Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 18 października 2011 r.
III UZ 23/11
Sprawą o najbardziej zbliżonym rodzaju do sprawy o wysokość kapitału
początkowego (§ 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez
Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu, Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) jest sprawa o świad-
czenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego (§
11 ust. 2 tego rozporządzenia).
Przewodniczący SSN Jerzy Kwaśniewski, Sędziowie SN: Halina Kiryło, Maciej
Pacuda (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 18 paź-
dziernika 2011 r. sprawy z odwołania Teresy L. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych-Oddziału w S. o wysokość kapitału początkowego, na skutek zażalenia
organu rentowego na pkt II wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 15 czerwca
2011 r. […]
1. z m i e n i ł zaskarżone postanowienie zawarte w pkt II wyroku Sądu Ape-
lacyjnego w Lublinie z dnia 15 czerwca 2011 r. w ten sposób, że zasądził od pozwa-
nego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w S. na rzecz ubezpieczonej Te-
resy L. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa pro-
cesowego w postępowaniu apelacyjnym,
2. z a s ą d z i ł od ubezpieczonej na rzecz pozwanego kwotę 120 (sto dwa-
dzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu
zażaleniowym.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 15 czerwca 2011 r. oddalił apela-
cję wniesioną przez pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w S. od wy-
2
roku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Siedlcach z dnia
30 marca 2011 r. ustalającego dla ubezpieczonej Teresy L. wysokość kapitału po-
czątkowego w kwocie 180.243,69 zł oraz zasądził od pozwanego na rzecz ubezpie-
czonej kwotę 2.400 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego. Jako podstawę
prawną rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny
wskazał art. 108 § 1 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. i art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 12
ust. 1 pkt 2 w związku z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28
września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu.
W zażaleniu wniesionym od postanowienia o kosztach procesu zawartego w
opisanym wyżej wyroku pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w S.
zaskarżył to postanowienie i zarzucił mu: 1) naruszenie prawa materialnego, tj. § 11
ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, przez
jego niezastosowanie w sprawie objętej hipotezą tej normy, czyli w sprawie z zakresu
ubezpieczeń społecznych i przyjęcie, że sprawa o naliczenie kapitału początkowego
nie jest sprawą o świadczenie pieniężne z ubezpieczenia społecznego, o której
mowa w tym przepisie, a w konsekwencji błędne obliczenie kosztów postępowania
apelacyjnego; 2) naruszenie prawa materialnego, tj. § 6 pkt 5 rozporządzenia Mini-
stra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców
prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielo-
nej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, poprzez jego niewłaściwe zasto-
sowanie do sprawy o naliczenie kapitału początkowego i błędne przyjęcie, że nie jest
to sprawa o świadczenie pieniężne z ubezpieczenia społecznego, o której mowa w §
11 ust. 2 powołanego rozporządzenia, a w konsekwencji błędne obliczenie kosztów
postępowania apelacyjnego.
Na wypadek nieuwzględnienia powyższych zarzutów, skarżący sformułował
ponadto zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców
prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielo-
nej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, poprzez jego niewłaściwe zasto-
3
sowanie w sytuacji, gdy wartość przedmiotu sprawy nie przekracza 1.500 zł, zgodnie
z § 6 pkt 2 tego rozporządzenia.
Wskazując na przedstawione zarzuty, pozwany wniósł o uchylenie zaskarżo-
nego postanowienia zawartego w punkcie II wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z
dnia 15 czerwca 2011 r. w całości i przekazanie sprawy w tym zakresie wymienio-
nemu Sądowi, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia i orzeczenie co
do istoty sprawy poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz ubezpieczonej kwoty
60 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Ponadto wniósł o zasą-
dzenie od ubezpieczonej na rzecz organu rentowego kosztów postępowania zażale-
niowego według norm przepisanych.
Na uzasadnienie sformułowanych w zażaleniu zarzutów pozwany podniósł, iż
jego zdaniem ustalenie kapitału początkowego mieści się w pojęciu świadczenia pie-
niężnego z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego, o którym mowa
w § 11 ust. 2 powołanego rozporządzenia. Kapitał początkowy nie ma bowiem sa-
moistnego bytu i jest wielkością wyłącznie ewidencyjną, której ustalenie jest niezbęd-
ne do wyliczenia wysokości emerytury. Jest więc swego rodzaju hipotetyczną eme-
ryturą za okresy składkowe i nieskładkowe osób ubezpieczonych do dnia 31 grudnia
1998 r., gdyby od dnia 1 stycznia 1999 r. nabyły do niej uprawnienia. Dlatego nie
sposób traktować sprawy o ustalenie kapitału początkowego jako dotyczącej świad-
czeń na ubezpieczenie społeczne. Skarżący dodał także, iż interpretacji § 11 ust. 2
rozporządzenia nie można dokonywać w oderwaniu od treści § 5 tego rozporządze-
nia. Bezsporne jest przy tym, że sprawa o ustalenie kapitału początkowego jest
sprawą z zakresu ubezpieczeń społecznych w rozumieniu art. 476 § 2 k.p.c. Z tej
przyczyny, gdyby uznać, iż sprawa taka nie mieści się wprost w hipotezie § 11 ust. 2,
to jedynymi rodzajowo podobnymi objętymi tym samym rodzajem postępowania od-
rębnego są sprawy, o których mowa w § 11 ust. 2, a to oznacza, że zastosowanie do
nich miałaby stawka minimalna przewidziana w tym przepisie, w związku z § 5 rozpo-
rządzenia. Na koniec pozwany stwierdził, iż gdyby nawet nie uwzględnić wcześniej
wskazanych zarzutów, to i tak za przedmiot roszczenia w rozpoznawanej sprawie
należałoby uznać różnicę pomiędzy hipotetyczną wysokością emerytury obliczoną
przy wzięciu pod uwagę podwyższonej przez Sąd Okręgowy wartości kapitału po-
czątkowego a hipotetyczną wysokością emerytury obliczonej z uwzględnieniem ka-
pitału początkowego ustalonego przez organ rentowy. Różnica ta w stosunku rocz-
4
nym wynosiłaby zaś 1.416 zł. Wobec czego koszty zastępstwa procesowego usta-
lone na podstawie § 6 pkt 2 rozporządzenia wynosiłyby 180 zł.
Ubezpieczona Teresa L. reprezentowana przez swego pełnomocnika w odpo-
wiedzi na zażalenie organu rentowego wniosła o jego oddalenie i zasądzenie kosz-
tów postępowania zażaleniowego. Podkreśliła równocześnie, że w jej ocenie Sąd
Apelacyjny dokonał prawidłowej kwalifikacji niniejszej sprawy w kontekście regulacji
zawartych w przepisach rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego
z urzędu. Sprawa ta nie jest bowiem sprawą o świadczenie z ubezpieczenia społecz-
nego, a także sprawą o najbardziej zbliżonym rodzaju do takiej sprawy. Kapitał po-
czątkowy można określić jako umowną kwotę stanowiącą równowartość opłaconych
składek na ubezpieczenie społeczne przed 1999 r., a więc stanowi on rodzaj rozli-
czenia z systemem ubezpieczeń obowiązującym przed 1999 r. Ponadto zarówno § 6,
jak i § 11 zostały umieszczone w tym samym rozdziale 3 powołanego rozporządze-
nia. Gdyby zatem przepisy rozporządzenia nie przewidywały możliwości stosowania
§ 6 do spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych, to w § 11 ust. 2 musiałoby znaleźć
się stosowne zastrzeżenie, którego jednak nie ma. Za całkowicie chybione uznała z
kolei ubezpieczona wywody skarżącego dotyczące sposobu ustalenia wartości
przedmiotu sporu w sprawach o ustalenie wysokości kapitały początkowego. W tym
zakresie ubezpieczona odwołała się do poglądu Sądu Najwyższego sformułowanego
w postanowieniu z dnia 27 lutego 2007 r., I UZ 67/06, zgodnie z którym sprawa o
wysokość kapitału początkowego jest sprawą o prawa majątkowe, w której wartość
przedmiotu sporu (czy też wartość przedmiotu zaskarżenia) stanowić będzie różnica
pomiędzy wysokością kapitału początkowego ustaloną w decyzji organu rentowego a
wysokością kapitału początkowego ustaloną przy uwzględnieniu okresów, których
włączenia do podstawy wyliczenia tego kapitału domagała się ubezpieczona. Ta zaś
w niniejszej sprawie wynosiła 12.076,02 zł.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie pozwanego organu rentowego zasługuje na uwzględnienie, aczkol-
wiek nie sposób zgodzić się ze wszystkimi podniesionymi w nim argumentami.
Wskazanie przez Sąd Apelacyjny w pisemnych motywach wyroku z dnia 15 czerwca
5
2011 r. - zawierającego w punkcie II zaskarżone postanowienie - jako podstawy
prawnej orzeczenia o kosztach zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym §
12 ust. 1 pkt 2 w związku z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28
września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) przemawia za uznaniem,
iż Sąd ten przyjął, że rozpoznawana sprawa nie jest sprawą o świadczenia pieniężne
z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego, ani też sprawą o najbar-
dziej zbliżonym rodzaju do tej sprawy, lecz sprawą, w której stawkę wynagrodzenia
radcy prawnego ustala się od wartości przedmiotu sprawy (§ 6 rozporządzenia). Sta-
nowisko to należy jednakże ocenić jako błędne.
Odnosząc się do tego stanowiska, Sąd Najwyższy uznaje za konieczne stwier-
dzić przede wszystkim, iż rozpoznawana sprawa, ze względu na występujący w niej
przedmiot sporu, z całą pewnością jest sprawą z zakresu ubezpieczeń społecznych,
o której mowa w art. 476 § 2 k.p.c., albowiem została zainicjowana odwołaniem
wniesionym przez ubezpieczoną od decyzji organu rentowego dotyczącej jednej z
kwestii wymienionych w punktach 1 - 5 tego przepisu. Bez wątpienia jedynym przepi-
sem rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat
za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów po-
mocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, odnoszą-
cym się wprost do tego rodzaju spraw, jest z kolei § 11 ust. 2 omawianego rozporzą-
dzenia, który określa stawki minimalne opłat za czynności radcy prawnego, ale tylko
w sprawach o świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia
emerytalnego. Należy zatem w pierwszej kolejności zastanowić się, czy sprawa o
wysokość kapitału początkowego jest taką sprawą. Zdaniem Sądu Najwyższego od-
powiedź na to pytanie musi być przecząca, jeśli zważyć, że kapitał początkowy nie
jest żadnym ze świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego, a także z zao-
patrzenia emerytalnego, lecz zgodnie z art. 173 ust. 6 ustawy z dnia 17 grudnia 1998
r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pewną wartością
pieniężną zaewidencjonowaną na koncie ubezpieczonego, dla którego został obli-
czony. Wypada dodać, że przedmiot ten nie jest wprost określony również w pozo-
stałych przepisach rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002
r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Pań-
stwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z
6
urzędu. W tej sytuacji określenie stawki minimalnej wynagrodzenia należnego radcy
prawnemu w sprawie o wysokość kapitału początkowego musi być dokonywane z
uwzględnieniem treści § 5 rozporządzenia, zgodnie z którym wysokość stawek mini-
malnych w sprawach nieokreślonych w tym rozporządzeniu ustala się, przyjmując za
podstawę stawkę w sprawach o najbardziej zbliżonym rodzaju. Sąd Najwyższy stoi
na stanowisku, że wykładnia tego przepisu nie może nie uwzględniać faktu, iż w
sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych występuje duże zróżnicowanie, tak
pod względem podmiotowym jak i przedmiotowym. Są to bowiem zarówno sprawy, w
których stroną odwołującą się od decyzji organu rentowego jest osoba fizyczna do-
chodząca prawa do świadczeń stanowiących dla niej jedyne, bądź podstawowe źró-
dło utrzymania, jak i sprawy, w których stroną odwołującą się jest płatnik składek, w
których przedmiotem sporu jest na przykład sposób ustalania podstawy wymiaru
składek od przychodów osiąganych przez osoby wykonujące pracę na rzecz płatnika,
a w konsekwencji wysokość tych składek. Nie może być natomiast wątpliwości co do
tego, że w odniesieniu do pierwszej z wymienionych kategorii spraw stawka minimal-
na opłat za czynności radcy prawnego (w myśl § 11 ust. 2 rozporządzenia wynoszą-
ca 60 złotych), przy uwzględnieniu na ogół bardzo trudniej sytuacji materialnej osoby
odwołującej się od decyzji organu rentowego, musi być stosunkowo niska, choćby po
to, aby zapewnić osobie ubogiej skorzystanie z pomocy prawnej profesjonalnego
pełnomocnika. Koszty procesu, w tym wysokość opłat za czynności profesjonalnych
pełnomocników stanowią bowiem istotny czynnik decydujący o dostępności jednostki
do sądu oraz decydują o zapewnieniu jej realizacji prawa do sprawiedliwego rozpa-
trzenia sprawy przez sąd (art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej). Taką
funkcję spełnia właśnie regulacja zawarta w § 11 ust. 2 omawianego rozporządzenia,
która wprost odnosi się co prawda do spraw o świadczenia pieniężne z ubezpiecze-
nia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego, a więc zasadniczo do spraw o prawo
do tych świadczeń, ale poprzez odpowiednie jej stosowanie na podstawie § 5 może
być stosowana także na przykład do spraw o zwrot świadczeń nienależnie pobranych
przez ubezpieczonych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca
2010 r., II UZ 11/10, LEX nr 611823). Wskazane argumenty, przemawiające za od-
powiednim stosowaniem § 11 ust. 2 rozporządzenia do wymienionych wyżej spraw,
nie zachodzą z kolei w przypadku spraw o składki, już choćby z tej przyczyny, że
najczęściej stroną odwołującą się jest w nich płatnik składek, w stosunku do którego
nie zachodzi konieczność zapewnienia prawa do sądu poprzez zmniejszenie obcią-
7
żeń w zakresie kosztów procesu. Dlatego też za uprawniony należy uznać pogląd, iż
sprawami o najbardziej zbliżonym rodzaju do takich spraw, w rozumieniu § 5 rozpo-
rządzenia, są sprawy, o których mowa w § 6, tj. takie, w których o wysokości stawek
minimalnych decyduje wartość ich przedmiotu (por. uchwałę Sądu Najwyższego z
dnia 9 marca 1993 r., II UZP 5/93, OSNCP 1993 nr 11, poz. 194, czy też wyroki tego
Sądu: z dnia 10 lutego 2009 r., II UK 189/08, OSNP 2010 nr 17-18, poz. 218 i z dnia
28 stycznia 2010 r., II UK 199/09, LEX nr 583811, a także postanowienie Sądu Naj-
wyższego z dnia 1 września 2009 r., I UK 203/09, niepublikowane). Wracając do
przedmiotu rozpoznawanej sprawy wypada natomiast zauważyć, że określony w art.
173 i nast. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych sposób ustalania kapitału początkowego wskazuje na to,
iż kapitał początkowy można nazwać hipotetyczną emeryturą za okresy składkowe i
nieskładkowe osób ubezpieczonych do dnia 31 grudnia 1998 r., gdyby od dnia 1
stycznia 1999 r. nabyły do niej uprawnienia (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyż-
szego z dnia 21 kwietnia 2004 r., II UK 294/03 (OSNP 2004 nr 22, poz. 391, a także
uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 lutego 2008 r., SK 82/06,
OTK-A 2008 nr 1, poz. 3). Kapitał ten jest bowiem obliczany dla każdego ubezpie-
czonego urodzonego po dniu 31 grudnia 1948 r. i przed dniem 1 stycznia 1969 r.
opłacającego składkę na ubezpieczenie społeczne lub za którego składkę tę opłacał
płatnik składek, stanowiąc rodzaj rozliczenia z systemem ubezpieczeń obowiązują-
cym przed 1999 r. Kwota kapitału początkowego oraz kwota składek na ubezpiecze-
nie społeczne wpłacona po dniu 31 grudnia 1998 r. będą stanowiły bazę obliczenia
emerytury przysługującej w przyszłości osobom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948
r., spełniającym warunki do jej przyznania po 2006 r. Aby obliczyć kapitał początko-
wy, należy obliczyć hipotetyczną emeryturę, jaką ubezpieczony otrzymałby w dniu 1
stycznia 1999 r., i pomnożyć tę kwotę przez 209 miesięcy, to jest ustaloną przez
główny Urząd Statystyczny na dzień 1 stycznia 1999 r. średnią długość dalszego
trwania życia osób w wieku 62 lat (art. 173 ust. 2). Wartość kapitału początkowego
ustala się na dzień wejścia w życie ustawy (art. 173 ust. 3). Przy ustalaniu okresów
składkowych i nieskładkowych obowiązują zasady określone przy ustalaniu prawa do
emerytury, co oznacza, że uwzględnieniu podlegają wyłącznie okresy (do dnia 31
grudnia 1998 r.) uznawane za składkowe i nieskładkowe w rozumieniu art. 6 i 7
ustawy o emeryturach i rentach. Analogicznie jak przy ustalaniu prawa do emerytury
obowiązuje również ograniczenie zaliczania okresów nieskładkowych do wysokości
8
1/3 udowodnionych okresów składkowych. I tu okresy składkowe i nieskładkowe
przyjmuje się przy tym oddzielnie z uwzględnieniem pełnych miesięcy (art. 173 ust. 1
i 2 w związku z art. 5 ust. 2 ustawy). Podstawę wymiaru kapitału początkowego obli-
cza się zaś według zasad obowiązujących przy ustalaniu podstawy wymiaru emery-
tury i renty (art. 173 ust. 3), czyli z 10 lat kalendarzowych wybranych z ostatniego 19-
lecia, tj. z lat 1980 - 1998 albo z dowolnie wybranych 20 lata kalendarzowych z ca-
łego okresu podlegania ubezpieczeniu (art. 173 ust. 3). Tylko ubezpieczeni, którzy
nie ukończyli 30 roku życia w dniu 31 grudnia 1998 r., mogą wnioskować o ustalenie
podstawy wymiaru kapitału początkowego z okresu faktycznego podlegania ubezpie-
czeniu społecznemu (art. 173 ust. 3 w związku z art. 17 ust. 1), jednakże przy za-
chowaniu reguł określonych w art. 15 ust. 4 pkt 2 ustawy. To wszystko sprawia, iż
kapitał początkowy, choć nie jest emeryturą, wykazuje wszakże istotne podobieństwo
do tego świadczenia ze względu na sposób jego ustalania, a nadto bez wątpienia
służyć ma do ustalenia emerytury, o której mowa w art. 24 i następnych ustawy o
emeryturach i rentach, tzn. do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31
grudnia 1948 r., co jednoznacznie wynika z art. 25 ust. 1 tej ustawy. Stanowi bowiem
jeden z elementów obliczenia owej emerytury. Dodać wypada, że osoba, która jest
stroną postępowania w sprawach o ustalenie kapitału początkowego, czy też o jego
wysokość, bez wątpienia może być porównywana z ubezpieczonym ubiegającym się
o prawo do świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego lub zaopatrzenia
emerytalnego. Faktycznie występuje bowiem o ustalenie jednego ze składników
swojej przyszłej emerytury. Zdaniem Sądu Najwyższego, przedstawione wyżej argu-
menty przemawiają zatem za przyjęciem, że sprawami o najbardziej zbliżonym ro-
dzaju do sprawy o wysokość kapitału początkowego w rozumieniu § 5 rozporządze-
nia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, przy uwzględnieniu kryte-
riów zarówno podmiotowych, jak i przedmiotowych, są sprawy o świadczenia pie-
niężne z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego wymienione w §
11 ust. 2 tego rozporządzenia. Pogląd ten nie pozostaje przy tym w jakiejkolwiek
sprzeczności ze stanowiskiem Sądu Najwyższego zawartym w postanowieniu z dnia
27 lutego 2007 r., II UZ 67/06 (OSNP 2008 nr 9-10, poz. 151), zgodnie z którym
sprawa o wysokość kapitału początkowego jest sprawą o prawa majątkowe, w której
wartość przedmiotu zaskarżenia stanowi różnica pomiędzy wysokością kapitału po-
9
czątkowego ustaloną przy uwzględnieniu okresów, których włączenia do podstawy
wyliczenia tego kapitału domaga się ubezpieczony, a wysokością kapitału początko-
wego ustaloną w decyzji organu rentowego, jeśli zważyć że powoływany wielokrotnie
§ 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. okre-
śla jedną tylko stawkę minimalną dla spraw w nim wymienionych, bez względu na
wartość przedmiotu sporu, czy też wartość przedmiotu zaskarżenia charakterystycz-
ną dla tych spraw. W sprawach takich stawki minimalne określone w § 6 rozporzą-
dzenia nie znajdują natomiast zastosowania.
Kierując się przedstawionymi wyżej motywami oraz opierając się na treści art.
39816
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c., a także na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c.
w związku z art. 99 k.p.c. i art. 39821
k.p.c. oraz § 11 ust. 2 w związku z § 5, § 12 ust.
1 pkt 2 i § 12 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września
2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego
z urzędu, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji swego postanowienia.
========================================