Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 171/10
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 stycznia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Romualda Spyt
SSA Krzysztof Staryk
w sprawie z wniosku J. T.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem zainteresowanego Z. P. i P. S.A.
o odpowiedzialność członka zarządu za zaległości z tytułu nieopłaconych składek,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 14 stycznia 2011 r.,
skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 13 stycznia 2010 r.,
oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 13 stycznia 2010 r., Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych oddalił apelację pozwanego Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń
2
Społecznych z dnia 15 maja 2008 r., którym zmieniono decyzję organu rentowego z
dnia 13 kwietnia 2006 r., uznając, że wnioskodawca J. T. jako prezes zarządu
spółki „P." S.A. nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania tej spółki z tytułu
nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne (art. 116 § 1 i 2 ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 8,
poz. 60 ze zm.) za okres luty 2002 - czerwiec 2002 r. w łącznej kwocie 202.693,96
zł; na ubezpieczenie zdrowotne za okres marzec 2002 – czerwiec 2002 r. r. - w
łącznej kwocie 20.923,42 zł; na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych za okres luty 2002 r. - czerwiec 2002 r. w łącznej kwocie
14.387,41 zł, w sprawie z jego wniosku, przy udziale zainteresowanych; Z. P. i
Towarzystwa Transportu Kombinowanego „P.” S.A. W stanie faktycznym sprawy
Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca został powołany na stanowisko prezesa
zarządu Spółki Akcyjnej Towarzystwo Transportu Kombinowanego P. uchwałą nr
4/2002 Rady Nadzorczej z dnia 20 lutego 2002 r., a odwołany uchwałą Rady
Nadzorczej nr 9/2002 z dnia 10 lipca 2002 r. W dniu powołania wnioskodawcy na
prezesa zarządu spółki toczyło się już w Sądzie Rejonowym Wydział Gospodarczy
postępowanie układowe. Wniosek o otwarcie postępowania układowego wpłynął do
tego Sądu w dniu 5 listopada 2001 r., został sporządzony i złożony do Sądu przez
poprzedni zarząd spółki. Wniosek o otwarcie postępowania układowego został
oddalony przez Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 28 czerwca 2002 r.
Wcześniej - w dniu 25 lutego 2002 r. - wpłynął do Sądu Gospodarczego wniosek
wierzyciela spółki - Agenci Finansowej s.c. – M. G. i R. D. - o ogłoszenie upadłości
TTK P. S.A. Postępowanie to zostało umorzone postanowieniem z dnia 7 maja
2002 r. z uwagi na cofnięcie wniosku. Drugi wniosek o ogłoszenie upadłości
wpłynął do Sądu w dniu 9 lipca 2002 r., gdy prezesem zarządu był wnioskodawca.
Tym razem Sąd Rejonowy Wydział Gospodarczy postanowieniem z dnia 2 lutego
2003 r. oddalił wniosek, na podstawie art. 13 § 1 rozporządzenia prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe
(Dz.U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512 ze zm.), z powodu braku środków na
zaspokojenie kosztów upadłości. Spółka „P.” złożyła w dniu 7 czerwca 2002 r. do
organu rentowego wniosek o układ ratalny należności z tytułu składek. Umowa
została zawarta w dniu 12 lipca 2002 r., a następnie z uwagi na niedotrzymanie
3
warunków przez Spółkę - rozwiązana we wrześniu 2002 r. Nota bene, już po
odwołaniu wnioskodawcy z funkcji prezesa zarządu spółka - w dniu 15 listopada
2002 r. - złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o restrukturyzację
należności z tytułu składek. W dniu 19 grudnia 2002 r. organ rentowy wydał decyzję
określającą warunki restrukturyzacji. Ponieważ Spółka nie wypełniła warunków
określonych w decyzji, organ rentowy w dniu 16 kwietnia 2004 r. podjął decyzję o
zakończeniu postępowania restrukturyzacyjnego. Za zaległości składkowe pozwany
Zakład Ubezpieczeń Społecznych wystawił w 2005 r. tytuły wykonawcze przeciwko
Spółce, wobec której prowadzone było w 2005 r. administracyjne postępowanie
egzekucyjne przez Naczelnika Urzędu Skarbowego, które okazało się
bezskuteczne. W dniu 13 kwietnia 2006 r. organ rentowy wydał decyzję orzekającą
o odpowiedzialności wnioskodawcy - prezesa zarządu –- całym swoim majątkiem
za zobowiązania TTK „P.” S.A. z tytułu nieopłaconych składek.
W wyroku z dnia 13 stycznia 2010 r., Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia faktyczne
jak i ocenę prawną Sądu pierwszej instancji, wskazując w uzasadnieniu, że
wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania Spółki z tytułu
składek niezapłaconych w okresie gdy był prezesem zarządu Spółki. W ocenie
Sądu analiza stanu faktycznego sprawy pozwoliła na uznanie, że wnioskodawca
nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania składkowe Spółki „P.” w oparciu o
art. 116 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa powstałe w
okresie gdy był prezesem jej zarządu - z uwagi na fakt, że zaczął pełnić te funkcję
w okresie, gdy w sądzie toczyło się już postępowanie o zawarcie układu z wniosku
Spółki (data wpływu wniosku 5 listopada 2001 r., a powołanie odwołującego na
stanowisko prezesa zarządu Spółki 20 lutego 2002 r.). Obejmując stanowisko
prezesa zarządu, wnioskodawca zastał trudną sytuację finansową Spółki, która już
wcześniej podjęła próbę uregulowania zaległości w opłacaniu składek. W dniu 5
listopada 2001 r. został skierowany wniosek do Sądu o otwarcie postępowania
układowego, który został oddalony postanowieniem z dnia 28 czerwca 2002 r.,
natomiast w dniu 17 czerwca 2002 r. do organu rentowego wpłynął wniosek o układ
ratalny, który został uwzględniony przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją
z dnia 12 lipca 2002 r. (już po odwołaniu wnioskodawcy z funkcji prezesa zarządu),
a następnie rozwiązany we wrześniu 2002 r. wobec nieopłacania ustalonych rat, a
4
więc także już po odwołaniu odwołującego. Wnioskodawca po objęciu stanowiska
prezesa zarządu Spółki podejmował szereg czynności w celu pozyskania nowych
klientów i realizacji zawartych już umów, dążąc do podniesienia kapitału
zakładowego i systematycznego regulowania zobowiązań podatkowych i
składkowych. Sąd podkreślił, że wnioskodawca objął swoje stanowisko w trakcie
toczącego się postępowania układowego, a więc składanie ponownie takiego
samego wniosku w trakcie pełnionej przez niego funkcji było niecelowe, natomiast
po oddaleniu tego wniosku w dniu 28 czerwca 2002 r., wnioskodawca, jako prezes
zarządu, składając w dniu 9 lipca 2002 r. wniosek o ogłoszenie upadłości Spółki,
dochował należytej staranności.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku pełnomocnik organu
rentowego, zarzucając naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię -
art. 116 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (jednolity
tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 31
grudnia 2002 r. w związku z art. 31 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o
systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst; Dz.U. z 2009 r. Nr 205, poz.
1585 ze zm.), polegającą na przyjęciu przez Sąd drugiej instancji, że „członka
zarządu zwalnia z odpowiedzialności za zadłużenie spółki kapitałowej okoliczność,
iż złożył on wniosek o ogłoszenie upadłości, pomimo że wniosek ten został
oddalony przez sąd ze względu na brak majątku spółki, wystarczającego na
zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego”, oraz że „członek zarządu
nie ponosi winy za niezłożenie wniosku o ogłoszenie upadłości spółki kapitałowej, w
okresie przypadającym po dacie złożenia przez spółkę bezzasadnego wniosku o
otwarcie postępowania układowego, na podstawie którego to wniosku
postępowanie układowe nie zostało wszczęte”, wniósł „o uchylenie zaskarżonego
wyroku w całości”.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Stosownie do art. 39813
§ 1 i 2 k.p.c., Sąd Najwyższy rozpoznaje sprawę w
granicach skargi kasacyjnej i jest związany ustaleniami faktycznymi stanowiącymi
podstawę zaskarżonego orzeczenia, jeżeli tak jak w rozpoznawanej sprawie,
skarga nie zawiera zarzutu naruszenia przepisów postępowania. Okoliczności
faktyczne rozpoznawanej sprawy nie budzą wątpliwości, sporna pozostaje ich
5
ocena w świetle przepisów prawa materialnego. Dokonując tej oceny, należało
uznać, że zarzut naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 116 §
1 ordynacji podatkowej jest nieuzasadniony.
Wstępnie trzeba przypomnieć, że zgodnie z tym przepisem za zaległości
podatkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością w organizacji, spółki akcyjnej lub spółki akcyjnej w organizacji
odpowiadają solidarnie całym swoim majątkiem członkowie jej zarządu, jeżeli
egzekucja z majątku spółki okazała się w całości lub w części bezskuteczna, a
członek zarządu:
1) nie wykazał, że:
a) we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto
postępowanie zapobiegające ogłoszeniu upadłości (postępowanie układowe) albo
b) niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości lub niewszczęcie postępowania
zapobiegającego ogłoszeniu upadłości (postępowania układowego) nastąpiło bez
jego winy;
2) nie wskazuje mienia spółki, z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie
zaległości podatkowych spółki w znacznej części.
Odpowiedzialność osób trzecich za zobowiązania podatkowe (składkowe -
art. 31 i 32 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń
społecznych), występuje więc w sytuacji niewykonania lub nienależytego
wykonania zobowiązania podatkowego (składkowego) przez podatnika (płatnika), a
więc jest instytucją prawną wiążącą skutki istnienia zobowiązania podatkowego z
podmiotem innym niż podatnik. Odpowiedzialność ta jako uzależniona od istnienia
zobowiązania podatkowego podatnika, powoduje, że ma ona charakter
akcesoryjny, następczy i gwarancyjny, gdyż nie może powstać bez uprzedniego po-
wstania obowiązku w stosunku do pierwotnego dłużnika. Jest to także
odpowiedzialność subsydiarna (posiłkowa), biorąc pod uwagę, że wierzyciel
podatkowy (składkowy), nie ma swobody w kolejności zgłaszania roszczenia do
podatnika lub osoby trzeciej, lecz w pierwszej kolejności musi dochodzić należności
od podatnika (por. np. R. Mastalski [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J.
Zubrzycki: Ordynacja podatkowa. Komentarz 2007, Wrocław 2007, pkt 5
komentarza do art. 107, s. 493). Osoby trzecie ponoszą więc odpowiedzialność za
6
cudzy dług, a orzeczenie o odpowiedzialności osób trzecich nie uwalnia dłużnika
(podatnika) od odpowiedzialności.
Wśród przesłanek egzonerujących członka zarządu spółki handlowej z
odpowiedzialności za zaległości składkowe określonych w art. 116 § 1 Ordynacji
podatkowej wymienione jest nie tylko złożenie we właściwym czasie wniosku o
ogłoszenie upadłości, ale też wszczęcie postępowania układowego jako
postępowania zapobiegającego upadłości. W myśl art. 25 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych w pierwotnym jego brzmieniu (obowiązującym do dnia 1
lipca 2004 r.), należności z tytułu składek podlegały wyłączeniu z postępowania
układowego. Oznaczało to, że układem zawartym pomiędzy Spółką (dłużnikiem), a
wierzycielami nie mogły być objęte należności składkowe Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych. Podobnie tę kwestię regulował art. 4 § 1 pkt 2 Prawa o postępowaniu
układowym, stanowiąc, że postępowaniem układowym nie są objęte należności z
tytułu ubezpieczeń społecznych i obowiązkowych ubezpieczeń majątkowych,
bieżące i zaległe za rok poprzedzający otwarcie postępowania układowego.
Tak więc - chociaż należności przysługujące organowi rentowemu z tytułu
zaległych składek nie mogły być objęte układem zawartym pomiędzy Spółką a jej
wierzycielami - to złożenie we właściwym czasie wniosku o wszczęcie
postępowania układowego mogło stanowić podstawę uwolnienia członków zarządu
spółki od odpowiedzialności za nieuiszczone przez Spółkę składki. Zwrócił na to
uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 stycznia 2008 r., I UK 172/07 (OSNP
2009 nr 3-4, poz. 51), przyjmując, że wszczęcie postępowania układowego we
właściwym czasie w rozumieniu art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej w związku z art.
31 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oznacza wszczęcie go w takim
czasie, że zaspokojenie przez spółkę w całości należności z tytułu składek na
ubezpieczenie społeczne wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jako
uprzywilejowanego wierzyciela wyłączonego z układu z mocy prawa pozostaje
realne. Ocena, czy wszczęcie tego postępowania nastąpiło we właściwym czasie
powinna być dokonana z perspektywy sytuacji istniejącej w dniu wszczęcia
postępowania układowego, a nie z uwzględnieniem późniejszych zdarzeń. W
uzasadnieniu tego wyroku Sąd Najwyższy podkreślił, iż pomimo tego, że należności
z tytułu składek na ubezpieczenia społecznie były wyłączone z postępowania
7
układowego to należy przyjąć, iż wszczęcie postępowania układowego we
właściwym czasie zwalniało członków zarządu spółki od odpowiedzialności za
zobowiązania wynikające ze składek na ubezpieczenia społeczne. W wyroku z dnia
19 marca 2010 r., II UK 258/09 (niepublikowany) wskazano, że złożenie przez
członka zarządu spółki z o.o. we właściwym czasie wniosku o wszczęcie
postępowania układowego nie zwalnia go od odpowiedzialności za zaległości
składkowe powstałego po zatwierdzeniu układu. Zawarcie układu i jego realizacja
nie eliminują możliwości powstania stanu niewypłacalności spółki uzasadniającego
złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli spółka nie spłaca nieobjętych
układem należności publicznoprawnych powstałych przed jego zawarciem i
należności powstałych na bieżąco. Tak więc możliwość uwolnienia się członka
zarządu spółki kapitałowej od odpowiedzialności za zaległości składkowe spółki
przez wykazanie, iż we właściwym czasie wszczęto postępowanie zapobiegające
upadłości (postępowanie układowe), występuje tylko w odniesieniu do zaległości
powstałych przed zatwierdzeniem układu. Złożenie przez członka zarządu spółki
we właściwym czasie wniosku o wszczęcie postępowania układowego nie uwalnia
go natomiast od odpowiedzialności za zaległości powstałe po zatwierdzeniu układu.
Analogiczny pogląd został wyrażony w wyroku z dnia 2 grudnia 2010 r., II UK
131/10, w którego tezie przyjęto, że zawarcie układu z wierzycielami, który nie jest
realizowany ze względu na utrzymujący się stan niewypłacalności spółki akcyjnej,
która zaprzestała płacenia długów, ponieważ jej majątek nie wystarcza na ich
zaspokojenie, nie zwalnia spółki z obowiązków spłaty zaległości składkowych w
całości oraz bieżącego opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne
oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (art. 25
ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych), a zarządu spółki z obowiązku
zgłoszenia we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie jej upadłości, pod rygorem
przeniesienia na członków zarządu odpowiedzialności za zaległości składkowe na
podstawie art. 116 Ordynacji podatkowej.
W stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy, wnioskodawca został powołany
na stanowisko prezesa zarządu Spółki „P.: S.A. uchwałą Rady Nadzorczej z dnia
20 lutego 2002 r., a odwołany uchwałą Rady Nadzorczej z dnia 10 lipca 2002 r.,
czyli w dniu powołania wnioskodawcy na prezesa spółki toczyło się już
8
postępowanie układowe w Sądzie Rejonowym Wydział Gospodarczy (wniosek o
otwarcie postępowania układowego, sporządzony i złożony do Sądu przez
poprzedni zarząd spółki, wpłynął do Sądu w dniu 5 listopada 2001 r.). Z
okoliczności faktycznych rozpoznawanej sprawy (które wiążą Sąd Najwyższy w
myśl art. 39813
§ 2 k.p.c.) wynika natomiast, że po oddaleniu tego wniosku w dniu
28 czerwca 2002 r., wnioskodawca, pełniąc funkcję prezesa zarządu, złożył w dniu
9 lipca 2002 r. wniosek o ogłoszenie upadłości Spółki, a więc dochował należytej
staranności w podejmowaniu czynności. Zdaniem Sądu Najwyższego, organ
rentowy nie przydał należytej rangi okoliczności, iż wnioskodawca, został powołany
na stanowisko prezesa zarządu Spółki w trakcie trwania postępowania układowego.
W uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2010 r., I UK
278/10 (niepublikowany), przyjęto że zgodnie z art. 15 § 1 Prawa o postępowaniu
układowym, od daty otwarcia postępowania układowego do czasu prawomocnego
rozstrzygnięcia co do układu lub umorzenia postępowania nie może być ogłoszona
upadłość dłużnika. Z przepisu tego wynika, że datą graniczną, do której niemożliwe
jest ogłoszenie upadłości dłużnika jest moment uprawomocnienia się
postanowienia o oddaleniu podania o otwarcie układu, a także uprawomocnienia
się postanowienia w przedmiocie zatwierdzenia układu albo umorzenia
postępowania na etapie postępowania o otwarcie postępowania układu lub na
etapie zawierania lub zatwierdzania układu – nie zaś uchylenie układu.
Ustanowione ustawowe pierwszeństwo postępowania układowego przed
postępowaniem upadłościowym powoduje, że ewentualne wnioski o ogłoszenie
upadłości złożone po otwarciu postępowania układowego podlegały by oddaleniu
(art. 15 § 2 Prawa o postępowaniu układowym). Z tego względu aż do momentu
oddalenia wniosku o otwarcie postępowania układowego w dniu 28 czerwca 2002
przez Sąd Rejonowy, ewentualny wniosek członka zarządu, dotyczący ogłoszenia
upadłości, nie podlegałby merytorycznemu rozpoznaniu. W ocenie Sądu
Najwyższego, przesłanką ogłoszenia upadłości przedsiębiorcy - w myśl mających
zastosowanie przepisów Prawa upadłościowego z 1934 r. - jest zaprzestanie
płacenia długów przez spółkę kapitałową (art. 1 § 1 tego Prawa) oraz sytuacja, w
której spółka wprawdzie reguluje swoje zobowiązania, lecz jej majątek nie
wystarcza na zaspokojenie długów (art. 1 § 2), przy czym krótkotrwałe wstrzymanie
9
płacenia długów wskutek przejściowych trudności nie jest podstawą ogłoszenia
upadłości (art. 2). Termin dwutygodniowy na złożenie wniosku o ogłoszenie
upadłości spółki nie biegnie, a jeżeli rozpoczął bieg, ulega zawieszeniu, gdy
przedsiębiorca złożył wniosek o otwarcie postępowania układowego (art. 5 § 3
Prawa upadłościowego).Termin ten biegnie (może biec) na nowo po zakończeniu
postępowania układowego, a więc w szczególności po zatwierdzeniu układu przez
sąd, jeżeli wystąpią przesłanki do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki.
Samo zawarcie układu nie eliminuje bowiem możliwości powstania stanu
niewypłacalności przedsiębiorcy, także wtedy gdy realizuje on w pełni zobowiązania
wynikające z układu, a także długi z tytułu nieobjętych układem należności
publicznoprawnych powstałych przed jego zawarciem, oraz należności (także
publicznoprawne) powstające na bieżąco. Tymczasem z ustaleń faktycznych
stanowiących podstawę zaskarżonego wyroku wynika, że wnioskodawca po
oddaleniu wniosku o otwarcie postępowania układowego w dniu 28 czerwca 2002
r., pełniąc funkcję prezesa zarządu, złożył w terminie dwóch tygodni, w dniu 9 lipca
2002 r., wniosek o ogłoszenie upadłości Spółki. Należy przypomnieć, że
postępowanie układowe w niniejszej sprawie zostało wszczęte w oparciu o przepisy
rozporządzenia prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 24 października 1934
r. - Prawo o postępowaniu układowym (Dz.U. Nr 93, poz. 836 ze zm.),
obowiązującego do 30 września 2003 r. Do tego dnia obowiązywało również
rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. -
Prawo upadłościowe (Dz.U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512 ze zm.). Tym samym
zaistnienie przesłanki zgłoszenia we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie
upadłości lub wszczęcia postępowania zapobiegającego ogłoszeniu upadłości
należało rozpatrywać na gruncie powyższych przepisów. Jeżeli chodzi o pojęcie
„właściwego czasu" z art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej to w orzecznictwie
podkreśla się, że „właściwym czasem" nie jest ani krótkotrwałe wstrzymanie
płacenia długów na skutek przejściowych trudności, ani też całkowite zaprzestanie
płacenia długów w następstwie wyzbycia się przez podmiot gospodarczy całego
(lub prawie całego) majątku, lecz chwila kiedy wiadomo już, że dłużnik nie będzie w
stanie zaspokoić wszystkich swych zobowiązań. Określenie tej chwili powinno być
ujmowane elastycznie w zależności od okoliczności konkretnego wypadku, bowiem
10
właściwy czas do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości jest przesłanką
obiektywną, ustalaną w oparciu o okoliczności faktyczne każdej sprawy, dla
określenia której nie ma znaczenia subiektywne przekonanie członków zarządu
spółki (por. wyrok z dnia 22 czerwca 2010 r., I UK 63/10, niepublikowany).
Dokonując oceny, czy zgłoszenie wniosku o upadłość nastąpiło we „właściwym
czasie" należy uznać, że powinno to nastąpić w takim momencie, aby zapewnić
ochronę zagrożonych interesów wszystkich wierzycieli, aby po ogłoszeniu
upadłości wszyscy wierzyciele mieli możliwość uzyskania równomiernego, chociaż
tylko częściowego, zaspokojenia z majątku spółki (por. wyrok z dnia 9 lipca 2009
r., II UK 374/08, niepublikowany).
Tak więc, składając w dniu 9 lipca 2002 r. wniosek o ogłoszenie upadłości,
wnioskodawca wypełnił przesłanki egzoneracyjne zawarte w art. 116 § 1 Ordynacji
podatkowej. Wszystkie te okoliczności zostały trafnie uwzględnione przez Sąd
Apelacyjny.
Z powyższych względów, gdy zarzuty skargi okazały się nieusprawiedliwione,
należało orzec jak w sentencji na podstawie art. 39814
k.p.c.