Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 18 marca 2010 r.
II UK 302/09
Wdowa, uprawniona na podstawie art. 25 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31
stycznia 1959 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Milicji Obywatel-
skiej oraz i ich rodzin (jednolity tekst: Dz.U. 1983 r. Nr 46, poz. 210 ze zm.) do
renty rodzinnej z tytułu wychowywania dzieci, po wygaśnięciu tego prawa ze
względu na osiągnięcie przez dzieci przepisanego wieku, prawo do renty ro-
dzinnej z tytułu osiągnięcia wieku 50 lat w ciągu 5 lat od zaprzestania wycho-
wywania dzieci może nabyć na warunkach określonych w art. 70 ust. 2 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) w związku z
art. 24 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjona-
riuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży
Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Wię-
ziennej oraz ich rodzin (jednolity tekst: z 2004 r. Dz.U. Nr 8, poz. 67 ze zm.).
Przewodniczący SSN Romualda Spyt, Sędziowie SN: Zbigniew Hajn (spra-
wozdawca), Halina Kiryło.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 marca 2010 r. sprawy
z odwołania Bogumiły G. przeciwko Zakładowi Emerytalno-Rentowemu Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie o policyjną rentę rodzinną, na
skutek skargi kasacyjnej ubezpieczonej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie
z dnia 6 maja 2009 r. [...]
o d d a l i ł skargę kasacyjną.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Okręgowy ustalił, że decyzją z 1 marca 1990 r. Wojewódzki Urząd Spraw
Wewnętrznych w O. przyznał Bogumile G. urodzonej 23 maja 1958 r. oraz dzieciom
Łukaszowi G., urodzonemu 2 maja 1981 r., i Justynie G., urodzonej 20 września
2
1983 r., prawo do renty rodzinnej po zmarłym mężu i ojcu Tomaszu G. Z uwagi na
wykonywanie zatrudnienia prawo do renty dla Bogumiły G. zostało zawieszone. Ju-
styna G. ukończyła liceum ogólnokształcące w 2003 r. a następnie została przyjęta
do Policealnego Studium „O." w roku szkolnym 2003/2004. Rentę rodzinną Justyna
G. pobierała do dnia 31 stycznia 2006 r. Dnia 7 lutego 2008 r. Bogumiła G. wystąpiła
o zmianę decyzji zawieszającej jej prawo do renty rodzinnej. Jednakże decyzją z 30
czerwca 2008 r. organ rentowy - Zakład Emerytalno-Rentowy MSWiA w Warszawie
na podstawie art. 70 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353 ze zm., powoływanej dalej, jako „ustawa o emeryturach i rentach”) odmówił
jej prawa do policyjnej renty rodzinnej. Od decyzji tej Bogumiła G. wniosła odwołanie,
a organ rentowy wniósł o jego oddalenie.
Wyrokiem z 25 listopada 2008 r. Sąd Okręgowy-Sąd Ubezpieczeń Społecz-
nych w Warszawie oddalił odwołanie ubezpieczonej. Sąd wskazał, że zgodnie z art.
25 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjona-
riuszy Milicji Obywatelskiej oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz.U. Nr 46 z 1993 r. poz.
210 ze zm., powoływanej dalej jako „ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjona-
riuszy Milicji”) wdowa ma prawo do renty rodzinnej, jeżeli wychowuje co najmniej
jedno z dzieci, wnuków lub rodzeństwa w wieku do 18 lat, a w razie uczęszczania do
szkoły do 20 lat, albo sprawuje pieczę nad dzieckiem zaliczonym do I lub II grupy
inwalidów - uprawnione do renty rodzinnej po zmarłym funkcjonariuszu (emerycie
renciście). Pobierająca naukę córka odwołującej się Justyna G. ukończyła 20 lat 20
września 2003 r. i z tym dniem ustało prawo skarżącej do policyjnej renty rodzinnej.
Odwołująca się dochodzi prawa do renty rodzinnej z tytułu ukończenia 50 lat życia.
Stosownie do art. 24 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym
funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu,
Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Wię-
ziennej oraz ich rodzin (Dz.U. Nr 53, poz. 214 ze zm., powoływanej dalej jako
„ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji”), obowiązującej w chwili
złożenia wniosku o rentę rodzinną po zmarłym mężu, renta rodzinna przysługuje na
zasadach i w wysokości określonych w ustawie o emeryturach i rentach. W myśl art.
70 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach wdowa ma prawo do renty rodzin-
nej jeżeli: 1. w chwili śmierci męża osiągnęła wiek 50 lat lub była niezdolna do pracy,
2. wychowuje co najmniej jedno z dzieci, wnuków lub rodzeństwa uprawnione do
3
renty rodzinnej po zmarłym mężu, które nie osiągnęło 16 lat, a jeżeli kształci się w
szkole 18 lat życia lub jeżeli sprawuje pieczę nad dzieckiem całkowicie niezdolnym
do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolnym do pracy,
uprawnionym do renty rodzinnej. Z kolei, stosownie do art. 70 ust. 2 tej ustawy prawo
do renty rodzinnej nabywa również wdowa, która osiągnęła wiek 50 lat lub stała się
niezdolna do pracy po śmierci męża, nie później jednak niż w ciągu 5 lat od jego
śmierci lub od zaprzestania wychowywania osób wymienionych w pkt 2 ust. 1. Od-
wołująca się dochodzi renty rodzinnej z tytułu ukończenia 50 lat, jednakże wiek ten
osiągnęła po upływie 7 lat od ukończenia przez uczącą się córkę Justynę 18 lat, tj.
po upływie terminu, o którym mowa w art. 70 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 wymienionej ustawy.
Wiek ten odwołująca się osiągnęła w czasie obowiązywania ustawy z 1994 r. o za-
opatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji. Nie mogą więc mieć zastosowania
przepisy ustawy z 1959 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Milicji, która
utraciła moc w 1994 r.
Wyrokiem zaskarżonym rozpoznawaną skargą kasacyjną Sąd Apelacyjny od-
dalił apelację Bogumiły G. od powyższego wyroku, podzielając ustalenia faktyczne i
ocenę prawną Sądu pierwszej instancji. Sąd podkreślił, że po wprowadzeniu przez
ustawę z 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji nowych unor-
mowań prawnych, prawo apelującej do renty rodzinnej ustało i ustalano je na nowo
po spełnieniu przesłanek wynikających z przepisów obowiązujących w dacie złożenia
wniosku o jej przyznanie. Natomiast odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd
pierwszej instancji art. 58 ust. 1 tej ustawy Sąd Apelacyjny stwierdził, że zgodnie z
nim prawo do emerytury i renty na podstawie przepisów dotychczasowych (ustawy z
31 stycznia 1959 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Milicji) zachowały
jedynie osoby, które w dniu wejścia w życie nowej ustawy pobierały już emerytury
bądź renty, a tylko ich wysokość ustalana była z urzędu według nowych zasad, co
nie odnosi się do apelującej. Z tych względów bezpodstawne jest powoływania się
przez apelującą na prawa nabyte, bowiem w świetle powołanych wyżej przepisów
nabycie uprawnień do renty rodzinnej oceniane być musi według przepisów obowią-
zujących w dacie złożenia wniosku o jej przyznanie. Wniosek taki apelująca złożyła 7
lutego 2008 r., a zatem podstawą do przyznania prawa do policyjnej renty rodzinnej
było spełnienie przesłanek zawartych w art. 70 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Stosownie do art. 70 ust. 1 pkt 2 tej
ustawy prawo do policyjnej renty rodzinnej apelująca zachowała do 21 września
4
2001 r., tj. do dnia ukończenia przez córkę Justynę 18 roku życia (urodzona 20 wrze-
śnia 1983 r.).
W skardze kasacyjnej odniesionej do całego wyroku Sądu Apelacyjnego peł-
nomocniczka odwołującej się Bogumiły G. wniosła o uchylenie tego wyroku w całości
i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
do ponownego rozpoznania.
Skarżąca zarzuciła naruszenie prawa materialnego, przez błędną wykładnię:
a) art. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78,
poz. 483 ze zm.) w zakresie zasady ochrony praw nabytych, polegające na błędnym
uznaniu, że skoro nie pobierała renty, czyli co miesiąc nie otrzymywała pieniędzy z
tego tytułu, ponieważ prawo do tego świadczenia zostało zawieszone, to przedmio-
towa zasada demokratycznego państwa prawa nie ma do niej zastosowania, oraz
zasady niedziałania prawa wstecz, polegające na zastosowaniu wobec powódki
nowych norm prawnych, tj. art. 70 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia o emeryturach i ren-
tach w związku z art. 24 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji,
podczas gdy jej prawo zostało już ustalone na podstawie art. 25 ustawy o zaopatrze-
niu emerytalnym funkcjonariuszy Milicji; b) art. 58 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o
zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, przez błędne uznanie, że powódka
straciła swoje prawo do renty rodzinnej i tym samym jej wysokości nie ustala się na
nowo z urzędu, podczas gdy powódce nadal przysługiwało prawo do renty, ponieważ
zawieszenie prawa nie powoduje jego utraty, ale jest to stan, w którym z powodu
zaistniałej przyczyny, w tym wypadku podjęcia przez odwołującą się pracy zarobko-
wej, nastąpiło jedynie zawieszenie wypłaty świadczenia, a nie definitywna utrata
prawa do niego.
Skarżąca wskazała, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne pro-
wadzące do pytania, czy można odebrać osobie prawo do renty rodzinnej, ustalone,
ale zawieszone, w sytuacji gdy ustawodawca wprowadził nową regulację, która nie
zawierała normy nakazującej ustalenie prawa do renty rodzinnej po raz kolejny oso-
bom, które już takie prawa nabyły pod rządami poprzedniej ustawy. Zgodnie z art. 58
ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy
Policji osobom, którym w dniu wejścia w życie ustawy przysługują emerytury i renty
na podstawie dotychczasowych przepisów, wysokość tych świadczeń ustala się na
nowo z urzędu według zasad określonych w ustawie, z tym, że według pkt 1 emery-
tury i renty, do których prawo ustalono na podstawie dotychczasowych przepisów
5
stają się emeryturami i rentami w rozumieniu ustawy. Biorąc pod uwagę ten przepis,
należy stwierdzić, że renta rodzinna przysługująca powódce na podstawie poprzed-
niej regulacji, pomimo faktu jej zawieszenia, stała się rentą w rozumieniu nowej
ustawy i jedynie jej wysokość ustalona powinna być według nowych zasad.
W uzasadnieniu podstaw skargi wskazano w szczególności, że w sprawie
niewątpliwie doszło do naruszenia art. 2 Konstytucji RP, przez naruszenie zasady
ochrony praw nabytych i zasady lex retro non agit. Zgodnie z ustalonym orzecznic-
twem Trybunału Konstytucyjnego w sferze praw emerytalno-rentowych zasadą
ochrony praw nabytych objęte są zarówno prawa nabyte w drodze skonkretyzowa-
nych decyzji, przyznających świadczenia, jak i prawa nabyte in abstracto zgodnie z
ustawą przed zgłoszeniem wniosku o ich przyznanie. Skarżącej prawo do renty
ustalone zostało na podstawie art. 25 ustawy z 1959 r. i sam fakt zawieszenia go z
uwagi na kontynuację zatrudnienia nie oznacza jego utraty, ale wstrzymanie wypłaty
świadczenia z uwagi na powstanie przeszkody. Tym samym zmiana regulacji praw-
nej ustalającej nowe zasady przyznawania renty nie ma wobec niej zastosowania,
nie można bowiem ustalać na nowo, wykorzystując nowe przepisy, prawa do świad-
czenia, które już zostało ustalone według poprzednio obowiązujących przepisów.
Uznanie natomiast, że do wniosku skarżącej o wznowienie wypłaty renty rodzinnej
należy stosować nową regulację prawną, jest także w tym przypadku rażącym naru-
szeniem zasady, że prawo nie działa wstecz, zwłaszcza, że taki obowiązek nie wyni-
kał ani z brzmienia ani z celu nowej ustawy. W kwestii naruszenia art. 58 ust 1
ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji skarżąca podniosła, że
Sąd Apelacyjny, powołując się na ten przepis, w miejsce słowa „przysługują" wpisał
słowo pobierają, co zmieniło jego znaczenie. Powódce przysługiwało prawo do renty
rodzinnej ustalone na podstawie art. 25 ustawy z 31 stycznia 1959 r. o zaopatrzeniu
emerytalnym funkcjonariuszy Milicji i prawo to nigdy jej nie zostało przez decyzję
administracyjną odebrane. Faktem bezspornym jest zaś to, że prawo to zostało za-
wieszone z uwagi na kontynuację przez ubezpieczoną zatrudnienia, a tym samym w
dniu wejścia życie ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funk-
cjonariuszy Policji „nie pobierała" ona renty rodzinnej czyli nie otrzymywała pieniędzy
z tego tytułu. Ponadto, Sąd drugiej instancji błędnie zinterpretował sam wniosek o
rentę rodzinną. Wbrew uznaniu Sądu, Bogumiła G. złożyła wniosek o wznowienie
wypłaty zawieszonego świadczenia, a nie o ponowne ustalanie prawa do niego, a
zatem powinna spełniać warunki wynikające z art. 25 ustawy o zaopatrzeniu emery-
6
talnym funkcjonariuszy Milicji, a nie z art. 70 ust. 1 i 2 ustawy z 1998 r, o emeryturach
i rentach. Zgodnie z art. 58 ustawy z 1994 r. na nowo powinna być ustalona jedynie
wysokość tego świadczenia, a nie samo prawo do niego. Sąd Apelacyjny niewątpli-
wie dokonał więc błędnej wykładni przedmiotowego przepisu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest nieuzasadniona i dlatego podlega oddaleniu. W art. 25
ust. 1 ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Milicji przyznała wdowie
po zmarłym funkcjonariuszu prawo do renty rodzinnej z trzech odrębnych tytułów. Po
pierwsze - art. 25 ust. 1 pkt 1 - z tytułu wychowywania co najmniej jednego z dzieci,
wnuków lub rodzeństwa w wieku do 18 lat, a w razie uczęszczania do szkoły - w
wieku do 20 lat, albo sprawowania pieczy nad dzieckiem zaliczonym do I lub II grupy
inwalidów - uprawnionych do renty rodzinnej po zmarłym funkcjonariuszu (emerycie,
renciście). Po drugie - art. 25 ust. 1 pkt 2 - z tytułu stania się inwalidką przed śmiercią
funkcjonariusza (emeryta, rencisty) lub w ciągu 5 lat po jego śmierci albo po ustaniu
prawa do renty rodzinnej z tytułu wychowywania dzieci, wnuków lub rodzeństwa. Po
trzecie - art. 25 ust. 1 pkt 3 - z tytułu ukończenia 50 lat życia przed śmiercią funkcjo-
nariusza (emeryta, rencisty) lub w ciągu 5 lat po jego śmierci albo po ustaniu prawa
do renty rodzinnej z tytułu wychowywania dzieci, wnuków lub rodzeństwa albo z ty-
tułu inwalidztwa. Jak wynika z niespornych ustaleń faktycznych skarżąca nabyła
prawo do renty rodzinnej z tytułu wychowywania dzieci określone w art. 25 ust. 1 pkt
1 tej ustawy. Zgodnie z art. 58 ust. 1 pkt 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funk-
cjonariuszy Policji, która zastąpiła ustawę z 1959 r., renty, do których prawo zostało
ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych (a więc także na podstawie art.
25 ust. 1 pkt 1 ustawy z 1959 r.), stały się rentami w rozumieniu tej ustawy (tj. ustawy
z 1994 r.). Należy więc uznać, że pomimo zmiany przepisów ubezpieczona miała
prawo do renty rodzinnej z tytułu wychowywania dzieci uzyskane na podstawie art.
25 ust. 1 pkt 1 ustawy z 1959 r., które przysługiwało jej do ukończenia przez jej córkę
Justynę 20 lat, co nastąpiło 20 września 2003 r. Fakt zawieszenia tego prawa nie
zmienia oceny, że przysługiwało ono ubezpieczonej, ponieważ zawieszenie tego
prawa spowodowało jedynie wstrzymanie jego realizacji, zaś samo prawo przysługi-
wało jej (była osobą uprawnioną do renty) nadal do dnia wystąpienia wskazanych w
ustawie przesłanek powodujących jego ustanie, tj. do osiągnięcia przez córkę Ju-
7
stynę G. wieku 20 lat (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z 11 sierpnia 1994 r., II
URN 25/94, OSNAPiUS 1995 nr 1, poz. 11 oraz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyż-
szego z 8 lutego 2007 r., II UK 124/06, OSNP 2008 nr 5-6, poz. 77). Nie ulega jednak
wątpliwości, że prawo do renty z rozważonego wyżej tytułu ustało 20 września 2003
r. (gdy Justyna G. osiągnęła 20 lat). Nie mogło też wówczas powstać prawo skarżą-
cej do tej renty z tytułu osiągnięcia 50 lat w okresie 5 lat od ustania prawa do renty
rodzinnej z tytułu wychowywania dzieci, bo 50 lat ukończyła dopiero 23 maja 2008 r.
Wobec tego, wbrew twierdzeniu skarżącej, jej wniosek z 7 lutego 2008 r. o zmianę
decyzji o zawieszeniu przysługującej jej renty rodzinnej i przywróceniu wypłaty tej
renty należało potraktować, jak trafnie uznał organ rentowy, jako wniosek o ustalenie
prawa do rodzinnej renty policyjnej z tytułu ukończenia 50 lat życia w ciągu 5 lat po
ustaniu prawa do renty rodzinnej z tytułu wychowywania dzieci. Był to więc wniosek o
nowe świadczenie, ponieważ prawo do renty przyznanej 1 marca 1990 r. wygasło 20
września 2003 r. Dlatego, zgodnie z art. 24 ustawy z 18 lutego 1994 r. o zaopatrze-
niu emerytalnym funkcjonariuszy Policji do jego oceny należało stosować ustawę o
emeryturach i rentach. Wbrew twierdzeniu skarżącej nie mógł znaleźć zastosowania
art. 58 ust. 1 pkt 1 tej ustawy (tj. ustawy z 18 lutego 1994 r.), bowiem zgodnie z tym
przepisem rentą w rozumieniu nowej ustawy (z 1994 r.) była renta przyznana decyzją
z 1 marca 1990 r., do której, jak wskazano, skarżąca utraciła prawo z dniem 20 wrze-
śnia 2003 r. Wobec tego wniosek ten należało ocenić według art. 70 ustawy o eme-
ryturach i rentach z FUS w związku z art. 24 ustawy z 18 lutego 1994 r. o zaopatrze-
niu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, co trafnie przyjął organ rentowy i uznały za
prawidłowe Sądy orzekające w sprawie.
W świetle powyższych uwag bezpodstawny okazał się także zarzut narusze-
nia art. 2 Konstytucji. Nie można mówić o naruszeniu wyprowadzanej z tego przepisu
zasady niedziałania prawa wstecz. Zasada ta, odniesiona do ustawodawcy, nakazu-
je, „by nie stanowić norm prawnych, które nakazywałyby stosować nowo ustanowio-
ne normy prawne do zdarzeń (rozumianych sensu largo), które miały miejsce przed
wejściem w życie nowo ustanowionych norm prawnych i z którymi prawo nie wiązało
dotąd skutków prawnych normami tymi przewidzianych (...)" (orzeczenie Trybunału
Konstytucyjnego z 22 sierpnia 1990 r., K 7/90, OTK 1990 nr 1, poz. 5). Natomiast
odniesiona do podmiotów stosujących prawo oznacza, że nie można stosować nowo
ustanowionych norm prawnych do zdarzeń (szeroko rozumianych), które zaszły
przed wejściem w życie nowo ustanowionych norm, z którymi prawo nie wiązało
8
dotąd skutków prawnych normami tymi przewidzianych. W rozpoznawanej sprawie
nie ma wątpliwości, że zdarzenia podlegające ocenie z punktu widzenia zastosowa-
nego przez Sąd Apelacyjny art. 70 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w
związku z art. 24 ustawy z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjona-
riuszy Policji, tj. osiągnięcie przez ubezpieczoną 50 lat i upływ 5 lat od zaprzestania
wychowywania dzieci, nastąpiły po wejściu w życie tej ostatniej ustawy.
Nie jest również uzasadniony zarzut naruszenia zasady ochrony praw naby-
tych. Ubezpieczona, jak wcześniej wskazano, utraciła prawo do rodzinnej renty poli-
cyjnej przyznane jej decyzją z 1 marca 1990 r. wskutek osiągnięcia 20 września 2003
r. przez jej córkę Justynę 20 lat życia. Prawo to przestało więc istnieć i nie może być
traktowane jako prawo nabyte. Natomiast prawo do renty, którego ubezpieczona do-
chodzi w postępowaniu wszczętym wnioskiem z 7 lutego 2008 r. nie zostało nabyte
ani in concreto ani in abstracto, w związku z czym nie może być ono uznane za
prawo nabyte podlegające ochronie na podstawie art. 2 Konstytucji RP.
W rezultacie należy uznać, że wdowa, uprawniona do renty rodzinnej po
zmarłym funkcjonariuszu Milicji Obywatelskiej z tytułu wychowywania dzieci na pod-
stawie art. 25 ust. 1 pkt 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Milicji,
po wygaśnięciu tego prawa ze względu na osiągnięcie przez dzieci przepisanego
wieku, prawo do renty rodzinnej z tytułu osiągnięcia wieku 50 lat w ciągu 5 lat od za-
przestania wychowywania dzieci może nabyć na warunkach określonych w art. 70
ust. 2 o emeryturach i rentach w związku z art. 24 ustawy o zaopatrzeniu emerytal-
nym funkcjonariuszy Policji.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy, na podstawie 39814
k.p.c. orzekł jak w
sentencji.
========================================