Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 427/10
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 7 kwietnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa D. K. Spółki z o.o. w G.
przeciwko Skarbowi Państwa – Prezydentowi Miasta G.
o ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 7 kwietnia 2011 r.,
skargi kasacyjnej strony powodowej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 24 marca 2010 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części oddalającej apelację
(punkt 1) i orzekającej o kosztach postępowania apelacyjnego
(punkt 2) i w tym zakresie przekazuje sprawę Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 marca 2010 r. Sąd Apelacyjny oddalił
apelację strony powodowej „D. K.” sp. z.o.o. w G. w sprawie przeciwko Skarbowi
Państwa – Prezydentowi Miasta G. od wyroku Sądu pierwszej instancji
ustalającego, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego bliżej opisanej w
wyroku nieruchomości położonej w G. przy ul. P. 1, wynosi od dnia 1 stycznia 2007
r. kwotę 200 637 zł przy wartości nieruchomości 6 687 900 zł i stawce procentowej
3%.
Sądy ustaliły między innymi, że przedmiotowa nieruchomość została
w 2000r. oddana w użytkowanie wieczyste Klubowi Sportowemu „W.” w G. z
przeznaczeniem na prowadzenie działalności sportowej i wychowawczej nie
związanej z działalnością zarobkową. Stawka procentowa opłaty rocznej została
wówczas określona na 0,3% wartości gruntu. W dniu 8 listopada 2005 r. Klub
Sportowy „W.” sprzedał stronie powodowej prawo użytkowania wieczystego
nieruchomości oraz prawo własności położonych na niej budynków. W związku z tą
transakcją strona pozwana pismem z dnia 9 marca 2006 r. poinformowała stronę
powodową, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego wynosi 2 885,33 zł
przy przyjęciu wartości nieruchomości 961 778 zł i stawce procentowej w wysokości
0,3%.
Pismem z dnia 25 października 2006 r. strona pozwana dokonała
wypowiedzenia dotychczasowej opłaty rocznej i wskazała, że nowa opłata od dnia
1 stycznia 2007 r. wyniesie 278 681,04 zł przy przyjęciu wartości nieruchomości
9 289 368 zł i stawki procentowej w wysokości 3%.
Orzeczeniem z dnia 18 kwietnia 2007r. Samorządowe Kolegium
Odwoławcze oddaliło wniosek strony powodowej o ustalenie, że aktualizacja opłaty
rocznej dokonana powyższym wypowiedzeniem jest nieuzasadniona albo
uzasadniona w innej wysokości, oparty na zarzutach braku legitymacji Prezydenta
Miasta G. do dokonania wypowiedzenie oraz zawyżenia wartości nieruchomości.
3
Strona powodowa wniosła sprzeciw od orzeczenia Kolegium, w którym
podniosła te same zarzuty. W toku procesu sądowego zakwestionowała również
zmianę stawki procentowej oraz zarzuciła, że strona pozwana nie wykazała
przesłanek aktualizacji opłaty rocznej.
Ustalona przez Sądy wartość nieruchomości w chwili wypowiedzenia
wynosiła 6 687 900 zł. Sądy ustaliły ponadto, że w uwzględnieniu wniosku strony
powodowej, doszło w dniu 16 kwietnia 2009 r. do zawarcia przez strony umowy
o zmianie treści umowy użytkowania wieczystego, w wyniku której zmieniono
przeznaczenie nieruchomości na prowadzenie działalności usługowej, handlowej,
rekreacyjnej, turystycznej, hotelowej i sportowej.
W oparciu o powyższe ustalenia Sądy obu instancji uznały zasadność
powództwa jedynie w zakresie wartości nieruchomości, która okazała się niższa od
przyjętej przez stronę pozwaną w wypowiedzeniu. Uzasadniało to ustalenie
wysokości opłaty rocznej na kwotę 200 637 zł przy stawce procentowej
w wysokości 3%. Nie ma bowiem podstaw, zdaniem Sądów, do zakwestionowania
zmiany stawki procentowej na stawkę tej wysokości, gdyż strona powodowa nie
udowodniła, że nadal korzysta z nieruchomości zgodnie z celem przewidzianym
w umowie. Sądy obu instancji uznały, że w postępowaniu sądowym to na stronie
powodowej, zgodnie z art. 6 k.c., spoczywa ciężar udowodnienia, iż brak było
podstaw do zmiany przez stronę pozwaną wysokości opłaty rocznej. Sąd
Apelacyjny stwierdził, że rozkład ciężaru dowodu przewidziany w art. 78 ust. 3 zd. 2
u.g.n. obowiązuje tylko w postępowaniu administracyjnym przed samorządowym
kolegium odwoławczym i tylko na tym etapie postępowania aktualizacyjnego strona
pozwana musi wykazać istnienie przesłanek do aktualizacji opłaty rocznej.
Natomiast w postępowaniu sądowym kwestie ciężaru dowodu reguluje art. 6 k.c.,
a nie art. 78 ust. 3 zd. 2 u.g.n., wobec czego to powód musi wykazać okoliczności,
z których wywodzi skutki prawne. W ocenie Sądu Apelacyjnego kwestia rozkładu
ciężaru dowodu nie ma decydującego znaczenia w razie sporu, co do wartości
nieruchomości, bowiem ostateczne jego rozstrzygnięcie wymaga skorzystania
z dowodu z opinii biegłego niezależnie od tego z czyjej inicjatywy dowód ten
zostanie dopuszczony. Natomiast w razie zakwestionowania przez powoda
podstaw do podwyższenia stawki procentowej, do czego może dojść dopiero
4
w postępowaniu sądowym, na powodzie spoczywa w tym postępowaniu ciężar
udowodnienia, że wbrew zarzutom pozwanego korzysta z nieruchomości
w dotychczasowy sposób, zgodnie z celem przewidzianym w umowie. Sąd
Apelacyjny uznał, że strona powodowa nie wykazała, iż po nabyciu nieruchomości,
do chwili dokonania przez stronę pozwaną wypowiedzenia w dniu 25 października
2006 r. rzeczywiście podejmowała konkretne działania świadczące o korzystaniu
z przedmiotowej nieruchomości w sposób zgodny z celem określonym w § 3 pkt a
umowy z dnia 15 grudnia 2000 r. o oddaniu nieruchomości w użytkowanie
wieczyste tj. do prowadzenia działalności sportowej i wychowawczej niezwiązanej
z działalnością zarobkową. Nie można uznać, zdaniem Sądu, że dopiero od
zmiany umowy użytkowania wieczystego w 2009r. doszło do trwałej zmiany
sposobu korzystania z nieruchomości powodującej zmianę celu, na jaki została
oddana, gdyż zmiana umowy nie została dokonana na potrzeby ustalenia stawki
opłaty rocznej, lecz miała na celu zapewnienie zgodności zachowania użytkownika
wieczystego z treścią umowy.
W zakresie zarzutu strony powodowej dotyczącego zastosowania
niewłaściwej stawki procentowej do części nieruchomości przeznaczonej
w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego na działalność sportową
Sąd Apelacyjny stwierdził, że przede wszystkim strona powodowa nie udowodniła,
iż nadal faktycznie korzysta także z tej części nieruchomości zgodnie z celem na
jaki została ona oddana w użytkowanie wieczyste, a ponadto w świetle opinii biegłej
sądowej ta część nieruchomości nie jest przeznaczona ściśle na działalność
sportową lecz na usługi, w tym usługi w zakresie sportu, rekreacji i turystyki, co nie
jest pojęciem tożsamym z działalnością sportową, o której mowa w art. 72 ust. 3
pkt 4 u.g.n. Nie ma istotnego znaczenia, zdaniem Sądu, że strona powodowa
w zakresie swojej działalności ma między innymi działalność związaną z kulturą,
rekreacją i sportem, bowiem przede wszystkim niezbędne jest aby faktycznie
prowadziła taką działalność na przedmiotowej nieruchomości, czego nie
udowodniła, nie wykazując jaką faktycznie działalność tam prowadzi.
W skardze kasacyjnej opartej na pierwszej podstawie strona powodowa
zarzuciła naruszenie art. 78 ust. 1 w zw. z art. 73 ust. 2 u.g.n. oraz art. 6 k.c. w zw.
z art. 78 ust..3 u.g.n. i art. 189 k.p.c. przez niewłaściwe zastosowanie w wyniku
5
przyjęcia, że w postępowaniu sądowym dotyczącym aktualizacji opłaty rocznej za
użytkowanie wieczyste ciężar dowodu istnienia przesłanek do aktualizacji opłaty nie
obciąża już właściwego organu, lecz użytkownika wieczystego, który powinien
wykazać, iż brak podstaw do aktualizacji opłaty; art. 73 ust. 2 u.g.n. przez
niewłaściwe zastosowanie w wyniku pominięcia, że zastosowanie tego przepisu
uzasadnione jest tylko w sytuacji, gdy dojdzie zarówno do trwałej zmiany sposobu
korzystania z nieruchomości, jak i wynikającej z tego zmiany celu, na jaki
nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste; art. 72 ust. 3 pkt 5 w zw.
z art. 72 ust. 3 pkt 4 i 4a u.g.n. przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie
w wyniku przyjęcia stawki opłaty rocznej w wysokości 3% także do części
przedmiotowej nieruchomości, co do której w miejscowym planie
zagospodarowania przestrzennego określono, że jest przeznaczona na działalność
sportową, a w umowie użytkowania wieczystego wskazano, iż wykonanie prawa
użytkowania wieczystego ma nastąpić w oparciu o zapisy takiego planu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Na obecnym etapie postępowania przedmiotem sporu jest już jedynie
zasadność dokonania przez stronę pozwaną w dniu 25 października 2006 r.
wypowiedzenia stawki procentowej opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste,
bowiem do tej tylko kwestii sprowadzają się zarzuty skargi kasacyjnej. Z tego
względu konieczne jest przede wszystkim rozważenie, czy w sytuacji, gdy strona
powodowa we wniosku do Samorządowego Kolegium Odwoławczego złożonym na
podstawie art. 78 u.g.n., kwestionowała jedynie przyjętą w tym wypowiedzeniu
wartość nieruchomości a nie kwestionowała zmiany stawki procentowej z 0,3% na
3%, dopuszczalne jest żądanie przez nią dopiero na etapie postępowania
sądowego ustalenia, że także wypowiedzenie wysokości stawki procentowej było
nieuzasadnione. Sądy obu instancji uznały to za dopuszczalne, jednak bez
bliższego uzasadnienia, choć nie ulega wątpliwości, że przy przyjęciu stanowiska
przeciwnego należałoby uznać, iż zachodzi przypadek czasowej
niedopuszczalności drogi sądowej, uzasadniający odrzucenie takiego żądania, co
sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu na każdym etapie postępowania (art.
202 w zw. z art. 379 pkt 1 k.p.c. oraz art. 39813
§ 1 w zw. z art. 379 pkt 1 k.p.c.).
Zgodnie bowiem z art. 73 ust. 2 u.g.n., jeżeli po oddaniu nieruchomości gruntowej
6
w użytkowanie wieczyste nastąpi trwała zmiana sposobu korzystania
z nieruchomości, powodująca zmianę celu, na który nieruchomość została oddana,
stawkę procentową opłaty rocznej zmienia się stosownie do tego celu, a przy
dokonywaniu tej zmiany stosuje się tryb postępowania określony w art. 78-81
u.g.n., co dla kwestionującego zmianę wysokości stawki procentowej oznacza
konieczność wyczerpania przewidzianego w art. 78 u.g.n. trybu postępowania
administracyjnego przed samorządowym kolegium odwoławczym, zanim otworzy
się droga sądowa przewidziana w art. 80 u.g.n.
Sąd Najwyższy w wyroku z 6 grudnia 2007r. IV CSK 326/07 (niepubl.)
stwierdził, że jeżeli postępowanie aktualizujące wysokość opłaty rocznej za
użytkowanie wieczyste dotyczyło – zarówno na etapie wypowiedzenia
dotychczasowej opłaty, jak i na etapie postępowania przed samorządowym
kolegium odwoławczym – tylko określenia aktualnej wartości nieruchomości,
niedopuszczalne jest rozszerzenie żądania na etapie postępowania sądowego
i objęcie tym postępowaniem także zmiany stawki procentowej opłaty. Stanowisko
to zostało wyrażone w sprawie, w której przedmiotem wypowiedzenia opłaty
rocznej była jedynie jej wysokość wynikająca ze wzrostu wartości nieruchomości,
a dopiero na etapie postępowania sądowego użytkownik wieczysty zarzucił, że ze
względu na zmianę dotychczasowego sposobu korzystania z nieruchomości
i zmianę jej przeznaczenia, powinna zostać obniżona stawka procentowa opłaty
rocznej.
Rozważając, czy stanowisko wyrażone w powyższym wyroku należy odnieść
również do sytuacji, gdy przedmiotem wypowiedzenia opłaty rocznej była zarówno
jej wysokość wynikająca ze wzrostu wartości nieruchomości jak i podwyższenie
stawki procentowej, a użytkownik wieczysty, kwestionujący na etapie postępowania
przed samorządowym kolegium odwoławczym tylko wzrost wartości nieruchomości,
dopiero na etapie postępowania sądowego zakwestionował także podwyższenie
stawki procentowej- trzeba uznać, iż brak ku temu dostatecznych podstaw.
Zasadnicza różnica między obiema sytuacjami polega bowiem na tym, że
w sytuacji, gdy od początku przedmiotem postępowania aktualizacyjnego był
wzrost wysokości opłaty zarówno ze względu na wzrost wartości nieruchomości jak
i podwyższenie stawki procentowej opłaty, użytkownik wieczysty wszczynając
7
postępowanie administracyjne, o którym mowa w art. 78 ust. 2 u.g.n., wyczerpał
tym samym obligatoryjny tryb takiego postępowania co do obu podstaw aktualizacji
opłaty, niezależnie od tego, czy swoimi zarzutami objął je obie, czy tylko jedną
z nich. Obligatoryjny tryb postępowania administracyjnego dotyczy bowiem
samego faktu wypowiedzenia i aktualizacji opłaty, niezależnie od przyczyn i jego
wszczęcie powoduje, że samorządowe kolegium odwoławcze bada, czy cała
aktualizacja opłaty była dokonana zgodnie z prawem i czy jest uzasadniona. Po
wyczerpaniu postępowania administracyjnego otwiera się, zgodnie z art. 80 u.g.n.,
droga sądową, na której sprzeciw zastępuje pozew, a ponieważ postępowanie
sądowe toczy się w zwykłym trybie, dopuszczalne jest rozszerzenie w toku procesu
żądań i zarzutów i objęcie nimi także niezakwestionowanego w postępowaniu
administracyjnym podwyższenia stawki procentowej.
Przyjęcie stanowiska odmiennego prowadziłoby do faktycznego zamknięcia
użytkownikowi wieczystemu drogi sądowej co do podstawy podwyższenia opłaty
rocznej, której nie zakwestionował w postępowaniu przed organem
administracyjnym. Taka zaś wykładnia art. 78 i art. 80 u.g.n. byłaby sprzeczna
z zasadą dokonywania ścisłej, a nawet zawężającej wykładni przepisów
wyłączających dopuszczalność drogi sądowej, jako stanowiących wyjątek od
fundamentalnej dla demokratycznego państwa prawa zasady dopuszczalności
drogi sądowej.
Z tych względów należało uznać, że użytkownik wieczysty, który
w postępowaniu przed samorządowym kolegium odwoławczym zakwestionował
jedynie podwyższenie opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste ze względu na
wzrost wartości nieruchomości, choć aktualizacja opłaty obejmowała także
podwyższenie stawki procentowej, może na etapie postępowania sądowego
kwestionować także zasadność podwyższenia tej stawki.
Przechodząc do zarzutów skargi kasacyjnej trzeba uznać za uzasadniony
zarzut naruszenia art. 78 ust. 3 u.g.n. oraz art. 6 k.c. w zw. z art. 78 ust. 3 i art. 80
u.g.n. przez przyjęcie, że przepis art. 78 ust. 3 zd. 2 u.g.n. przewidujący, iż ciężar
dowodu istnienia przesłanek do aktualizacji opłaty spoczywa na właściwym ogranie,
ma zastosowanie tylko w postępowaniu administracyjnym przed samorządowym
8
kolegium odwoławczym, natomiast nie ma zastosowania w postępowaniu sądowym
przewidzianym w art. 80 u.g.n., w którym to użytkownik wieczysty powinien
udowodnić, że nie zachodziły podstawy do zmiany opłaty rocznej.
Kwestia ta była już przedmiotem wypowiedzi Sądu Najwyższego, który
w wyroku z dnia 23 września 2009 r. I CSK 45/09 (niepubl.) stwierdził, iż przepis
art. 78 ust. 3 zd. 2 u.g.n., określający rozkład ciężaru dowodu, jest przepisem
o charakterze materialno-prawnym i określa rozkład ciężaru dowodu w całym
postępowaniu aktualizacyjnym, obejmującym fazę postępowania administracyjnego
i fazę sądowego postępowania rozpoznawczego, a ratio legis takiego rozwiązania
prawnego podyktowana została potrzebą ułatwienia sytuacji dowodowej, a tym
samym procesowej, użytkownikowi wieczystemu w postępowaniu sądowym.
Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w przytoczonym już wyroku z dnia
6 grudnia 2007 r. IV CSK 326/07 i Sąd Najwyższy w obecnym składzie stanowisko
to podziela. W istocie jest to jedyne stanowisko wyrażone jednoznacznie w tym
przedmiocie przez Sąd Najwyższy, gdyż w innych sprawach dotyczących
aktualizacji opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nie wypowiadał się w tym
zakresie a jedynie w wyroku z dnia 11 września 2003r. III CKN 239/01 (niepubl.),
stwierdził, że powód nie wykazał, wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi (art. 6
k.c.), iż wartość nieruchomości była niższa niż przyjął to pozwany w ofercie
wypowiedzenia, a w świetle opinii biegłego wartość ta okazała się wyższa. Ten
ostatni wyrok nie zawiera rozważań w kwestii rozkładu ciężaru dowodu a na
podstawie powyższego fragmentu uzasadnienia nie można ustalić jakie było
stanowisko Sądu Najwyższego w tym przedmiocie. Choć bowiem niewątpliwie
zarówno w postępowaniu administracyjnym jak i w sądowym postępowaniu
rozpoznawczym to właściciela nieruchomości („właściwy organ”), zgodnie z art. 78
ust. 3 zd. 2 u.g.n., obciąża obowiązek udowodnienia wystąpienia przesłanek
uzasadniających podwyższenie opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste, a więc
zarówno przesłanki wzrostu wartości nieruchomości (art. 77 ust. 1 u.g.n.), jak
i trwałej zmiany sposobu korzystania z nieruchomości, powodującej zmianę celu,
na jaki nieruchomość została oddana (art. 73 ust. 2 u.g.n.), to w sytuacji, gdy
właściciel przedstawi odpowiednie dowody na te okoliczności, a użytkownik
9
wieczysty kwestionuje wynikające z nich fakty, powinien, zgodnie z ogólną zasadą
przewidzianą w art. 6 k.c., udowodnić swoje stanowisko w tym przedmiocie.
Przenosząc powyższe zasady na grunt rozpoznawanej sprawy trzeba zatem
stwierdzić, że w postępowaniu sądowym to strona pozwana powinna udowodnić
istnienie obu podstaw zmiany wysokości opłaty rocznej wskazanych w ofercie
z dnia 25 października 2006 r., a więc zarówno to, że wartość przedmiotowej
nieruchomości wzrosła do kwoty wskazanej w tej ofercie, jak i to, że nastąpiła
trwała zmiana sposobu korzystania przez stronę powodową z nieruchomości,
powodująca zmianę celu, na który nieruchomość została oddana. Zgodnie z art.
232 zd. 1 k.p.c. strona pozwana powinna wskazać dowody dla stwierdzenia tych
okoliczności, natomiast strona powodowa, jeżeli kwestionuje wykazywane przez
stronę pozwaną okoliczności i przedstawia swoje twierdzenia w tym przedmiocie,
powinna je, zgodnie z art. 6 k.c., udowodnić, zgłaszając odpowiednie dowody.
Nie można również odmówić słuszności zarzutowi naruszenia art. 73 ust. 2
u.g.n. W świetle tego przepisu zmiana stawki procentowej jest uzasadniona tylko
wówczas, gdy nastąpiła trwała zmiana sposobu korzystania z nieruchomości, która
doprowadziła do zmiany celu użytkowania wieczystego określonego w umowie. Jak
wskazał Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 27 czerwca 2007 r. I CSK 125/07
(OSNC-ZD 2008/2/42) i z dnia 6 listopada 200 9r. I CSK 109/09 (niepubl.), przy
ocenie, czy nastąpiła trwała zmiana sposobu korzystania z nieruchomości
powodująca zmianę celu, na który nieruchomość została oddana i uzasadniająca
zmianę stawki procentowej opłaty rocznej, decydujące znaczenie ma zachowanie
samego użytkownika wieczystego i to w jaki sposób faktycznie wykorzystuje
nieruchomość i jaką faktycznie działalność na niej prowadzi. To jak faktycznie
użytkownik wieczysty wykorzystuje nieruchomość oraz czy jest to trwała zmiana
sposobu jej wykorzystania, ma decydujące znaczenie dla oceny, czy w wyniku
takiej zmiany nastąpiła zmiana określonego w umowie użytkowania wieczystego
celu, na jaki nieruchomość została oddana, przy czym cel ten nie może być
sprzeczny z przeznaczeniem nieruchomości przewidzianym w miejscowym planie
zagospodarowania przestrzennego. Jedynie występowanie wszystkich tych
przesłanek łącznie uzasadnia zmianę stawki procentowej opłaty rocznej,
a właściciel powinien udowodnić także to, że zastosował właściwą stawkę
10
procentową spośród stawek przewidzianych w art. 72 ust. 3, odpowiadającą
aktualnemu celowi użytkowania wieczystego. Nie wystarczy zatem, jak zdaje się
przyjmować Sąd Apelacyjny, wykazanie, że powodowa spółka nie korzysta
z nieruchomości w dotychczasowy sposób, określony w umowie użytkowania
wieczystego. Należy przy tym podkreślić, że w świetle art. 72 ust. 3 u.g.n. wysokość
stawek procentowych opłat rocznych jest uzależniona tylko od określonego
w umowie użytkowania wieczystego celu, na jaki nieruchomość została oddana.
Zmiana wysokości stawki następuje w razie zmiany tego celu i wysokość nowej
stawki jest determinowana nowym celem użytkowania wieczystego nieruchomości,
zaś cele te i związane z nimi stawki określone są w art. 72 ust. 3 u.g.n.
Powyższe zasady obowiązują także przy ocenie zarzutu użytkownika
wieczystego wskazującego, że przynajmniej w stosunku do części nieruchomości
stawka procentowa została zawyżona. Dopóki nie zostanie ustalony aktualny cel
użytkowania nieruchomości (lub jej części) osiągnięty w wyniku trwałej zmiany
sposobu korzystania z nieruchomości, dopóty rozważania, czy właściciel
w propozycji zmiany stawki zaproponował właściwą, w świetle art. 72 ust. 3 u.g.n.,
stawkę procentową, są bezprzedmiotowe. Z tych względów bezprzedmiotowe także
byłoby rozważanie kasacyjnego zarzutu naruszenia art. 72 ust. 3 pkt 5 w zw. z art.
72 ust. 3 pkt 4 i 4a u.g.n. skoro nie zostało ustalone czy nastąpiła trwała zmiana
sposobu korzystania przez stronę powodową z nieruchomości, powodująca zmianę
celu, na jaki nieruchomość została oddana.
Biorąc wszystko to pod uwagę Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
k.p.c.
uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu do ponownego
rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego (art. 108 § 2
w zw. z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c.).