Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 428/11
P O S T A N O W I E N I E
Dnia 19 stycznia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk
w sprawie A. A.
skazanego z art. 163 § 1 pkt 3 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
w dniu 19 stycznia 2012 r.,
kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 16 czerwca 2011 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 25 października 2010 r.,
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, zwalniając skazanego od
kosztów sądowych postępowania kasacyjnego
Uzasadnienie
A. A., odpowiadając wspólnie z dwiema innymi osobami, został
wyrokiem Sądu Rejonowego, uznany winnym przestępstwa zakwalifikowanego
z art. 163 § 1 pkt 3 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. i skazany za to na karę 3 lat i 2
miesięcy pozbawienia wolności; pozostała dwójka oskarżonych została uznana
za winnych pomocnictwa do tego czynu i skazana odpowiednio na kary 2 oraz 1
2
roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w tym jedna z warunkowym
zawieszeniem orzeczonej kary; w wyroku tym zawarto również rozstrzygnięcia
m.in. co do zaliczenia na poczet orzeczonych kar tymczasowego aresztowania,
orzeczenia grzywny związanej z warunkowym zawieszeniem wykonania kary i
przepadku przedmiotów oraz zwrotu niektórych z nich. Po rozpoznaniu apelacji
prokuratora na niekorzyść wszystkich oskarżonych z zarzutem rażącej
niewspółmierności kar oraz obrońcy oskarżonego A. A., w której podniesiono
zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, obrazy prawa materialnego, obrazy
przepisów postępowania, a to art. 4, 5 § 2, art. 7, 410 i 424 § 1 pkt 1 k.p.k., a
także rażącej niewspółmierności kary, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok
jedynie w zakresie rozstrzygnięcia o przepadku przedmiotów, a pozostałej
części utrzymał go w mocy. Od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego
kasację wywiódł obrońca skazanego, zarzucając obrazę art. 433 § 2 w zw. z art.
452 § 1 i art. 424 § 1 pkt 1 oraz art. 410 k.p.k., przez nierozważenie zarzutu
apelacji odnośnie naruszenia przez Sąd meriti tych dwóch ostatnich przepisów,
polegającego na niewskazaniu dlaczego nie uznano dowodów świadczących na
korzyść skazanego. Wywodząc w ten sposób skarżący wnosił o uchylenie obu
zapadłych w tej sprawie wyroków i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania w pierwszej instancji. W odpowiedzi na tę skargę, prokurator
Prokuratury Okręgowej, wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Rozpoznając tę kasację Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja ta jest rzeczywiście bezzasadna w stopniu oczywistym., stąd jej
rozpoznanie na posiedzeniu, o którym mowa w art. 535 § 3 k.p.k. Podstawą
kasacji mogą być bowiem jedynie realnie zaistniałe w danym postępowaniu
uchybienia przewidziane w art. 439 § 1 k.p.k. lub inne rażące naruszenia prawa,
ale mające istotny wpływ na treść wydanego wyroku, a chodzi przy tym o
wyrok sądu odwoławczego, gdyż to ten skarżony jest owym środkiem.
Tymczasem w kasacji i jej uzasadnieniu skarżący zarzuca Sądowi Okręgowemu,
że doszło do obrazy art. 433 § 2 k.p.k., tj. nierozważenia w ogóle przez tenże
3
Sąd zarzutu apelacji dotyczącego obrazy przez Sąd meriti przepisów art. 424 § 1
pkt 1 w zw. z art. 410 k.p.k. w zakresie dowodu z zeznań świadka G. K. oraz
opinii z badań genetycznych. Tego typu zarzut nie ma żadnego pokrycia w
materiałach tej sprawy, gdyż Sąd odwoławczy obszernie wypowiedział się
zarówno w kwestii oceny wskazanego wyżej świadka, jak i braku na
przedmiocie poddanym badaniom DNA śladów pochodzących od oskarżonego.
Dowody te były zaliczone przez Sąd meriti w poczet materiału sprawy, ale Sąd
ten wprawdzie nie wypowiedział się szczegółowo w tej materii, jednak - jak
wskazuje się w orzecznictwie - wymóg orzekania na podstawie całokształtu
okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie oznacza bynajmniej,
że na sądzie orzekającym ciąży bezwzględny obowiązek przywoływania i
wypowiadania się odnośnie wszystkich bez wyjątku dowodów (tak już np. w
wyroku Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 1985 r., III KR 66/85, OSP 1986,
z. 11, poz. 233, a podobnie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 2008
r., WA 21/08, OSNwSK 2008, poz. 1168, LEX nr 531302). Materiał dowodowy
sprawy pozwolił Sądowi odwoławczemu na dokonanie kontroli prawidłowości
ocen przeprowadzonych przez Sąd meriti w odniesieniu do tego materiału, w
tym też owych dwóch dowodów, o których mowa była w apelacji. Wywody
tego Sądu dotyczące owych dowodów odpowiadają przy tym wymogom art. 457
§ 3 k.p.k., a sugerowanie w uzasadnieniu kasacji, że Sąd ten nie wskazał
powodów, dla jakich Sąd Rejonowy nie wypowiedział się w tej materii i mógł
on po prostu o nich zapomnieć, pomija dokonaną przez Sąd odwoławczy ich
analizę w aspekcie pozostałego materiału dowodowego. W konsekwencji nie
można tu w żadnej mierze uznać, że doszło do obrazy art. 433 § 2 k.p.k. Nie
miało też miejsca, wiązane z tą obrazą, naruszenie art. 452 § 1 k.p.k., które
skarżący upatruje w płynącym niego zakazie przeprowadzania postępowania
dowodowego co do istoty sprawy w postępowaniu odwoławczym wywodząc, że
Sąd ten nie był w ogóle uprawniony do dokonywania oceny dowodów i zastąpił
w tej materii Sąd Rejonowy. Sąd Okręgowy bowiem odniósł się do zarzutu
4
podniesionego w apelacji i wykazał, że budowanej przez obronę na podstawie
owych dwóch dowodów innej wersji zdarzenia, niż ustalona w sprawie, przeczą
zasady wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Przeczą zarówno przy tym w
aspekcie każdego z tych dowodów odrębnie, jak i gdy uwzględni się pozostały
materiał dowodowy, i to tak odnośnie dowodów osobowych, jak i innych.
Powyższe wskazuje, że skarga kasacyjna podnosi uchybienia, które w
realiach tej sprawy w ogóle nie zaistniały, jest ona zatem oczywiście
bezzasadna. Oddalając ją z tego powodu, Sąd Najwyższy zdecydował, z uwagi
na istotę tych zarzutów, sporządzić z urzędu uzasadnienie niniejszego
orzeczenia. Mając zaś na względzie, iż Sąd Okręgowy zwolnił skazanego od
obowiązku uiszczenia opłaty od kasacji, zwolnił go także ostatecznie od
kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
Biorąc to wszystko pod uwagę orzeczono, jak na wstępie.