II CZ 93/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:07-11-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 93/10
POSTANOWIENIE
Dnia 28 października 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
ze skargi B. M.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 17 września 2009 r., sygn. akt I ACa (…)
wydanym w sprawie z powództwa B. M.
przeciwko Skarbowi Państwa - Dyrektorowi Zakładu Karnego w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 28 października 2010
r.,
zażalenia powoda (skarżącego)
na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 31 maja 2010 r., sygn. akt I ACa (…),
1. oddala zażalenie oraz zasądza od B. M. na rzecz Skarbu Państwa -
Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 2.700 (dwa tysiące
siedemset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego,
2. oddala wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej B. M. w postępowaniu zażaleniowym.
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 31 maja 2010 r. odrzucił, opartą na
podstawie opisanej w art. 403 § 2 k.p.c., skargę B. M. o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 17 września 2009 r.,
I ACa (…).
Powód, wnosząc o wznowienie postępowania argumentował, że w kwietniu 2010
r., podczas zapoznawania się w zakładzie karnym z aktami sprawy jego dotyczącej,
odkrył, że znajduje się w nich adnotacja „głuchy”, gdy tymczasem dyrektor Zakładu
Karnego zeznał na rozprawie, że powód jest osobą słyszącą. Ponadto lekarz więzienny,
który stwierdził, że powód słyszy do odległości trzech metrów, nie jest specjalistą z
zakresu audiometrii i fonometrii, z czego powód zdał sobie sprawę przeglądając akta
sprawy.
W ocenie Sądu Apelacyjnego powołana w skardze podstawa wznowienia nie
zachodziła. W zażaleniu pełnomocnik powoda zarzuciła naruszenie art. 410 oraz 403 §
2 k.p.c., podnosząc że, wbrew ocenie Sądu, zachodziła powołana w skardze podstawa
wznowienia. W konkluzji wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wskazane okoliczności faktyczne i środki dowodowe nie mogły uzasadniać
wznowienia postępowania na podstawie art. 403 § 2 k.p.c.
Na podstawie powołanego przepisu można żądać wznowienia postępowania
między innymi w razie wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków
dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła
skorzystać w poprzednim postępowaniu. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie
Sądu Najwyższego poglądem, wykryte środki dowodowe muszą dotyczyć okoliczności
faktycznych, które nie zostały stwierdzone w zakończonym postępowaniu, ponieważ
strona nie miała wówczas możliwości powoływania środków dowodowych, a ich
uwzględnienie spowodowałoby, że wynik sprawy mógłby być inny (zob. postanowienia
SN: z dnia 10 kwietnia 1973 r., II CR 104/73, OSNCP 1977, nr 2, poz. 29; z dnia 7
listopada 1973 r., I CO 5/73, BSN 1974, nr 2, s. 24; z dnia 24 maja 1982 r., II CO 1/82,
OSPiKA 1984, nr 2, poz. 27; z dnia 11 stycznia 2001 r., I PKN 703/00 OSNAPiUS 2002,
nr 18, poz. 431). Takich okoliczności skarżący nie wykazał.
3
Problemy powoda ze słuchem były przedmiotem badania i oceny Sądu
w zakończonym postępowaniu, w którym powód był reprezentowany przez
profesjonalnego pełnomocnika. Miał więc możliwość dowodzenia swoich twierdzeń w
tym zakresie. Nie można przy tym uznać, by nie mógł korzystać w zakładzie karnym. z
akt sprawy. Niemożność skorzystania z okoliczności faktycznych i środków dowodowych
opisana w art. 403 § 2 k.p.c. nie dotyczy zaś sytuacji, gdy istniała obiektywna możliwość
ich powołania, a jedynie na skutek opieszałości, zaniedbań, zapomnienia lub błędnej
oceny potrzeby ich powołania do tego nie doszło (zob. postanowienie SN z dnia 20
lutego 1999 r., II CKN 807/98, niepubl.).
Wobec powyższego rozstrzygnięcie Sądu Apelacyjnego było prawidłowe, zaś
zażalenie jako niezasadne podlegało oddaleniu. Z tego względu, na podstawie art. 3941
§ 3 w zw. z art. 39814
oraz art. 98 § 1 i 2 w zw. z art. 108 § 1 i art. 39821
k.p.c.
oraz art. 3941
§ 3 k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
Wniosek pełnomocnika powoda o zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, niezawierający oświadczenia,
że żądane koszty nie zostały zapłacone w całości lub w części, został oddalony, jako
nieuzasadniony (por. postanowienie SN z dnia 14 października 1998 r., II CKN 687/98,
OSNC 1999, nr 3, poz. 63).
POSTANOWIENIE
Dnia 28 października 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
ze skargi B. M.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 17 września 2009 r., sygn. akt I ACa (…)
wydanym w sprawie z powództwa B. M.
przeciwko Skarbowi Państwa - Dyrektorowi Zakładu Karnego w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 28 października 2010
r.,
zażalenia powoda (skarżącego)
na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 31 maja 2010 r., sygn. akt I ACa (…),
1. oddala zażalenie oraz zasądza od B. M. na rzecz Skarbu Państwa -
Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 2.700 (dwa tysiące
siedemset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego,
2. oddala wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej B. M. w postępowaniu zażaleniowym.
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 31 maja 2010 r. odrzucił, opartą na
podstawie opisanej w art. 403 § 2 k.p.c., skargę B. M. o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 17 września 2009 r.,
I ACa (…).
Powód, wnosząc o wznowienie postępowania argumentował, że w kwietniu 2010
r., podczas zapoznawania się w zakładzie karnym z aktami sprawy jego dotyczącej,
odkrył, że znajduje się w nich adnotacja „głuchy”, gdy tymczasem dyrektor Zakładu
Karnego zeznał na rozprawie, że powód jest osobą słyszącą. Ponadto lekarz więzienny,
który stwierdził, że powód słyszy do odległości trzech metrów, nie jest specjalistą z
zakresu audiometrii i fonometrii, z czego powód zdał sobie sprawę przeglądając akta
sprawy.
W ocenie Sądu Apelacyjnego powołana w skardze podstawa wznowienia nie
zachodziła. W zażaleniu pełnomocnik powoda zarzuciła naruszenie art. 410 oraz 403 §
2 k.p.c., podnosząc że, wbrew ocenie Sądu, zachodziła powołana w skardze podstawa
wznowienia. W konkluzji wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wskazane okoliczności faktyczne i środki dowodowe nie mogły uzasadniać
wznowienia postępowania na podstawie art. 403 § 2 k.p.c.
Na podstawie powołanego przepisu można żądać wznowienia postępowania
między innymi w razie wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków
dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła
skorzystać w poprzednim postępowaniu. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie
Sądu Najwyższego poglądem, wykryte środki dowodowe muszą dotyczyć okoliczności
faktycznych, które nie zostały stwierdzone w zakończonym postępowaniu, ponieważ
strona nie miała wówczas możliwości powoływania środków dowodowych, a ich
uwzględnienie spowodowałoby, że wynik sprawy mógłby być inny (zob. postanowienia
SN: z dnia 10 kwietnia 1973 r., II CR 104/73, OSNCP 1977, nr 2, poz. 29; z dnia 7
listopada 1973 r., I CO 5/73, BSN 1974, nr 2, s. 24; z dnia 24 maja 1982 r., II CO 1/82,
OSPiKA 1984, nr 2, poz. 27; z dnia 11 stycznia 2001 r., I PKN 703/00 OSNAPiUS 2002,
nr 18, poz. 431). Takich okoliczności skarżący nie wykazał.
3
Problemy powoda ze słuchem były przedmiotem badania i oceny Sądu
w zakończonym postępowaniu, w którym powód był reprezentowany przez
profesjonalnego pełnomocnika. Miał więc możliwość dowodzenia swoich twierdzeń w
tym zakresie. Nie można przy tym uznać, by nie mógł korzystać w zakładzie karnym. z
akt sprawy. Niemożność skorzystania z okoliczności faktycznych i środków dowodowych
opisana w art. 403 § 2 k.p.c. nie dotyczy zaś sytuacji, gdy istniała obiektywna możliwość
ich powołania, a jedynie na skutek opieszałości, zaniedbań, zapomnienia lub błędnej
oceny potrzeby ich powołania do tego nie doszło (zob. postanowienie SN z dnia 20
lutego 1999 r., II CKN 807/98, niepubl.).
Wobec powyższego rozstrzygnięcie Sądu Apelacyjnego było prawidłowe, zaś
zażalenie jako niezasadne podlegało oddaleniu. Z tego względu, na podstawie art. 3941
§ 3 w zw. z art. 39814
oraz art. 98 § 1 i 2 w zw. z art. 108 § 1 i art. 39821
k.p.c.
oraz art. 3941
§ 3 k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
Wniosek pełnomocnika powoda o zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, niezawierający oświadczenia,
że żądane koszty nie zostały zapłacone w całości lub w części, został oddalony, jako
nieuzasadniony (por. postanowienie SN z dnia 14 października 1998 r., II CKN 687/98,
OSNC 1999, nr 3, poz. 63).