Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 17 czerwca 2011 r.
II UK 377/10
Zawieszenie działalności gospodarczej nie jest czasowym jej zaprzesta-
niem, ale jej ograniczeniem. Stanowi ono zdarzenie prawne, którego zaistnienie
uzależnione jest od wpisu do ewidencji działalności gospodarczej (art. 14a
ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, jednolity
tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 ze zm. w związku z art. 13 pkt 4 ustawy z
dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, jednolity
tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.).
Przewodniczący SSN Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Józef Iwulski, Romualda
Spyt (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 czerwca
2011 r sprawy z wniosku Barbary M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecz-
nych-Oddziałowi w P. o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego, na skutek
skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z
dnia 14 lipca 2010 r. […]
o d d a l i ł skargę kasacyjną.
U z a s a d n i e n i e
Zakład Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w P. decyzją z dnia 27 października
2009 r. stwierdził, że Barbara M. podlega ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowym i
wypadkowemu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej od 1
grudnia 2008 r.
Barbara M. wniosła od tej decyzji odwołanie, wskazując, że jej działalność go-
spodarcza polega na sprzedaży książek i jest prowadzona okresowo, a ze względu
na stan zdrowia i sezonowość sprzedaży dokonywała zawieszeń i wznowień działal-
ności gospodarczej.
2
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ostrołęce wyrokiem z
dnia 15 marca 2010 r. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych i ustalił, że Barbara M. w okresie od 1 grudnia 2008 r. do 9 sierpnia 2009 r. nie
podlegała ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu z tytułu prowa-
dzenia działalności gospodarczej.
Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania
Sądu pierwszej instancji. Barbara M. rozpoczęła prowadzenie działalności gospodar-
czej polegającej na sprzedaży książek od 1 grudnia 1999 r. i w okresach od 1 grud-
nia 1999 r. do 31 sierpnia 2002 r., od 1 września 2002 r. do 31 stycznia 2003 r., od
10 października 2006 r. do 31 grudnia 2006 r., od 25 lipca 2007 r. do 31 października
2007 r., od 9 września 2008 r. do 30 listopada 2008 r. zgłosiła się do ubezpieczeń
społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego. Jednocześnie odwołująca się od 1 grud-
nia 2008 r. wyrejestrowała się z ubezpieczeń w organie rentowym, lecz nie dokonała
zawieszenia działalności gospodarczej w organie ewidencyjnym, prowadzącym ewi-
dencję działalności gospodarczej.
Sąd Okręgowy, ustalając, jakie były zasady zawieszania działalności gospo-
darczej w spornym okresie, jakie w tym zakresie ciążyły obowiązki na ubezpieczo-
nych i oceniając czy przesądzające znaczenie ma wykonanie tych obowiązków for-
malnych, czy też okoliczność, że dana osoba rzeczywiście prowadziła działalność
albo jej nie prowadziła, lecz nie dokonała odpowiednich zgłoszeń, dokonał analizy
przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecz-
nych (jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.) i ustawy z dnia 2 lipca
2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (jednolity tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr
220, poz. 1447 ze zm.) - w brzmieniu obowiązującym w spornym okresie. Stwierdził,
że w sprawie należy zastosować przepis art. 14a ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobo-
dzie działalności gospodarczej w wersji obowiązującej od 20 września 2008 r., nie
znajdą natomiast zastosowania przepisy art. 27a i 27b oraz art. 39 tej ustawy, bo-
wiem zostały wprowadzone do ustawy dopiero z dniem 31 marca 2009 r. Z tego
względu Sąd pierwszej instancji uznał, że Barbara M. nie musiała zawiadamiać or-
ganu ewidencyjnego o zawieszeniu od grudnia 2008 r. działalności gospodarczej.
Poza sporem jest natomiast, że odwołująca się od 1 grudnia 2008 r. wyrejestrowała
się z ubezpieczeń w organie rentowym. W ocenie Sądu Okręgowego, dla rozstrzy-
gnięcia zasadności odwołania - wbrew stanowisku Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych - istotne znaczenie ma również to czy ubezpieczona w spornym okresie od 1
3
grudnia 2008 r. do 9 sierpnia 2009 r. rzeczywiście prowadziła działalność gospodar-
czą, czy też jej nie prowadziła. Sąd wywiódł, że skoro w tym okresie Barbara M. fak-
tycznie nie prowadziła działalności, nie zaistniały w tym okresie przesłanki do ubez-
pieczenia określone w art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpie-
czeń społecznych.
Od powyższego wyroku apelację wywiódł organ rentowy, zarzucając narusze-
nie prawa materialnego: art. 13 pkt 4 oraz art. 36a ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych, poprzez ich błędną wykładnię, tj. uznanie, że ubezpieczona nie podlega
ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospo-
darczej w spornym okresie, oraz przepisu art. 7ba ustawy z dnia 19 listopada 1999 r.
- Prawo działalności gospodarczej (Dz.U Nr 101, poz. 1178 ze zm.), poprzez jego
niezastosowanie.
Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie wyro-
kiem z dnia 14 lipca 2010 r. oddalił apelację. W uzasadnieniu wskazał, że całość ar-
gumentacji zaprezentowanej przez organ rentowy w apelacji stanowi w istocie bez-
podstawną polemikę z prawidłowymi wnioskami i ustaleniami poczynionymi przez
Sąd Okręgowy na podstawie gruntownej analizy materiału dowodowego przeprowa-
dzonej przez ten Sąd. Sąd Apelacyjny podkreślił, że wpis do ewidencji działalności
gospodarczej, jak też do CEIDG o zawieszeniu wykonywania działalności gospodar-
czej jest czynnością materialno-techniczną o charakterze porządkowym, nie można
uznać go za władcze rozstrzygnięcie polegające na przyznaniu uprawnienia do sko-
rzystania z zawieszenia prowadzonej działalności gospodarczej. Zgłoszenie do ewi-
dencji jest zatem informacją o fakcie zawieszenia działalności gospodarczej, którą
organ administracyjny wpisuje do ewidencji stosownie do wniosku. Tak więc i samo
zgłoszenie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej jest „jedynie wpisem
do ewidencji”. Jest wyłącznie zawiadomieniem organu administracji o skorzystaniu z
prawa do zawieszenia działalności gospodarczej, które generalnie nadaje każdemu
przedsiębiorcy przepis art. 14a ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, a na-
ruszenie tego przepisu nie wywołuje skutków materialnoprawnych.
Wyrok ten został zaskarżony skargą kasacyjną przez organ rentowy, który za-
rzucił naruszenie prawa materialnego, przez błędną wykładnię przepisu art. 13 pkt 4
oraz pominięcie art. 36a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, poprzez
uznanie, iż ubezpieczona nie podlega ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i
wypadkowemu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w okre-
4
sie od 1 grudnia 2008 r. do 9 sierpnia 2009 r. oraz błędną wykładnię przepisu art. 7ba
ustawy - Prawo działalności gospodarczej - poprzez jego niezastosowanie.
W uzasadnieniu skarżący podniósł, że w okresie poprzedzającym uregulowa-
nie materii zawieszenia działalności gospodarczej w ustawie o swobodzie działalno-
ści gospodarczej obowiązywały przepisy ustawy - Prawo działalności gospodarczej,
wskazujące sposób zawieszenia działalności, a korelowały z nimi przepisy ustawy o
systemie ubezpieczeń społecznych, zwalniające przedsiębiorców z obowiązków
ubezpieczenia społecznego w okresie zawieszenia dokonanego zgodnie z regułami
prawa. Skoro w myśl art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 12 ust. 1, odczytywanych w związku z
art. 8 ust. 6 pkt 1, ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych obowiązkowi ubez-
pieczenia podlegają osoby prowadzące działalność na podstawie przepisów o dzia-
łalności gospodarczej, przeto czasowe granice prowadzenia tej działalności oraz
podlegania z tego tytułu obowiązkowi ubezpieczenia społecznego wyznacza wpis do
ewidencji działalności gospodarczej, dokonywany i wykreślany na zasadach przewi-
dzianych w przepisach obowiązującej w spornych okresach ustawy - Prawo działal-
ności gospodarczej oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Wskazano
także, że obowiązek zgłoszenia organowi ewidencyjnemu zmian stanu faktycznego i
prawnego, odnoszących się do przedsiębiorcy i wykonywanej przez niego działalno-
ści, powstałych po dniu dokonania wpisu do ewidencji, ma znaczenie dla określenia
granic czasowych przymusu ubezpieczenia wynikającego z art. 13 pkt 4 ustawy o
systemie ubezpieczeń społecznych. Granice te wyznaczone zostały, co do zasady,
przez formalne (trwanie oznaczonej sytuacji prawnej), a nie faktyczne wykonywanie
działalności, która stanowi tytuł ubezpieczenia, o obowiązku ubezpieczenia przesą-
dzają bowiem przepisy prawa, a nie wola ubezpieczonego lub organu rentowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sąd Najwyższy wielokrotnie zajmował się wykładnią przepisu art. 6 ust. 1 pkt 5
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych i art. 13 pkt 4 tego aktu prawnego, w
brzmieniu obowiązującym do dnia 20 września 2008 r., kiedy to ustawą z dnia 10
lipca 2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie gospodarczej oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz.U. Nr 41, poz. 888) zmieniono treść art. 13 pkt 4, stanowiąc, że
obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadko-
wemu podlegają osoby prowadzące pozarolniczą działalność - od dnia rozpoczęcia
5
wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłą-
czeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podsta-
wie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Mocą tej ustawy dodano także
do ustawy o swobodzie działalności gospodarczej art. 14a, wprowadzający dla
przedsiębiorcy niezatrudniającego pracowników możliwość zawieszenia wykonywa-
nia działalności gospodarczej na okres od 1 miesiąca do 24 miesięcy. Na gruncie
uprzedniego brzmienia przepisów pojęcie „zaprzestania prowadzenia działalności
gospodarczej” powodujące ustanie obowiązku ubezpieczenia społecznego wykłada-
ne było jednolicie. Przyjmowano, że obowiązek ubezpieczenia osoby prowadzącej
pozarolniczą działalność - w tym działalność gospodarczą - wynika z faktycznego
prowadzenia tej działalności, a zatem o zaprzestaniu prowadzenia działalności go-
spodarczej, powodującym wyłączenie z tego ubezpieczenia, decyduje faktyczne za-
przestanie tej działalności. Natomiast kwestie związane z formalnym zarejestrowa-
niem, wyrejestrowaniem, czy zgłaszaniem przerw w tej działalności mają ewentualnie
znaczenie w sferze dowodowej, nie przesądzają natomiast same w sobie o podlega-
niu obowiązkowi ubezpieczenia społecznego (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia
10 grudnia 1997 r., II UKN 392/97, OSNAPiUS 1998 nr 19, poz. 584; z dnia 17 lipca
2003 r., II UK 111/03, M.P.Pr.-wkł. 2004 nr 7, poz. 16; z dnia 11 stycznia 2005 r., I
UK 105/04, OSNP 2005 nr 13, poz. 198; z dnia 25 listopada 2005 r., I UK 80/05,
OSNP 2006 nr 9-20, poz. 309; z dnia 31 marca 2000 r., II UKN 457/99, OSNAPiUS
2001 nr 18, poz. 564; z dnia 3 kwietnia 2003 r., II UK 221/02, OSNP 2004 nr 9, poz.
161 i z dnia 10 grudnia 1997 r., II UKN 392/97, OSNAPiUS 1998 nr 19, poz. 584 oraz
wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 września 2003 r., III AUa 445/02,
OSA 2004 nr 5, poz. 11).
Ustawodawca, wraz z momentem wprowadzenia do ustawy o swobodzie go-
spodarczej instytucji zawieszenia działalności gospodarczej (od 20 września 2008 r.),
dodał w ustawie - Prawo działalności gospodarczej art. 7ba, zobowiązujący przed-
siębiorcę do zgłoszenia w ewidencji działalności gospodarczej informacji o zawiesze-
niu i o wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej. Przyjąć zatem należy, że
na przedsiębiorcy ciążył obowiązek zgłoszenia do organu ewidencyjnego zawiesze-
nia wykonywania działalności gospodarczej od początku wprowadzenia tej instytucji.
Jednakże wskazane zmiany legislacyjne związane z instytucją zawieszenia
wykonywania działalności gospodarczej nie mają decydującego wpływu na dotych-
czasową interpretację pojęcia „zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej”.
6
Dalej bowiem zasadniczym przepisem pozostaje art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych, który stanowi, że obowiązkowym ubezpieczeniom eme-
rytalnemu i rentowym podlegają osoby prowadzące pozarolniczą działalność. Jak
trafnie podkreśla skarżący, o obowiązku ubezpieczenia przesądzają przepisy prawa,
a z nich wynika, że obowiązkowym ubezpieczeniom podlega „osoba prowadzącą
pozarolniczą działalność”. Nadal więc obowiązek ubezpieczenia osoby prowadzącej
pozarolniczą działalność - w tym działalność gospodarczą - wynika z faktycznego
prowadzenia tej działalności. Innymi słowy, również i aktualnie osoby faktycznie nie-
prowadzące takiej działalności nie podlegają ubezpieczeniu, nawet jeżeli dokonały
wpisu do ewidencji i odpowiednio osoby, które nie zgłosiły tej działalności organowi
ewidencyjnemu, a faktycznie ją prowadzą, objęte są obowiązkiem ubezpieczenia.
Informacje zgłaszane w organie ewidencyjnym o rozpoczęciu i zakończeniu wykony-
wania działalności gospodarczej (bądź ich brak) mają niewątpliwie znaczenie w sfe-
rze dowodowej, bowiem prowadzą do domniemania, że stan faktyczny kształtuje się
tak, jak to wynika z ewidencji działalności gospodarczej. Domniemanie to może być
obalone w postępowaniu sądowym, a ciężar udowodnienia, że ewidencja nie od-
zwierciedla rzeczywistego stanu rzeczy, spoczywa na stronie, która z tej okoliczności
wywodzi skutki prawne. Wpis do ewidencji dotyczący rozpoczęcia działalności go-
spodarczej (art. 7b ustawy - Prawo działalności gospodarczej) i jej zakończenia (art.
7d ust. 1 ustawy - Prawo działalności gospodarczej) ma zatem wyłącznie charakter
deklaratoryjny.
Od faktycznego zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej odróżnić
należy jej zawieszenie na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodar-
czej (art. 14a). W okresie zawieszenia przedsiębiorca nie może wykonywać działal-
ności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności go-
spodarczej. Może natomiast: wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zacho-
wania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przyjmować należności i regulować
zobowiązania, powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospo-
darczej, zbywać własne środki trwałe i wyposażenia, uczestniczyć w postępowaniach
sądowych, postępowaniach podatkowych i administracyjnych związanych z działal-
nością gospodarczą wykonywaną przed zawieszeniem wykonywania działalności
gospodarczej, wykonywać wszelkie obowiązki nakazane przepisami prawa, osiągać
przychody finansowe, także z działalności prowadzonej przed zawieszeniem wyko-
nywania działalności gospodarczej. Pozostaje więc on nadal osobą prowadzącą po-
7
zarolniczą działalność w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o systemie ubezpie-
czeń społecznych i podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym,
chorobowemu i wypadkowemu od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do
dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, w którym wy-
konywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie
działalności gospodarczej (art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecz-
nych). W tym okresie ubezpieczenie emerytalne i rentowe jest dobrowolne; nie
opłaca się ubezpieczenia chorobowego i wypadkowego (art. 36a ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych). Analiza art. 14a ustawy o swobodzie działalności gospo-
darczej prowadzi do wniosku, że zawieszenie działalności gospodarczej nie jest
czasowym jej zaprzestaniem, ale w istocie jej ograniczeniem. Z przepisu tego nie
można bowiem wyprowadzić wniosku, że ograniczenie czynności - do dozwolonych
w okresie zawieszenia - oznacza zaprzestanie wykonywania działalności gospodar-
czej. W świetle definicji ustawowej zawartej w art. 2 ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, bu-
dowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie
kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowa-
ny i ciągły. Wykonywanie czynności, o których mowa w art. 14a ust. 4 ustawy, jest
nadal wykonywaniem, choć w ograniczonym zakresie, podjętej działalności gospo-
darczej. Są one właśnie przejawem „zorganizowania i ciągłości” działalności gospo-
darczej. Za traktowaniem okresu zawieszenia działalności gospodarczej jako okresu
jej ograniczenia, a nie zaprzestania, przemawia także możliwość dobrowolnego
ubezpieczenia. Wszak osoba nieprowadząca działalności gospodarczej nie może
zostać objęta ubezpieczeniem nie tylko obowiązkowym, ale i dobrowolnym, skoro
tytuł ubezpieczenia nie istnieje.
Biorąc pod uwagę treść przepisu art. 14a ust. 7 ustawy o swobodzie działalno-
ści gospodarczej („W stosunku do zobowiązań o charakterze publicznoprawnym
zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej wywiera skutki prawne od dnia,
w którym rozpoczyna się zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej, do
dnia poprzedzającego dzień wznowienia wykonywania działalności gospodarczej”),
przyjąć należy, że wpis do ewidencji działalności gospodarczej o zawieszeniu wyko-
nywania działalności gospodarczej - w odróżnieniu od pozostałych wpisów wyżej
omówionych - ma charakter konstytutywny w sferze ubezpieczeń społecznych. Do-
piero bowiem dokonanie przez osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospo-
8
darczą formalnego zgłoszenia jej zawieszenia wywołuje skutek prawny w postaci
ustania obowiązku ubezpieczenia społecznego i ustania obowiązku opłacania skła-
dek w okresie prowadzenia tej działalności. Samo natomiast ograniczenie czynności
do tych, o których mowa w art. 14a ust. 4 powyższej ustawy - bez formalnego zgło-
szenia zawieszenia, skutku takiego nie wywołuje. Zawieszenie działalności gospo-
darczej nie jest zatem okolicznością faktyczną, lecz zdarzeniem prawnym, którego
zaistnienie uzależnione jest od wpisu do ewidencji działalności gospodarczej.
Ustawodawca w art. 14a ustawy o swobodzie działalności gospodarczej dał
przedsiębiorcy możliwość wyboru, stosownie do którego, może on, ale nie musi, sko-
rzystać z zawieszenia działalności w okresie, kiedy działalność ta nie przynosi bieżą-
cych przychodów z uwagi np. na przejściowy brak kontraktów. Jeśli chce on skorzy-
stać ze zwolnienia z obowiązku opłacania składek, musi złożyć formalny wniosek o
zawieszenie działalności gospodarczej, bowiem taki skutek prawny następuje od dnia
wskazanego we wniosku o wpis informacji o zawieszeniu wykonywania działalności
gospodarczej, nie wcześniej niż w dniu złożenia wniosku i trwa do dnia złożenia
wniosku o wpis informacji o wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej (art.
14a ust. 7 w związku z art. 14a ust. 6). Od 31 marca 2009 r. w stosunku do zobowią-
zań o charakterze publicznoprawnym zawieszenie wykonywania działalności gospo-
darczej wywiera skutki prawne od pierwszego dnia miesiąca następującego po mie-
siącu, w którym przedsiębiorca złożył wniosek o wpis informacji o zawieszeniu wyko-
nywania działalności gospodarczej do ostatniego dnia miesiąca, w którym przedsię-
biorca złożył wniosek o wpis informacji o wznowieniu wykonywania działalności go-
spodarczej, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej (art. 27a ust. 3).
Nie jest więc trafny pogląd Sądu drugiej instancji, że zgłoszenie zawieszenia
wykonywania działalności gospodarczej jest wyłącznie zawiadomieniem organu ewi-
dencyjnego o skorzystaniu z prawa do zawieszenia działalności gospodarczej, które
generalnie nadaje każdemu przedsiębiorcy przepis art. 14a ustawy o swobodzie
działalności gospodarczej, a naruszenie tego przepisu nie wywołuje skutków mate-
rialnoprawnych.
O tyle więc rację ma skarżący, że granice czasowe braku przymusu ubezpie-
czenia społecznego osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą wy-
znaczone są formalnie, o ile odnosi się to do zawieszenia działalności gospodarczej
(zdarzenia prawnego). Osoba prowadząca taką działalność nie jest objęta przymu-
sem ubezpieczenia w okresie od zgłoszenia zawieszenia dokonanego w organie
9
ewidencyjnym do wznowienia działalności gospodarczej. Nie dotyczy to natomiast
zaprzestania prowadzenia (niewykonywania) pozarolniczej działalności gospodarczej
w rozumieniu art. 13 ust. 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych ocenianego
w sferze faktów.
Stosownie do treści art. 39813
§ 2 k.p.c., Sąd Najwyższy - przy ocenie zarzutu
naruszenia prawa materialnego - związany jest podstawą faktyczną zaskarżonego
wyroku, jeśli nie została ona skutecznie podważona w oparciu o zarzuty naruszenia
przepisów postępowania. Niniejszej skargi nie oparto na drugiej podstawie kasacyj-
nej (art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.), stąd też wiążące jest ustalenie Sądu Apelacyjnego, że
ubezpieczona w okresie objętym sporem nie wykonywała działalności gospodarczej
(nawet w ograniczonym zakresie). W konsekwencji, negowanie tego ustalenia w
uzasadnieniu podstaw skargi odnoszących się do prawa materialnego - poprzez
wskazywanie na specyfikę działalności gospodarczej ubezpieczonej i brak dowodów
na zaistnienie przerwy w jej wykonywaniu - jest nieskuteczne. Istotne znaczenie ma
więc to, że z podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku wynika, że ubezpieczona w
spornym okresie nie prowadziła pozarolniczej działalności gospodarczej (zaprzestała
jej prowadzenia od 1 grudnia 2008 r.). Przyjęcie zatem przez Sąd drugiej instancji, że
nie była ona objęta przymusem ubezpieczenia, stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 5 w
związku z art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, nie budzi za-
strzeżeń.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy na mocy art. 39814
k.p.c. orzekł
jak w sentencji.
========================================