III CZ 38/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:07-11-2013
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 38/10
POSTANOWIENIE
Dnia 14 października 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z wniosku G. S. i M. Ś.
przy uczestnictwie W. K., S. K., M. K. i J. P.
o uwłaszczenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 14 października 2010
r.,
zażalenia uczestniczki W. K. na postanowienie o kosztach zawarte
w postanowieniu Sądu Okręgowego w K. z dnia 26 kwietnia 2010 r., sygn. akt II Ca (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2010 r. Sąd Okręgowy uchylił postanowienie
tego Sądu z dnia 5 lutego 2010 r. (pkt 1) oraz zasądził od uczestniczki postępowania W.
K. na rzecz wnioskodawczyni G. S. kwotę 1800 zł tytuł zwrotu kosztów postępowania
odwoławczego (pkt 2). Sąd ten uznał, że zażalenie uczestniczki postępowania na
postanowienie z dnia 5 lutego 2010 r. okazało się uzasadnione w świetle postanowień
art. 395 § 2 k.p.c. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego (pkt 2
postanowienia z dnia 26 kwietnia 2010 r.) zostało szerzej uzasadnione w wyniku
odwołania się do zasady wyrażonej w art. 520 § 2 k.p.c. i odpowiednich postanowień
2
rozporządzenia MS z dnia 28 września 2020 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie (...) (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).
W zażaleniu na zawarte w postanowieniu z dnia 26 kwietnia 2010 r.
rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego (pkt 2 tego postanowienia),
uczestniczka postępowania W. K. podniosła naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. i art. 520 § 2
k.p.c. Skarżąca podniosła także, że nie było podstaw do zastosowania reguły obciążania
jej kosztami postępowania wyrażonej w art. 520 § 2 k.p.c. i § 8 pkt 1 rozporządzenia MS
z dnia 28 września 2002 r. Sugerowała zastosowanie reguły wyrażonej w art. 520 § 1
k.p.c.
Sąd Najwyższy zaważył, co następuje:
Wydając postanowienie z dnia 26 kwietnia 2010 r. [k. (…) akt sprawy], Sąd
Okręgowy skorzystał z uprawnienia przewidzianego w art. 395 § 2 k.p.c. i uchylił
zaskarżone postanowienie z dnia 5 lutego 2010 r. oraz rozstrzygnął kwestię kosztów na
nowo. Od tak wydanego postanowienie przysługują środki odwoławcze na zasadach
ogólnych (art. 395 § 2 k.p.c.), w tym także – zażalenie do Sądu Najwyższego (art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c.).
Wbrew stanowisku skarżącej, Sąd Okręgowy miał podstawy do zastosowania
reguły rozkładu kosztów w postępowaniu nieprocesowym (apelacyjnym), przewidzianej
w art. 520 § 2 k.p.c. [sprzeczność interesów ujawniona w toku postępowania
odwoławczego; por. także uzasadnienie postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 5
lutego 2010 r., k. (…) akt sprawy]. Pozostała jedynie kwestia określenia wysokości
takich kosztów.
Zgodnie z § 5 rozporządzenia MS z dnia 28 września 2002 r., wysokość stawek
minimalnych w sprawach nieokreślonych w rozporządzeniu ustala się, przyjmując za
podstawę stawkę w sprawach „o najbardziej zbliżonym rodzaju”. Decyduje zatem
kryterium rodzajowego podobieństwa spraw, a nie kwestia wysokości stawki. Jeżeli
zatem w § 8 pkt 1 rozporządzenia wymienia się m.in. sprawy o stwierdzenie zasiedzenia
nieruchomości, to Sąd Okręgowy trafnie przyjął, że jest to na pewno kategoria spraw
najbardziej rodzajowo zbliżona do spraw o uwłaszczenie (kwestia nabycia prawa
własności nieruchomości). Wartość przedmiotu sporu w postępowaniu apelacyjnym
została określona w wysokości 217.315 zł, toteż należało obliczyć koszty zastępstwa
procesowego wnioskodawczyni na podstawie § 6 pkt 7 rozporządzenia w zw. z § 8 pkt 1
tego rozporządzenia. Zastosowanie odpowiednio określonych stawek miało zatem
wystarczające podstawy prawne w powołanych przez Sąd przepisach dotyczących
3
kosztów postępowania. Należy też zaznaczyć, że skarżąca nie wykazała
eksponowanego w zażaleniu „dysonansu” zasądzonej tytułem zwrotu kosztów kwoty i
nakładu pracy oraz charakteru czynności podjętych przez pełnomocnika
w postępowaniu odwoławczym.
Z przedstawionych względów Sąd Najwyższy oddalił zażalenie uczestniczki
postępowania jako nieuzasadnione (art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 14 października 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z wniosku G. S. i M. Ś.
przy uczestnictwie W. K., S. K., M. K. i J. P.
o uwłaszczenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 14 października 2010
r.,
zażalenia uczestniczki W. K. na postanowienie o kosztach zawarte
w postanowieniu Sądu Okręgowego w K. z dnia 26 kwietnia 2010 r., sygn. akt II Ca (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2010 r. Sąd Okręgowy uchylił postanowienie
tego Sądu z dnia 5 lutego 2010 r. (pkt 1) oraz zasądził od uczestniczki postępowania W.
K. na rzecz wnioskodawczyni G. S. kwotę 1800 zł tytuł zwrotu kosztów postępowania
odwoławczego (pkt 2). Sąd ten uznał, że zażalenie uczestniczki postępowania na
postanowienie z dnia 5 lutego 2010 r. okazało się uzasadnione w świetle postanowień
art. 395 § 2 k.p.c. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego (pkt 2
postanowienia z dnia 26 kwietnia 2010 r.) zostało szerzej uzasadnione w wyniku
odwołania się do zasady wyrażonej w art. 520 § 2 k.p.c. i odpowiednich postanowień
2
rozporządzenia MS z dnia 28 września 2020 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie (...) (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).
W zażaleniu na zawarte w postanowieniu z dnia 26 kwietnia 2010 r.
rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego (pkt 2 tego postanowienia),
uczestniczka postępowania W. K. podniosła naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. i art. 520 § 2
k.p.c. Skarżąca podniosła także, że nie było podstaw do zastosowania reguły obciążania
jej kosztami postępowania wyrażonej w art. 520 § 2 k.p.c. i § 8 pkt 1 rozporządzenia MS
z dnia 28 września 2002 r. Sugerowała zastosowanie reguły wyrażonej w art. 520 § 1
k.p.c.
Sąd Najwyższy zaważył, co następuje:
Wydając postanowienie z dnia 26 kwietnia 2010 r. [k. (…) akt sprawy], Sąd
Okręgowy skorzystał z uprawnienia przewidzianego w art. 395 § 2 k.p.c. i uchylił
zaskarżone postanowienie z dnia 5 lutego 2010 r. oraz rozstrzygnął kwestię kosztów na
nowo. Od tak wydanego postanowienie przysługują środki odwoławcze na zasadach
ogólnych (art. 395 § 2 k.p.c.), w tym także – zażalenie do Sądu Najwyższego (art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c.).
Wbrew stanowisku skarżącej, Sąd Okręgowy miał podstawy do zastosowania
reguły rozkładu kosztów w postępowaniu nieprocesowym (apelacyjnym), przewidzianej
w art. 520 § 2 k.p.c. [sprzeczność interesów ujawniona w toku postępowania
odwoławczego; por. także uzasadnienie postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 5
lutego 2010 r., k. (…) akt sprawy]. Pozostała jedynie kwestia określenia wysokości
takich kosztów.
Zgodnie z § 5 rozporządzenia MS z dnia 28 września 2002 r., wysokość stawek
minimalnych w sprawach nieokreślonych w rozporządzeniu ustala się, przyjmując za
podstawę stawkę w sprawach „o najbardziej zbliżonym rodzaju”. Decyduje zatem
kryterium rodzajowego podobieństwa spraw, a nie kwestia wysokości stawki. Jeżeli
zatem w § 8 pkt 1 rozporządzenia wymienia się m.in. sprawy o stwierdzenie zasiedzenia
nieruchomości, to Sąd Okręgowy trafnie przyjął, że jest to na pewno kategoria spraw
najbardziej rodzajowo zbliżona do spraw o uwłaszczenie (kwestia nabycia prawa
własności nieruchomości). Wartość przedmiotu sporu w postępowaniu apelacyjnym
została określona w wysokości 217.315 zł, toteż należało obliczyć koszty zastępstwa
procesowego wnioskodawczyni na podstawie § 6 pkt 7 rozporządzenia w zw. z § 8 pkt 1
tego rozporządzenia. Zastosowanie odpowiednio określonych stawek miało zatem
wystarczające podstawy prawne w powołanych przez Sąd przepisach dotyczących
3
kosztów postępowania. Należy też zaznaczyć, że skarżąca nie wykazała
eksponowanego w zażaleniu „dysonansu” zasądzonej tytułem zwrotu kosztów kwoty i
nakładu pracy oraz charakteru czynności podjętych przez pełnomocnika
w postępowaniu odwoławczym.
Z przedstawionych względów Sąd Najwyższy oddalił zażalenie uczestniczki
postępowania jako nieuzasadnione (art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c.).