II PZ 14/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:29-04-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II PZ 14/10
POSTANOWIENIE
Dnia 11 sierpnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)
SSN Halina Kiryło
SSN Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa A. G.
przeciwko F. Sp. z o.o.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 11 sierpnia 2010 r.,
zażalenia powódki na postanowienie zawarte w pkt IV wyroku
Sądu Apelacyjnego z dnia 23 grudnia 2009 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 23 grudnia 2009 r. Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w sprawie z powództwa A. G. przeciwko F. Spółka z o.o.
o zapłatę, po rozpoznaniu apelacji powódki oraz zażalenia pozwanej, od wyroku
Sądu Okręgowego – Sądu Pracy z dnia 8 września 2009 r.: oddalił apelację (pkt I.);
zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 1000 zł. tytułem zwrotu części
kosztów procesu za drugą instancję (pkt II.); oddalił zażalenie pozwanego (pkt III.);
nakazał ściągnąć od powódki na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego kwotę
1000 zł. tytułem części kosztów sądowych (IV.). Podstawą prawną rozstrzygnięcia
zawartego w pkt IV wyroku – stosownie do uzasadnienia – jest przepis art. 113 ust.
2
4 w związku z art. 13 i art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398 ze zm.).
Powyższe postanowienie powódka zaskarżyła zażaleniem wnosząc o
uchylenie zaskarżonego postanowienia i nieobciążanie powódki kosztami
sądowymi oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania
zażaleniowego według norm przepisanych.
Wnosząca zażalenie zarzuciła naruszenie art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych. W uzasadnieniu zażalenia skarżąca wskazała, że
w postępowaniu była zwolniona od kosztów sądowych i wobec tego nie było
podstaw do obciążenia jej kosztami sądowymi na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarżąca została zwolniona od kosztów sądowych na podstawie
postanowienia Sądu Okręgowego – Sądu Pracy z dnia 10 czerwca 2009 r. Zgodnie
z art. 96 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w
sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 ze zm.) strona, która została
zwolniona od kosztów sądowych przez sąd – w zakresie przyznanego jej
zwolnienia – nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych, które zgodnie z art.
2 ust. 1 powołanej ustawy obejmują opłaty i wydatki.
Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub
których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu
kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego
podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie
kosztów procesu.
Wobec oddalenia powództwa wyrokiem Sądu pierwszej instancji i oddalenia
apelacji powódki w wyroku Sądu drugiej instancji nie zachodziły podstawy do
obciążenia kosztami sądowymi strony pozwanej. Zgodnie z art. 113 ust. 2
powołanej ustawy koszty nieobciążające przeciwnika sąd w orzeczeniu kończącym
sprawę w instancji nakazuje ściągnąć z roszczenia zasądzonego na rzecz: strony,
3
której czynność spowodowała ich powstanie. Sytuacja taka nie zachodzi, bo nie ma
roszczenia zasądzonego na rzecz strony, której czynność spowodowała koszty.
Stosownie zaś do art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może odstąpić od
przewidzianego w ust. 2 i 3 obciążenia kosztami. Zastosowanie tego przepisu nie
było uprawnione, skoro – jak wyżej przedstawiono – nie miała miejsca ani sytuacja
określona w ust. 2 ani też w ust. 3 art. 113 ustawy o kosztach sądowych w
sprawach cywilnych.
Wobec powyższego – uznając zasadność zarzutu zażalenia – Sąd
Najwyższy postanowił jak w sentencji na podstawie art. 39815
§ 1 zdanie pierwsze
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 11 sierpnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)
SSN Halina Kiryło
SSN Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa A. G.
przeciwko F. Sp. z o.o.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 11 sierpnia 2010 r.,
zażalenia powódki na postanowienie zawarte w pkt IV wyroku
Sądu Apelacyjnego z dnia 23 grudnia 2009 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 23 grudnia 2009 r. Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w sprawie z powództwa A. G. przeciwko F. Spółka z o.o.
o zapłatę, po rozpoznaniu apelacji powódki oraz zażalenia pozwanej, od wyroku
Sądu Okręgowego – Sądu Pracy z dnia 8 września 2009 r.: oddalił apelację (pkt I.);
zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 1000 zł. tytułem zwrotu części
kosztów procesu za drugą instancję (pkt II.); oddalił zażalenie pozwanego (pkt III.);
nakazał ściągnąć od powódki na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego kwotę
1000 zł. tytułem części kosztów sądowych (IV.). Podstawą prawną rozstrzygnięcia
zawartego w pkt IV wyroku – stosownie do uzasadnienia – jest przepis art. 113 ust.
2
4 w związku z art. 13 i art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398 ze zm.).
Powyższe postanowienie powódka zaskarżyła zażaleniem wnosząc o
uchylenie zaskarżonego postanowienia i nieobciążanie powódki kosztami
sądowymi oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania
zażaleniowego według norm przepisanych.
Wnosząca zażalenie zarzuciła naruszenie art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych. W uzasadnieniu zażalenia skarżąca wskazała, że
w postępowaniu była zwolniona od kosztów sądowych i wobec tego nie było
podstaw do obciążenia jej kosztami sądowymi na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarżąca została zwolniona od kosztów sądowych na podstawie
postanowienia Sądu Okręgowego – Sądu Pracy z dnia 10 czerwca 2009 r. Zgodnie
z art. 96 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w
sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 ze zm.) strona, która została
zwolniona od kosztów sądowych przez sąd – w zakresie przyznanego jej
zwolnienia – nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych, które zgodnie z art.
2 ust. 1 powołanej ustawy obejmują opłaty i wydatki.
Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub
których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu
kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego
podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie
kosztów procesu.
Wobec oddalenia powództwa wyrokiem Sądu pierwszej instancji i oddalenia
apelacji powódki w wyroku Sądu drugiej instancji nie zachodziły podstawy do
obciążenia kosztami sądowymi strony pozwanej. Zgodnie z art. 113 ust. 2
powołanej ustawy koszty nieobciążające przeciwnika sąd w orzeczeniu kończącym
sprawę w instancji nakazuje ściągnąć z roszczenia zasądzonego na rzecz: strony,
3
której czynność spowodowała ich powstanie. Sytuacja taka nie zachodzi, bo nie ma
roszczenia zasądzonego na rzecz strony, której czynność spowodowała koszty.
Stosownie zaś do art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może odstąpić od
przewidzianego w ust. 2 i 3 obciążenia kosztami. Zastosowanie tego przepisu nie
było uprawnione, skoro – jak wyżej przedstawiono – nie miała miejsca ani sytuacja
określona w ust. 2 ani też w ust. 3 art. 113 ustawy o kosztach sądowych w
sprawach cywilnych.
Wobec powyższego – uznając zasadność zarzutu zażalenia – Sąd
Najwyższy postanowił jak w sentencji na podstawie art. 39815
§ 1 zdanie pierwsze
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.