V CNP 36/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:29-10-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 36/10
POSTANOWIENIE
Dnia 28 października 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie z powództwa M. O.
przeciwko L. K.
o ustalenie i zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 28 października 2010 r.,
na skutek skargi pozwanego L. K. o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego Sądu Gospodarczego w B.
z dnia 18 grudnia 2008 r., sygn. akt V Ga (…) [WSC (…)],
odrzuca skargę i oddala wniosek powódki M. O. o zasądzenie kosztów
postępowania.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w B. w sprawie z powództwa M. O. przeciwko L. K. o ustalenie i
zapłatę wyrokiem z 18 grudnia 2008 r. oddalił apelację pozwanego od wyroku Sądu
Rejonowego w B. z 6 października 2008 r.
Pozwany zaskarżył powyższe orzeczenie w całości wnosząc o stwierdzenie jego
niezgodności z prawem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4255
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku powinna zawierać oznaczenie wyroku, od którego jest
wniesiona, ze wskazaniem, czy jest on zaskarżony w całości lub w części, przytoczenie
2
jej podstaw oraz ich uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżony
wyrok jest niezgodny, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie wyroku, którego skarga dotyczy, wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto – gdy
skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2 k.p.c. – że występuje wyjątkowy wypadek
uzasadniający wniesienie skargi, oraz wniosek o stwierdzenie niezgodności wyroku z
prawem.
Wymienione wymagania skargi mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione kumulatywnie. To oznacza, że skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
jest dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków i podlega odrzuceniu, bez wzywania do ich usunięcia (por. postanowienie SN z
12 czerwca 2006 r., I CNP 21/06, nie publ., postanowienie SN z 27 lipca 2006 r., III CNP
34/06, nie publ., postanowienia SN z 17 stycznia 2007 r. I CNP 76/06, nie publ.).
W orzecznictwie Sądu Najwyższego trafnie wskazuje się, że wymóg powołania
przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne (art. 4245
§ 1 pkt 3) jest
samoistny i niezależny od wymogu wskazania podstaw skargi o stwierdzenie
niezgodności. Podkreśla się, że postawienie przez prawodawcę jako dwu odrębnych
wymagań przytoczenia podstaw i ich uzasadnienia oraz wskazania przepisu prawa, z
którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, było zabiegiem w pełni świadomym i
uzasadnionym. Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, że same wady postępowania
poprzedzającego wydanie skarżonego orzeczenia, wytykane w ramach podstaw, nie
zawsze powodują niezgodność orzeczenia z prawem, a jeśli nawet tak się dzieje, to
przepisy wskazane jako naruszone w ramach podstaw nie muszą być – i często nie są –
tożsame z przepisami (przepisem), z którym orzeczenie jest niezgodne (zob. np.
postanowienie SN z 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140,
postanowienie SN z 26 stycznia 2007 r., I CNP 79/06, nie publ.; postanowienie SN z 30
września 2008 r., II CNP 74/08, nie publ.; postanowienie SN z 19 kwietnia 2007 r., I BU
2/07, nie publ.; postanowienie SN z 20 listopada 2006 r., I BP 11/06, OSNP 2007, nr 21-
22, poz. 319).
Skarga pozwanego – w zakresie wskazania przepisów (przepisu) prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne – nie odpowiada przedstawionym wyżej
wymaganiom. Pozwany spełnił wymaganie przewidziane w art. 4255
§ 1 pkt 2 k.p.c.
przytaczając obie podstawy skargi, wskazując konkretne przepisy i uzasadniając
podniesione zarzuty, jednakże w żadnym wypadku nie spełnił wymagania wskazania w
3
skardze przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne (art. 4255
§ 1
pkt 3 k.p.c.). Wprawdzie w piśmie procesowym z 25 marca 2010 r. stanowiącym
uzupełnienie skargi skarżący zwrócił uwagę na niezgodność zaskarżonego orzeczenia z
przepisem postępowania, tj. art. 365 § 1 k.p.c., to jednak jak wynika z jego wyraźnego
oświadczenia przepis ten został powołany w ramach uzupełnienia przytoczonych
podstaw skargi. Skarżący nie uzupełnił natomiast skargi przez wskazanie przepisu, z
którym zaskarżony wyrok jest niezgodny.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 w związku
z art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. orzekł jak w sentencji. Sąd Najwyższy oddalił, zawarty we
wniesionej przez powódkę odpowiedzi na skargę, wniosek o zasądzenie kosztów
postępowania, ze względu na fakt, że odpowiedź została wniesiona po upływie
ustawowego terminu, zatem zawarty w niej wniosek, podobnie jak samą czynność,
należało uznać za bezskuteczny ( art. 3987
k.p.c. w zw. z art. 42412
w zw. z art. 167
k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 28 października 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie z powództwa M. O.
przeciwko L. K.
o ustalenie i zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 28 października 2010 r.,
na skutek skargi pozwanego L. K. o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego Sądu Gospodarczego w B.
z dnia 18 grudnia 2008 r., sygn. akt V Ga (…) [WSC (…)],
odrzuca skargę i oddala wniosek powódki M. O. o zasądzenie kosztów
postępowania.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w B. w sprawie z powództwa M. O. przeciwko L. K. o ustalenie i
zapłatę wyrokiem z 18 grudnia 2008 r. oddalił apelację pozwanego od wyroku Sądu
Rejonowego w B. z 6 października 2008 r.
Pozwany zaskarżył powyższe orzeczenie w całości wnosząc o stwierdzenie jego
niezgodności z prawem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4255
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku powinna zawierać oznaczenie wyroku, od którego jest
wniesiona, ze wskazaniem, czy jest on zaskarżony w całości lub w części, przytoczenie
2
jej podstaw oraz ich uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżony
wyrok jest niezgodny, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie wyroku, którego skarga dotyczy, wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto – gdy
skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2 k.p.c. – że występuje wyjątkowy wypadek
uzasadniający wniesienie skargi, oraz wniosek o stwierdzenie niezgodności wyroku z
prawem.
Wymienione wymagania skargi mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione kumulatywnie. To oznacza, że skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
jest dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków i podlega odrzuceniu, bez wzywania do ich usunięcia (por. postanowienie SN z
12 czerwca 2006 r., I CNP 21/06, nie publ., postanowienie SN z 27 lipca 2006 r., III CNP
34/06, nie publ., postanowienia SN z 17 stycznia 2007 r. I CNP 76/06, nie publ.).
W orzecznictwie Sądu Najwyższego trafnie wskazuje się, że wymóg powołania
przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne (art. 4245
§ 1 pkt 3) jest
samoistny i niezależny od wymogu wskazania podstaw skargi o stwierdzenie
niezgodności. Podkreśla się, że postawienie przez prawodawcę jako dwu odrębnych
wymagań przytoczenia podstaw i ich uzasadnienia oraz wskazania przepisu prawa, z
którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, było zabiegiem w pełni świadomym i
uzasadnionym. Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, że same wady postępowania
poprzedzającego wydanie skarżonego orzeczenia, wytykane w ramach podstaw, nie
zawsze powodują niezgodność orzeczenia z prawem, a jeśli nawet tak się dzieje, to
przepisy wskazane jako naruszone w ramach podstaw nie muszą być – i często nie są –
tożsame z przepisami (przepisem), z którym orzeczenie jest niezgodne (zob. np.
postanowienie SN z 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140,
postanowienie SN z 26 stycznia 2007 r., I CNP 79/06, nie publ.; postanowienie SN z 30
września 2008 r., II CNP 74/08, nie publ.; postanowienie SN z 19 kwietnia 2007 r., I BU
2/07, nie publ.; postanowienie SN z 20 listopada 2006 r., I BP 11/06, OSNP 2007, nr 21-
22, poz. 319).
Skarga pozwanego – w zakresie wskazania przepisów (przepisu) prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne – nie odpowiada przedstawionym wyżej
wymaganiom. Pozwany spełnił wymaganie przewidziane w art. 4255
§ 1 pkt 2 k.p.c.
przytaczając obie podstawy skargi, wskazując konkretne przepisy i uzasadniając
podniesione zarzuty, jednakże w żadnym wypadku nie spełnił wymagania wskazania w
3
skardze przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne (art. 4255
§ 1
pkt 3 k.p.c.). Wprawdzie w piśmie procesowym z 25 marca 2010 r. stanowiącym
uzupełnienie skargi skarżący zwrócił uwagę na niezgodność zaskarżonego orzeczenia z
przepisem postępowania, tj. art. 365 § 1 k.p.c., to jednak jak wynika z jego wyraźnego
oświadczenia przepis ten został powołany w ramach uzupełnienia przytoczonych
podstaw skargi. Skarżący nie uzupełnił natomiast skargi przez wskazanie przepisu, z
którym zaskarżony wyrok jest niezgodny.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 w związku
z art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. orzekł jak w sentencji. Sąd Najwyższy oddalił, zawarty we
wniesionej przez powódkę odpowiedzi na skargę, wniosek o zasądzenie kosztów
postępowania, ze względu na fakt, że odpowiedź została wniesiona po upływie
ustawowego terminu, zatem zawarty w niej wniosek, podobnie jak samą czynność,
należało uznać za bezskuteczny ( art. 3987
k.p.c. w zw. z art. 42412
w zw. z art. 167
k.p.c.).