II CZ 124/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:25-11-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 124/10
POSTANOWIENIE
Dnia 24 listopada 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Dariusz Zawistowski (sprawozdawca)
SSA Anna Kozłowska
w sprawie ze skargi R. M.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu
Apelacyjnego z dnia 27 listopada 2009 r., sygn. akt I ACa (…) wydanym
w sprawie z powództwa R. M.
przeciwko D. R. – R. i D. R.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 24 listopada 2010 r.,
zażalenia powódki
na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 6 maja 2010 r., sygn. akt I ACa (…),
1. oddala zażalenie
2. zasądza od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego na rzecz adw. M. S. kwotę
3600 zł (trzy tysiące sześćset), powiększoną o stawkę podatku VAT, tytułem
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej R. M. w postępowaniu
zażaleniowym.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 6 maja 2010 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę R. M. o
wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
2
z dnia 27 listopada 2009 r., sygn. akt I ACa (…) w sprawie o odszkodowanie i
zadośćuczynienie.
W zażaleniu na postanowienie o odrzuceniu skargi o wznowienie postępowania
skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów postępowania: art. 410 § 1 w zw. z art. 404
k.p.c. i art. 403 § 1 pkt 2 k.p.c. Wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarżąca wskazała, że skarga o wznowienie postępowania opiera się o podstawę
wznowienia wskazaną w art. 403 § 1 pkt 2 k.p.c. W jej ocenie sądy orzekające w
przedmiotowej sprawie opierały się na sfałszowanych dowodach i je zatajały, a
podstawą skargi są przestępstwa tych sądów. W ocenie Sądu Apelacyjnego nakazywało
to przyjąć, że skarżąca zarzuciła, iż wyrok został uzyskany za pomocą przestępstwa, co
stanowi podstawę wznowienia określoną w art. 403 § 1 pkt 2 k.p.c. Ocena ta nie
wykraczała poza przewidziane w art. 410 k.p.c. granice badania podstaw wznowienia
postępowania, gdyż o rzeczywistej podstawie wznowienia decydują okoliczności
uzasadniające wznowienie, a nie powołany w skardze o wznowienie postępowania
przepis, który wskazuje określoną podstawę wznowienia. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy
w postanowieniu z dnia 28 października 1999 r. II UKN 174/99 (OSNP 2001, nr 4, poz.
133) jeżeli z uzasadnienia skargi wynika, że okoliczności w niej wskazane
nie wyczerpują ustawowej przesłanki wznowienia postępowania, wymienionej
w powyższych przepisach k.p.c., to podnoszona w żądaniu podstawa prawna żądania
nie zachodzi. W takim przypadku skarga nie jest oparta na ustawowej podstawie
wznowienia i podlega odrzuceniu, stosownie do art. 410 § 1 k.p.c. (zob. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 2005 r. IV CO 6/05, Biul. SN 2005, nr 9). Fakt, że
skarżąca sporządziła skargę o wznowienie postępowania osobiście, w sposób mało
czytelny i chaotyczny, utrudniał ocenę istnienia podstaw do wznowienia postępowania w
rozstrzyganej sprawie. Jednakże analiza treści tej skargi nakazuje przyjąć, że Sąd
Apelacyjny ocenił prawidłowo, iż skarżąca domagała się wznowienia postępowania z
uwagi na popełnienie przestępstwa przy rozpoznaniu sprawy, a popełnienie
przestępstwa przez notariusza stanowiło podstawę roszczenia powódki. Skarżąca
kilkakrotnie powtarzała bowiem stwierdzenie, że Sąd pierwszej i drugiej instancji
„orzekał w przestępstwie”, chronił przestępcę, a także że sędziowie używali oszustw i
kłamstw. Nie można zatem odmówić racji Sądowi, który odwołał się do treści art. 404
k.p.c., ograniczającego dopuszczalność wznowienia w przypadkach, gdy ma ono
nastąpić z powodu popełnienia przestępstwa.
3
Z tych względów prawidłowa była ocena, że skarga nie została oparta
o ustawową podstawę wznowienia i podlegała odrzuceniu. Podstawa do odrzucenia
skargi istniała zatem niezależnie od stwierdzenia, aby zarzucane przez skarżącą
postępowanie mogło stanowić przestępstwo. Dlatego też zażalenie było pozbawione
uzasadnionych podstaw i podlegało oddaleniu na podstawie art. 3941
§ 3 i 39814
k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 24 listopada 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Dariusz Zawistowski (sprawozdawca)
SSA Anna Kozłowska
w sprawie ze skargi R. M.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu
Apelacyjnego z dnia 27 listopada 2009 r., sygn. akt I ACa (…) wydanym
w sprawie z powództwa R. M.
przeciwko D. R. – R. i D. R.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 24 listopada 2010 r.,
zażalenia powódki
na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 6 maja 2010 r., sygn. akt I ACa (…),
1. oddala zażalenie
2. zasądza od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego na rzecz adw. M. S. kwotę
3600 zł (trzy tysiące sześćset), powiększoną o stawkę podatku VAT, tytułem
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej R. M. w postępowaniu
zażaleniowym.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 6 maja 2010 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę R. M. o
wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
2
z dnia 27 listopada 2009 r., sygn. akt I ACa (…) w sprawie o odszkodowanie i
zadośćuczynienie.
W zażaleniu na postanowienie o odrzuceniu skargi o wznowienie postępowania
skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów postępowania: art. 410 § 1 w zw. z art. 404
k.p.c. i art. 403 § 1 pkt 2 k.p.c. Wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarżąca wskazała, że skarga o wznowienie postępowania opiera się o podstawę
wznowienia wskazaną w art. 403 § 1 pkt 2 k.p.c. W jej ocenie sądy orzekające w
przedmiotowej sprawie opierały się na sfałszowanych dowodach i je zatajały, a
podstawą skargi są przestępstwa tych sądów. W ocenie Sądu Apelacyjnego nakazywało
to przyjąć, że skarżąca zarzuciła, iż wyrok został uzyskany za pomocą przestępstwa, co
stanowi podstawę wznowienia określoną w art. 403 § 1 pkt 2 k.p.c. Ocena ta nie
wykraczała poza przewidziane w art. 410 k.p.c. granice badania podstaw wznowienia
postępowania, gdyż o rzeczywistej podstawie wznowienia decydują okoliczności
uzasadniające wznowienie, a nie powołany w skardze o wznowienie postępowania
przepis, który wskazuje określoną podstawę wznowienia. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy
w postanowieniu z dnia 28 października 1999 r. II UKN 174/99 (OSNP 2001, nr 4, poz.
133) jeżeli z uzasadnienia skargi wynika, że okoliczności w niej wskazane
nie wyczerpują ustawowej przesłanki wznowienia postępowania, wymienionej
w powyższych przepisach k.p.c., to podnoszona w żądaniu podstawa prawna żądania
nie zachodzi. W takim przypadku skarga nie jest oparta na ustawowej podstawie
wznowienia i podlega odrzuceniu, stosownie do art. 410 § 1 k.p.c. (zob. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 2005 r. IV CO 6/05, Biul. SN 2005, nr 9). Fakt, że
skarżąca sporządziła skargę o wznowienie postępowania osobiście, w sposób mało
czytelny i chaotyczny, utrudniał ocenę istnienia podstaw do wznowienia postępowania w
rozstrzyganej sprawie. Jednakże analiza treści tej skargi nakazuje przyjąć, że Sąd
Apelacyjny ocenił prawidłowo, iż skarżąca domagała się wznowienia postępowania z
uwagi na popełnienie przestępstwa przy rozpoznaniu sprawy, a popełnienie
przestępstwa przez notariusza stanowiło podstawę roszczenia powódki. Skarżąca
kilkakrotnie powtarzała bowiem stwierdzenie, że Sąd pierwszej i drugiej instancji
„orzekał w przestępstwie”, chronił przestępcę, a także że sędziowie używali oszustw i
kłamstw. Nie można zatem odmówić racji Sądowi, który odwołał się do treści art. 404
k.p.c., ograniczającego dopuszczalność wznowienia w przypadkach, gdy ma ono
nastąpić z powodu popełnienia przestępstwa.
3
Z tych względów prawidłowa była ocena, że skarga nie została oparta
o ustawową podstawę wznowienia i podlegała odrzuceniu. Podstawa do odrzucenia
skargi istniała zatem niezależnie od stwierdzenia, aby zarzucane przez skarżącą
postępowanie mogło stanowić przestępstwo. Dlatego też zażalenie było pozbawione
uzasadnionych podstaw i podlegało oddaleniu na podstawie art. 3941
§ 3 i 39814
k.p.c.