargi (por. np. postanowienie SN z dnia 19 października 2006 r., IV CNP
86/06, niepubl. i postanowienie SN z dnia 16 lutego 2007 r., V CNP 8/07, niepubl.).
W skardze strona powodowa nie uprawdopodobniła, że na skutek wydania
zaskarżonego skargą wyroku została jej wyrządzona szkoda majątkowa (art. 4245
§ 1
pkt 4 k.p.c.). Spełnienie tego wymagania polega na złożeniu przez stronę wnoszącą
skargę oświadczenia, że szkoda taka wystąpiła, wskazaniu jej rodzaju i rozmiaru oraz
związku przyczynowego, jaki zachodzi między wydaniem zaskarżonego orzeczenia a
szkodą, a także na powołaniu lub przedstawieniu dowodów lub innych środków
uwiarygodniających twierdzenia strony w tym zakresie (por. postanowienia SN z dnia 23
marca 2006 r., IV CNP 23/06, Biul. SN 2006, nr 6, poz. 8 oraz z dnia 31 stycznia 2006
r., IV CNP 38/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 141). Skarga tak określonemu wymaganiu
nie czyni zadość. Strona powodowa stwierdziła w skardze, że na skutek oddalenia
powództwa pozwani nadal zajmują przydzielony im lokal, nie regulując w całości opłat
za korzystanie z tego lokalu i w konsekwencji sama musiała ponosić koszty utrzymania
lokalu, których wysokość po odliczeniu kwot ściągniętych od pozwanych w wyniku
przeprowadzonej egzekucji – według obliczeń strony – wynosi 4.632,10 zł. Skarżąca
twierdziła także, że na skutek oddalenia powództwa została pozbawiona możliwości
dochodzenia od gminy odszkodowania za niewskazanie lokalu socjalnego dla
pozwanych i zrekompensowania poniesionej szkody, oraz że utraciła możliwość
przydziału przedmiotowego lokalu innej osobie.
Nieuiszczanie opłat związanych z korzystaniem z lokalu przez pozwanych nie
może być uznane za szkodę spowodowaną przez wydanie wyroku, o której mowa w art.
4241
§ 1 k.p.c. Jeśli chodzi o stanowisko skarżącej o pozbawieniu jej na skutek wydania
zaskarżonego wyroku możliwości zrekompensowania doznanej szkody, a także
możliwości przydziału przedmiotowego lokalu innej osobie, wystarczy powiedzieć, że
pozostało ono bez dalszego rozwinięcia. W skardze nie przedstawiono jakiejkolwiek
argumentacji, która bliżej wyjaśniałaby stanowisko strony w tym zakresie oraz
uwiarygodniałaby je w dostateczny sposób. Ograniczenie się przez skarżącą do jego
zaprezentowania było niewystarczające dla spełnienia wymagania, o którym mowa art.
4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.
Skarga nie czyni także zadość wymaganiu określonemu w art. 4245
§ 1 pkt 5
k.p.c. Wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nadal nie jest możliwe stanowi jeden z nieodzownych elementów
tego szczególnego środka procesowego. W skardze wskazano jedynie, że ze względu
3
na wartość przedmiotu zaskarżenia stronie od wskazanego wyroku Sądu Okręgowego
w Siedlcach nie przysługuje skarga kasacyjna. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem
judykatury Sądu Najwyższego odniesienie się wyłącznie do wskazanego środka
zaskarżenia nie może być uznane za zadośćuczynienie obowiązkowi wynikającemu z
art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. Na skarżącym spoczywa obowiązek przeanalizowania
wszelkich przewidzianych prawem środków procesowych, które mogłyby ewentualnie
wchodzić w rachubę przy wzruszeniu wymienionego wyroku (np. skargi o wznowienie
postępowania) i przedstawienia w tym zakresie stosownych wniosków (por.
postanowienie SN z dnia 17 sierpnia 2005 r., I CNP 5/05, OSNC 2006, nr 1, poz. 7 i z
dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140).
Z powyższych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji, na podstawie
art. 4248
§ 1 k.p.c.