II UK 238/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:25-02-2013
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II UK 238/11
POSTANOWIENIE
Dnia 27 stycznia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z wniosku K. Mebel Joint Venture sp. z o.o. z siedzibą w Z.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Z.
z udziałem M. Z., A. B., W. D., K. B., M. G., T. W., A. F.
o składki,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 27 stycznia 2012 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 maja 2011 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Skarga kasacyjna jest środkiem zaskarżenia o charakterze szczególnym, co
potwierdza przepis art. 3981
§ 1 i § 2 k.p.c. oraz reprezentatywne piśmiennictwo.
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, gdy w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, a ponadto, gdy zachodzi
nieważność postępowania lub gdy skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Przytoczone przesłanki ustawowe stanowią, więc obligatoryjny i nieodzowny
element oceny w tym stadium postępowania kasacyjnego. Badanie ich na
podstawie i w zakresie, przedstawionego w skardze kasacyjnej, uzasadnienia
2
wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania doprowadziło Sąd Najwyższy do konkluzji,
że w sprawie nie wystąpiła żadna z przesłanek wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c.
W szczególności nie formułuje ona w istocie zagadnienia prawnego w sposób, jaki
oczekiwałby tego Sąd Najwyższy, nie jest też w świetle wywodów skargi kwestią
wymagającą rozstrzygnięcia ani wykładnia wskazanych przepisów ani zasady ich
stosowania. W sprawie nie występują także wymagające rozstrzygnięcia
zagadnienia proceduralne. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd drugiej
instancji należy uznać za prawidłowe. Zarzuty skargi kasacyjnej dotyczą w istocie
własnej wersji stanu faktycznego i są jedynie polemiką z ustaleniami Sądu drugiej
instancji. Ponadto skarga ta nie wskazuje w dostatecznym stopniu naruszenia
wyrokiem Sądu drugiej instancji prawa; uzasadnienie tego wyroku odpowiada
wymaganiom art. 328 § 2 k.p.c. - wyjaśnia podstawę faktyczna i prawną
rozstrzygnięcia. Wskazać należy, że wypłata bonów towarowych niemająca
charakteru socjalnego jest przychodem pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1
ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (jednolity
tekst: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), który stanowi podstawę wymiaru
składek na ubezpieczenie społeczne. W niniejszej sprawie regulamin zakładowy
świadczeń socjalnych nie przewidywał świadczeń w postaci „bonów towarowych”,
zatem Sąd drugiej instancji słusznie stwierdził, że takie świadczenie nie zostało
przyznane w ramach zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Pracodawca
nie może dowolnie (poza regulaminem) przyznawać nowe świadczenia socjalne.
Stwierdzić należy, że przedmiotowe bony byłyby świadczeniem socjalnym
zwolnionym z obowiązku odprowadzania od nich składek na ubezpieczenia
społeczne, gdyby pracodawca zmienił regulamin, włączając do jego katalogu wyżej
wymienione świadczenie, a następnie rozdzielając to świadczenie pracownikom,
zróżnicował jego wysokość stosując kryterium sytuacji życiowej, rodzinnej,
materialnej pracownika.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy działając na podstawie art. 3989
§ 2
k.p.c. odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
POSTANOWIENIE
Dnia 27 stycznia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z wniosku K. Mebel Joint Venture sp. z o.o. z siedzibą w Z.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Z.
z udziałem M. Z., A. B., W. D., K. B., M. G., T. W., A. F.
o składki,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 27 stycznia 2012 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 maja 2011 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Skarga kasacyjna jest środkiem zaskarżenia o charakterze szczególnym, co
potwierdza przepis art. 3981
§ 1 i § 2 k.p.c. oraz reprezentatywne piśmiennictwo.
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, gdy w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, a ponadto, gdy zachodzi
nieważność postępowania lub gdy skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Przytoczone przesłanki ustawowe stanowią, więc obligatoryjny i nieodzowny
element oceny w tym stadium postępowania kasacyjnego. Badanie ich na
podstawie i w zakresie, przedstawionego w skardze kasacyjnej, uzasadnienia
2
wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania doprowadziło Sąd Najwyższy do konkluzji,
że w sprawie nie wystąpiła żadna z przesłanek wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c.
W szczególności nie formułuje ona w istocie zagadnienia prawnego w sposób, jaki
oczekiwałby tego Sąd Najwyższy, nie jest też w świetle wywodów skargi kwestią
wymagającą rozstrzygnięcia ani wykładnia wskazanych przepisów ani zasady ich
stosowania. W sprawie nie występują także wymagające rozstrzygnięcia
zagadnienia proceduralne. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd drugiej
instancji należy uznać za prawidłowe. Zarzuty skargi kasacyjnej dotyczą w istocie
własnej wersji stanu faktycznego i są jedynie polemiką z ustaleniami Sądu drugiej
instancji. Ponadto skarga ta nie wskazuje w dostatecznym stopniu naruszenia
wyrokiem Sądu drugiej instancji prawa; uzasadnienie tego wyroku odpowiada
wymaganiom art. 328 § 2 k.p.c. - wyjaśnia podstawę faktyczna i prawną
rozstrzygnięcia. Wskazać należy, że wypłata bonów towarowych niemająca
charakteru socjalnego jest przychodem pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1
ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (jednolity
tekst: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), który stanowi podstawę wymiaru
składek na ubezpieczenie społeczne. W niniejszej sprawie regulamin zakładowy
świadczeń socjalnych nie przewidywał świadczeń w postaci „bonów towarowych”,
zatem Sąd drugiej instancji słusznie stwierdził, że takie świadczenie nie zostało
przyznane w ramach zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Pracodawca
nie może dowolnie (poza regulaminem) przyznawać nowe świadczenia socjalne.
Stwierdzić należy, że przedmiotowe bony byłyby świadczeniem socjalnym
zwolnionym z obowiązku odprowadzania od nich składek na ubezpieczenia
społeczne, gdyby pracodawca zmienił regulamin, włączając do jego katalogu wyżej
wymienione świadczenie, a następnie rozdzielając to świadczenie pracownikom,
zróżnicował jego wysokość stosując kryterium sytuacji życiowej, rodzinnej,
materialnej pracownika.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy działając na podstawie art. 3989
§ 2
k.p.c. odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.