Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 18/11
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 października 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący)
SSN Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca)
SSN Maciej Pacuda
Protokolant Edyta Jastrzębska
w sprawie z powództwa E. O. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.
przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki
o nałożenie kary pieniężnej,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 6 października 2011 r.,
skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie
z dnia 10 grudnia 2010 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Apelacyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania i
orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes Urzędu) nałożył decyzją z dnia
29 grudnia 2008 r. na E. O. Sp. z o.o. z/s w P. (powódka) karę pieniężną w
wysokości 150.000 zł. Decyzja ta została wydana na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12
Prawa energetycznego. Powodem nałożenia kary pieniężnej było naruszenie
warunku 2.1.1 koncesji z dnia 28 czerwca 2007 r. na dystrybucję energii
elektrycznej (koncesja) w związku z § 9 ust. 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki
z dnia 4 maja 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków funkcjonowania systemu
elektroenergetycznego (Dz.U. Nr 93, poz. 623 ze zm., dalej jako rozporządzenie
Ministra Gospodarki z dnia 4 maja 2007 r.) polegające na przekroczeniu przez
powódkę terminów wydania warunków technicznych oraz nie dochowaniu należytej
staranności przy opracowywaniu projektów warunków przyłączenia kierowanych do
uzgodnienia do P. – O. S.A. z/s w W. (dla farm wiatrowych […]) oraz naruszenie
warunków 2.1.1 i 2.1.2 koncesji polegające na tym, że powódka z
nieuzasadnionych powodów zwlekała z przedkładaniem do uzgodnienia z
operatorem systemu przesyłowego zakresu ekspertyzy wpływu przyłączanych
urządzeń wytwórczych na krajową sieć elektroenergetyczną (dla farm wiatrowych
[…]).
Powódka zaskarżyła decyzję Prezesa Urzędu odwołaniem w całości.
Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa
energetycznego w związku z art. 6 k.p.a. poprzez nałożenie kary pieniężnej z tytułu
nieprzestrzegania obowiązków, które nie wynikają z koncesji; art. 56 ust. 1 pkt 12
Prawa energetycznego poprzez błędne uznanie, że § 9 ust. 3 rozporządzenia
Ministra Gospodarki z dnia 4 maja 2007 r. został naruszony przez powódkę; art. 7 i
77 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie stanu faktycznego sprawy i wydanie decyzji o
nałożeniu kary pieniężnej pomimo braku ustalenia, że na powódce spoczywał
obowiązek wydawania warunków przyłączenia oraz warunków technicznych w
oznaczonym terminie; § 9 ust. 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 4 maja
2007 r. poprzez ustalenie, że powódka przekroczyła terminy wydania warunków
technicznych; art. 107 § 1 i 3 k.p.a., § 8 ust. 5 rozporządzenia Ministra Gospodarki
z dnia 4 maja 2007 r., art. 7 Konstytucji RP oraz art. 6 k.p.a. poprzez obrazę
obowiązku działania na podstawie przepisów prawa i w granicach prawa.
3
Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
oddalił odwołanie wyrokiem z dnia 1 marca 2010 r. W uzasadnieniu wyroku Sąd
Okręgowy stwierdził, że w zakresie dotyczącym dystrybucji energii elektrycznej
powódka prowadzi działalność na podstawie koncesji z 28 czerwca 2007 r.
Koncesja ta zawiera w punkcie 2.1.1 warunek („Koncesjonariusz jest obowiązany
do wykonywania działalności objętej niniejszą koncesją na zasadach określonych w
ustawie – Prawo energetyczne oraz wydanych na jej podstawie przepisach
wykonawczych, w szczególności do zapewnienia wysokiej jakości świadczonych
usług, niezawodności zaopatrzenia w energię elektryczną przy zachowaniu zasady
najniższych możliwych kosztów”), zgodnie z którym koncesjonariusz zobowiązany
jest do wykonywania działalności objętej koncesją na zasadach określonych w
ustawie Prawo energetyczne oraz wydanych na jej podstawie przepisach
wykonawczych. Z kolei stosownie do treści warunku 2.1.2 koncesji
(„Koncesjonariusz jest obowiązany do przestrzegania obowiązujących przepisów, w
tym przepisów o ochronie środowiska a także wydanych na ich podstawie
przepisów wykonawczych”), koncesjonariusz zobowiązany jest do przestrzegania
przepisów o ochronie środowiska. Z kolei przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa
energetycznego znajduje, według Sądu Okręgowego, zastosowanie wówczas, gdy
przedsiębiorstwo energetyczne zobowiązane na mocy koncesji do respektowania
przepisów prawa, w tym Prawa energetycznego i wydanych na jego podstawie
aktów wykonawczych, narusza obowiązki wynikające z przepisów rozporządzenia
Ministra Gospodarki z 4 maja 2007 r. Obowiązki te odnoszą się bowiem do
działalności koncesjonowanej i są warunkami szczególnymi prowadzenia
działalności gospodarczej w rozumieniu art. 48 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o
swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2007 r., Nr 155, poz. 1095 ze zm.).
Przepisy Prawa energetycznego nie obligują zaś Prezesa Urzędu do określenia w
koncesji wprost szczegółowych obowiązków, jakie koncesjonariusz musi wypełniać
przy prowadzeniu koncesjonowanej działalności. Udzielając koncesji Prezes
Urzędu może zatem poprzestać na ogólnym odwołaniu się w treści decyzji o
udzieleniu koncesji do obowiązujących przepisów. W niniejszej sprawie ustalono
zaś, że powódka nie dochowywała terminów wydania warunków przyłączenia
określonych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z 4 maja 2007 r. W przypadku
4
farmy wiatrowej K. wniosek o wydanie warunków przyłączenia złożono w dniu 25
kwietnia 2006 r., zaś powódka wydała wnioskodawcy warunki przyłączenia wraz z
projektem umowy w dniu 20 listopada 2007 r. W przypadku firmy wiatrowej P.,
projekt warunków przyłączenia dla tej farmy przekazano do zaopiniowania P. O. w
dniu 24 lipca 2007 r., zaś do 6 października 2008 r. właściciel tej farmy wiatrowej
nie otrzymał warunków przyłączenia. W przypadku farmy wiatrowej L. od złożenia
wniosku o wydanie warunków przyłączenia upłynęło około 38 miesięcy. Powyższe
ustalenia doprowadziły Sąd Okręgowy do konkluzji, że powódka dopuściła się
naruszenia punktu 2.1.1. koncesji, co z kolei stanowi podstawę do nałożenia kary
pieniężnej na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa energetycznego. Przepisy
rozporządzenia Ministra Gospodarki z 4 maja 2007 r. należy bowiem traktować jako
przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 9 ust. 3 i 4 Prawa energetycznego,
do respektowania których powódka została zobowiązana na mocy odesłania do
przepisów obowiązującego prawa z punktu 2.1.1. koncesji.
Powódka zaskarżyła wyrok Sądu Apelacyjnego apelacją w całości,
zarzucając naruszenie § 6 ust. 1, § 44, § 9 pkt 4 w związku z § 8 ust. 3 i 5, § 9 ust.
4 rozporządzenia Ministra Gospodarki z 4 maja 2007 r.; art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa
energetycznego oraz naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 328 § 2 k.p.c.
Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 10 grudnia 2010 r., oddalił
apelację powódki. Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia faktyczne dokonane przez
Sąd Okręgowy i ich ocenę prawną. Zdaniem Sądu Apelacyjnego rozporządzenie
Ministra Gospodarki z 4 maja 2007 r. nie wykracza poza granice upoważnienia
ustawowego wyznaczone przez art. 9 ust. 3 i 4 Prawa energetycznego w zakresie,
w jakim reguluje terminy wydawania warunków przyłączenia oraz dokonania
uzgodnień z operatorem systemu przesyłowego elektroenergetycznego.
Zagadnienia te są bowiem elementami koniecznymi dla określenia warunków
przyłączenia do sieci. Uprawnione było zatem dokonanie oceny zachowania
powódki pod kątem dochowania terminów zakreślonych w § 9 pkt 4 oraz § 8 ust. 5
rozporządzenia.
Zdaniem Sądu Apelacyjnego zgodnie z warunkami koncesji z 28 czerwca
2007 r. powódka jest obowiązana wykonywać działalność objętą koncesją na
zasadach określonych w Prawie energetycznym oraz wydanych na jego podstawie
5
przepisach wykonawczych. Skoro zaś powódka, w ramach wydawania warunków
przyłączenia do sieci dla wskazanych w decyzji wytwórców energii elektrycznej
naruszyła § 9 pkt 3 oraz § 8 ust. 5 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 4
maja 2007 r., Prezes Urzędu uprawniony był do nałożenia kary pieniężnej na
podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa energetycznego. Powódka dopuściła się
bowiem naruszenia obowiązków wynikających z przepisów wykonawczych do
Prawa energetycznego, do respektowania których została zobowiązana wprost w
udzielonej koncesji (pkt 2.1.1. oraz pkt 2.1.2 koncesji).
Powódka zaskarżyła wyrok Sądu Apelacyjnego skargą kasacyjną w całości.
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła naruszenie: 1) art. 178 ust. 1 oraz art. 92 ust. 1
i 2 Konstytucji RP poprzez oparcie wyroku na przepisach aktu wykonawczego
wydanego z przekroczeniem granic delegacji ustawowej i naruszeniem zakazu
subdelegacji, a w konsekwencji przyjęcie, że przepisy aktu wykonawczego mogą
określać tryb postępowania w sprawie o wydanie warunków przyłączenia, w tym
terminy ich wydania, mimo iż materia ta może być regulowana wyłącznie ustawą,
zaś zawarta w Prawie energetycznym delegacja nie upoważniała do wydania aktu
wykonawczego dotyczącego tej kwestii; 2) art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa
energetycznego poprzez uznanie, że nieprzestrzeganie obowiązków wynikających
z koncesji w rozumieniu tego przepisu obejmuje przypadek naruszenia
zamieszczonej w koncesji klauzuli zobowiązującej koncesjonariusza do
przestrzegania obowiązujących przepisów prawa.
Prezes Urzędu wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej powódki. Zdaniem
Prezesa Urzędu stwierdzone w niniejszej sprawie naruszenie przez powódkę
obowiązków wynikających z rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 4 maja
2007 r. jest naruszeniem warunków 2.1.1. oraz 2.1.2 udzielonej powódce koncesji.
Natomiast odnosząc się do zarzutu naruszenia powołanych w skardze kasacyjnej
przepisów Konstytucji RP, Prezes Urzędu argumentował, że sformułowanie
„warunki przyłączenia do sieci” z art. 9 ust. 3 i 4 Prawa energetycznego obejmuje w
sposób oczywisty całą procedurę prowadzącą do ustalenia, czy i na jakich
zasadach podmiot ubiegający się o przyłączenie zostanie do sieci przyłączony.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
6
1. Skarga kasacyjna powódki jest uzasadniona.
2. W świetle art. 178 ust. 1 Konstytucji RP sądy powszechne i Sąd Najwyższy
uprawnione są do dokonywania samodzielnej oceny i ustalenia zgodności
podustawowych aktów normatywnych z ustawami, przy okazji rozpatrywania
spraw cywilnych, karnych i innych, a w razie stwierdzenia ich niezgodności z
ustawami, odmowy ich zastosowania w konkretnej sprawie (wyroki Sądu
Najwyższego z 9 czerwca 2005 r., sygn. V KK 41/05, OSNKW 2005, z. 9,
poz. 83; z 12 lipca 2007 r., sygn. akt IV KK 219/07; z 26 listopada 2008 r.,
sygn. akt III KK 308/08; z 23 kwietnia 2009 r., sygn. akt IV CNP 99/08; z 3
grudnia 2008 r., sygn. akt V CSK 310/08; z 18 maja 2001 r., III RN 95/00;
uchwała Sądu Najwyższego z 12 lipca 2001 r., III CZP 22/01, OSNC 2001,
nr 11, poz. 158). Jest to konsekwencją określenia w powołanym przepisie
ustawy zasadniczej prawa i obowiązku stosowania przez sędziów ustawy, z
którego wyinterpretowano powinność odmowy zastosowania niezgodnego z
ustawą podustawowego przepisu w konkretnej sprawie.
3. Jednakże Sąd Najwyższy w niniejszej sprawie nie dokonuje oceny, czy Sąd
Apelacyjny naruszył prawo, stosując przepis rozporządzenia wydany z
naruszeniem zakresu delegacji, z uwagi na związanie podstawami skargi
kasacyjnej (art. 39813
§ 1 k.p.c.). W zakresie rozpatrywanej podstawy
wskazano bowiem jedynie przepisy art. 178 ust. 1 oraz art. 92 ust. 1 i 2
Konstytucji RP, pominięto natomiast konkretne przepisy rozporządzenia
Ministra Gospodarki z dnia 4 maja 2007 r., które zostały zastosowane przez
Sąd drugiej instancji. Ponadto rozpatrywana podstawa skargi kasacyjnej nie
obejmuje art. 9 ust. 3 Prawa energetycznego, to jest przepisu kreującego
podstawę prawną dla wydania aktu wykonawczego, którego zastosowanie w
niniejszej sprawie przez Sąd drugiej instancji rzekomo narusza powołane w
skardze przepisy Konstytucji. Tymczasem nie jest możliwe rozpoznanie
przez Sąd Najwyższy zarzutu naruszenia art. 178 ust. 1 oraz art. 92 ust. 1 i 2
Konstytucji RP bez rozpoznania zgodności zaskarżonego wyroku z
zastosowanymi w nim konkretnymi przepisami ustawy i aktu do niej
wykonawczego. Nieobjęcie podstawą skargi kasacyjnej przepisu
7
ustawowego zawierającego delegację ustawową, pozostawia poza
granicami rozpoznania skargi (art. 39813
§ 1 k.p.c.) wzorzec kontroli
konstytucyjności kwestionowanego rozporządzenia. Same przepisy
rozporządzenia nie stanowią adekwatnego wzorca dla takiej kontroli,
podobnie jak sam art. 178 ust. 1 art. 92 ustawy zasadniczej. Między
składającymi się na wzorzec kontroli przepisami art. 178 i 92 Konstytucji RP
a przedmiotem tej kontroli (ogólnie powołane rozporządzenie z dnia 4 maja
2007 r.) nie ma bowiem dostatecznych powiązań treściowych, których
istnienie warunkuje rozstrzygnięcie o merytorycznej zgodności lub
sprzeczności przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 4 maja
2007 r. z zawartym w art. 9 ust. 3 i 4 Prawa energetycznego upoważnieniem
do ich wydania. Dlatego mając na względzie okoliczność, iż rozporządzenie
Ministra Gospodarki z dnia 4 maja 2007 r. zostało wydane nie na podstawie
powołanych w skardze przepisów Konstytucji RP, lecz art. 9 ust. 3 i 4 Prawa
energetycznego, zarzut naruszenia art. 178 ust. 1 oraz art. 92 ust. 1 i 2
Konstytucji RP należy uznać za bezzasadny.
4. Natomiast zasadny okazał się zarzut naruszenia art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa
energetycznego. Oddalając apelację powódki Sąd drugiej instancji oparł się
na założeniu, zgodnie z którym z przepisu art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa
energetycznego wynika norma obejmująca swą dyspozycją każdy przejaw
naruszenia przez przedsiębiorstwo energetyczne przepisów Prawa
energetycznego oraz wydanych na jego podstawie aktów wykonawczych, a
także innych niż Prawo energetyczne przepisów prawa, adresowanych do
przedsiębiorstw energetycznych. Postanowienia koncesji udzielonej
powódce zobowiązują ją bowiem, co nie jest kwestią sporną w niniejszej
sprawie, do przestrzegania wszystkich przepisów prawa składających się na
porządek prawny Rzeczpospolitej Polskiej.
5. Powyższe założenie interpretacyjne jest zdaniem Sądu Najwyższego
wadliwe. W rezultacie jego przyjęcia przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa
energetycznego stanowiłby podstawę dla nakładania kar pieniężnych na
przedsiębiorstwa energetyczne za dowolne uchybienie jakiemukolwiek
przepisowi prawa. Wykładnia językowa art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa
8
energetycznego prowadzi zaś do odmiennej konkluzji. Przepis ten uznaje za
czyn podlegający karze pieniężnej zachowanie przedsiębiorstwa
energetycznego polegające na nieprzestrzeganiu przez koncesjonariusza
obowiązków wynikających z koncesji. Słowo „wynikać” oznacza zaś, że coś
wypływa jako wniosek (konkluzja) z czegoś innego. Skoro zatem podstawę
do nałożenia kary pieniężnej z art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa energetycznego
stanowi nieprzestrzeganie tylko takich obowiązków, które wynikają z
koncesji, to decyzja o jej udzieleniu musi być autonomicznym źródłem
przedmiotowych obowiązków. Nie można natomiast traktować jako
wynikającego z koncesji - obowiązku, którego bezpośrednim źródłem jest
przepis obowiązującego prawa, określający dany obowiązek w sposób
umożliwiający jego bezpośrednią realizację bez potrzeby dodatkowejj
konkretyzacji. Obowiązek taki nie wypływa bowiem z samej koncesji, lecz z
przepisu ustawy lub aktu wykonawczego, odnoszącego się do działalności
koncesjonowanej. Obowiązkiem wynikającym z koncesji w rozumieniu art.
56 ust. 1 pkt 12 Prawa energetycznego może być obowiązek zawarty w
decyzji o jej udzieleniu, który konkretyzuje wobec indywidualnego
koncesjonariusza wykonywanie przez niego działalności koncesjonowanej w
sposób bardziej szczegółowy, niż wynika to z obowiązujących w danej
dziedzinie uregulowań.
6. Powyższa wykładnia art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa energetycznego znajduje
dodatkowe potwierdzenie w wykładni systemowej i funkcjonalnej tego
przepisu. Przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa energetycznego jest tylko
jednym z wielu przepisów Prawa energetycznego określających podstawowe
elementy różnych czynów podlegających karze pieniężnej nakładanej przez
Prezesa Urzędu. Wszystkie te przepisy, zawarte w art. 56 ust. 1 pkt 1-16
Prawa energetycznego (według stanu prawnego na dzień wydania decyzji),
byłyby zbędne gdyby art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa energetycznego
interpretowany był tak, jak uczynił to w niniejszej sprawie i w jej
okolicznościach faktycznych Sąd Apelacyjny. Określenie w art. 56 ust. 1 pkt
1-16 Prawa energetycznego szczegółowych postaci deliktów
administracyjnych podlegających karze pieniężnej byłoby zbędne, gdyż
9
każde z tych zachowań można kwalifikować jako „nieprzestrzeganie
obowiązków wynikających z koncesji”, której postanowienia zobowiązują
koncesjonariusza do respektowania przepisów Prawa energetycznego, bądź
innych przepisów prawa obowiązujących w porządku prawnym
Rzeczpospolitej. Tymczasem od początku obowiązywania ustawy Prawo
energetyczne przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 odnosił się tylko do jednego z
czynów podlegających karze pieniężnej. Uzasadnia to przyjęcie założenia,
zgodnie z którym stanowiąc o treści art. 56 ust. 1 pkt 1-16 Prawa
energetycznego, ustawodawca dążył do objęcia sankcją przewidzianą w tym
przepisie konkretnych zachowań przedsiębiorstw energetycznych, uznanych
za szczególnie niepożądane. To zaś powoduje, że przepis art. 56 ust. 1 pkt
12 Prawa energetycznego powinien być interpretowany wąsko, jako
odnoszący się do naruszenia przez przedsiębiorstwo energetyczne
szczególnych warunków wykonywania działalności objętej koncesją w
rozumieniu art. 37 ust. 1 pkt 5 Prawa energetycznego.
7. Przedstawiona wykładnia art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa energetycznego ma
również oparcie w analizie rozwiązań normatywnych dotyczących
konsekwencji naruszenia przez koncesjonariusza obowiązków wynikających
z koncesji, przewidzianych w przepisach dotyczących innego rodzaju
działalności koncesjonowanej, niż regulowana przez Prawo energetyczne. W
pierwszym rzędzie należy wymienić tu art. 48 ust. 1 ustawy z 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jednolity Dz.U. z 2010 r., nr
227, poz. 1447, ze zm.), który upoważnia organ koncesyjny do określenia w
koncesji szczególnych warunków wykonywania działalności gospodarczej
objętej koncesją, w granicach wyznaczonych przez przepisy dotyczące
danego rodzaju działalności koncesjonowanej. Wbrew założeniu
interpretacyjnemu Sądu drugiej instancji, z uprawnienia tego organ może
skorzystać jeżeli uzna, że dana działalność powinna być wykonywana przez
koncesjonariusza w sposób odpowiadający bardziej szczegółowym
warunkom, niż wynikające wprost z przepisów odnoszących się do tej
działalności. Należy też zauważyć, że przewidując możliwość
interweniowania organu udzielającego koncesji, a nawet cofnięcia koncesji,
10
przepisy różnych ustaw dotyczących działalności koncesjonowanej
rozróżniają między przypadkami naruszenia przez koncesjonariusza
przepisów obowiązującego prawa odnoszących się do koncesjonowanej
działalności od przypadków naruszenia przez koncesjonariusza warunków
wykonywania działalności sprecyzowanych w samej koncesji. Przykładowo,
zgodnie z art. 59 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach
hazardowych (Dz.U. Nr 201, poz. 1540, ze zm.) koncesja na prowadzenie
działalności może zostać cofnięta w przypadku nieusunięcia w
wyznaczonym terminie stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego z
przepisami regulującymi działalność objętą koncesją lub zezwoleniem, lub z
warunkami określonymi w koncesji, bądź rażącego naruszenia warunków
określonych w koncesji lub innych określonych przepisami prawa warunków
wykonywania działalności, na którą udzielono koncesji. Analogiczne
rozróżnienie między naruszeniem warunków prowadzenia działalności
określonych w koncesji a naruszeniem warunków wykonywania
koncesjonowanej działalności określonych przepisami prawa, zawarte jest w
art. 22 ust. 2 pkt 1 i 2 z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia
tekst jednolity: Dz.U. z 2005 r., Nr 145, poz. 1221, ze zm.). Z kolei zgodnie z
art. 27a ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo geologiczne i górnicze
(tekst jednolity: Dz.U. z 2005 r., Nr 228, poz 1947, ze zm.) organ koncesyjny
wzywa do zaniechania naruszeń przepisów ustawy lub niewypełniania
warunków koncesji. Sąd Najwyższy uznaje, że w odniesieniu do działalności
na rynku energetycznym nie występują - a w każdym razie w rozpatrywanej
sprawie nie zostały wykazane - szczególne okliczności, które
usprawiedliwiałyby znaczenie bardziej restrykcyjne dla przedsiębiorstw
energetycznych w porównaniu do innych rynków do których dostęp
reglamentowany, czy jest za pomocą instytucji koncesji, określenie zasad
nakładania kar pieniężnych za zachowania traktowane jako naruszenia
obowiązków wynikających z koncesji.
8. Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji wyroku.