Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZ 64/10
POSTANOWIENIE
Dnia 21 grudnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dariusz Zawistowski
SSA Maria Szulc
w sprawie z powództwa Rzymskokatolickiej Parafii pod wezwaniem
Św. Andrzeja Apostoła w O.
przeciwko Gminie O.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 grudnia 2010 r.,
zażalenia powoda na postanowienie o kosztach zawarte
w wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 22 grudnia 2009 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny w sprawie z powództwa Rzymskokatolickiej Parafii pod
wezwaniem Św. Andrzeja Apostoła w O. przeciwko Gminie O. o zapłatę po
rozpoznaniu apelacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 29
stycznia 2009 r., wyrokiem z dnia 22 grudnia 2009 r. w pkt 4 zasądził od strony
pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 5.500 zł tytułem kosztów postępowania
apelacyjnego wskazując w uzasadnieniu jako podstawę rozstrzygnięcia art. 98
k.p.c. w zw. z § 12 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 ust. 7 w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.
Strona powodowa wniosła zażalenie na postanowienie zawarte w pkt 4
powyższego wyroku wnosząc o jego zmianę przez „zastąpienie kwoty 5.500 zł
kwotą 32.475, 22 zł i zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów
postępowania zażaleniowego”. W uzasadnieniu wskazano, że Sąd drugiej instancji
zasądził na rzecz powoda od pozwanego koszty postępowania apelacyjnego
według stawki minimalnej w kwocie 5.500 zł w sytuacji, gdy powód przedłożył na
pierwszej rozprawie apelacyjnej spis kosztów procesu na kwotę 32.475, 22 zł
przyjmując koszty zastępstwa w wysokości sześciokrotnej stawki minimalnej
ustalonej w umowie z dnia 12.05.2008 r. Zdaniem skarżącego Sąd Apelacyjny
powinien był przyjąć wysokość wynagrodzenia w wysokości ustalonej w tej umowie,
gdyż umowa ta jest wiążąca, bowiem powód na jej podstawie ma wypłacić koszty
zastępstwa pełnomocnika w wysokości sześciokrotnej stawki minimalnej. Skarżący
wskazał nadto, że wbrew stanowisku Sądu Apelacyjnego sprawa była
precedensowa, skomplikowana i wymagała znacznego nakładu pracy
pełnomocnika, a więc brak było podstaw do obniżenia wynagrodzenia do stawki
minimalnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Według art. 98 § 3 w zw. z art. 99 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu
strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak
nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego
radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego
stawiennictwa strony. Zgodnie zaś z art. 109 § 2 zd. 2 k.p.c. przy ustalaniu
wysokości kosztów poniesionych przez stronę reprezentowaną przez pełnomocnika
będącego radcą prawnym, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy
pełnomocnika oraz czynności podjęte przez niego w sprawie, a także charakter
sprawy i wkład pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia
i rozstrzygnięcia.
Stawki opłat za czynności radców prawnych, o których mowa w art. 98 § 3
k.p.c. określa rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 – cyt. dalej jako
„rozporządzenie”). Według § 2 rozporządzenia podstawę zasądzenia opłaty,
stanowią stawki minimalne określone w rozdziałach 3-4 rozporządzenia, przy czym
opłata ta nie może być wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna ani przekraczać
wartości przedmiotu sprawy. Paragraf 2 rozporządzenia, który w istocie stanowi
powtórzenie zd. 2 art. 109 § 2 k.p.c. wskazuje nadto, że sąd zasądzając opłatę za
czynności radcy prawnego z tytułu zastępstwa prawnego, bierze pod uwagę
niezbędny nakład pracy pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy
pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia.
W świetle powyższego nie ulega wątpliwości, że podstawę zasądzenia
opłaty stanowią stawki minimalne określone w rozporządzeniu. Przepisy dają
jednak sądowi „możność” podwyższenia przedmiotowej opłaty, a jednocześnie
określają jej maksymalną wysokość oraz kryteria, którymi sąd powinien się
kierować. Zasadą jest zatem, że sąd zasądza opłatę według stawki minimalnej,
natomiast jeżeli przemawia za tym niezbędny nakład pracy pełnomocnika,
charakter sprawy oraz jego wkład w przyczynienie się do jej wyjaśnienia
i rozstrzygnięcia, wówczas sąd może zasądzić opłatę wyższą, która nie może
4
jednak przewyższyć sześciokrotnej stawki minimalnej ani wartości przedmiotu
sprawy.
Należy zgodzić się z Sądem drugiej instancji, że w niniejszej sprawie brak
było podstaw do zasądzenia opłaty za czynności radcy prawnego w postępowaniu
apelacyjnym, w wysokości przewyższającej stawkę minimalną. Nie przemawiał za
tym nakład pracy pełnomocnika strony powodowej, którego czynności ograniczyły
się do sporządzenia dwóch krótkich pism procesowych, w tym odpowiedzi na
apelację strony pozwanej, uczestnictwa w rozprawie apelacyjnej w dniu
20 października 2009 r. i w dniu 16 grudnia 2009 r., zapoznania się, w związku
z niniejszą sprawą, z aktami postępowania administracyjnego prowadzonego przed
Starostą O., prowadzenia stosownej korespondencji i dokonywania czynności o
charakterze biurowym. Za podwyższeniem opłaty nie przemawiają również
pozostałe kryteria wskazane w art. 109 § 2 zd. 2 k.p.c. Niniejsza sprawa nie należy
bowiem do spraw skomplikowanych ani pod względem prawnym, ani pod
względem faktycznym. Postępowanie dowodowe przed Sądem drugiej instancji
ograniczyło się do przeprowadzenia dowodów z kilku dokumentów wskazanych
przez strony. Zważyć też należy, że Sąd drugiej instancji oddalając apelację strony
pozwanej w całości podzielił ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd pierwszej
instancji oraz dokonaną przez tenże Sąd ocenę prawną dochodzonego roszczenia.
Pełnomocnik powoda wprawdzie ustosunkował się w odpowiedzi na apelację strony
pozwanej do podniesionych w apelacji zarzutów nie mniej jednak uczynił to w
sposób lakoniczny, zaś przytoczona przez niego argumentacja nie wniosła niczego
nowego do sprawy i była tylko odzwierciedleniem dotychczas zajmowanego przez
stronę stanowiska.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 3941
§ 3
w zw. z art. 39814
k.p.c. orzekł jak w sentencji.
jz