Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UZ 6/10
POSTANOWIENIE
Dnia 11 sierpnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Halina Kiryło
SSN Jerzy Kwaśniewski
w sprawie z wniosku T. W.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o wysokość kapitału początkowego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 11 sierpnia 2010 r.,
zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 2 grudnia 2009 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 2 grudnia 2009 r., Sąd Apelacyjny odrzucił na
podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c., jako nieopłacone, zażalenie wnioskodawczyni T. W.
od postanowienia tego Sądu z dnia 28 października 2009 r. w sprawie przeciwko
Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych o wysokość kapitału początkowego.
Wnioskodawczyni wniosła skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 2
kwietnia 2009 r., oddalającego jej apelację od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu
Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 listopada 2007 r., która została odrzucona
postanowieniem tego Sądu z dnia 28 października 2009 r. (jako niedopuszczalna -
art. 3986
§ 2 k.p.c. w związku z art. 3982
§ 1 k.p.c.), po ustaleniu przez Sąd wartości
2
przedmiotu zaskarżenia w sprawie na kwotę 8117,66 zł. Zażalenie na to
postanowienie złożył pełnomocnik wnioskodawczyni, nie uiszczając opłaty
podstawowej przewidzianej w art. 36 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych (jednolity tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 ze
zm.), wobec czego zostało ono odrzucone (postanowieniem z dnia 2 grudnia 2009
r.). W zażaleniu na to postanowienie, pełnomocnik wnioskodawczyni, wniósł o jego
uchylenie, zarzucając naruszenie przepisów prawa procesowego - art. 1302
§ 3
k.p.c. „polegające na błędnym uznaniu przez Sąd Apelacyjny, że zastosowanie
znajdzie przepis art. 1302
§ 3 k.p.c. w brzmieniu sprzed nowelizacji, pomimo iż
zastosowanie powinien znaleźć przepis art. 1302
§ 3 k.p.c. zmieniony ustawą z dnia
5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz
niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 234 poz. 1571)”, oraz . art. XV § 1 oraz XVI § 1
ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku - Przepisy wprowadzające Kodeks
postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 297 ze zm.) „poprzez zastosowanie
tych przepisów, mimo iż nie znajdują one zastosowania w sprawie”. Pełnomocnik
podniósł, że powołane przez Sąd Apelacyjny przepisy wprowadzające k.p.c. nie
mogą znaleźć zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż art. XV § 1 i XVI § 1 ustawy
z dnia 17 listopada 1964 r. dotyczą postępowań toczących się jeszcze przed
wejściem w życie obecnie obowiązującej ustawy - Kodeks postępowania cywilnego
przed dniem 1 stycznia 1965 r. W jego ocenie Sąd Apelacyjny pominął fakt, iż
tocząca się sprawa wszczęta została w czerwcu 2007 r., a art. XV § 1 i XVI § 1
przepisów wprowadzających k.p.c. rozstrzygają jedynie jakie przepisy znajdą
zastosowanie w sprawie, w przypadku postępowań wszczętych przed wejściem w
życie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz jakie w przypadku wniesienia
rewizji albo zażalenia, gdy zapadło już orzeczenie sądu pierwszej instancji w
sprawie kończącej postępowanie w sprawie. Oznacza to, w ocenie pełnomocnika,
że ponieważ przepisy art. XV § 1 i XVI § 1 nie dają odpowiedzi jakie przepisy
znajdą zastosowanie w sprawie, należy stosować przepis art. 1302
§ 3 k.p.c. w
brzmieniu znowelizowanym tj. obowiązującym od dnia 1 lipca 2009 r., gdyż
dotychczasowy przepis art. 1302
§ 3 k.p.c. stanowiący, iż sąd odrzuca bez
wezwania o uiszczenie opłaty pismo wniesione przez radcę prawnego środki
odwoławcze lub środki zaskarżenia (w tym zażalenie) podlegające opłacie w
3
wysokości stałej lub stosunkowej obliczonej od wskazanej przez stronę wartości
przedmiotu zaskarżenia już nie obowiązuje. Z tego tez względu, niedopuszczalne
było zastosowanie przez Sąd przepisu art. 1302
§ 3 k.p.c. w brzmieniu sprzed
nowelizacji i pominięcie faktu jego uchylenia, a tym samym Sąd Apelacyjny
powinien wezwać pełnomocnika wnioskodawczyni do uiszczenia opłaty pod
rygorem odrzucenia zażalenia.
Postanowieniem z dnia 15 kwietnia 2010 r., II UZ 6/10, Sąd Najwyższy
odroczył rozpoznanie zażalenia do czasu rozstrzygnięcia przez skład siedmiu
sędziów Sądu Najwyższego zagadnienia prawnego w sprawie II UZP 4/10, czy
podlega odrzuceniu nieopłacona skarga kasacyjna złożona przez adwokata po dniu
wejścia w życie z dnia 1 lipca 2009 r. ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie
ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw, która
uchyliła (w art. 1 pkt 3 lit. a) art. 1302
§ 3 k.p.c., jeżeli nie został on uprzednio
wezwany przez sąd we właściwym trybie do usunięcia tego braku (opłacenia
skargi).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest uzasadnione.
Uchwałą siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca 2010 r., II
UZP 4/10, której nadano moc zasady prawnej, przesądzono, że nieopłacona skarga
kasacyjna złożona przez adwokata lub radcę prawnego po wejściu w życie ustawy
z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz
niektórych innych ustaw podlega odrzuceniu w razie niewykonania zarządzenia
wzywającego do opłacenia skargi (art. 3986
§ 2 k.p.c. w związku z art. 130 § 1
k.p.c.). W ocenie składu rozpoznającego zażalenie, uchwała ta znajduje
zastosowanie także do zażalenia jako jednego ze środków zaskarżenia
regulowanego uchylonym art. 1302
§ 3 k.p.c. złożonego przez adwokata lub radcę
prawnego po wejściu w życie ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy -
Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw, od którego nie
wniesiono opłaty podstawowej, biorąc także pod uwagę że dotyczy ono
postanowienia odnoszącego się do złożonej skargi kasacyjnej (odrzucającego
skargę).
4
W rozpoznawanej sprawie zażalenie wnioskodawczyni zostało wniesione w
dniu 17 listopada 2009 r., a więc po dniu 1 lipca 2009 r. (dzień wejścia w życie
ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania
cywilnego oraz niektórych innych ustaw), tym samym, odrzucenie go ze względu na
jego nieopłacenie bez uprzedniego wezwania profesjonalnego pełnomocnika do
jego uzupełnienia przez uiszczenie opłaty podstawowej było nieuzasadnione.
Tym się kierując Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.