Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CNP 113/11
POSTANOWIENIE
Dnia 28 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Pietrzykowski
w sprawie ze skargi strony powodowej
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego Sądu Gospodarczego w B.
z dnia 15 kwietnia 2011 r., w sprawie z powództwa Komunalnego Zakładu
Komunikacyjnego Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B.
przeciwko P. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w N.
o zapłatę kwot: 15.854,22 zł; 26.236,51 zł; 15.437,98 zł; 16.792,23 zł;
27.426,04 zł; 25.603,47 zł; 27.947,02 zł oraz 26.723,92 zł,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 28 lutego 2012 r.,
1. odrzuca skargę;
2. zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 1800 (tysiąc
osiemset) złotych tytułem kosztów postępowania przed
Sądem Najwyższym związanego z wniesieniem skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia.
Uzasadnienie
2
Zgodnie z art. 4241
k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje wyłącznie wtedy, gdy przez wydanie
kwestionowanego orzeczenia wyrządzono szkodę. Tymczasem, co trafnie
wskazano w odpowiedzi na skargę, w treści skargi wskazano jedynie hipotetycznie,
że takie orzeczenie może spowodować, iż pozwany i inni kontrahenci powoda
wystąpią przeciwko niemu z roszczeniami o zapłatę. Oznacza to, że w chwili
wniesienia skargi szkoda w ogóle jeszcze nie wystąpiła. Skarga jest zatem
niedopuszczalna i podlega odrzuceniu. Ponadto należy jeszcze zwrócić uwagę, że
wbrew twierdzeniom skarżącego w sprawie nie zachodzi nieważność
postępowania. Po pierwsze, nie pozbawiono skarżącego możliwości obrony swych
praw – przy przyjęciu, że wniesione przez niego sprawy połączono do wspólnego
rozstrzygnięcia, choć nie zgadza się on z rozstrzygnięciem jedynie niektórych
spraw, to wciąż może skarżyć łączny wyrok, tyle że np. w części. Po drugie,
postępowanie nie jest nieważne ze względu na orzekanie w I i II instancji przez
tego samego sędziego. Analiza akt sprawy dowodzi, że orzekali różni sędziowie,
a jedynie sędzia II instancji w toku rozpatrywania sprawy w I instancji wydał
postanowienie o uznaniu sądu II instancji za niewłaściwy.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1
k.p.c. orzekł, jak w sentencji.
md