Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 118/11
POSTANOWIENIE
Dnia 8 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka
w sprawie z powództwa A. Grupa Drobiarska SA z siedzibą w M. Oddział w Z.
przeciwko A. C. i D. C.
o zapłatę kwoty 251.321 złotych
oraz z powództwa A. Grupa Drobiarska SA z siedzibą w M. Oddział
w Z.
przeciwko A. C.
o zapłatę kwoty 260.297 złotych
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 lipca 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej pozwanych A. C. i D. C.
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 8 września 2010 r.,
I. odrzuca skargę pozwanej D. C. w części dotyczącej
punktu II zaskarżonego wyroku;
II. odmawia przyjęcia do rozpoznania skargi pozwanego
oraz skargi pozwanej w pozostałej części.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 27 października 2009 r. Sąd Okręgowy połączył do
wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawę, w której powódka „A.” Grupa
Drobiowa Spółka Akcyjna w M. Oddział w Z. dochodziła zasądzenia solidarnie od
pozwanych A. C. i D. C. kwoty 251.320,27 zł, ze sprawą, w której powódka ta
dochodziła zasądzenia od pozwanego A. C. kwoty 260.296,83 zł.
Wyrokiem z dnia 23 lutego 2010 r. Sąd Okręgowy na skutek zarzutów obojga
pozwanych w sprawie pierwszej uchylił w całości nakaz zapłaty wydany przeciw
nim w postępowaniu nakazowym przez ten Sąd w dniu 9 lutego 2009 r. i zasądził
od nich kwotę 141.592,20 zł, oddalając powództwo w pozostałej części, natomiast
po rozpoznaniu zarzutów pozwanego w sprawie drugiej utrzymał w całości w mocy
nakaz zapłaty wydany przeciwko niemu w postępowaniu nakazowym przez ten Sąd
w dniu 9 lutego 2009 r.
Wyrokiem z dnia 8 września 2010 r. Sąd Apelacyjny na skutek apelacji
powodowej Spółki w sprawie pierwszej zmienił zaskarżony wyrok Sądu
Okręgowego w ten sposób, że utrzymał w całości nakaz zapłaty wydany przeciwko
pozwanym i uchylił zawarte w tym wyroku postanowienie o kosztach procesu,
w sprawie drugiej natomiast, uwzględniając częściowo apelację pozwanego, uchylił
zaskarżony wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania,
w pozostałym zaś zakresie apelację oddalił.
Wyrok Sądu odwoławczego pozwani zaskarżyli w całości, opierając skargę
kasacyjną na obu podstawach przewidzianych w art. 3983
§ 1 k.p.c. W ramach
podstawy naruszenia prawa procesowego skarżący zarzucili uchybienie art. 247
oraz art. 227 w zw. z art. 217 § 2 k.p.c., natomiast w ramach podstawy naruszenia
prawa materialnego art. 6, 38, 65, 76, 77, 84, 87 i art. 89 w zw. z art. 3531
w zw.
z art. 605 oraz art. 385 k.c. Uzasadniając wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania ze względu na jej oczywistą zasadność pozwani przedstawili
argumentację, którą posłużyli się w celu uzasadnienia części spośród zarzutów
podniesionych w ramach podstaw skargi.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna D. C. od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 8 września
2010 r. w części dotyczącej oddalenia apelacji pozwanego od wyroku Sądu
3
Okręgowego z dnia 23 lutego 2010 r. jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu
(art. 3986
§ 3 k.p.c.). Wyrok ten został w tej części wydany w sprawie z powództwa
„A.” Grupy Drobiowej S.A. w M. Oddział w Z. przeciwko A.C. o zapłatę. Skarżącej
nie przysługiwała w tej sprawie legitymacja do wniesienia środka zaskarżenia.
W zakresie, w jakim skarga jest dopuszczalna (skarga pozwanego oraz
skarga pozwanej w pozostałej części), brak było podstaw przyjęcia jej do
rozpoznania.
Skarżący nie przedstawili żadnych argumentów, które mogłyby świadczyć
o oczywistej zasadności skargi. Powtórzenie części uzasadnienia podstaw skargi
nie jest właściwą metodą wykazania przesłanki wymienionej w art. 3989
§ 1 pkt 4
k.p.c. Taki sposób uzasadnienia wystąpienia w sprawie powołanej przesłanki
niewątpliwie wymagałby szczegółowego zbadania podniesionych w skardze
zarzutów, co na obecnym etapie postępowania jest ze względu na jego charakter
niedopuszczalne. Sąd Najwyższy wielokrotnie już wyjaśniał, że o oczywistej
zasadności skargi można mówić jedynie wówczas, gdy zasadność skargi na tle jej
podstaw jest na tyle widoczna i niewątpliwa, że jej stwierdzenie nie wymagałoby
przeprowadzenia głębszej analizy sprawy oraz sformułowanych w skardze
zarzutów (por. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 10 stycznia 2003 r., V CZ
187/02, OSNC 2004, nr 3, poz. 49 oraz postanowienie SN z dnia 5 października
2007 r., III CSK 216/07, niepubl.). W tym też kierunku powinny zmierzać argumenty
strony mające służące wykazaniu tej przesłanki, w skardze ich jednak brak.
Wobec powyższego, Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji, na podstawie
art. 3989
§ 2 k.p.c.