Pełny tekst orzeczenia

125
Uchwała z dnia 8 marca 2012 r., III CZP 95/11
Sędzia SN Kazimierz Zawada (przewodniczący, sprawozdawca)
Sędzia SN Mirosław Bączyk
Sędzia SN Dariusz Dończyk
Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Sławomira K., kuratora "A." sp. z o.o.
w G. przeciwko "A." sp. z o.o. w G. o rozwiązanie spółki, po rozstrzygnięciu w Izbie
Cywilnej na posiedzeniu jawnym w dniu 8 marca 2012 r. zagadnienia prawnego
przedstawionego przez Sąd Apelacyjny w Katowicach postanowieniem z dnia 13
grudnia 2011 r.:
"Czy kurator ustanowiony przez sąd opiekuńczy – sąd rejestrowy na
podstawie art. 42 § 1 k.c. jest legitymowany do wytoczenia powództwa przeciwko
spółce z ograniczoną odpowiedzialnością o jej rozwiązanie na podstawie art. 271
pkt 1 k.s.h.,
a w przypadku odpowiedzi pozytywnej:
czy w postępowaniu o rozwiązanie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
prowadzonym z powództwa kuratora ustanowionego na podstawie art. 42 § 1 k.c.,
sąd orzekający może ustanowić kuratora procesowego dla pozwanej spółki nie
posiadającej organów uprawnionych do jej reprezentacji?"
podjął uchwałę:
Kurator ustanowiony na podstawie art. 42 § 1 k.c. dla spółki z
ograniczoną odpowiedzialnością może, jeżeli został do tego umocowany,
wystąpić do sądu w imieniu reprezentowanej spółki z wnioskiem o jej
rozwiązanie.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 28 października 2011 r., powołując się
na art. 355 § 1 k.p.c., umorzył postępowanie o rozwiązanie spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością "A." w G., wytoczone przez kuratora ustanowionego dla tej
spółki na podstawie art. 42 § 1 k.c. Wyjaśnił, że postępowanie nie mogło być
prowadzone ze względu na będący przyczyną ustanowienia kuratora brak organu
uprawnionego do reprezentowania pozwanej spółki. Działania kuratora nie
doprowadziły do powołania tego organu. Nie było także podstaw do ustanowienia
przez sąd dla pozwanej spółki kuratora z powołaniem się na art. 69 lub 143 k.p.c.
albo art. 253 § 2 k.s.h.
Podczas rozpoznawania zażalenia powoda Sąd Apelacyjny powziął
wątpliwości co do tego, czy kurator ustanowiony przez sąd na podstawie art. 42 § 1
k.c. jest legitymowany do wytoczenia powództwa przeciwko spółce z ograniczoną
odpowiedzialnością o jej rozwiązanie na podstawie art. 271 pkt 1 k.s.h., a jeżeli tak,
to czy w postępowaniu o rozwiązanie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
wszczętym na skutek pozwu tego kuratora sąd może ustanowić kuratora dla
pozwanej spółki niemającej organu uprawnionego do jej reprezentowania. Wskazał
na rozbieżne – w jego ocenie – orzeczenia Sądu Najwyższego, tj. wyrok z dnia 20
listopada 2009 r., III CSK 57/09 (nie publ.), z którego może wynikać, że kurator
ustanowiony na podstawie art. 42 k.c. nie jest legitymowany do wystąpienia o
rozwiązanie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, oraz na postanowienie z dnia
30 maja 2008 r., III CZP 40/08 (nie publ.), w którym wyjaśniono, że kurator
ustanowiony na podstawie art. 42 § 1 k.c. może być legitymowany do wszczęcia
postępowania zmierzającego do urzeczywistnienia celu określonego w tym
przepisie. Wynik rozstrzygnięcia drugiego zagadnienia prawnego w ocenie Sądu
Apelacyjnego powinien zależeć od stanowiska zajętego w kwestii dopuszczalności
powołania dla spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w procesie o jej rozwiązanie
kuratora sądowego na podstawie stosowanego per analogiam art. 253 § 2 k.s.h.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 38 k.c., osoba prawna działa, tj. prowadzi swoje sprawy (sfera
stosunków wewnętrznych), jak i podejmuje czynności związane z jej reprezentacją
(sfera stosunków zewnętrznych), przez swoje organy w sposób przewidziany w
ustawie i opartym na niej statucie. Nieraz jednak działanie osoby prawnej przez
organy napotyka trudności, a nawet staje się niemożliwe. Z myślą o takich
sytuacjach ustawodawca przewiduje pewne rozwiązania o charakterze zastępczym
lub zapobiegawczym. Jednym z nich jest regulacja zawarta w art. 42 k.c., a jej
dopełnieniem w płaszczyźnie materialnoprawnej są przepisy prawa rodzinnego i
opiekuńczego o kurateli i – na podstawie odesłania zamieszczonego w art. 178 § 2
k.r.o. – niektóre przepisy tego kodeksu o opiece.
Według art. 42 k.c., dotyczącego – po nowelizacji ustawą z dnia 28 lipca 1990
r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 55, poz. 321) – ogółu osób
prawnych, jeżeli osoba prawna z powodu braku powołanych do tego organów nie
może prowadzić swoich spraw, sąd ustanawia dla niej kuratora, który powinien
postarać się niezwłocznie o powołanie organów osoby prawnej, w razie zaś
potrzeby o jej likwidację. Z brzmienia art. 42 § 1 k.c. wynika więc, że przesłankami
ustanowienia kuratora dla osoby prawnej jest brak organów powołanych do
prowadzenia spraw osoby prawnej oraz będąca skutkiem tego braku niemożność
prowadzenia swych praw przez osobę prawną. Jeżeli chodzi o spółki kapitałowe
(art. 4 § 1 pkt 2 i art. 12 k.s.h.), organem, który co do zasady prowadzi sprawy, a
zarazem reprezentuje spółkę jest zarząd (art. 201 § 1 i art. 368 § 1 k.s.h.). Brak
zarządu w spółce kapitałowej – obojętnie, czy dlatego, że nie został powołany, czy
dlatego, że nie jest, z jakiejkolwiek przyczyny, należycie obsadzony – oznacza więc
brak organów powołanych do prowadzenia spraw osoby prawnej w rozumieniu art.
42 § 1 k.c. Spowodowana brakiem zarządu spółki niemożność prowadzenia przez
nią swych spraw występuje, uwzględniając cel omawianej regulacji, tylko wtedy, gdy
zakłócenie w działaniu spółki nie ma charakteru jednostkowego i wykazuje cechę
pewnej trwałości (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 1993 r., III
CZP 47/93, OSNC 1993, nr 11, poz. 202). Wobec tego, że zarząd lub inaczej
nazwany organ wykonawczy osoby prawnej w zasadzie nie tylko prowadzi sprawy
w zakresie stosunków wewnętrznych, ale i reprezentuje osobę prawną na zewnątrz,
prowadzenie spraw, o którym mowa w art. 42 § 1 k.c., musi być rozumiane szerzej
niż na tle art. 201 § 1 i art. 368 § 1 k.s.h., tj. obejmować także reprezentację osoby
prawnej. Niemożność prowadzenia przez spółkę kapitałową swych spraw w
rozumieniu art. 42 § 1 k.c. wystąpi więc zarówno wtedy, gdy spółka z powodu braku
zarządu nie może prowadzić swych spraw jedynie w stosunkach wewnętrznych
(ponieważ czynności prawne w jej imieniu podejmują np. prokurenci), jak i wtedy,
gdy z powodu braku zarządu nie może zarówno prowadzić swych spraw w
stosunkach wewnętrznych, jak i działać na zewnątrz. (...)
Stosownie do art. 603 § 1 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 19
kwietnia 2010 r. (ustawa z dnia 17 grudnia 2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks
postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. Nr 7, poz. 45),
kuratora dla osoby prawnej na podstawie art. 42 k.c. ustanawia sąd rejestrowy.
Następuje to w postępowaniu nieprocesowym (art. 7 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997
r. o Krajowym Rejestrze Sądowym, jedn. tekst: Dz.U. z 2007 r. Nr 168, poz. 1186 ze
zm. – dalej: "u.K.Rej.S."), do którego mają zastosowanie przepisy ogólne o
postępowaniu nieprocesowym (art. 506–525 k.p.c.) i przepisy o postępowaniu w
sprawach z zakresu kurateli (art. 603–605 k.p.c.), jak też odpowiednio – na
podstawie art. 605 k.p.c. – przepisy o postępowaniu w sprawach z zakresu opieki
(art. 590–598 k.p.c.) i – na podstawie art. 13 § 2 k.p.c. – przepisy o procesie.
Ustanawiając kuratora dla osoby prawnej na podstawie art. 42 k.c. sąd w
zaświadczeniu określa zakres jego uprawnień. W każdym więc przypadku
ustanowienia kuratora dla osoby prawnej na podstawie art. 42 k.c. o zakresie jego
uprawnień rozstrzyga wydane przez sąd zaświadczenie.
Uprawnienia określone w zaświadczeniu muszą się mieścić w granicach
możliwych kompetencji kuratora wskazanych w art. 42 § 2 k.c. Kompetencje te są
wąsko zakreślone. Według art. 42 § 2 k.c., kurator może zostać umocowany przede
wszystkim do czynności skierowanych na doprowadzenie do takiego stanu, aby
osoba prawna mogła zgodnie z art. 38 k.c. działać przez swoje organy, czyli do
czynności zmierzających do wyłonienia przez osobę prawną na właściwych dla niej
zasadach brakujących jej organów (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7
maja 2004 r., III CK 249/03, OSNC 2005, nr 5, poz. 87). Ponadto, zgodnie z art. 42
§ 2 k.c., umocowanie kuratora może objąć – na wypadek niemożności przywrócenia
osobie prawnej możliwości działania przez organy – czynności skierowane na
likwidację osoby prawnej. Chodzi tu o ogół czynności nieodzownych do likwidacji
osoby prawnej, czyli do jej wyeliminowania z obrotu prawnego w drodze
odpowiedniego postępowania, ze względu na niemożność wyłonienia organów
potrzebnych do działania. Jeżeli jednym z celów kurateli ustanowionej na podstawie
art. 42 k.c. jest likwidacja osoby prawnej w razie niemożności wyłonienia organów
potrzebnych do działania, to urzeczywistnienie tego celu zakłada – jak wyjaśnił Sąd
Najwyższy w postanowieniu z dnia 30 maja 2008 r., III CZP 40/08 – uprawnienie
kuratora do podjęcia czynności niezbędnych z punktu widzenia tego celu.
Twierdzenie o wyrażeniu przez Sąd Najwyższy odmiennego zapatrywania w wyroku
z dnia 20 listopada 2009 r., III CSK 57/09, jest dyskusyjne, ponieważ zasadnicze
znaczenie w rozstrzygniętej tym wyrokiem sprawie miała inna kwestia, tj. czy
kurator ustanowiony na podstawie art. 42 k.c. może być uznany za organ
państwowy w rozumieniu art. 271 pkt 2 k.s.h.
Zgodnie z art. 272 k.s.h., rozwiązanie spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością dochodzi do skutku z chwilą jej wykreślenia z rejestru po
przeprowadzeniu likwidacji. Otwarcie likwidacji spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością następuje, w myśl art. 274 § 1 k.s.h., z dniem uprawomocnienia
się orzeczenia o jej rozwiązaniu przez sąd, powzięcia przez wspólników uchwały o
jej rozwiązaniu lub zaistnienia innej przyczyny jej rozwiązania. Aby zatem mogło
dojść do likwidacji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, najpierw powinno
nastąpić otwarcie jej likwidacji, łączące się z zaistnieniem określonego zdarzenia,
którym jest m.in. prawomocne orzeczenie sądu o rozwiązaniu spółki. Skoro więc
według art. 42 § 2 k.c. kurator może podjąć czynności zmierzające do likwidacji
spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, to musi się w nich mieścić także
wystąpienie do sądu o rozwiązanie spółki, jeżeli w danym przypadku warunkiem
otwarcia likwidacji spółki jest prawomocne orzeczenie sądu o jej rozwiązaniu. W
przeciwnym razie umocowanie kuratora do podjęcia czynności zmierzających do
likwidacji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością byłoby pozbawione doniosłości
prawnej.
W świetle art. 270 k.s.h. rozwiązanie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
może dojść do skutku tylko z przyczyn przewidzianych ustawą, przy czym – jak
wynika z pkt 4 tego artykułu – nie chodzi tylko o przyczyny wskazane w kodeksie
spółek handlowych; np. poza tym kodeksem przyczyny rozwiązania dotyczące
także spółki z ograniczoną odpowiedzialnością określa art. 29 u.K.Rej.S. Jak
wynika z wcześniejszych uwag, o rozwiązaniu spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością może orzec także sąd, jeżeli pozwala na to ustawa. Do
przepisów dających podstawę do orzeczenia przez sąd o rozwiązaniu spółki z
ograniczoną odpowiedzialnością należy także art. 42 k.c. Jeżeli mimo podjętych
przez kuratora prób nie można przywrócić osobie prawnej możliwości działania
przez organy, powinna istnieć możliwość jej rozwiązania przez sąd z inicjatywy
kuratora wyposażonego w kompetencję do podjęcia starań o jej likwidację bez
potrzeby odwoływania się do przyczyn uzasadniających orzeczenie rozwiązania
wskazanych w innych przepisach. Gdyby było inaczej, ustanowienie kuratora
umocowanego do podjęcia starań o likwidacje danej osoby prawnej nie miałoby
praktycznego znaczenia, ponieważ oparcie przez niego wystąpienia o orzeczenie
przez sąd rozwiązania tej osoby na innym przepisie byłoby na ogół niemożliwe. W
szczególności nie ma żadnych podstaw do oparcia przez kuratora, umocowanego
do podjęcia starań o likwidacje określonej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością,
na wymienionym w przedstawionym zagadnieniu prawnym art. 271 pkt 1 k.s.h.
Zgodnie z tym przepisem, sąd poza przypadkami, o których mowa w art. 21 k.s.h.
może wyrokiem orzec rozwiązanie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na
żądanie wspólnika lub członka organu spółki, jeżeli osiągnięcie celu spółki stało się
niemożliwe albo jeżeli zaszły inne ważne przyczyny wywołane stosunkami spółki, a
kuratora ustanowionego dla spółki na pewno nie można utożsamiać ze wspólnikiem
lub członkiem organu spółki.
Artykuł 42 k.c. stanowi zatem wystarczającą podstawę nie tylko do
ustanowienia dla określonej osoby prawnej, a więc i spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością, kuratora wyposażonego w kompetencję do podjęcia starań o
jej likwidację, ale i do orzeczenia przez sąd z inicjatywy tego kuratora o rozwiązaniu
jej wobec bezskuteczności starań o powołanie brakujących organów.
Kurator ustanowiony na podstawie art. 42 k.c. dla osoby prawnej jest jej
przedstawicielem ustawowym. Jak wspomniano, przepis ten pozostaje w związku z
przepisami prawa rodzinnego i opiekuńczego o kurateli i opiece, nie budzi zaś
wątpliwości, że w przepisach tych zarówno opieka, jak kuratela są ukształtowane z
uwzględnieniem konstrukcji przedstawicielstwa ustawowego (zob. np. 159 i 181
k.r.o.); wykorzystanie konstrukcji przedstawicielstwa ustawowego w wypadku
działania opiekuna i kuratora jest w ogóle założeniem obowiązującego w Polsce
prawa cywilnego (zob. art. 13 § 2, art. 16 § 2, art. 17-21, 95-96 k.c.). W
konsekwencji kurator w zakresie mieszczących się w granicach jego umocowania,
skierowanych na wywołanie skutków prawnych w odniesieniu do podmiotu
pozostającego pod kuratelą czynności, także procesowych (por. art. 66 i 67 § 1
k.p.c.), powinien działać w imieniu tego podmiotu (sfera reprezentacji). W
konsekwencji mieszczące się w zakresie uprawnień objętych zaświadczeniem
wydanym kuratorowi czynności procesowe, zmierzające do likwidacji określonej
osoby prawnej, powinny być podejmowane przez kuratora w imieniu tej osoby, ona
więc powinna być stroną, a kurator jedynie jej reprezentantem przy ich
podejmowaniu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2008 r., III
CZP 40/08).
Praktyka – znajdująca wyraz również w niniejszej sprawie – inicjowania przez
kuratora we własnym imieniu postępowania o rozwiązanie osoby prawnej, dla której
został on ustanowiony, jest zatem nieprawidłowa. Stwarza przy tym problemy
związane z reprezentacją tej osoby w postępowaniu o rozwiązanie. Skoro uważa
się, że kurator ustanowiony dla osoby prawnej na podstawie art. 42 k.c. nie jest jej
reprezentantem, powołuje się do jej reprezentowania w tym postępowaniu –
napotykając przy tym niemałe trudności jurydyczne – dodatkowego kuratora
procesowego, co jest rozwiązaniem sztucznym i niezrozumiałym, a przy tym
niepotrzebnym do ochrony jej interesów. Przedstawione przesłanki zastosowania
art. 42 k.c. wskazują jednoznacznie na to, że ustanowienie na podstawie tego
przepisu kuratora dla osoby prawnej niemogącej prowadzić swych spraw z powodu
braku powołanych do tego organów służy nie tylko ochronie bezpieczeństwa obrotu
prawnego, ale i interesów tej osoby.
Wyłania się istotne pytanie, w jakim trybie powinno się toczyć postępowanie o
rozwiązanie osoby prawnej zainicjowane w jej imieniu przez kuratora
ustanowionego na podstawie art. 42 k.c.
W niniejszej sprawie wszczęto proces, o czym przesądziło – błędne, jak
wyjaśniono – odwołanie się do art. 271 k.s.h., wyraźnie wskazującego na tryb
procesowy w sprawach o rozwiązanie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z
przyczyn określonych w pkt 1 i 2 tego przepisu. W przypadkach jednak, o których
mowa w art. 21 k.s.h., także wspomnianych w art. 271 k.s.h., orzeczenie o
rozwiązaniu spółki kapitałowej zapada w postępowaniu nieprocesowym toczącym
się przed sądem rejestrowym; tak samo jest w przypadku, którego dotyczy art. 623
§ 3 k.s.h. Podobnie w postępowaniu nieprocesowym toczącym się przed sądem
rejestrowym zapada orzeczenie o rozwiązaniu osoby prawnej wpisanej do rejestru
przedsiębiorców z przyczyny określonej w art. 29 u.K.Rej.S. Analogiczne
rozwiązanie zawierają też przepisy art. 31 i 32 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. -
Prawo o stowarzyszeniach (jedn. tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855 ze zm.).
Brak wyraźnego przepisu przewidującego tryb postępowania nieprocesowego
w sprawach o rozwiązanie osoby prawnej z inicjatywy kuratora ustanowionego na
podstawie art. 42 k.c. mógłby przemawiać – mimo zarysowującej się w
ustawodawstwie tendencji do kierowania spraw o rozwiązanie osoby prawnej z
określonych ustawą przyczyn do postępowania nieprocesowego – za ich
rozpoznawaniem w procesie, zgodnie z regułą wyrażoną w art. 13 § 1 k.p.c.
Przyjęte w tym przepisie rozwiązanie nie zawsze jednak zapobiega powstawaniu
wątpliwości co do właściwego trybu postępowania, czego przykładem mogą być
sprawy o podział rzeczy wspólnej quoad usum (zob. uchwała Sądu Najwyższego z
dnia 29 listopada 2007 r., III CZP 94/07, OSNC-ZD 2008, nr D, poz. 96) oraz
sprawy o stwierdzenie nieważności (nieistnienia) uznania dziecka (zob.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2003 r., III CZP 94/03, OSNC
2005, nr 2, poz. 32). W odniesieniu do spraw, w których powstają takie wątpliwości,
ustalenie właściwego trybu postępowania wymaga bardziej złożonej analizy. Jest
ona potrzebna także co do spraw o rozwiązanie osoby prawnej z inicjatywy kuratora
ustanowionego na podstawie art. 42 k.c.
Podstawowym założeniem procesu jest istnienie dwóch przeciwstawnych
stron prowadzących spór o prawo. W omawianych sprawach, oprócz
reprezentowanej przez kuratora osoby prawnej, która ma być z jego inicjatywy
rozwiązana, mogą nieraz wystąpić także inne osoby, ale niekoniecznie o
przeciwstawnych, warunkujących proces interesach, one też bowiem mogą dążyć
do rozwiązania osoby prawnej reprezentowanej przez kuratora. O wiele jednak
częściej może być tak, że – jak w niniejszej sprawie – inne osoby mogące wziąć
udział w postępowaniu w ogóle nie wystąpią. Wówczas nie powstanie nawet pozór
sytuacji warunkującej proces, chyba że zostaną podjęte zakwestionowane
wcześniej zabiegi, polegające na przeciwstawieniu kuratora (aby mógł zostać
powodem) osobie prawnej, dla której został on ustanowiony (aby mogła zostać
pozwanym), i powołaniu dla niej jeszcze jednego kuratora. Niemożność ziszczenia
się w rozpatrywanych sprawach podstawowego założenia warunkującego proces
pozwala wywieść z art. 42 k.c. normę poddającą te sprawy rozpoznaniu w
postępowaniu nieprocesowym.
Wniosek ten znajduje potwierdzenie w art. 271 k.s.h. Mimo wyrażonego w art.
13 § 1 k.p.c. domniemania rozpoznawania spraw w trybie procesowym, w art. 271
k.s.h. zastrzeżono ten tryb w odniesieniu do spraw o rozwiązanie spółki z
ograniczoną odpowiedzialnością z przyczyn określonych w pkt 1 i 2 tego przepisu.
Zastrzeżenie to może mieć sens tylko przy założeniu ustawodawcy, że w braku
takiego zastrzeżenia sprawy o rozwiązanie osoby prawnej przez sąd podlegają
rozpoznaniu w postępowaniu nieprocesowym, a więc co do zasady są one
wyłączone spod działania reguły wyrażonej w art. 13 § 1 k.p.c.
Wniosek ten potwierdzają też przytoczone przepisy dotyczące podobnych
spraw o rozwiązanie osoby prawnej, poddanych rozpoznaniu w postępowaniu
nieprocesowym przed sądem rejestrowym. Ponadto przez analogię do tych
przepisów w sprawach o rozwiązanie osoby prawnej z inicjatywy kuratora
ustanowionego na podstawie art. 42 k.c. za właściwy należy uznać sąd rejestrowy
(zob. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2001 r., III CZ 4/01,
OSNC 2001, nr 12, poz. 184). Do postępowania nieprocesowego przed sądem
rejestrowym w tych sprawach mają zastosowanie zgodnie z art. 7 u.K.Rej.S. i art.
694-1
k.p.c. przepisy ogólne o postępowaniu nieprocesowym (por. uchwała Sądu
Najwyższego z dnia 8 marca 2007 r., III CZP 7/07, OSNC 2008, nr 1, poz. 8 oraz
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2010 r., V CSK 409/09,
"Monitor Prawniczy" 2011, nr 21 dodatek, s. 16) oraz odpowiednio – na podstawie
odesłania zawartego w art. 13 § 2 k.p.c. – przepisy o procesie.
Podsumowując, kurator ustanowiony na podstawie art. 42 § 1 k.c. dla spółki z
ograniczoną odpowiedzialnością może, jeżeli został do tego umocowany w
wydanym mu zaświadczeniu, wystąpić do sądu rejestrowego w imieniu
reprezentowanej spółki z wnioskiem o jej rozwiązanie w postępowaniu toczącym się
w trybie nieprocesowym.
Z tych względów Sąd Najwyższy podjął uchwałę, jak na wstępie (art. 390 § 1
w związku z art. 397 § 2 k.p.c.).