Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 360/11
POSTANOWIENIE
Dnia 15 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z odwołania M. J.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o emeryturę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 15 lutego 2012 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 3 czerwca 2011 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 3 czerwca 2011 r. Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych oddalił apelację wnioskodawcy od wyroku Sądu
Okręgowego z dnia 3 listopada 2010 r. na mocy którego zostało oddalone
odwołanie ubezpieczonego od decyzji organu rentowego z 28 maja 2010 r.
odmawiającej prawa do emerytury.
Skarga kasacyjna wnioskodawcy zarzuca powyższemu wyrokowi naruszenie
prawa materialnego – art. 32 w związku z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych; § 1 ust. 2 i § 4 ust.
1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w
szczególnym charakterze, (Dz.U. Nr 8, poz. 43, ze zm.) oraz pkt 24 Działu XIV
załącznika A do wyżej wymienionego rozporządzenia.
2
Jako okoliczności uzasadniające rozpoznanie skargi kasacyjnej wskazuje, że
przy wydawaniu wyroków doszło do rażącego naruszenia prawa - art. 32 ustawy z
dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych w związku z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego
1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych
warunkach lub w szczególnym charakterze, co w konsekwencji oznacza, że skarga
jest oczywiście uzasadniona.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:
Skarga kasacyjna, spełniająca wymagania z przepisu art. 3984
k.p.c.
podlega dalszej kontroli w postaci tzw. przedsądu a więc badaniu, czy w sprawie
występują okoliczności uzasadniające przyjęcie jej do rozpoznania (art. 3989
§ 1 i 2
k.p.c.) a mianowicie, czy w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne (co
polega na przytoczeniu jego treści i wskazaniu argumentów prawnych, które z
reguły prowadzą do rozbieżnych ocen prawnych – por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 10 maja 2001 r., II CZ 35/01, M.Prawn. 2001, nr 13, poz. 670),
czy istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne
wątpliwości a także potrzeba wykładni przepisów prawnych wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów (co wymaga przedstawienia tych rozbieżności i
wykazania, że przepisy je wywołujące nie zostały dostatecznie wyjaśnione w
dotychczasowej judykaturze sądowej). W ramach przedsądu następuje także
badanie, czy skarga jest oczywiście uzasadniona (przy czym oczywistość ta musi
jawić się jako rażące i od razu dostrzegalne, uwidoczniające się bez głębszej
analizy naruszenie prawa wyrażające się w sprzeczności wykładni lub stosowania
prawa z jego brzmieniem lub powszechnie przyjętymi regułami interpretacji) a
nadto, czy w sprawie nie występuje nieważność postępowania (art. 39813
§ 1
k.p.c.). Tę ostatnią okoliczność Sąd Najwyższy bierze pod uwagę z urzędu,
jakkolwiek może ją także podnieść strona skarżąca, co podlega ocenie w ramach
przedsądu.
Oceniając skargę wniesioną przez ubezpieczonego Sąd Najwyższy nie
dopatruje się występowania przesłanek pozwalających na przyjęcie jej do
3
rozpoznania. W szczególności nie formułuje ona w istocie zagadnienia prawnego w
sposób, jaki oczekiwałby tego Sąd Najwyższy, nie jest też w świetle wywodów
skargi kwestią wymagającą rozstrzygnięcia ani wykładnia wskazanych przepisów
ani zasady ich stosowania – bowiem Sąd Najwyższy dokonał już takiej wykładni w
wyroku z dnia 4 października 2007 r., I UK 111/07, LEX nr 375689 – stwierdzając,
że zgodnie z art. 32 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i
rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze
zm.) w związku z § 2 ust. 1 i § 4 ust. 1 rozporządzenia z 1983 r., zaliczenie do
okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach od którego zależy przyznanie
prawa do emerytury w niższym od powszechnego wieku emerytalnym, jest możliwe
tylko wtedy, gdy praca jest (była) wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu
pracy obowiązującym na danym stanowisku. Łączne odczytanie § 2 ust. 1 i pkt 24
działu XIV wykazu A rozporządzenia z 1983 r. prowadzi do wniosku, że praca
polegająca na kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz
dozorze inżynieryjno-technicznym może być uznana za pracę w szczególnych
warunkach, jeżeli pracownik stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym
na danym stanowisku pracy sprawował taką kontrolę lub dozór na oddziałach i
wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace określone w
wykazie A, czyli kwalifikowane jako praca w szczególnych warunkach. Z
dokładnego brzmienia pkt 24 działu XIV wykazu A do rozporządzenia z 1983 r.
wynika, że warunkiem zakwalifikowania tego rodzaju kontroli i dozoru jako pracy
wykonywanej w warunkach szczególnych jest to, aby na oddziałach i wydziałach,
na których są one wykonywane, jako podstawowe wykonywane były prace
wymienione w wykazie. Oznacza to, że objęcie takim nadzorem lub kontrolą także
innych niż wymienione w wykazie prac nie wyłącza zakwalifikowania samego
nadzoru lub kontroli jako pracy w szczególnych warunkach, jeżeli te inne
(podlegające dozorowi lub kontroli) prace nie są na danym oddziale lub wydziale
podstawowe. Jak wynika z ustaleń faktycznych ubezpieczony nie wykonywał pracy
w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, albowiem
spora część jego obowiązków była związana z pracami organizacyjno-biurowymi,
które w żaden sposób nie mogą zostać zakwalifikowane jako praca świadczona w
warunkach szczególnych z uwagi, że wykonując te prace nie przebywał stale w
4
środowisku pracy, w którym zatrudnieni są pracownicy wykonujący prace w
szczególnych warunkach.
Z powyższych motywów Sąd Najwyższy - na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c. -
odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.