Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CSK 279/09
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lipca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Barbara Myszka (sprawozdawca)
SSN Marek Sychowicz
w sprawie z wniosku Urszuli N. i Zbigniewa N.
przy uczestnictwie Spółki Mieszkaniowej S. sp. z o.o. w K.
i Wspólnoty Mieszkaniowej "M." w K.
o wpis w księdze wieczystej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 lipca 2010 r.,
skargi kasacyjnej uczestnika Spółki Mieszkaniowej S.
sp. z o.o. w K.
od postanowienia Sądu Okręgowego w K.
z dnia 28 maja 2009 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie i przekazuje sprawę Sądowi
Okręgowemu w K. do ponownego rozpoznania, pozostawiając
temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania
kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 9 lutego 2009 r. Sąd Rejonowy w K. oddalił wniosek
Urszuli i Zbigniewa małż. N. o wpis w dziale I-Sp księgi wieczystej założonej dla
lokalu mieszkalnego nr 2 położonego na parterze budynku nr [...] na osiedlu M. w
K., oznaczonej nr [...] oraz w dziale III księgi wieczystej nr [...], prowadzonej dla
nieruchomości wspólnej o obszarze 3,6171 ha – służebności gruntowej korzystania
z ogródka przydomowego.
Sąd Rejonowy ustalił, że podstawę wpisu stanowi akt notarialny z dnia 21
kwietnia 2008 r., obejmujący umowę sprzedaży lokalu mieszkalnego opisanego we
wniosku oraz akty ustanowienia służebności i hipotek. Uznał, że ustanowiona
służebność wyłącznego korzystania przez właścicieli lokalu mieszkalnego nr 2
z ogródka przydomowego na nieruchomości wspólnej, nie odpowiada ustawowemu
typowi służebności gruntowej przewidzianej w art. 285 k.c. Według powołanego
przepisu, do ustanowienia służebności gruntowej konieczne jest istnienie dwóch
nieruchomości: władnącej i obciążonej, natomiast w akcie notarialnym z dnia 21
kwietnia 2008 r. służebnością gruntową obciążono nieruchomość wspólną, która
jest prawem związanym z własnością lokalu, dzieli jego los prawny i nie może być
uznana za „inną nieruchomość” względem wyodrębnionego z niej lokalu. Poza tym
służebność gruntowa może mieć jedynie na celu zwiększenie użyteczności
nieruchomości władnącej lub jej oznaczonej części, a prawo wyłącznego
korzystania z części nieruchomości wspólnej stanowiącej ogródek nie zwiększa
użyteczności lokalu mieszkalnego. Wyłącznym celem służebności gruntowej nie
może być natomiast ani wygoda właściciela nieruchomości władnącej, ani jego
upodobanie niezwiązane z potrzebą nieruchomości. O tym, kiedy można cudzą
nieruchomość obciążyć służebnością decydują ponadto przesłanki określone w art.
294 k.c., dlatego do ustanowienia służebności konieczna jest celowość mierzona
użytecznością nieruchomości władnącej oraz konieczność rozumiana jako brak
innych możliwości osiągnięcia tego celu niż przez ingerencję w cudze prawo
własności.
3
Sąd Rejonowy podkreślił, że w ramach obowiązku badania treści i formy
dokumentów dołączonych do wniosku o wpis ma również obowiązek badania
skuteczności ustanowienia służebności. Uznając, że ustanowiona służebność nie
odpowiada ustawowemu typowi służebności gruntowej, oddalił wniosek o wpis bez
wnikania w kwestię skuteczności uchwały podjętej na zebraniu Wspólnoty
Mieszkaniowej M. o wyrażeniu zgody na ustanawianie przez zarządcę
nieruchomości wspólnej na rzecz nabywców konkretnych lokali służebności
parkowania samochodu oraz korzystania z ogródków przydomowych.
Apelacja Spółki Mieszkaniowej S. sp. z o.o. w K. została przez Sąd
Okręgowy w K. oddalona postanowieniem z dnia 28 maja 2009 r. Sąd Okręgowy
podkreślił, że ograniczony charakter kognicji sądu wieczystoksięgowego, który nie
ma uprawnień do prowadzenia postępowania dowodowego, nie wyklucza
weryfikacji wniosku przez badanie aktu notarialnego, jako dokumentu stanowiącego
podstawę wpisu, w aspekcie art. 58 k.c., także wtedy, gdy wpis miałby dotyczyć
służebności gruntowej ustanowionej z naruszeniem art. 285 § 2 k.c. Sytuacja taka
występuje w niniejszej sprawie, dla każdej bowiem osoby, nawet nieposiadającej
wykształcenia prawniczego jest oczywiste, że zapewnienie właścicielowi
nieruchomości lokalowej stałego i wyłącznego uprawnienia do korzystania
z ogródka przylegającego do lokalu nie jest uzasadnione żadną potrzebą
gospodarczą i nie służy zwiększeniu użyteczności lokalu, a jedynie wygodzie
i przyjemności jego właścicieli. Ustanawianie takich służebności – stwierdził Sąd
Okręgowy – jest niedopuszczalne, tym bardziej że służebność ogródka
przydomowego prowadziłaby do ograniczenia nieruchomości wspólnej przez
wyłączenie jej fragmentu do korzystania jedynie przez właściciela nieruchomości
władnącej.
W skardze kasacyjnej od postanowienia Sądu Okręgowego Spółka
Mieszkaniowa S. sp. z o.o. w K., powołując się na obie podstawy określone w art.
3983
§ 1 k.p.c., wniosła o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania ewentualnie o uchylenie również postanowienia Sądu Rejonowego w
K. z dnia 28 maja 2009 r. i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego
rozpoznania. W ramach pierwszej podstawy kasacyjnej wskazała na naruszenie
4
art. 285 § 2 k.c. przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, a w ramach
drugiej podniosła zarzut obrazy art. 6268
§ 2 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 6268
§ 2 k.p.c., który w swej treści nawiązuje do uchylonego
art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (tekst
jedn. Dz.U. z 2001 r. Nr 125, poz. 1368 ze zm. – dalej: „u.k.w.h.”), rozpoznając
wniosek o wpis, sąd bada jedynie treść i formę wniosku, dołączonych do wniosku
dokumentów oraz treść księgi wieczystej. Przytoczony przepis, podobnie jak
uchylony art. 46 ust. 1 u.k.w.h., wyznacza zakres kognicji sądu w postępowaniu
wieczystoksięgowym, zarówno sądu pierwszej instancji rozpoznającego wniosek
o wpis, jak i sądu drugiej instancji rozpoznającego apelację od wpisu
(zob. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2001 r., III CKN 354/00,
OSNC 2001, nr 12, poz. 183 i z dnia 6 października 2006 r., V CSK 214/06, nie
publ.). Kognicja ta, choć ograniczona do badania jedynie treści wniosku, treści
i formy dołączonych do wniosku dokumentów oraz treści księgi wieczystej, nie ma
charakteru wyłącznie formalnego. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem,
obowiązek badania treści dokumentu dołączonego do wniosku o wpis mieści
w sobie również konieczność oceny, czy dokument ten stanowi uzasadnioną
podstawę wpisu. W konsekwencji sąd jest obowiązany badać czynność materialną
stanowiącą podstawę wpisu nie tylko pod względem formalnoprawnym, lecz także
pod względem jej skuteczności materialnej. Powinien zbadać, czy czynność ta
uzasadnia powstanie, zmianę lub wygaśnięcie prawa, które ma być wpisane do
księgi wieczystej lub z niej wykreślone. Musi zatem ocenić, czy prawo, które ma być
wpisane, zostało ważnie ustanowione. Trzeba jednak podkreślić, że podstawę tej
oceny stanowić mogą wyłącznie ustalenia dokonane na podstawie treści wniosku,
treści dołączonych do niego dokumentów oraz treści księgi wieczystej.
W postępowaniu wieczystoksięgowym bowiem sąd nie może prowadzić
postępowania dowodowego wykraczającego poza granice, które zostały zakreślone
w art. 6268
§ 2 k.p.c. ani uwzględniać dalszych okoliczności niewynikających
z wskazanych w tym przepisie dowodów (zob. postanowienia Sądu Najwyższego
z dnia 22 marca 1955 r., II CO 116/54, OSNCK 1956, nr 1, poz. 15, z dnia 25 lutego
1963 r., III CR 177/62, OSNCP 1964, nr 2, poz. 36, z dnia 18 listopada 1971 r.,
5
III CRN 338/71, OSNCP 1972, nr 6, poz. 110, z dnia 13 lipca 1984 r., IV CR 343/84,
OSNCP 1985, nr 7, poz. 92 i z dnia 20 lutego 2003 r., II CKN 1237/00, nie publ.
oraz uchwały Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 1990 r., III CZP 14/90, Rej.
1991, nr 1, s. 129, z dnia 20 lipca 1995 r., III CZP 88/95, OSNC 1995, nr 11, poz.
163, z dnia 22 maja 1996 r., III CZP 50/96, OSNC 1996, nr 11, poz. 141 i z dnia
17 stycznia 2003 r., III CZP 79/02, OSNC 2003, nr 11, poz. 142).
Jeżeli przedmiotem wpisu jest służebność gruntowa, sąd, kierując się
utrwaloną wykładnią przepisów regulujących postępowanie wieczystoksięgowe,
powinien zbadać, czy prawo to zostało ważnie ustanowione. Sądy Orzekające
zatem – co do zasady – prawidłowo badały, czy według przepisów obowiązujących
w dniu 21 kwietnia 2008 r. służebność gruntowa, polegająca na prawie wyłącznego
korzystania przez każdoczesnych właścicieli lokalu nr 2 z ogródka przydomowego
znajdującego się pod oknami tego lokalu, została ważnie ustanowiona. Zgodzić
trzeba się też z oceną Sądów Orzekających, że – ze względu na obowiązującą
zasadę zamkniętego katalogu praw rzeczowych – prawa te mogą być powoływane
tylko na podstawie i w granicach upoważnień ustawowych. Osoby zainteresowane
mogą więc ustanawiać tylko takie ograniczone prawa rzeczowe, jakie są
przewidziane w ustawie, przy uwzględnieniu, iż każde z nich ma zdefiniowane
ustawowo cechy niepodlegające modyfikacji (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 12 listopada 1997 r., I CKN 321/97, nie publ.).
Istotę służebności gruntowej określa art. 285 § 1 k.c., stanowiąc,
że nieruchomość można obciążyć na rzecz właściciela innej nieruchomości
(nieruchomości władnącej) prawem, którego treść polega bądź na tym,
że właściciel nieruchomości władnącej może korzystać w oznaczonym zakresie
z nieruchomości obciążonej, bądź na tym, że właściciel nieruchomości obciążonej
zostaje ograniczony w możności dokonywania w stosunku do niej określonych
działań, bądź też na tym, że właścicielowi nieruchomości obciążonej nie wolno
wykonywać określonych uprawnień, które mu względem nieruchomości władnącej
przysługują na podstawie przepisów o treści i wykonywaniu własności. Z przepisu
tego wynika, że dla istnienia służebności gruntowej konieczne są dwie
nieruchomości: władnąca i obciążona, nieruchomość obciążona może być przy tym
także przedmiotem współwłasności. Przyjmuje się, że służebność gruntowa może
6
obciążać również użytkowanie wieczyste, stąd nieruchomość obciążona może być
też przedmiotem użytkowania wieczystego (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia
22 października 1968 r., III CZP 98/68, OSNCP 1969, nr 11, poz. 188 oraz
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 1974 r., III CRN 316/73,
OSNCP 1974, nr 11, poz. 197, z dnia 10 kwietnia 2008 r., IV CSK 21/08, nie publ.
I z dnia 15 października 2008 r., I CSK 135/08, OSNC-ZD 2009, nr C, poz. 62).
Zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w postanowieniu z dnia
20 października 2005 r., IV CK 65/05 (nie publ.), nieruchomość można obciążyć
służebnością gruntową także w sytuacji, w której jej współwłaścicielem jest
właściciel nieruchomości władnącej. Kontynuując ten kierunek wykładni, trzeba
uznać za dopuszczalne obciążenie służebnością gruntową – ustanowioną na rzecz
każdoczesnego właściciela lokalu – nieruchomości wspólnej, o której mowa w art. 3
ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn.: Dz.U.
z 2000 r., Nr 80, poz. 903 ze zm. – dalej „u.w.l.”). Sąd Okręgowy nie zajął
wprawdzie wyraźnego stanowiska w tej kwestii, ale nie zakwestionował też
odmiennego poglądu Sądu pierwszej instancji. Pogląd ten nie może być natomiast
uznany za trafny, gdyż podkreślany przez Sąd pierwszej instancji element
związania praw nie wyklucza uznania lokalu za „inną nieruchomość” w rozumieniu
art. 285 § 1 k.c. Element ten został wprowadzony nie po to, by zatrzeć odrębność
prawną lokalu i nieruchomości wspólnej, lecz by uniemożliwić rozporządzanie
prawem własności lokalu bez związanego z nim udziału w nieruchomości wspólnej,
przysługiwanie tego prawa jest bowiem niezbędne do normalnego korzystania
z lokalu.
W art. 285 § 1 k.c. ustawodawca nie sprecyzował, na czym polega
uprawnienie do korzystania z nieruchomości obciążonej przez właściciela
nieruchomości władnącej bądź obowiązek powstrzymania się właściciela
nieruchomości obciążonej. Wskazał jedynie, że właściciel nieruchomości władnącej
może korzystać „w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej”, a właściciel
nieruchomości obciążonej zostaje ograniczony w możności dokonywania
„określonych działań” czy też nie wolno mu wykonywać „określonych uprawnień”.
Z powołanego przepisu nie wynika wprost, czy służebność gruntowa może polegać
jedynie na częściowym korzystaniu z nieruchomości obciążonej, czy też
7
przedmiotem tej służebności może być również pełne korzystanie z nieruchomości,
odbierające właścicielowi nieruchomości wszelkie uprawnienia w tym zakresie
i pozostawiające mu względem obciążonej nieruchomości jedynie ius nudum.
Posłużenie się przez ustawodawcę zwrotem „może korzystać w oznaczonym
zakresie z nieruchomości obciążonej” oraz istota i funkcje służebności przemawiają
za przyjęciem, że korzystanie z cudzej nieruchomości przez uprawnionego z tytułu
służebności gruntowej może być jedynie częściowe. Przyznane właścicielowi
nieruchomości władnącej w art. 285 § 1 k.c. uprawnienie do korzystania
„w oznaczonym zakresie” nie może więc prowadzić do całkowitego pobawienia
właściciela nieruchomości obciążonej uprawnień wynikających z prawa własności.
Jednak w szczególnych sytuacjach zakres treści przyznanej służebności może
pozwalać właścicielowi nieruchomości władnącej na pełne korzystanie z określonej
części nieruchomości obciążonej. Będzie tak np. w razie wybudowania części
budynku na gruncie sąsiada i ustanowienia w tym zakresie służebności gruntowej
(art. 151 k.c.).
Sąd Okręgowy wyszedł z trafnego założenia, że zasadniczo nie jest
dopuszczalne takie ukształtowanie treści służebności gruntowej, które
przyznawałoby właścicielowi nieruchomości władnącej uprawnienie do wyłącznego
korzystania z nieruchomości obciążonej, równoznaczne nie tylko z pełnym
korzystaniem z nieruchomości, lecz także z całkowitym pozbawieniem możności
korzystania z niej przez właściciela nieruchomości obciążonej. Nie można
natomiast zgodzić się z oceną tego Sądu, że ustanowienie na rzecz właściciela
lokalu mieszkalnego służebności gruntowej, polegającej na prawie do wyłącznego
korzystania z ogródka przydomowego znajdującego się pod oknami lokalu, odbiera
współwłaścicielom lub współużytkownikom wieczystym nieruchomości wspólnej,
o której mowa w art. 3 ust. 2 u.w.l., wszelkie uprawnienia w tym zakresie,
pozostawiając im w stosunku do obciążonej nieruchomości jedynie ius nudum.
Uprawnienia właściciela lokalu w stosunku do części nieruchomości wspólnej
mającej stanowić ogródek przydomowy nie zostały wprawdzie precyzyjnie
określone, niemniej z samego faktu jej przeznaczenia wynika jedynie uprawnienie
do urządzenia i utrzymywania małego ogródka przy domu, zajmowanego zwykle
pod uprawę traw i roślin ozdobnych. Przyznanie właścicielowi lokalu takiego
8
uprawnienia nie oznacza, że właścicielom pozostałych lokali, będących
współwłaścicielami nieruchomości wspólnej, pozostało względem części
nieruchomości zajętej pod uprawę jedynie ius nudum. Trzeba podkreślić,
że w granicach określonych przez społeczno-gospodarcze przeznaczenie gruntu
własność gruntu rozciąga się na przestrzeń nad i pod jego powierzchnią (art. 143
k.c.). Urządzenie przez właściciela lokalu ogródka przydomowego nie pozbawia
współwłaścicieli nieruchomości wspólnej korzystania z przestrzeni nad i pod jej
powierzchnią w granicach dozwolonego oddziaływania właściciela nieruchomości
gruntowej. Poza tym uprawnienie do korzystania przez właściciela lokalu z ogródka
przydomowego na nieruchomości wspólnej nie pozbawia pozostałych
współwłaścicieli nieruchomości możności ingerowania w sposób wykonywania
służebności np. w razie zaniedbań w urządzeniu lub utrzymywaniu ogródka.
Rozważając ten problem nie można pomijać widocznej ostatnio
w orzecznictwie tendencji do dynamicznej wykładni przepisów regulujących
służebności gruntowe, zmierzającej do szerszego wykorzystania tej instytucji.
W uzasadnieniu postanowienia z 8 września 2006 r., II CSK 112/06 (M. Prawn.
2006, nr 19, s. 1016), Sąd Najwyższy stwierdził wprost, że rozwój cywilizacyjny
i postęp techniczny spowodowały powstanie konieczności dynamicznej wykładni
wspomnianych przepisów. Wyrazem tej tendencji było zaaprobowanie służebności
odpowiadającej swą treścią służebności przesyłu, wprowadzonej następnie ustawą
z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych
ustaw (Dz.U. Nr 116, poz. 731; zob. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia
2003 r., III CZP 79/02, OSNC 2003, nr 11, poz. 142 oraz postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 8 września 2006 r., II CSK 112/06 i z dnia 5 czerwca 2009 r.,
I CSK 392/08, nie publ.). Podzielając ten kierunek wykładni, wypada zauważyć,
że obciążenie nieruchomości wspólnej służebnością gruntową korzystania
z ogródka przydomowego, może być korzystne dla pozostałych właścicieli lokali,
którzy wszak decydują o ukształtowaniu treści służebności obciążającej
nieruchomość wspólną.
Wszystkie te rozważania prowadzą do wniosku, że przyznanie właścicielowi
lokalu w ramach służebności gruntowej uprawnienia do wyłącznego korzystania
z ogródka przydomowego na nieruchomości wspólnej położonego pod oknami
9
lokalu mieści się w granicach uprawnień właściciela nieruchomości władnącej
przewidzianych w art. 285 § 1 k.c.
Sąd Okręgowy wyszedł z założenia, że w postępowaniu
wieczystoksięgowym dopuszczalne jest również badanie skuteczności
materialnoprawnej umowy o ustanowieniu służebności pod kątem jej zgodności
z celem służebności gruntowej określonym w art. 285 § 2 k.c. W wyniku dokonanej
oceny podzielił przy tym pogląd Sądu pierwszej instancji, że służebność ogródka
przydomowego nie zwiększa użyteczności lokalu mieszkalnego, a jej celem jest
jedynie wygoda lub upodobanie właściciela lokalu.
Trzeba zgodzić się z zarzutem skarżącej, że tak rozumując Sąd Okręgowy
naruszył art. 285 § 2 k.c., zbadanie bowiem, czy ustanowiona służebność gruntowa
zwiększa użyteczność nieruchomości władnącej usuwa się spod oceny sądu
w postępowaniu wieczystoksięgowym. Jak już wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale
z dnia 17 stycznia 2003 r., III CZP 97/02 (OSNC 2003, nr 11, poz. 142),
w postępowaniu wieczystoksięgowym nie jest dopuszczalne badanie skuteczności
materialnoprawnej umowy o ustanowieniu służebności gruntowej w zakresie jej
zgodności z celem takiej czynności, o którym mowa w art. 285 § 2 k.c.
W uzasadnieniu Sąd Najwyższy podkreślił, że ograniczony z mocy art. 6268
§ 2
k.p.c. charakter kognicji sądu wieczystoksięgowego nie pozwala mu na
prowadzenie badania w kierunku poznania stanu faktycznego, wobec czego sąd
ten – nie mając uprawnień do prowadzenia postępowania dowodowego – nie może
weryfikować danych twierdzonych przez strony. Z tej przyczyny skuteczne
podważenie czynności prawnej – dokonanej we właściwej formie – na podstawie
wskazującej na naruszenie art. 285 § 2 k.c. może być dokonane wyłącznie
w postępowaniu procesowym. Stanowisko to uzyskało aprobatę doktryny i podziela
jej także skład Sądu Najwyższego orzekający w niniejszej sprawie.
Ocena, czy ustanowiona służebność korzystania z ogródka przydomowego
realizuje cel określony w art. 285 § 2 k.c., jakim jest zwiększenie użyteczności
lokalu mieszkalnego, wymaga uwzględnienia okoliczności dotyczących
usytuowania, przeznaczenia i konfiguracji zarówno lokalu, jak i ogródka
przydomowego, co z kolei wymaga dokonania ustaleń wykraczających poza
10
kognicję sądu w postępowaniu wieczystoksięgowym. Nie jest to – wbrew
odmiennym zapatrywaniom Sądu Okręgowego – ocena oczywista, istnieją bowiem
rację przemawiające na rzecz tezy, że ustanowienie służebności korzystania
z ogródka przydomowego może podnosić użyteczność lokalu jako nieruchomości
władnącej. Wystarczy wskazać, że zwiększa się w ten sposób funkcjonalność
mieszkania, które uzyskuje dodatkowe wejście do lokalu usytuowanego na parterze
budynku, zwiększa się bezpieczeństwo i stopień izolacji lokalu od osób
postronnych, a w razie odpowiedniego zagospodarowania ogródka – zmniejsza się
także natężenie hałasu.
Nie wnikając bliżej w kwestię realizacji celu służebności gruntowej, trzeba
stwierdzić, że – ze względu na ograniczenia dowodowe wynikające z art. 6268
§ 2
k.p.c. – samo zanegowanie spełnienia przesłanki zwiększenia użyteczności
nieruchomości władnącej nie uzasadnia odmowy wpisu służebności do księgi
wieczystej.
Jak wynika z prowadzonych rozważań, skarga kasacyjna okazała się
uzasadniona, jednakże – na co wskazał już Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia
12 stycznia 2010 r., III CZP 106/09 (nie publ.) – w sprawie zachodzi potrzeba oceny
prawidłowości wyrażenia przez Wspólnotę Mieszkaniową M. zgody na
ustanowienie służebności oraz prawidłowości udzielenia pełnomocnictwa do
składania w tym przedmiocie stosownych oświadczeń woli.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
§ 1 oraz art. 108
§ 2 w związku z art. 39821
k.p.c. uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał
sprawę Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.