IV CNP 97/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-08-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 97/09
POSTANOWIENIE
Dnia 10 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka
ze skargi E. K.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w B.
z dnia 25 stycznia 2007 r., sygn. akt II Cz (…)
w przedmiocie skargi uczestnika
o wznowienie postępowania
w sprawie z wniosku A. J.
przy uczestnictwie E. K.
o podział majątku wspólnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 10 lutego 2010 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 25 stycznia 2007 r. Sąd Okręgowy w B. oddalił apelację
uczestnika postępowania E. K. wniesioną od postanowienia Sądu Rejonowego w B. z
dnia 4 października 2006 r., którym Sąd ten dokonał podziału majątku wspólnego po
ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej.
Uczestnik wniósł od prawomocnego postanowienia Sądu odwoławczego skargę o
stwierdzenie jego niezgodności z prawem opatrzoną datą 24 marca 2009 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
2
Zgodnie z art. 4246
§ 1 k.p.c., skargę wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone
orzeczenie, w terminie dwóch lat od dnia jego uprawomocnienia się. Od postanowienia
Sądu drugiej instancji nie przysługiwał uczestnikowi żaden zwyczajny środek
zaskarżenia, a zatem orzeczenie to uprawomocniło się w chwili jego wydania, tj. dnia 25
stycznia 2007 r. Skarga uczestnika, jak wskazuje widniejąca na niej data, została
sporządzona w dniu 24 marca 2009 r., a zatem jej wniesienie musiało nastąpić po
upływie wskazanego dwuletniego terminu (ustalenie dokładnej daty wniesienia skargi
utrudnia brak umieszczenia na niej prezentaty Sądu Okręgowego). Uchybienie
terminowi do wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia przesądzało o konieczności odrzucenia skargi jako spóźnionej (por.
postanowienie SN z dnia 15 czerwca 2007 r., I CNP 28/07, OSNC-ZD 2008, nr C, poz.
61).
Dodać należy, że skarga była niedopuszczalna także wobec nieusuwalnego
braku elementów konstrukcyjnych, o których mowa w art. 4245
§ 1 pkt 4 i 5 k.p.c.
W skardze nie uprawdopodobniono wyrządzenia szkody spowodowanej
wydaniem zaskarżonego postanowienia (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.). W tym zakresie
skarżący ograniczył się do stwierdzenia, że „poniósł szkodę materialną, którą wycenia
na kwotę 67.801 zł”. Stwierdzenie to nie czyni zadość wskazanemu wymaganiu.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego na skarżącym nie tylko
spoczywa obowiązek wskazania wysokości szkody, która powstała na skutek wydania
zaskarżonego orzeczenia, lecz także przedstawienia przekonującej jurydycznej
argumentacji mogącej przemawiać za tym, że szkoda ta rzeczywiście została
skarżącemu wyrządzona i to we wskazanej w skardze wysokości oraz przedstawienia
odpowiednich środków mających to twierdzenie uwiarygodnić. Skarżący nie może zatem
poprzestać na powołaniu się na szkodę, wyrządzoną - jego zdaniem - wydaniem
postanowienia o podziale majątku wspólnego. Konieczne są - jak wskazano - dalsze
szczegółowe wyjaśnienia, bez których o uprawdopodobnieniu poniesienia szkody w
ogóle mowy być nie może (por. m.in. postanowienie SN z dnia 27 stycznia 2006 r., III
CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140 oraz postanowienie SN z dnia 31 stycznia
2006 r., IV CNP 38/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 141).
Skarga nie spełnia także wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nadal nie jest możliwe stanowi jeden z nieodzownych elementów
tego szczególnego środka procesowego. W tym zakresie w skardze wskazano jedynie,
3
że „brak jest ustawowej podstawy do złożenia skargi o wznowienie postępowania, nadto
zaskarżone orzeczenie nie podlega zaskarżeniu skargą kasacyjną”. Stwierdzenie to bez
dalszego rozwinięcia nie może być uznane za spełnienie wymagania wynikającego z art.
4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. Na skarżącym spoczywa obowiązek szczegółowego
przeanalizowania wszystkich przewidzianych prawem środków procesowych, które
mogłyby ewentualnie wchodzić w rachubę przy wzruszeniu wymienionego
postanowienia i przedstawienia w tym zakresie stosownych wniosków. Poza
odniesieniem się do konkretnych środków procesowych konieczne jest wyczerpujące
wyjaśnienie dlaczego skarżący nie mógł i nadal nie może ze środków tych skutecznie
skorzystać, którego w skardze brak (por. postanowienie SN z dnia 17 sierpnia 2005 r., I
CNP 5/05, OSNC 2006, nr 1, poz. 7 i z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC
2006, nr 7-8, poz. 140, postanowienie SN z dnia 8 grudnia 2009 r., III CNP 53/09,
niepubl.). Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
jako instrument procesowy o szczególnym charakterze należy do środków wysoce
sformalizowanych, a jej sporządzenie i wniesienie objęte jest przymusem adwokacko-
radcowskim (art. 871
§ 1 k.p.c.). Z tego względu ocena spełnienia stawianych skardze
przez ustawodawcę wysokich wymagań nie może abstrahować od profesjonalnego
charakteru zastępstwa uczestników w postępowaniu skargowym i musi być odpowiednio
rygorystyczna.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji, na podstawie art.
4248
§ 1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 10 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka
ze skargi E. K.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w B.
z dnia 25 stycznia 2007 r., sygn. akt II Cz (…)
w przedmiocie skargi uczestnika
o wznowienie postępowania
w sprawie z wniosku A. J.
przy uczestnictwie E. K.
o podział majątku wspólnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 10 lutego 2010 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 25 stycznia 2007 r. Sąd Okręgowy w B. oddalił apelację
uczestnika postępowania E. K. wniesioną od postanowienia Sądu Rejonowego w B. z
dnia 4 października 2006 r., którym Sąd ten dokonał podziału majątku wspólnego po
ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej.
Uczestnik wniósł od prawomocnego postanowienia Sądu odwoławczego skargę o
stwierdzenie jego niezgodności z prawem opatrzoną datą 24 marca 2009 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
2
Zgodnie z art. 4246
§ 1 k.p.c., skargę wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone
orzeczenie, w terminie dwóch lat od dnia jego uprawomocnienia się. Od postanowienia
Sądu drugiej instancji nie przysługiwał uczestnikowi żaden zwyczajny środek
zaskarżenia, a zatem orzeczenie to uprawomocniło się w chwili jego wydania, tj. dnia 25
stycznia 2007 r. Skarga uczestnika, jak wskazuje widniejąca na niej data, została
sporządzona w dniu 24 marca 2009 r., a zatem jej wniesienie musiało nastąpić po
upływie wskazanego dwuletniego terminu (ustalenie dokładnej daty wniesienia skargi
utrudnia brak umieszczenia na niej prezentaty Sądu Okręgowego). Uchybienie
terminowi do wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia przesądzało o konieczności odrzucenia skargi jako spóźnionej (por.
postanowienie SN z dnia 15 czerwca 2007 r., I CNP 28/07, OSNC-ZD 2008, nr C, poz.
61).
Dodać należy, że skarga była niedopuszczalna także wobec nieusuwalnego
braku elementów konstrukcyjnych, o których mowa w art. 4245
§ 1 pkt 4 i 5 k.p.c.
W skardze nie uprawdopodobniono wyrządzenia szkody spowodowanej
wydaniem zaskarżonego postanowienia (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.). W tym zakresie
skarżący ograniczył się do stwierdzenia, że „poniósł szkodę materialną, którą wycenia
na kwotę 67.801 zł”. Stwierdzenie to nie czyni zadość wskazanemu wymaganiu.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego na skarżącym nie tylko
spoczywa obowiązek wskazania wysokości szkody, która powstała na skutek wydania
zaskarżonego orzeczenia, lecz także przedstawienia przekonującej jurydycznej
argumentacji mogącej przemawiać za tym, że szkoda ta rzeczywiście została
skarżącemu wyrządzona i to we wskazanej w skardze wysokości oraz przedstawienia
odpowiednich środków mających to twierdzenie uwiarygodnić. Skarżący nie może zatem
poprzestać na powołaniu się na szkodę, wyrządzoną - jego zdaniem - wydaniem
postanowienia o podziale majątku wspólnego. Konieczne są - jak wskazano - dalsze
szczegółowe wyjaśnienia, bez których o uprawdopodobnieniu poniesienia szkody w
ogóle mowy być nie może (por. m.in. postanowienie SN z dnia 27 stycznia 2006 r., III
CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140 oraz postanowienie SN z dnia 31 stycznia
2006 r., IV CNP 38/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 141).
Skarga nie spełnia także wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nadal nie jest możliwe stanowi jeden z nieodzownych elementów
tego szczególnego środka procesowego. W tym zakresie w skardze wskazano jedynie,
3
że „brak jest ustawowej podstawy do złożenia skargi o wznowienie postępowania, nadto
zaskarżone orzeczenie nie podlega zaskarżeniu skargą kasacyjną”. Stwierdzenie to bez
dalszego rozwinięcia nie może być uznane za spełnienie wymagania wynikającego z art.
4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. Na skarżącym spoczywa obowiązek szczegółowego
przeanalizowania wszystkich przewidzianych prawem środków procesowych, które
mogłyby ewentualnie wchodzić w rachubę przy wzruszeniu wymienionego
postanowienia i przedstawienia w tym zakresie stosownych wniosków. Poza
odniesieniem się do konkretnych środków procesowych konieczne jest wyczerpujące
wyjaśnienie dlaczego skarżący nie mógł i nadal nie może ze środków tych skutecznie
skorzystać, którego w skardze brak (por. postanowienie SN z dnia 17 sierpnia 2005 r., I
CNP 5/05, OSNC 2006, nr 1, poz. 7 i z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC
2006, nr 7-8, poz. 140, postanowienie SN z dnia 8 grudnia 2009 r., III CNP 53/09,
niepubl.). Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
jako instrument procesowy o szczególnym charakterze należy do środków wysoce
sformalizowanych, a jej sporządzenie i wniesienie objęte jest przymusem adwokacko-
radcowskim (art. 871
§ 1 k.p.c.). Z tego względu ocena spełnienia stawianych skardze
przez ustawodawcę wysokich wymagań nie może abstrahować od profesjonalnego
charakteru zastępstwa uczestników w postępowaniu skargowym i musi być odpowiednio
rygorystyczna.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji, na podstawie art.
4248
§ 1 k.p.c.