I BP 23/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:29-10-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I BP 23/10
POSTANOWIENIE
Dnia 12 kwietnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Bogusław Cudowski
w sprawie z powództwa J. J., S. J. i M. J.
przeciwko Funduszowi Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w W. Biuru
Terenowemu w K.
z udziałem interwenienta ubocznego - Syndyka Masy Upadłości "O.P." Sp. z o. o. w
upadłości w S. o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 12 kwietnia 2011 r.,
skargi interwenienta ubocznego o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w K.
z dnia 2 października 2008 r., sygn. Akt […],
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy K. Wydział Pracy postanowieniem z 2 października 2008 r.
zmienił zaskarżone postanowienie w ten sposób, że zasądził od strony pozwanej
na rzecz interwenienta ubocznego syndyka masy upadłości „O. P.” sp. z o.o. w
upadłości w S. 60 zł tytułem kosztów postępowania. W pozostałym zakresie
zażalenie oddalono.
Na to orzeczenie interwenient uboczny wniósł pismem z 29 września 2010 r.
skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
2
zaskarżając je w części – w zakresie, w jakim oddala zażalenie skarżącego
(dotychczasowego interwenienta ubocznego), tj. oddala wniosek o zasądzenie
kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przed Sądem I instancji ponad
kwotę 60 złotych, jak również w całości oddala wniosek o zasądzenie kosztów
zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym.
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie prawa procesowego: 1)
art. 98, art. 99, art. 102, art. 107 oraz 109 § 2 k.p.c., a także § 2 ust. 1 i 2, § 6 pkt 5,
§ 11 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002
roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) – dalej zwane
rozporządzeniem, 2) art. 219 k.p.c. w związku z art. 108 k.p.c., 3) art. 108 § 1 k.p.c.
w związku z art. 98 k.p.c. i art. 99 k.p.c. oraz § 2 ust. 1 i 2, § 6 pkt 5) oraz § 12 ust.
2 pkt 1) rozporządzenia.
Skarżący wskazał na niezgodność zaskarżonego postanowienia z: art. 98,
art. 99, art. 102, art. 107, 108 § 1, art. 109 § 2 i art. 219 k.p.c., a także z § 2 ust. 1 i
2, § 6 pkt 5, § 11 ust. 1 pkt 2 oraz § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia oraz podniósł,
że wydanie przedmiotowego orzeczenia spowodowało wyrządzenie szkody
polegającej na nieotrzymaniu przez skarżącego (dotychczasowego interwenienta
ubocznego) części zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu
apelacyjnym ustalonych według stawki minimalnej, tj. ponad kwotę 60 zł jak
również całości kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym.
Wysokość szkody w połączonych sprawach została wyliczona przy przyjęciu
minimalnych stawek przewidzianych w rozporządzeniu. Ponadto skarżący wskazał,
że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie
było i nie jest możliwe.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Według art. 4241
§ 1 k.p.c. w nowym brzmieniu (Dz. U. z 2010 r. Nr 155, poz.
1037) obowiązującym od 25 września 2010 r. można żądać stwierdzenia
niezgodności z prawem jedynie prawomocnego wyroku kończącego postępowanie
3
w sprawie. Przepis ten ma zastosowanie do przedmiotowej skargi (wniesionej 1
października 2010 r. – data stempla pocztowego). Ustawa zmieniająca nie zawiera
przepisów przejściowych, z których wynikałby obowiązek stosowania art. 4241
§ 1
k.p.c. w dotychczasowym brzmieniu do skarg wniesionych w sprawach
prawomocnie zakończonych przed dniem wejścia w życie przedmiotowej
nowelizacji (postanowienie SN z 4 lutego 2011 r., II BP 10/10). Zastosowanie musi
więc mieć generalna zasada stosowania nowych przepisów wprost (zob. podobnie
wyrok TK z 8 listopada 2006 r., K 30/06 OTK-A 2006 nr 10, poz. 149). Jak wynika z
uzasadnienia projektu ustawy z 22 lipca 2010 r. (druk sejmowy nr 2525) celem
ustawodawcy było ograniczenie obowiązku orzekania o niezgodności z prawem
przez Sąd Najwyższy jedynie do przypadków niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku. W odniesieniu do innych orzeczeń, jak wynika z
uzasadnienia, ustawodawca zdecydował się uprościć drogę dochodzenia
odszkodowania przez wyłączenie obowiązku uzyskania rozstrzygnięcia w
przedmiocie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia (zob. postanowienia SN z: 3 listopada 2010 r. II BP 10/10, 14
października 2010 r. I CNP 24/10, 21 października 2010 r., I CNP 19/10, 9 listopada
2010 r., IV CNP 59/10, 9 listopada 2010 r., IV CNP 60/10).
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
podlegała, jako niedopuszczalna, odrzuceniu (art. 4248
§ 1 k.p.c.). Wbrew
twierdzeniu Sądu Okręgowego, miał on kompetencję do samodzielnego odrzucenia
skargi (art. 42412
k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 12 kwietnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Bogusław Cudowski
w sprawie z powództwa J. J., S. J. i M. J.
przeciwko Funduszowi Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w W. Biuru
Terenowemu w K.
z udziałem interwenienta ubocznego - Syndyka Masy Upadłości "O.P." Sp. z o. o. w
upadłości w S. o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 12 kwietnia 2011 r.,
skargi interwenienta ubocznego o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w K.
z dnia 2 października 2008 r., sygn. Akt […],
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy K. Wydział Pracy postanowieniem z 2 października 2008 r.
zmienił zaskarżone postanowienie w ten sposób, że zasądził od strony pozwanej
na rzecz interwenienta ubocznego syndyka masy upadłości „O. P.” sp. z o.o. w
upadłości w S. 60 zł tytułem kosztów postępowania. W pozostałym zakresie
zażalenie oddalono.
Na to orzeczenie interwenient uboczny wniósł pismem z 29 września 2010 r.
skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
2
zaskarżając je w części – w zakresie, w jakim oddala zażalenie skarżącego
(dotychczasowego interwenienta ubocznego), tj. oddala wniosek o zasądzenie
kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przed Sądem I instancji ponad
kwotę 60 złotych, jak również w całości oddala wniosek o zasądzenie kosztów
zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym.
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie prawa procesowego: 1)
art. 98, art. 99, art. 102, art. 107 oraz 109 § 2 k.p.c., a także § 2 ust. 1 i 2, § 6 pkt 5,
§ 11 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002
roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) – dalej zwane
rozporządzeniem, 2) art. 219 k.p.c. w związku z art. 108 k.p.c., 3) art. 108 § 1 k.p.c.
w związku z art. 98 k.p.c. i art. 99 k.p.c. oraz § 2 ust. 1 i 2, § 6 pkt 5) oraz § 12 ust.
2 pkt 1) rozporządzenia.
Skarżący wskazał na niezgodność zaskarżonego postanowienia z: art. 98,
art. 99, art. 102, art. 107, 108 § 1, art. 109 § 2 i art. 219 k.p.c., a także z § 2 ust. 1 i
2, § 6 pkt 5, § 11 ust. 1 pkt 2 oraz § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia oraz podniósł,
że wydanie przedmiotowego orzeczenia spowodowało wyrządzenie szkody
polegającej na nieotrzymaniu przez skarżącego (dotychczasowego interwenienta
ubocznego) części zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu
apelacyjnym ustalonych według stawki minimalnej, tj. ponad kwotę 60 zł jak
również całości kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym.
Wysokość szkody w połączonych sprawach została wyliczona przy przyjęciu
minimalnych stawek przewidzianych w rozporządzeniu. Ponadto skarżący wskazał,
że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie
było i nie jest możliwe.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Według art. 4241
§ 1 k.p.c. w nowym brzmieniu (Dz. U. z 2010 r. Nr 155, poz.
1037) obowiązującym od 25 września 2010 r. można żądać stwierdzenia
niezgodności z prawem jedynie prawomocnego wyroku kończącego postępowanie
3
w sprawie. Przepis ten ma zastosowanie do przedmiotowej skargi (wniesionej 1
października 2010 r. – data stempla pocztowego). Ustawa zmieniająca nie zawiera
przepisów przejściowych, z których wynikałby obowiązek stosowania art. 4241
§ 1
k.p.c. w dotychczasowym brzmieniu do skarg wniesionych w sprawach
prawomocnie zakończonych przed dniem wejścia w życie przedmiotowej
nowelizacji (postanowienie SN z 4 lutego 2011 r., II BP 10/10). Zastosowanie musi
więc mieć generalna zasada stosowania nowych przepisów wprost (zob. podobnie
wyrok TK z 8 listopada 2006 r., K 30/06 OTK-A 2006 nr 10, poz. 149). Jak wynika z
uzasadnienia projektu ustawy z 22 lipca 2010 r. (druk sejmowy nr 2525) celem
ustawodawcy było ograniczenie obowiązku orzekania o niezgodności z prawem
przez Sąd Najwyższy jedynie do przypadków niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku. W odniesieniu do innych orzeczeń, jak wynika z
uzasadnienia, ustawodawca zdecydował się uprościć drogę dochodzenia
odszkodowania przez wyłączenie obowiązku uzyskania rozstrzygnięcia w
przedmiocie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia (zob. postanowienia SN z: 3 listopada 2010 r. II BP 10/10, 14
października 2010 r. I CNP 24/10, 21 października 2010 r., I CNP 19/10, 9 listopada
2010 r., IV CNP 59/10, 9 listopada 2010 r., IV CNP 60/10).
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
podlegała, jako niedopuszczalna, odrzuceniu (art. 4248
§ 1 k.p.c.). Wbrew
twierdzeniu Sądu Okręgowego, miał on kompetencję do samodzielnego odrzucenia
skargi (art. 42412
k.p.c.).