Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 415/11
POSTANOWIENIE
Dnia 29 marca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z odwołania T.C.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o emeryturę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 29 marca 2012 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 2 czerwca 2011 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 2 czerwca 2011 r. Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych oddalił apelację ubezpieczonego od wyroku Sądu
Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 24 listopada 2010 r.,
którym oddalono odwołanie T. C. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z
dnia 14 września 2010 r., odmawiającej prawa do emerytury w wieku obniżonym z
tytułu pracy w szczególnych warunkach.
Ubezpieczony wywiódł skargę kasacyjną od tego wyroku i opierając ją na
podstawie naruszenia prawa materialnego, tj. § 2 ust. 1 i 2 oraz § 4 rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników
zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i
„wykazu A, działu IV, poz. 24 stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady
2
Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników
zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze”, a także
na podstawie naruszenia prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c., wniósł o
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania
oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania.
W skardze kasacyjnej zawarty jest wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania w
związku z „koniecznością rozpatrzenia występujących w sprawie poważnych
wątpliwości interpretacyjnych dotyczących charakteru pracy powoda i
wykonywanych przez powoda czynności związanych z bezpośrednim nadzorem
nad podległymi wydziałami produkcyjnymi oraz pracownikami wykonującymi pracę
w szczególnych warunkach na stanowiskach określonych w wykazie A załącznika
do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w
szczególnym charakterze”, a „ponadto jeśli chodzi o pracowników dozoru
inżynieryjno – technicznego, do której to grupy powód niewątpliwie należał, to w
orzecznictwie istnieją rozbieżne orzeczenia co do kwalifikowania i traktowania ich
pracy jako pracy w szczególnych warunkach uprawniających do wcześniejszej
emerytury. Vide: wyrok SN, sygn. akt III UK 62/07”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. W związku z tym
wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinien wskazywać, że
zachodzi przynajmniej jedna z okoliczności wymienionych w powołanym przepisie,
a jego uzasadnienie zawierać argumenty świadczące o tym, że rzeczywiście, biorąc
pod uwagę sformułowane w ustawie kryteria, istnieje potrzeba rozpoznania skargi
przez Sąd Najwyższy. Rozpoznanie skargi następuje bowiem tylko z przyczyn
kwalifikowanych, wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c. Za prawidłową motywację
3
wniosku nie można zatem uznać powtórzenia ogólnych sformułowań ustawy
przewidujących okoliczności uzasadniające przyjęcie przez Sąd Najwyższy skargi
kasacyjnej do rozpoznania. Tym bardziej nie uzasadnia wniosku o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania powołanie się przez skarżącego na jakiekolwiek
okoliczności, które w jego ocenie uzasadniają przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania.
W świetle powyższego stwierdzić należy, że skarżący nie wykazał potrzeby
rozpoznania jego skargi. „Poważne wątpliwości interpretacyjne dotyczące
charakteru pracy ubezpieczonego i wykonywanych przez niego czynności” nie są
bowiem w świetle art. 3989
§ 1 k.p.c. przesłanką, na którą można powoływać się
celem wykazania, że skarga powinna zostać rozpoznana przez Sąd Najwyższy,
podobnie jak to, że „w orzecznictwie istnieją rozbieżne orzeczenia co do
kwalifikowania i traktowania pracy pracowników dozoru inżynieryjno – technicznego
jako pracy w szczególnych warunkach”. Rozbieżności w orzecznictwie sądów mogą
być jedynie motywacją dla stanowiska, że istnieje potrzeba wykładni przepisów
prawa (art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c.). Zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem Sądu
Najwyższego, przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania z uwagi na taką
okoliczność wymaga jednak od skarżącego określenia, które przepisy wymagają
wykładni Sądu Najwyższego, ze wskazaniem, na czym polegają związane z tym
poważne wątpliwości, lub z przedstawieniem rozbieżności występujących w
orzecznictwie sądów (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia
2002 r., III CKN 570/01, Biuletyn SN 2002 nr 7, s. 10). Ubezpieczony tymczasem
nie przytoczył żadnych przepisów prawa, które wymagałyby wykładni, a swojego
poglądu o rozbieżności w orzecznictwie sądów nie zilustrował żadnymi konkretnymi
przykładami. Oczywistym jest bowiem, że nie wystarcza w tym celu powołanie się
na jeden wyrok Sądu Najwyższego, który dodatkowo wcale nie prowadzi do
wniosków odmiennych od zaprezentowanych przez Sąd odwoławczy. W wyroku z
dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 62/07 (LEX nr 375653) Sąd Najwyższy przyjął
bowiem, że czynności ogólnie pojętego nadzoru lub kontroli w procesie produkcji
wykonywanej w tych wydziałach i oddziałach, w których zatrudnieni są pracownicy
wykonujący pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu rozporządzenia z
1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych
4
warunkach lub w szczególnym charakterze, objęte poz. 24 działu XIV Wykazu A, to
wyłącznie te czynności, które wykonywane są w warunkach bezpośrednio
narażających na szkodliwe dla zdrowia czynniki, a więc polegające na
bezpośrednim nadzorze i bezpośredniej kontroli procesu pracy na stanowiskach
pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Sąd drugiej instancji wyraził
identyczny pogląd, wobec czego, ustalając że ubezpieczony nie wykonywał takiego
bezpośredniego nadzoru nad pracownikami, stwierdził brak spełnienia przez niego
przesłanek uprawniających do emerytury w wieku obniżonym. Uznać zatem należy,
że skarżący nie wykazał konieczności zajęcia przez Sąd Najwyższy stanowiska z
uwagi na niejednolitość poglądów judykatury.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy, na podstawie art. 3989
k.p.c.
postanowił jak w sentencji.