Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 249/10
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 lutego 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosław Bączyk (przewodniczący)
SSN Marta Romańska (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie z powództwa Tadeusza B., Grażyny B.,
Krzysztofa B. i Zofii B.
przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej „N.” w R.
o stwierdzenie nieważności uchwały,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 11 lutego 2011 r.,
skargi kasacyjnej powodów od wyroku
Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 listopada 2009 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w pkt I i II w części dotyczącej
rozstrzygnięcia o apelacji powodów Tadeusza B., Grażyny B.,
Krzysztofa B. i Zofii B. oraz kosztów postępowania apelacyjnego
i w tej części sprawę przekazuje Sądowi Apelacyjnemu do
ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania
kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Powodowie Tadeusz B. i Grażyna B. oraz Krzysztof B. i Zofia B. wnieśli o
ustalenie, że nieważna jest uchwała nr 29/2008 zarządu pozwanej Spółdzielni
Mieszkaniowej „N.” w R. w sprawie określenia przedmiotu odrębnej własności
lokali w budynku na nieruchomości stanowiącej działkę nr 1674/64, przy ulicy S.
[…] w R. Powodowie twierdzili, że lokale o numerach 4 i 1 w tym budynku posiadali
uprzednio jako mieszkania zakładowe, a aktualnie łączą ich z pozwaną umowy
najmu tych lokali i w związku z tym przysługują im roszczenia przewidziane przez
art. 48 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z
2001 r. nr 4, poz. 27, ze zm.; dalej – u.s.m.). Skoro uchwała nie kwalifikuje
powodów jako uprawnionych do uzyskania na własność zajmowanych lokali, to -
stosownie do art. 42 u.s.m. - jest nieważna.
Pozwana - Spółdzielnia Mieszkaniowa „N.” w R. wniosła o oddalenie
powództwa i zaprzeczyła temu, by powodom przysługiwało w stosunku do niej
roszczenie o przeniesienie własności lokali, z których korzystają jako najemcy.
Sąd Okręgowy ustalił, że budowa „Domu Seniora", w którym znajdują się
lokale nr 1 i 4 była realizowana przez pozwaną jako inwestora od 1976 r.,
w związku z uchwałą Urzędu Rady Ministrów PRL z dnia 2 kwietnia 1974 r.
dotyczącą eksperymentalnej budowy spółdzielczych domów dla emerytów,
rencistów i inwalidów. Część kredytu na sfinansowanie kosztów budowy została
spłacona środkami Zarządu Inwestycji Służby Zdrowia i Opieki Społecznej w R.
Zasady kierowania pracowników służby zdrowia do pracy w „Domu Seniora”
i przydzielenia im przez pozwaną mieszkań na czas wykonywania funkcji określało
porozumienie zawarte w dniu 12 marca 1987 r. między pozwaną a Zespołem
Opieki Zdrowotnej Nr 1 w R. Kierując się tymi zasadami, zarząd pozwanej
14 marca 1987 r. przydzielił Grażynie i Tadeuszowi B. lokal nr 4, a Zofii i
Krzysztofowi B. 1 lipca 1987 r. lokal nr 1, jako mieszkanie funkcyjne w związku z
objęciem przez nich obowiązków lekarzy w „Domu Seniora". Strony zawarły umowy
najmu przydzielonych im lokali.
Przed Sądem Okręgowym (sygn. I C 109/07) toczyło się postępowanie z
powództwa Tadeusza B. i Grażyny B. oraz Krzysztofa B. i Zofii B. przeciwko
3
Spółdzielni Mieszkaniowej „N.” w R. o uchylenie uchwały zarządu Spółdzielni nr
29/2008, zakończone wyrokiem z 5 września 2007 r. Sąd Apelacyjny w motywach
wyroku z 20 grudnia 2007 r., wydanego na skutek apelacji powodów od wyroku z 5
września 2007 r., wyraził pogląd, że lokale mieszkalne zajmowane przez nich
stanowiły mieszkania zakładowe wybudowane ze środków Skarbu Państwa i
pozostające w dyspozycji ZOZ Nr 1 w R. W aktualnie rozpoznawanej sprawie Sąd
Okręgowy uznał te rozważania i oceny za pozbawione znaczenia, skoro doszło do
nowelizacji art. 48 u.s.m. ustawą z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o
spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr
125, poz. 873). Zmiana art. 48 u.s.m. polegała na pominięciu używanego w nim
pojęcia „mieszkanie zakładowe”. Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 48 u.s.m.,
roszczenie o przeniesienie własności lokalu służy najemcom lokali przejętych przez
spółdzielnię mieszkaniową od przedsiębiorstw państwowych, państwowych osób
prawnych lub państwowych jednostek organizacyjnych. W ocenie Sądu
Okręgowego, powodowie nie mogą skutecznie powołać się na uprawnienie
wynikające z tego przepisu w sytuacji, gdy sporne lokale nigdy nie zostały przejęte
przez pozwaną od innych podmiotów, w tym państwowych jednostek
organizacyjnych. Budynek, w którym znajdują się te lokale, jest usytuowany w
obrębie nieruchomości, która pozostawała w użytkowaniu wieczystym pozwanej, a
od 2005 r. stanowi jej własność. Pozwana od początku prowadziła proces
inwestycyjny na tej nieruchomości, a przekazanie środków przez budżet
państwowej służby zdrowia nie przesądza o tytule prawnym Skarbu Państwa do
spornych lokali, gdyż środki te stanowiły dotację budżetową dla budownictwa
spółdzielczego.
Wyrokiem z dnia 12 listopada 2009 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację
powodów od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 29 czerwca 2009 r. i zasądził od
nich solidarnie na rzecz pozwanej kwotę 125 zł tytułem zwrotu kosztów
postępowania apelacyjnego. Ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego dotyczące
organizacji i finansowania inwestycji polegającej na wybudowaniu „Domu Seniora”,
w którym znajdują się przedmiotowe lokale, Sąd Apelacyjny w całości zaakceptował
i przyjął za własne. Sąd ten wskazał, że rozstrzygnięcie sporu musi nastąpić z
uwzględnieniem aktualnego brzmienia art. 48 u.s.m., zgodnie z którym na pisemne
4
żądanie najemcy spółdzielczego lokalu mieszkalnego, który przed przejęciem przez
spółdzielnię mieszkaniową był mieszkaniem przedsiębiorstwa państwowego,
państwowej osoby prawnej lub państwowej jednostki organizacyjnej, spółdzielnia
jest obowiązana zawrzeć z nim umowę przeniesienia własności lokalu. Powołujący
się na te uprawnienia powodowie powinni zatem wykazać (art. 6 k.c.), że
przedmiotowe lokale były mieszkaniami ZOZ Nr 1, jako wskazanej przez nich
państwowej jednostki organizacyjnej, a następnie - zostały przejęte przez pozwaną
Spółdzielnię. Powodowie tych przesłanek nie wykazali. „Dom Seniora” od chwili
jego powstania pozostawał w zasobach pozwanej Spółdzielni. Odmiennego
wniosku nie uzasadnia niesporna okoliczność, że stan prawny nieruchomości,
w obrębie której wybudowany został „Dom Seniora”, do 1990 r. nie był
uregulowany. Użycie w porozumieniu z dnia 12 marca 1987 r. stwierdzenia,
że budynek stanowi własność Spółdzielni, było wprawdzie przedwczesne, jednakże
wykładnia treści tego dokumentu musi prowadzić do wniosku, że to pozwana
realizowała wówczas władcze uprawnienia w odniesieniu do lokali będących
przedmiotem sprawy. Partycypowanie przez Skarb Państwa w finansowaniu
inwestycji pozwalało mu na realizowanie uprawnienia polegającego na kierowaniu
do lokali osób, które w „Domu Seniora” miały pełnić funkcje lekarzy.
Nieuregulowany stan prawny nieruchomości, na której powstał „Dom Seniora”,
nie uzasadnia tezy, że mieszkania w tym budynku należały do ZOZ Nr 1 w R.,
względnie innej państwowej jednostki organizacyjnej.
Sąd Apelacyjny podkreślił, że wykładnia pojęcia „przejęcie lokali” nie może
polegać na nadaniu mu znaczenia wywodzonego wprost z przepisów ustawy
z 12 października 1994 r. o zasadach przekazywania zakładowych budynków
mieszkalnych przez przedsiębiorstwa państwowe (Dz. U. Nr 119, poz. 567 ze zm.).
Od dnia 7 lutego 2001 r. obowiązuje przy tym ustawa z 15 grudnia 2000 r.
o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw
państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa,
państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością
Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 24 ze zm.), która w art. 5 ust. 3 w zw.
z art. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 9 ust. 1 przewiduje możliwość przekazywania mieszkań
stanowiących własność Skarbu Państwa, będących w trwałym zarządzie jednostki
5
organizacyjnej, niemającej osobowości prawnej między innymi spółdzielniom
mieszkaniowym. Przekazanie nieruchomości dokonywane powinno być w drodze
umowy zawartej w formie aktu notarialnego (art. 4), a zatem od zachowania tej
formy uzależniona jest ważność umowy (art. 73 § 2 k.c.). W materiale sprawy brak
jest dowodu na okoliczność dokonania przekazania w takim trybie nieruchomości
z przedmiotowymi lokalami.
Sąd Apelacyjny zaakceptował stanowisko Sądu Okręgowego, że
w zmienionym stanie prawnym bezprzedmiotowe stały się rozważania na temat
posiadania przez sporne lokale charakteru mieszkań zakładowych, a stanowisko
wyrażone w poprzednim stanie prawnym w uzasadnieniu wyroku Sądu
Apelacyjnego z 20 grudnia 2007 r., wydanym po rozpoznaniu apelacji od wyroku
Sądu Okręgowego z 5 września 2007 r., straciło aktualność.
Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach postępowania był art. 98 k.p.c. w zw.
z art. 391 § 1 k.p.c.
Skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 12 listopada 2009
r. wnieśli powodowie Tadeusz B. i Grażyna B. oraz Krzysztof B. i Zofia B. Skarżący
zarzucili, że wyrok ten zapadł z naruszeniem przepisów prawa procesowego, które
mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie: - art. 365 § 1 k.p.c.
poprzez brak uznania mocy wiążącej wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 20 grudnia
2007 r., z uwagi na fakt, że wyrok ten został wydany w odmiennym stanie
prawnym, podczas gdy zmiana stanu prawnego, do której odwołał się Sąd
Apelacyjny dotyczyła kwestii nie mającej znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, -
art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak dokonania wszechstronnej i uwzględniającej istotne
elementy stanu faktycznego oceny zebranych w sprawie dowodów w zakresie
ustalenia prawa własności lokali znajdujących się w budynku „Dom Seniora”
położonym przy ul. S. […] w R. od chwili jego wybudowania.
Skarżący zarzucili nadto, że wyrok Sądu Apelacyjnego zapadł
z naruszeniem przepisów prawa materialnego, a mianowicie: - art. 48 ust. 1 u.s.m.
poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że zmiany wprowadzone
do tego przepisu ustawą z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr
6
125, poz. 873) miały znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy oraz na uznaniu, że
w okolicznościach niniejszej sprawy nie doszło do określonego w tym przepisie
przejęcia lokalu mieszkalnego przez Spółdzielnię od przedsiębiorstwa
państwowego, państwowej osoby prawnej lub państwowej jednostki organizacyjnej;
- art. 48 k.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu,
że pozwana nie będąc w dniu 12 marca 1987 r. właścicielem ani użytkownikiem
wieczystym gruntu, na którym wybudowany został „Dom Seniora” mogła realizować
władcze uprawnienia w odniesieniu do znajdujących się w tym budynku lokali,
w sytuacji gdy nie dysponowała w tym czasie jakimkolwiek tytułem prawnym do
nich oraz na przyjęciu, że „Dom Seniora” od chwili jego powstania znalazł się
w zasobach pozwanej Spółdzielni.
Powodowie wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości
i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania oraz
rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
1. Nie może odnieść skutku zgłoszony przez skarżących zarzut naruszenia
art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak dokonania wszechstronnej i uwzględniającej istotne
elementy stanu faktycznego oceny zebranych w sprawie dowodów, bowiem
zgodnie z art. 3983
k.p.c. podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być zarzuty
dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów.
Zarzut naruszenia art. 365 § 1 k.p.c. został przez skarżących zgłoszony
w związku z tym, że pomiędzy stronami toczyło się już wcześniej postępowanie
o uchylenie uchwały zarządu pozwanej o takiej samej treści, jak objęta żądaniem
pozwu zgłoszonym w niniejszej sprawie. W tamtym postępowaniu, w wyniku
rozpoznania apelacji powodów, zapadł wyrok uwzględniający powództwo, bowiem
Sąd Apelacyjny uznał, że poddana jego kontroli uchwała nie uwzględnia roszczenia
powodów wynikającego z art. 48 ust. 1 u.s.m. w brzmieniu obowiązującym w dacie
podjęcia uchwały.
Stosownie do art. 365 § 1 k.p.c., orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko
strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe
i organy administracji publicznej. Wyrok z dnia 20 grudnia 2007 r. dotyczył innej
7
uchwały organów pozwanej niż kontrolowana w niniejszej sprawie, a związanie tym
orzeczeniem ograniczało się do tego, co dla prawomocnie zakończonej sprawy
stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w motywach
wyroku z dnia 8 marca 2010 r., II PK 249/09, (niepubl.), związanie orzeczeniem
oznacza zakaz dokonywania ustaleń sprzecznych z uprzednio osądzoną kwestią,
a nawet niedopuszczalność prowadzenia w tym zakresie postępowania
dowodowego. Co do zasady, stan związania prawomocnym orzeczeniem sądu
ograniczony jest jednak tylko do rozstrzygnięcia zawartego w sentencji orzeczenia
i nie obejmuje jego motywów. Przedmiotem prawomocności materialnej jest
bowiem ostateczny rezultat rozstrzygnięcia, a nie przesłanki, które do niego
doprowadziły. Sąd nie jest więc związany zarówno ustaleniami faktycznymi
poczynionymi w innej sprawie, jak i poglądami prawnymi wyrażonymi
w uzasadnieniu zapadłego w niej wyroku (por. m.in. orzeczenia SN: z dnia 6 lipca
1934 r., C III 313/33, Zb. Urz. 1935, poz. 67; z 16 lutego 1937 r., C II 2507/36,
OSP 1937, poz. 727; z 17 września 1957 r., I CO 20/57, OSPiKA 1958, poz. 261;
z 17 grudnia 1976 r., III PR 187/76, OSPiKA 1978, poz. 45; z 13 stycznia 2000 r., II
CKN 655/98 niepubl.; 23 maja 2002 r., IV CKN 1073/00, niepubl.; z 21 kwietnia
2010 r., V CSK 356/09, nie publ.). Związanie prawomocnym wyrokiem rozciąga się
na motywy wyroku tylko w takich granicach, w jakich stanowią one konieczne
uzupełnienie rozstrzygnięcia, niezbędne dla wyjaśnienia jego zakresu, w jakim
indywidualizują one sentencję jako rozstrzygnięcie o przedmiocie sporu, i w jakim
określają one istotę danego stosunku prawnego. Chodzi przy tym tylko o elementy
uzasadnienia dotyczące rozstrzygnięcia co do istoty sprawy, w których sąd
wypowiada się w sposób stanowczy, autorytarny o żądaniu.
2. Rozstrzygnięcie wydane przez Sąd Apelacyjny w poprzednio
prowadzonym postępowaniu stwierdzało nieważność uchwały zarządu pozwanej,
wydanej na podstawie art. 42 ust. 2 u.s.m. z uwagi na jej sprzeczność z prawem,
a z uzasadnienia wyroku wynika, że sprzeczność ta polegała na pominięciu
wskazania powodów, jako osób, którym przysługuje prawo żądania przeniesienia
własności poszczególnych lokali (art. 42 ust. 2 pkt 5 u.s.m.). Art. 48 u.s.m.,
z którego powodowie wywodzili roszczenie o przeniesienie na ich rzecz własności
lokali w brzmieniu pierwotnym, stanowił, że przepisy przewidujące roszczenia
8
o ustanowienie praw do lokali stosuje się odpowiednio do najemców mieszkań
spółdzielczych, które były mieszkaniami zakładowymi przedsiębiorstw
państwowych, państwowych osób prawnych lub państwowych jednostek
organizacyjnych. Ustawą z dnia 19 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2002, Nr
240, poz. 2058), obowiązującą od dnia 15 stycznia 2003 r., przepisowi temu
nadane zostało brzmienie: „Na pisemne żądanie najemcy spółdzielczego lokalu
mieszkalnego, który przed przejęciem przez spółdzielnię mieszkaniową był
mieszkaniem zakładowym przedsiębiorstwa państwowego, państwowej osoby
prawnej lub państwowej jednostki organizacyjnej, spółdzielnia w zależności od
złożonego wniosku jest obowiązana zawrzeć z tym najemcą umowę:
1) o ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, na
warunkach określonych w art. 9 i art. 10 ust. 2-4, 2) o ustanowienie spółdzielczego
własnościowego prawa do lokalu, na warunkach określonych w art. 171
i art. 173
ust. 2-4, 3) przeniesienia własności lokalu, na warunkach określonych w art. 12”.
Uchwała o określeniu przedmiotu odrębnej własności lokali w budynku „Domu
Seniora” w zasobach pozwanej, podlegająca ocenie Sądu Apelacyjnego w sprawie
o sygn. akt I ACa 374/07, zakończonej wyrokiem z 20 grudnia 2007 r., zapadła
w okresie obowiązywania art. 48 ust. 1 u.s.m. w zacytowanym wyżej brzmieniu.
W sprawie tej Sąd Apelacyjny przyjął, że mieszkania zajmowane przez powodów
miały pierwotnie status mieszkań zakładowych.
Ustawą z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873),
obowiązującą od dnia 31 lipca 2007 r., w ust. 1 art. 48 u.s.m. określenie
„mieszkanie zakładowe” zostało zastąpione określeniem „mieszkanie przejęte przez
spółdzielnię mieszkaniową, które było mieszkaniem przedsiębiorstwa
państwowego, państwowej osoby prawnej lub państwowej jednostki
organizacyjnej”. Ustawodawca sprecyzował także treść roszczenia przysługującego
najemcy takiego lokalu w zasobach spółdzielni.
Kolejna zaskarżona przez powodów uchwała organów pozwanej, określająca
na podstawie art. 42 ust. 2 u.s.m. przedmiot odrębnej własności lokali w budynku
„Domu Seniora” i osoby, którym przysługują roszczenia o ustanowienie odrębnej
9
własności lokali, podjęta została po wejściu w życie ustawy z 14 czerwca 2007 r.,
(Dz. U. Nr 125, poz. 873), a i Sądy obu instancji w rozpoznawanej obecnie sprawie
oceniły roszczenie powodów w świetle art. 48 u.s.m. w brzmieniu po nowelizacji
i uznały, że lokale zajmowane przez nich nie mają statusu lokali przejętych przez
pozwaną od podmiotów wskazanych w art. 48 ust. 1 u.s.m., bowiem od momentu
wybudowania były one lokalami w zasobach pozwanej. Nie kwestionując
stanowiska zajętego przez Sąd Apelacyjny w sprawie o sygn. akt I ACa 374/07,
zakończonej wyrokiem z dnia 20 grudnia 2007 r., Sądy obu instancji w niniejszej
sprawie powołały się na zmianę stanu prawnego, która ma powodować, że
powodom nie przysługują roszczenia o ustanowienie na ich rzecz odrębnej
własności lokali. Stanowisko to nie może być zaakceptowane, bo Sąd Apelacyjny
przy analizie nowego brzmienia art. 48 ust. 1 u.s.m. nie rozważał takiej jego
wykładni, która by dawała odpowiedź na pytanie o to, jakie są losy roszczeń, które
powstały po stronie osób zajmujących dawne mieszkania zakładowe państwowych
jednostek organizacyjnych, przejęte następnie przez spółdzielnie mieszkaniowe, po
wejściu w życie nowelizacji art. 48 ust. 1 u.s.m. dokonanej ustawą z dnia
14 czerwca 2007 r. Porównanie dawnego i nowego brzmienia art. 48 ust. 1 u.s.m.
w celu ustalenia kręgu podmiotów, do których ta regulacja ma zastosowanie, musi
uwzględniać okoliczność, że analizowane roszczenia mają charakter
materialnoprawny i jeśli powstały po stronie jakichś podmiotów na gruncie
poprzedniego stanu prawnego, to wykładnia przepisów znowelizowanych,
zmierzająca do ograniczenia pierwotnego kręgu uprawnionych, musi uwzględniać
konieczność rozważenia, jakie działania ustawodawca nakazał podjąć
w odniesieniu do osób, po stronie których powstały roszczenia w poprzednim stanie
prawnym, a osoby te deklarowały zamiar skorzystania z nich. Jest to ważna
wskazówka przy poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie, czy posłużenie się przez
ustawodawcę w znowelizowanym art. 48 ust. 1 u.s.m. przy wyznaczaniu kręgu
uprawnionych do wystąpienia z roszczeniami o przeniesienie własności lokali nieco
inną terminologią niż w poprzednim brzmieniu tego przepisu, było równoznaczne
z dążeniem do ograniczenia podmiotowego zakresu jego stosowania.
Mają zatem rację skarżący, że do zmiany stanu prawnego, dokonanej
w okresie pomiędzy zakończeniem sprawy o sygn. I A Ca 374/07 i wszczęciem
10
niniejszej sprawy, nie można podejść tak mechanicznie, jak uczynił to Sąd
Apelacyjny. Rozważenie statusu lokali, których dotyczą roszczenia powodów,
wymaga ustalenia, na jakiej podstawie zasiedlano te lokale w porównaniu
z pozostałymi lokalami w „Domu Seniora”, czy powodowie mieli status
pracowników pozwanej, czy innego podmiotu (ZOZ nr 1 w R.), jaki był charakter
porozumienia z 10 marca 1987 r. w relacjach pomiędzy ZOZ nr 1 i pozwaną, a w
szczególności - czy było ono źródłem zobowiązania pozwanej do pozostawienia do
dyspozycji ZOZ nr 1 jakichś lokali mieszkalnych, kiedy porozumienie wygasło lub
zostało rozwiązane, i czy z tą właśnie datą pozwana nie odzyskała możliwości
swobodnego dysponowania mieszkaniami w „Domu Seniora”, zasiedlonymi na
podstawie tytułu prawnego, który nie wynika z prawa spółdzielczego. Do tych
kwestii odniósł się Sąd Apelacyjny w sprawie o sygn. I A Ca 374/07, ale pominął je
w sprawie niniejszej.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 39815
§ 1 k.p.c. oraz art. 108
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 39821
k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.