Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 13 września 2010 r.
II UK 82/10
Obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym podlega każda osoba fi-
zyczna będąca wspólnikiem spółki komandytowej zawiązanej w celu prowadze-
nia działalności gospodarczej i prowadzącej taką działalność (art. 6 ust. 1 pkt 5
w związku z art. 8 ust. 6 pkt 4 i w związku z art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, jednolity tekst: Dz.U. z
2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.).
Przewodniczący SSN Zbigniew Hajn, Sędziowie SN: Małgorzata Gersdorf,
Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 wrześ-
nia 2010 r. sprawy z wniosku Levona H., Hovhannesa H. przeciwko Zakładowi Ubez-
pieczeń Społecznych-Oddziałowi w P. o podleganie ubezpieczeniu społecznemu, na
skutek skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Pozna-
niu z dnia 26 listopada 2009 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Apelacyjnemu w
Poznaniu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasa-
cyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 2 czerwca 2009 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Poznaniu zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Od-
działu w P. z dnia 5 czerwca 2008 r. w ten sposób, że ustalił, iż Hovhannes H. nie
podlegał obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu,
ani dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu w okresie od dnia 3 stycznia 2005 r.
do dnia 31 grudnia 2006 r. z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności w zakresie
spółki komandytowej na podstawie wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego [...].
2
Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia. Wnioskodawca jest
obywatelem Armenii, przebywającym w Polsce od 1993 r. W dniu 28 października
2000 r. zawarł związek małżeński z obywatelką polską - Anną Z. i z tego tytułu po-
siada prawo stałego pobytu. Jego brat, Levon H., obywatel Armenii narodowości or-
miańskiej, przebywa w Polsce od 1994 r. W związku z uzyskaniem informacji, iż - w
przypadku osób posiadających prawo tymczasowego pobytu - istnieje możliwość
prowadzenia działalności gospodarczej wyłącznie w ramach spółki, Levon H. poprosił
wnioskodawcę, aby ten formalnie został jej wspólnikiem. Obaj od początku zakładali,
że wnioskodawca nie będzie wykonywał na rzecz spółki żadnych czynności. Wnio-
skodawca zajmował się w tym czasie ładowaniem kontenerów w Niemczech i w tym
celu średnio dwa razy w miesiącu wyjeżdżał za granicę. W latach 2004-2008 w su-
mie kilkadziesiąt razy wyjeżdżał w celach handlowych do Armenii, Gruzji i na Ukrainę
(w tym do Armenii również w sprawach rodzinnych).
Aktem notarialnym z dnia 7 października 2004 r. została zawiązana spółka
komandytowa „Levon H." z siedzibą w P., wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego
[...]. Wspólnikami spółki zostali Levon H. (jako komplementariusz) i wnioskodawca
(jako komandytariusz), przy czym wkład tego pierwszego wyniósł 5.000 zł, a drugie-
go - 500 zł. Suma komandytowa została określona na kwotę 500 zł. Podział zysku
spółki ustalono w ten sposób, że 99% przypadało Levonowi H., a 1% wnioskodawcy.
Spółka rozpoczęła działalność, której przedmiotem była głównie sprzedaż detaliczna
towarów, w styczniu 2005 r. poprzez handel na R.Ł. Faktycznie prowadzeniem dzia-
łalności zajmował się tylko Levon H., który handlował towarem na rynku, wynajmował
w tym celu dwa stragany i rozkładał na nich sprzedawane rzeczy, dostarczał towar
na stragany i dokonywał wykupu ich miesięcznej rezerwacji. Praca ta stanowiła źró-
dło utrzymania Levona H., a wnioskodawca nigdy nie pomagał mu przy prowadzeniu
działalności gospodarczej, sprzedaży towarów lub w jakikolwiek inny sposób. W dniu
1 czerwca 2006 r. wspólnicy złożyli sobie wzajemnie wypowiedzenia umowy spółki
komandytowej z datą 31 grudnia 2006 r. Dochód wnioskodawcy w 2005 r. był zero-
wy, a w 2006 r. wnioskodawca nie osiągnął żadnego przychodu. Od 2008 r. wnio-
skodawca pomaga żonie w prowadzeniu działalności handlowej (stragan na R.Ł.).
W tak ustalonym stanie faktycznym, powołując się na treść art. 6 ust. 1 pkt 5,
art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 4, art. 11 ust. 2 oraz art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, Sąd pierwszej instancji uznał,
że w stosunku do wnioskodawcy - jako wspólnika spółki komandytowej - obowiązy-
3
wało domniemanie, iż działalność gospodarcza była faktycznie prowadzona i istniał
obowiązek zapłaty składek na ubezpieczenie społeczne. Tymczasem wnioskodawca
w sposób dostateczny wykazał, że nie prowadził działalności gospodarczej jako ko-
mandytariusz w spółce komandytowej, a w rezultacie w spornym okresie nie podlegał
obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu, ani do-
browolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. Samo zarejestrowanie wnioskodawcy
jako wspólnika spółki komandytowej, bez wykonywania przez niego działalności i
przy braku zamiaru jej wykonywania, nie może rodzić skutku w postaci podlegania
ubezpieczeniu społecznemu.
Wyrokiem z dnia 26 listopada 2009 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu oddalił
apelację Zakładu Ubezpieczeń Społecznych od powyższego wyroku, podzielając
ustalenia i ocenę prawną Sądu pierwszej instancji. Sąd Apelacyjny wskazał, że
zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 12 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecz-
nych obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym podlegają osoby prowadzące na
obszarze Rzeczypospolitej Polskiej pozarolniczą działalność. Artykuł 8 ust. 6 ustawy
precyzuje, iż za „osobę prowadzącą pozarolniczą działalność” uważa się między in-
nymi osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepi-
sów o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych, wspólnika jed-
noosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz wspólników spółki jawnej,
komandytowej lub partnerskiej. Co prawda z brzmienia tego przepisu można by wy-
wieść, że skuteczne do objęcia ubezpieczeniami obowiązkowymi jest samo formalne
przystąpienie do spółki, jednakże taka interpretacja nie uwzględnia wykładni celowo-
ściowej, wypaczając tym samym sens wskazanej regulacji. Tymczasem art. 6 ustawy
systemowej określa krąg osób podlegających obowiązkowemu ubezpieczeniu z
mocy prawa i odnosi się do posiadanego (z uwagi na rodzaj aktywności) źródła przy-
chodu, a rozszerzenie kręgu osób prowadzących pozarolniczą działalność w rozu-
mieniu ust. 1 pkt 5 tego artykułu miało na celu objęcie ochroną ubezpieczeniową
także wspólników jednoosobowych spółek z o.o. oraz wspólników spółek osobowych
poprzez uznanie ich za osoby prowadzące pozarolniczą działalność. Powołując się
na pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 maja 2005 r., I UK
258/04, zgodnie z którym w konsekwencji zmian wprowadzonych do przepisów o
działalności gospodarczej wspólnicy spółek jawnych, komandytowych i partnerskich
nie mogą już być uznawani za osoby prowadzące działalność gospodarczą; propo-
nowana regulacja nie wprowadza zmian, a jedynie utrzymuje stan obowiązujący
4
przed zmianami przepisów o działalności gospodarczej, kiedy to wspólnicy tych
spółek również podlegali ubezpieczeniom społecznym jako osoby prowadzące poza-
rolniczą działalność - Sąd drugiej instancji wyprowadził z niego wniosek, że „status
wspólnika spółki komandytowej stanowi domniemanie, iż działalność przez wspólnika
była prowadzona i tym samym istniał obowiązek zapłaty składek na ubezpieczenie
społeczne. Domniemanie to może być jednak obalone w drodze przeprowadzenia
dowodu przeciwnego”. W ocenie Sądu Apelacyjnego, taka interpretacja znajduje
potwierdzenie w treści art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych,
zgodnie z którym obowiązkowym ubezpieczeniom podlegają osoby fizyczne prowa-
dzące działalność pozarolniczą w okresie od dnia rozpoczęcia wykonywania działal-
ności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności. Faktyczne wykonywanie
działalności ma zatem istotne znaczenie dla ustalenia obowiązku ubezpieczenio-
wego i okresu jego trwania.
Zdaniem Sądu drugiej instancji, pojęcie „prowadzenia działalności" przez
wspólnika spółki komandytowej może nasuwać liczne wątpliwości z uwagi na możli-
wość zróżnicowania układu praw i obowiązków komandytariusza. Należy jednak
przyjąć, że status ten zależy od modelu spółki komandytowej. W modelu klasycznym
rola komandytariusza ogranicza się do gwarantowania osobistej odpowiedzialności
do wysokości sumy komandytowej lub wniesienia wkładu do spółki. Oczekując na
zysk realizuje on ograniczone prawo kontroli i wyraża zgodę na czynności przekra-
czające zakres zwykłych czynności spółki, o ile umowa nie wyłącza tego uprawnie-
nia. Również art. 121 § 1 k.s.h. stanowi, że „komandytariusz nie ma prawa ani obo-
wiązku prowadzenia spraw spółki, chyba że umowa spółki stanowi inaczej". Skoro
więc wnioskodawca nie tylko nie wniósł wkładu, ale - z uwagi na uzgodnienia z Levo-
nem H. - nie zamierzał w żadnej formie uczestniczyć w prowadzeniu przedsiębior-
stwa, a zawiązał spółkę wyłącznie celem umożliwienia bratu podjęcia działalności
gospodarczej mimo posiadania przez niego obcego obywatelstwa i nieuregulowane-
go statusu pobytu, to nie zostały spełnione przesłanki do objęcia go obowiązkowymi
ubezpieczeniami społecznymi. Odmienna interpretacja powodowałaby obowiązek
objęcia ubezpieczeniem społecznym (z wynikającą z tego faktu szeroką ochroną
ubezpieczeniową) osób, które poza złożeniem oświadczenia woli w akcie notarial-
nym nie miałyby żadnej faktycznej więzi z prowadzonym przedsiębiorstwem, a za-
warta umowa spółki miałaby na celu jedynie uzyskanie świadczeń z zakresu ubez-
pieczeń społecznych.
5
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku organ rentowy zarzucił naru-
szenie art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, przez jego
błędną wykładnię i przyjęcie, iż komandytariusz spółki komandytowej - aby podlegać
ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej - winien
taką działalność faktycznie wykonywać, a samo formalne przystąpienie i trwanie w
spółce nie jest wystarczające. Wskazując na powyższe zarzuty organ rentowy wniósł
o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi drugiej
instancji do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu skargi podniesiono, że wykładnia gramatyczna art. 8 ust. 6
pkt 4 ustawy prowadzi do wniosku, że - w ramach zawartej w tym przepisie fikcji
prawnej - każdy wspólnik spółek w nim wymienionych, niezależnie od swojej woli i
udziału w spółce, jest uważany za osobę prowadzącą działalność gospodarczą.
Skarżący wskazał, że gdyby przyjąć zaprezentowaną przez Sąd Apelacyjny wykład-
nię celowościową, to co do zasady komandytariusz nie podlegałby ubezpieczeniom
społecznym jako osoba z reguły wyłączona od prowadzenia jej spraw (art. 121 § 1
k.s.h.). Jednakże takiemu wnioskowi sprzeciwia się po pierwsze - uznanie przez
ustawodawcę takiego wspólnika spółki komandytowej za osobę prowadzącą poza-
rolniczą działalność dla celów objęcia ubezpieczeniami społecznymi, a po drugie -
treść art. 121 § 2 k.s.h., w myśl którego nawet pomimo braku prawa i obowiązku
prowadzenia spraw spółki, komandytariusz ma faktyczny wpływ na jej działalność.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest usprawiedliwiona. Stosownie do przepisów ustawy z
dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst:
Dz.U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm., powoływanej dalej jako ustawa systemo-
wa) osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami prowa-
dzącymi pozarolniczą działalność podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emery-
talnemu i rentowym (art. 6 ust. 1 pkt 5), ubezpieczeniu wypadkowemu (art. 12 ust. 1)
oraz dobrowolnie, na swój wniosek ubezpieczeniu chorobowemu (art. 11 ust. 2).
Przepis art. 8 ust. 6 ustawy systemowej zawiera definicję osoby prowadzącej poza-
rolniczą działalność, uznając za taką między innymi osobę prowadzącą pozarolniczą
działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej lub
innych przepisów szczególnych (pkt 1) i wspólnika jednoosobowej spółki z ograni-
6
czoną odpowiedzialnością oraz wspólników spółki jawnej, komandytowej lub partner-
skiej (pkt 4). W myśl art. 13 pkt 4 ustawy osoby prowadzące pozarolniczą działalność
podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym w okresie od dnia rozpoczęcia
wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności (z wyłą-
czeniem - od dnia 20 września 2008 r. - okresu, na który wykonywanie działalności
zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej).
Sąd drugiej instancji, powołując się na uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższe-
go z dnia 12 maja 2005 r., I UK 258/04 (OSNP 2006 nr 3-4, poz. 58), zdaje się pre-
zentować stanowisko, że rozszerzenie z dniem 1 stycznia 2003 r. kręgu osób prowa-
dzących pozarolniczą działalność w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 5 tej ustawy nie
wprowadziło zmian, a jedynie utrzymało stan dotychczasowy, kiedy to wspólnicy
spółek osobowych podlegali ubezpieczeniom społecznym jako osoby prowadzące
pozarolniczą działalność gospodarczą. W konsekwencji dla ustalenia obowiązku
ubezpieczeniowego i okresu jego trwania decydujące znaczenie ma nadal faktyczne
wykonywanie działalności przez wspólnika takiej spółki, co - w ocenie Sądu Apela-
cyjnego - potwierdza treść art. 13 ust. 4 ustawy. Sąd ten pomija jednak, że o ile do
dnia 31 grudnia 2002 r. wspólnicy spółek osobowych traktowani byli dla potrzeb
podlegania ubezpieczeniom społecznym jak osoby prowadzące pozarolniczą działal-
ność gospodarczą w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy systemowej, to od dnia 1
stycznia 2003 r. nie mogą już być tak traktowani, ponieważ z tego kręgu zostali wyłą-
czeni poprzez wyraźne uznanie ich za osoby prowadzące pozarolniczą działalność
(art. 8 ust. 6 pkt 4), ale niebędące osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność
gospodarczą (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego
z dnia 22 lutego 2006 r., I UZP 4/05, OSNP 2006 nr 19-20, poz. 304 i przytoczone
tam orzeczenia). Pozostaje to w ścisłym związku z uregulowaniami ustawy z dnia 15
września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz.U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.), zgod-
nie z którymi spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie
przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania
spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz),
a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograni-
czona (art. 102), spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym
własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i
być pozywana (art. 8 § 1) i prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą (art. 8 § 2). Z
kolei w myśl art. 4 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodar-
7
czej (jednolity tekst: Dz.U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 ze zm.) przedsiębiorcą w jej
rozumieniu jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca
osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we
własnym imieniu działalność gospodarczą (ust. 1), zdefiniowaną w art. 2 jako zarob-
kowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie,
rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wyko-
nywana w sposób zorganizowany i ciągły. Tak również co do zasady omawiane kwe-
stie regulował obowiązujący do dnia 20 sierpnia 2004 r. przepis art. 2 ust. 1 i 2
ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 101,
poz. 1178 ze zm.). W świetle przytoczonych wyżej przepisów spółka komandytowa
posiada zdolność prawną i prowadzi przedsiębiorstwo we własnym imieniu i pod wła-
sną firmą, a tym samym to ona posiada status przedsiębiorcy podejmującego i wyko-
nującego działalność gospodarczą, a nie jej wspólnicy. Inaczej mówiąc, członkostwo
w spółce komandytowej nie jest prowadzeniem działalności gospodarczej, a jej
wspólnicy nie podlegają ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia takiej
działalności, jak to ma miejsce w przypadku wspólników spółki cywilnej, będących
przedsiębiorcami w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej (art.
4 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej). Z tego względu w odniesie-
niu do tych ostatnich w orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażany jest pogląd, że
skoro nieodzownym atrybutem działalności gospodarczej jest jej wykonywanie w
sposób zorganizowany i ciągły, to sam udział w spółce cywilnej, niepołączony z
uczestnictwem w działalności tej spółki, nie stanowi wystarczającej podstawy do za-
istnienia obowiązkowego ubezpieczenia, o którym stanowi art. 13 ust. 4 ustawy sys-
temowej (por. wyroki z dnia 12 maja 2005 r., I UK 275/04, OSNP 2006 nr 3-4, poz.
59 i z dnia 21 maja 2008 r., III UK 112/07, LEX nr 491466). Stanowiska tego nie
można jednak wprost przenosić na wspólników spółki komandytowej, którzy nie pro-
wadzą działalności gospodarczej (działalność tę prowadzi spółka), a tytułem podle-
gania przez nich obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym jest pozostawanie
wspólnikami takiej spółki.
Z treści art. 8 ust. 1 pkt 4 w związku z art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy systemowej
wynika, że dla potrzeb podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym
wspólnik spółki komandytowej uważany jest za osobę prowadzącą działalność poza-
rolniczą. Pozostawanie wspólnikiem takiej spółki stanowi zatem prowadzenie poza-
rolniczej działalności w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 4 ustawy. W rezultacie, skoro
8
zgodnie z art. 102 k.s.h. spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu
prowadzenie pod własną firmą przedsiębiorstwa (zorganizowanego zespołu składni-
ków niematerialnych i materialnych przeznaczonego do prowadzenia działalności
gospodarczej - art. 551
k.c.), to obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym podlega
każdy będący osobą fizyczną wspólnik spółki komandytowej zawiązanej w celu pro-
wadzenia przez nią działalności gospodarczej i prowadzącej taką działalność. Z tego
względu wykonywanie pozarolniczej działalności, o którym stanowi art. 13 ust. 4
ustawy systemowej, to nic innego jak posiadanie statusu wspólnika spółki komandy-
towej prowadzącej działalność gospodarczą. Podleganie przez wspólnika takiej
spółki obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym w okresie od dnia rozpoczęcia wy-
konywania działalności pozarolniczej do dnia zaprzestania jej wykonywania należy
zatem odnosić do okresu posiadania statusu wspólnika w spółce prowadzącej (wy-
konującej) działalność gospodarczą, a nie do faktycznego uczestniczenia w działal-
ności przedsiębiorstwa, jak wywodzi Sąd drugiej instancji. W rezultacie status ko-
mandytariusza wyznaczony treścią stosunku prawnego danej spółki komandytowej
(art. 120 i następne k.s.h.) nie ma znaczenia dla powstania obowiązku ubezpiecze-
niowego, gdyż podleganie temu obowiązkowi nie zależy od stosunków zachodzących
pomiędzy wspólnikami takiej spółki, ale wyłącznie od pozostawania jej wspólnikami.
Prowadzenie pozarolniczej działalności między innymi poprzez pozostawanie wspól-
nikiem spółki komandytowej wywołuje skutek w postaci podlegania ubezpieczeniom
społecznym. Skutek ten powstaje z mocy prawa i trwa przez cały czas istnienia prze-
słanek określonych w art. 13 pkt 4 ustawy systemowej, niezależnie od woli wspólni-
ków i ukształtowania przez nich stosunków wewnętrznych spółki. Natomiast podnie-
siona przez Sąd drugiej instancji kwestia możliwości zawarcia umowy spółki osobo-
wej prawa handlowego wyłącznie w celu uzyskania świadczeń z Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych może być rozstrzygana w ramach oceny ważności takiej umowy.
Przedstawiony wyżej kierunek wykładni znajduje potwierdzenie w zmienionej z
dniem 20 września 2008 r. treści art. 13 ust. 4 ustawy systemowej, zgodnie z którym
obowiązkowi ubezpieczeniowemu nie podlegają osoby prowadzące pozarolniczą
działalność (w tym wspólnicy spółki komandytowej) w okresie, na który wykonywanie
działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności
gospodarczej. Podstawę takiego zawieszenia stanowi art. 14a ustawy o swobodzie
działalności gospodarczej, w myśl którego wykonywanie działalności gospodarczej
może zawiesić przedsiębiorca. Wspólnicy spółki komandytowej nie są przedsiębior-
9
cami, a więc zawiesić działalność gospodarczą może jedynie spółka. Zawieszenie
działalności przez spółkę wywołuje jednakże skutek także wobec wszystkich jej
wspólników w zakresie podlegania ubezpieczeniom społecznym. W okresie zawie-
szenia działalności przez spółkę jej wspólników nie można bowiem uznać za osoby
prowadzące pozarolniczą działalność poprzez pozostawanie wspólnikami spółki pro-
wadzącej (wykonującej) działalność gospodarczą.
Zgodnie z art. 109 § 1 k.s.h. spółka komandytowa powstaje z chwilą wpisu do
rejestru, a stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej
może podjąć działalność gospodarczą po uzyskaniu wpisu do rejestru przedsiębior-
ców w Krajowym Rejestrze Sądowym. Zawiązana przez wnioskodawcę i jego brata i
wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego spółka komandytowa „Levon H." z sie-
dzibą w P. została wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego i rozpoczęła działal-
ność handlową w styczniu 2005 r., a umowa spółki została przez wnioskodawcę wy-
powiedziana ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2006 r. Wnioskodawca posiadał więc
w tym okresie status wspólnika spółki komandytowej działającej jako przedsiębiorca i
w związku z tym był osobą prowadzącą pozarolniczą działalność w rozumieniu art. 8
ust. 6 pkt 4, podlegającą obowiązkowi ubezpieczeń społecznych na podstawie art. 6
ust. 1 pkt 5 ustawy systemowej.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie
art. 39815
§ 1 zdanie pierwsze k.p.c. oraz odpowiednio stosowanego art. 108 § 2
k.p.c.
========================================