Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CZ 24/10
POSTANOWIENIE
Dnia 29 kwietnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Wojciech Katner
SSA Jan Futro
w sprawie z powództwa Banku (...) SA w W.
przeciwko „E.(...)” Spółce z o.o. w C.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 29 kwietnia 2010 r.,
zażalenia strony pozwanej
na wyrok Sądu Apelacyjnego
z dnia 17 listopada 2009 r., sygn. akt I ACa (…),
1. zmienia zaskarżony wyrok w punkcie II w ten sposób, że zasądza od
powoda na rzecz pozwanej kwotę 14.447 (czternaście tysięcy czterysta
czterdzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania
apelacyjnego;
2. zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 672 (sześćset siedemdziesiąt
dwa) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 17 listopada 2009 r. zmienił zaskarżony wyrok
Sądu Okręgowego w G. z dnia 23 czerwca 2009 r. oraz m. in. w punkcie II zasądził od
powoda na rzecz pozwanej kwotę 7.247 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania
2
apelacyjnego. Następnie postanowieniem z dnia 7 stycznia 2010 r. Sąd Apelacyjny
uzupełnił swój wyrok w punkcie II w ten sposób, że po słowach „tytułem zwrotu kosztów
postępowania apelacyjnego” dopisał słowa „a w pozostałej części wniosek oddalić”.
Rozstrzygając o kosztach, Sąd Apelacyjny wyjaśnił, że na etapie postępowania
apelacyjnego brak jest podstaw do stosowania zasad orzekania o kosztach odrębnie dla
każdej ze spraw połączonych do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia w trybie art.
219 k.p.c., tak jak w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Wyrok Sądu
odwoławczego zawiera bowiem rozstrzygnięcie w przedmiocie tylko jednego środka
odwoławczego.
W zażaleniu na rozstrzygnięcie Sądu Apelacyjnego w przedmiocie kosztów
postępowania apelacyjnego (punkt II wyroku) pełnomocnik pozwanej wniósł o zmianę
zaskarżonego orzeczenia i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kwoty 14.447
złotych oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania
zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie zasługuje na uwzględnienie. O jego trafności świadczy jednolite
orzecznictwo Sądu Najwyższego na tle wykładni art. 219 k.p.c.
Sąd Najwyższy wyjaśnił w wyroku z dnia 22 września 1967 r., I CR 158/67
(OSNCP 1968, nr 6, poz. 105), że połączenie dwu oddzielnych spraw w celu ich
łącznego rozpoznania lub także rozstrzygnięcia na podstawie art. 219 k.p.c. nie
oznacza, że takie połączenie tworzy z tych spraw jedną nową sprawę. Połączenie
podyktowane względami technicznymi i ekonomią procesową nie pozbawia połączonych
spraw ich odrębności i nie zmienia faktu, że łącznie rozpoznawane i rozstrzygane
sprawy są nadal dwiema samodzielnymi sprawami. Dlatego też wyrok powinien
zawierać z osobna rozstrzygnięcie co do każdej z połączonych spraw. Stanowisko to
zostało potwierdzone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 września 1983 r., IV PR
101/83 (OSPiKA 1984, nr 7-8, poz. 173). Według postanowienia Sądu Najwyższego z
dnia 6 grudnia 1973 r., I PZ 71/73 (niepubl.), połączenie w trybie art. 219 k.p.c. kilku
oddzielnych spraw w celu ich łącznego rozpoznania lub także rozstrzygnięcia ma
charakter techniczny i nie wpływa na właściwość sądu, także i wówczas, gdy mogły być
objęte jednym pozwem. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 18 marca 2003 r., IV CZ
20/03 (niepubl.), w wyroku z dnia 9 października 2003 r., V CK 329/02 (niepubl.), w
wyroku z dnia 6 października 2006 r., V CSK 206/06 (niepubl.) i w postanowieniu z dnia
15 lutego 2008 r., I CZ 148/07 (niepubl.) podkreślił, że połączenie na podstawie art. 219
3
k.p.c. kilku spraw do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia jest zabiegiem jedynie
technicznym i nie prowadzi do powstania jednej nowej sprawy, zatem ocena
dopuszczalności zaskarżenia skargą kasacyjną takiego łącznego orzeczenia musi być
przeprowadzona w odniesieniu do każdej z połączonych spraw z osobna.
Z przedstawionych powodów orzeczono jak w sentencji (art. 39816
w związku z
art. 3941
§ 3 k.p.c.).