Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KRS 5/12
POSTANOWIENIE
Dnia 27 marca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Maciej Pacuda (przewodniczący)
SSN Halina Kiryło (sprawozdawca)
SSN Jerzy Kwaśniewski
w sprawie z odwołania R. K.
od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 18 listopada 2011 roku w sprawie
odmowy przeniesienia sędziego w stan spoczynku,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 27 marca 2012 r.,
oddala odwołanie.
UZASADNIENIE
Uchwałą z dnia 18 listopada 2011 r. Krajowa Rada Sądownictwa postanowiła
odmówić przeniesienia sędziego R. K. w stan spoczynku.
W uzasadnieniu uchwały podano, że sędzia R. K. […] zajmuje stanowisko
sędziego Sądu Rejonowego […], w którym w latach 2002-2010 pełnił funkcję
Prezesa Sądu. W okresie po 16 listopada 2010 r. korzystał z płatnego urlopu dla
poratowania zdrowia, poprzedzonego zwolnieniem lekarskim od dnia 16 sierpnia
2010 r. W dniu 24 maja 2011 r. lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
wydał orzeczenie, w którym stwierdził, że R. K. jest „trwale niezdolny do pełnienia
obowiązków sędziego z powodu choroby lub utraty sił". Kolegium Sądu
Okręgowego na posiedzeniu w dniu 9 czerwca 2011 r. jednomyślnie negatywnie
2
zaopiniowało wniosek R. K. o przeniesienie w stan spoczynku. Prezes Sądu
Okręgowego przedstawił także stanowisko o braku przesłanek do uwzględnienia
wniosku. Podkreślił, że orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych nie określa przyczyny niezdolności wnioskodawcy do pełnienia
obowiązków sędziego, ani nie zawiera uzasadnienia.
Uchwałą z dnia 6 lipca 2011 r. Krajowa Rada Sądownictwa postanowiła
przeprowadzić dowód z opinii biegłych lekarzy na okoliczność stanu zdrowia
sędziego R. K.. W łącznej opinii biegłych lekarzy specjalistów z zakresu neurologii i
ortopedii jej autorzy stwierdzili u wnioskodawcy zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa
lędźwiowego. Zdaniem biegłych, zmiany te nie osiągnęły jednak takiego
zaawansowania, aby stanowić powód orzeczenia co najmniej częściowej
niezdolności do pracy opiniowanego. Z kolei biegły psychiatra rozpoznał u
badanego objawy zaburzenia adaptacyjnego w formie przedłużonej reakcji
depresyjnej na podłożu usposabiających cech osobowości mieszanej:
neurotycznej, histrionicznej, niedojrzałej. Zaburzenie ma charakter przejściowy
indukowany sytuacyjnie i przy optymalnym postępowaniu terapeutycznym rokuje
poprawę. Wobec treści opinii lekarskich o braku podstaw do przeniesienia sędziego
R. K. w stan spoczynku z uwagi na niespełnienie przesłanki trwałej niezdolności do
pełnienia obowiązków sędziego z powodu choroby lub utraty sił, zespół Krajowej
Rady Sądownictwa rekomendował Radzie nieuwzględnienie wniosku. Krajowa
Rada Sądownictwa podzielając stanowisko zespołu, podjęła zaskarżoną uchwałę.
R. K. złożył odwołanie od powyższej uchwały zarzucając: 1/ naruszenie
prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 70 § 1 ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych, polegającą na samodzielnym i
dowolnym ustalaniu przez Radę kryteriów, którymi kierowała się podejmując
uchwałę odmawiającą przeniesienia w stan spoczynku; przepis ten ma bowiem
charakter bezwzględnie obowiązujący i wobec spełnienia przesłanek, o jakich w
nim mowa, przeniesienie w stan spoczynku miało charakter obligatoryjny; 2/
naruszenie art. 70 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów
powszechnych, przez jego niewłaściwe zastosowanie, prowadzące do
stwierdzenia, że skarżący jest osobą zdolną do wykonywania służby sędziowskiej,
gdy w istocie tak nie jest; 3/ naruszenie art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r.
3
o Krajowej Radzie Sądownictwa, polegające na: a) nierozważeniu wszechstronnie
sprawy i oparciu się na opiniach powołanych przez Radę biegłych neurologa i
ortopedy, podczas gdy byli to biegli z dziedzin medycyny nieadekwatnych dla
choroby wnioskodawcy; b) nierozważeniu wszechstronnie sprawy i pominięciu
przedłożonej przez odwołującego się dokumentacji lekarskiej, podważającej
stwierdzenia zawarte w opinii biegłych neurologa i ortopedy, a także pominięcie
przedłożonych przez niego zaświadczeń lekarza psychiatry i dwóch zaświadczeń
psychologów, potwierdzających trwałą niezdolność wnioskodawcy do sprawowania
służby; c) nierozważeniu wszechstronnie sprawy i oparciu się na opinii powołanego
przez Radę biegłego lekarza psychiatry, podczas gdy zakres zleconej temu
biegłemu opinii nie obejmował zbadania przesłanki zdolności do pracy
wnioskodawcy, a opinia nie zawiera w tym względzie jakichkolwiek ustaleń.
Odwołujący się wniósł o uchylenie zaskarżonej uchwały i przekazanie sprawy
Krajowej Radzie Sądownictwa do ponownego rozpoznania.
W motywach odwołania podniesiono, iż przepis art. 70 § 1 Prawa o ustroju
sądów powszechnych ma charakter bezwzględnie obowiązujący, przez co
stwierdzenie zgodnie z jego wymogami trwałej niezdolność do pełnienia służby nie
pozostawia Krajowej Radzie Sądownictwa swobody co do decyzji o przeniesieniu
sędziego w stan spoczynku. Krajowa Rada Sądownictwa nie jest więc w tym
przypadku upoważniona do samodzielnego ustalania kryteriów, którymi się kieruje,
podejmując uchwałę o przeniesieniu sędziego w stan spoczynku. Zdaniem
skarżącego, nie zachodziły zatem ani przesłanki ani podstawy, które upoważniałyby
Radę do powołania biegłych lekarzy w celu „weryfikacji" zasadności stanowiska
lekarza orzecznika ZUS, wyrażonego w orzeczeniu wydanym w zgodzie z
wymogami prawa. Tym bardziej, że treść tego orzeczenia korelowała z treścią
dołączonych dokumentów lekarskich i psychologicznych, do których Rada także się
nie odniosła.
Ponadto Krajowa Rada Sądownictwa nie uwzględniła wyjaśnień, jakie
względem opinii biegłych odwołujący się zawarł w pismach z dnia 31 października
2011 r. oraz z dnia 14 listopada 2011 r. Stwierdzenia opinii biegłych neurologa i
ortopedy pozostawały bowiem w sprzeczności z wynikami obiektywnych badań
medycznych oraz treścią wypisów z leczenia szpitalnego, których kopie zostały
4
przedłożone Radzie. Skarżący wskazał, że nigdy nie leczył się neurologicznie,
chirurgicznie i ortopedycznie, przez co zrozumiałe jest, że biegli ci stwierdzili, iż
„brak jest przyczyn chirurgiczno-ortopedycznych i neurologicznych orzeczenia u
wnioskodawcy niezdolności do pracy". Odwołujący się od wielu lat pozostaje w
leczeniu reumatologiczym, co zresztą dostrzegli biegli postulując we wnioskach
opinii, aby stan zdrowia skarżącego ocenił specjalista adekwatnej dziedziny
medycyny, tj. reumatolog.
Krajowa Rada Sądownictwa pominęła również okoliczność, że powodem
„trwałej niezdolności do służby", o jakiej mowa w art. 70 § 1, nie musi być wyłącznie
choroba, albowiem za równorzędny powód utraty tej zdolności ustawodawca uznał
„utratę sił", a jedynym kompetentnym podmiotem do czynienia lekarskich ustaleń i
wyrażania ocen w tym względzie jest z woli ustawodawcy lekarz rzecznik Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych.
Odwołujący się podniósł także, iż od 2010 roku nieprzerwanie leczy się
psychiatrycznie. W dniu 1 stycznia 2012 r. prowadzący leczenie specjalista
stwierdził pogorszenie stanu zdrowia skarżącego i dalszą jego niezdolność do
pracy przez następne sześć miesięcy, udzielając z tego względu stosownego
zwolnienia do dnia 30 czerwca 2012 r. Skutkować to będzie tym, że począwszy od
dnia 10 czerwca 2012 r. skarżący pozbawiony zostanie uprawnienia do pobierania
wynagrodzenia, a w ślad za tym - źródła utrzymania dla siebie i dla rodziny.
Ponadto przestanie podlegać ubezpieczeniu zdrowotnemu, gdyż pracodawca nie
będzie odprowadzał za niego składki na to ubezpieczenie.
Krajowa Rada Sądownictwa w odpowiedzi na odwołanie wniosła o jego
oddalenie. Zdaniem Rady, odwołujący się kwestionuje w istocie ustalenia faktyczne
poczynione przez Krajową Radę Sądownictwa, co wywołuje przede wszystkim
wątpliwości co do dopuszczalności zaskarżenia uchwały pod tym kątem. Ponadto
zgodnie z dyspozycją art. 38 ust. 3 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, w
sprawach wymagających wiadomości specjalnych, Rada może zwrócić się do
biegłego sądowego, instytutu naukowego lub naukowo - badawczego o wydanie
opinii. Z uprawnienia takiego Krajowa Rada Sądownictwa skorzystała w
przedmiotowej sprawie, ponieważ przedstawione przez odwołującego się
orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o trwałej
5
niezdolności do pracy na stanowisku sędziego nie zawierało uzasadnienia,
uniemożliwiając tym samym jakąkolwiek kontrolę zasadności tego orzeczenia.
Odwołujący się nie zachował też warunków formalnych odwołania (przewidzianych
dla skargi kasacyjnej). Zgodnie z art. 44 ust. 3 ustawy o Krajowej Radzie
Sądownictwa w związku z art. 3983
§ 1 pkt 1 i 2 i § 3 k.p.c. odwołanie można
oprzeć wyłącznie na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego
wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie bądź naruszeniu przepisów postępowania,
jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Podstawą
odwołania nie mogą natomiast być zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny
dowodów, jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Z treści odwołania wynika,
że skarżący kwestionuje prawidłowość opinii sporządzanych przez biegłych
powołanych przez Krajową Radę Sądownictwa, co oznacza, że zarzuca Radzie
wadliwą ocenę dowodów. Zarzut taki wydaje się być niedopuszczalny. Ponadto w
ocenie Krajowej Rady Sądownictwa odwołanie nie spełnia warunków określonych w
art. 3984
§ 1 k.p.c., ponieważ nie określa, czy uchwała jest zaskarżana w całości
czy w części, zawiera nieprawidłowo sformułowane wnioski (brak określenia, czy
skarżący wnosi o uchylenie uchwały w całości czy w części) oraz nie zostały
wskazane podstawy kasacyjne w punkcie 2 i 3 petitum odwołania.
Krajowa Rada Sądownictwa zwróciła wreszcie uwagę na rozbieżność
pomiędzy art. 73 § 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów
powszechnych, a art. 44 ust. 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie
Sądownictwa, w związku z czym powzięła wątpliwość co do samej dopuszczalności
wniesienia odwołania od uchwały w sprawie przeniesienia sędziego w stan
spoczynku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności należy odnieść się do podnoszonej przez Krajową
Radę Sądownictwa kwestii dopuszczalności przedmiotowego odwołania oraz jego
ewentualnych braków formalnych.
W tej materii wypada zauważyć, że wyniki językowej wykładni art. 44 ust. 1
ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz. U. Nr 126, poz.
6
714, dale ustawa o KRS) mogą budzić wątpliwości. Przepis ten stanowi bowiem, że
uczestnik postępowania może odwołać się do Sądu Najwyższego z powodu
sprzeczności uchwały Rady z prawem, o ile przepisy odrębne nie stanowią inaczej.
Odwołanie nie przysługuje jednak w sprawach określonych m.in. w art. 3 ust. 2 pkt
2 ustawy, a zatem w sprawach toczących się z wniosków o przeniesienie sędziego
w stan spoczynku. Przepis ten, zamieszczony w rozdziale 3 ustawy o KRS
zatytułowanym „Postępowanie przed Radą”, nie może jednak być interpretowany w
oderwaniu od przepisów pozostałych rozdziałów tego aktu, w tym rozdziału 2,
regulującego kompetencje Krajowej Rady Sądownictwa. Przepisy ustawy o KRS
dotyczące kompetencji Rady są zaś tak sformułowane, że nie stanowią
samodzielnej podstawy do określenia właściwości Krajowej Rady Sądownictwa do
rozstrzygania o konkretnych kwestiach. W świetle art. 3 ustawy o KRS kompetencje
tego organu sprowadzają się generalnie do realizacji zadań określonych w
ustawach normujących kwestie ustrojowe sądów i sędziów (ustawie - Prawo o
ustroju sądów powszechnych, ustawie - Prawo o ustroju sądów administracyjnych,
ustawie o Sądzie Najwyższym). Dopiero więc analiza unormowań ustawy o KRS
oraz wskazanych ustaw ustrojowych pozwala na prawidłowe ustalenie właściwości
Krajowej Rady Sądownictwa do podejmowania decyzji w konkretnych sprawach.
Godzi się zauważyć, że pozycję ustrojową sądów i sędziów określa przede
wszystkim Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej, poświęcając temu zagadnieniu
przepisy rozdziału VIII zatytułowanego „Sądy i Trybunały". Gwarantowany
konstytucyjnie status sędziów obejmuje, obok wynikającej z art. 177 ust. 1
Konstytucji RP zasady niezawisłości i podlegania tylko ustawom oraz prawa do
warunków pracy i wynagrodzenia odpowiadającego godności urzędu, także
unormowaną w art. 180 ust. 1 nieusuwalność z urzędu. Stąd też zgodnie z art. 180
ust. 2 i 4 Konstytucji RP złożenie sędziego z urzędu, zawieszenie w urzędowaniu,
przeniesienie do innej siedziby lub na inne stanowisko wbrew jego woli może
nastąpić jedynie na mocy orzeczenia sądu i tylko w przypadkach wskazanych w
ustawie; ustawa określa też granicę wieku przechodzenia sędziów w stan
spoczynku. Odstępstwem od zasady nieusuwalności sędziego, mającym swoje
konstytucyjne podstawy w art. 180 ust. 3 i 5, jest możliwość przeniesienia sędziego
w stan spoczynku na skutek uniemożliwiających mu sprawowanie jego urzędu
7
choroby lub utraty sił (ust. 3) oraz możliwość przeniesienia sędziego do innego
sądu lub w stan spoczynku w razie zmiany ustroju sądów lub zmiany granic
okręgów sądowych (ust. 5). W pierwszym przypadku Konstytucja statuuje
ustawowy sposób określenia trybu postępowania w zakresie przenoszenia
sędziego w stan spoczynku oraz sposób odwołania się do sądu, natomiast w
drugim – zapewnia sędziemu przeniesionemu w stan spoczynku pełne uposażenie.
W przypadku sędziów sądów powszechnych sytuację prawną tej grupy
zawodowej reguluje ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm., dalej u.s.p.), która sędziom
poświęca przepisy Działu II, a w jego ramach – przepisy rozdziału 1 określające
status sędziego. Przepisy te dopełniają zaś zawarte w powołanych wyżej
unormowaniach Konstytucji kwestie dotyczące statusu sędziego, m. in. odnośnie do
przeniesienia sędziego w stan spoczynku.
Przepisy ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych normują nie tylko
warunki przechodzenia i przenoszenia sędziów w stan spoczynku, ale także
kompetencję Krajowej Rady Sądownictwa w tych sprawach, określając kwestie
wymagające decyzji tego organu oraz procedurę ich podejmowania. I chociaż u.s.p.
przewiduje różne sytuacje przejścia lub przeniesienia sędziego w stan spoczynku ,
gdyż może to nastąpić z uwagi na wiek (z mocy prawa po ukończeniu 65 roku
życia - art. 69 § 1 lub na wniosek sędziego po spełnieniu dodatkowych warunków
stażu służbowego - art. 69 § 2), albo ze względu na stan zdrowia (na wniosek
sędziego bądź na wniosek właściwego kolegium sądu, jeżeli z powodu choroby lub
utraty sił sędzia uznany został przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych za trwale niezdolnego do pełnienia obowiązków sędziego - art. 70 § 1,
albo na wniosek kolegium właściwego sądu, jeżeli z powodu choroby lub płatnego
urlopu dla poratowania zdrowia sędzia nie pełnił służby przez okres roku bądź jeżeli
bez uzasadnionej przyczyny nie poddał się badaniu, o którym mowa w art. 70 § 2, a
z żądaniem badania wystąpiło kolegium sądu albo Minister Sprawiedliwości -
art. 71 § 1 i 2), albo na wniosek Ministra Sprawiedliwości, w razie zmiany ustroju
sądów lub zmiany granic okręgów sądowych, jeżeli został przeniesiony do innego
sądu, to w myśl art. 73 § 1 u.s.p. kompetencje Krajowej Rady Sądownictwa w tych
kwestiach są ograniczone, albowiem podejmuje ona decyzje (na wniosek sędziego,
8
kolegium właściwego sądu albo Ministra Sprawiedliwości) tylko w sprawach
dotyczących przeniesienia w stan spoczynku w warunkach określonych w art. 70 i
art. 71 u.s.p. W myśl art. 73 § 2 i 3 u.s.p. od decyzji tych przysługuje odwołanie do
Sądu Najwyższego, które wnosi się za pośrednictwem Krajowej Rady
Sądownictwa, w terminie miesiąca od doręczenia skarżącemu decyzji, a może je
wnieść sędzia, prezes właściwego sądu, a także kolegium sądu albo Minister
Sprawiedliwości, jeśli złożyli wniosek o przeniesienie sędziego w stan spoczynku.
Takie ukształtowanie kompetencji Rady koresponduje zaś z treścią art. 180 ust. 3
zdanie drugie Konstytucji RP, który w przypadku przeniesienia sędziego w stan
spoczynku z powodu uniemożliwiających mu sprawowanie urzędu choroby lub
utraty sił, przewiduje ustawowo określony tryb postępowania wraz z możliwością
zaskarżenia zapadłych w nim decyzji do sądu.
Zawarte w Prawie o ustroju sądów powszechnych unormowania regulujące
status sędziego, w tym także kwestie związane z przenoszeniem w stan spoczynku
oraz obowiązującej w tym zakresie procedury, pozostały niezmienione po wejściu w
życie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa z dnia 12 maja 2011 r. Z mocy art. 47
tej ustawy znowelizowano jedynie art. 70 u.s.p. poprzez dodanie do niego § 3a,
ustanawiającego prawo wniesienia sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika do
komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Należy podkreślić, że w świetle art. 13 ust. 2 w związku z art. 2 ust. 1 pkt 4
poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie
Sądownictwa (jednolity tekst: Dz. U. z 2010 r. Nr 11, poz. 67) nie było nigdy
kontestowane prawo wniesienia odwołania od uchwał Rady w indywidualnych
sprawach, w tym w sprawach o przeniesienie sędziego w stan spoczynku.
W uzasadnieniu projektu ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa z dnia 12 maja
2011 r. nie ma zapisów, które mogłyby wskazywać na to, iż zamiarem
projektodawcy było wprowadzenie zmian w stosunku do dotychczasowego stanu
prawnego w tym zakresie. Przeciwko tezie o istnieniu takiego zamiaru
ustawodawcy przemawia również przepis art. 49 obecnie obowiązującej ustawy o
KRS, który dokonując zmiany w ustawie z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie
Najwyższym (Dz. U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.) nie tylko nie ograniczył prawa
zaskarżalności do sądu uchwał Rady w sprawach o przeniesienie sędziego w stan
9
spoczynku, ale wręcz prawo to rozszerzył, przyznając kompetencje do wniesienia
odwołania także Kolegium Sądu Najwyższego, jeżeli to wniosek tego organu
zainicjował postępowanie w sprawie.
W świetle obowiązujących regulacji zawartych w ustawie - Prawo o ustroju
sądów powszechnych oraz ustawie o Sądzie Najwyższym, normujących status
sędziego wraz z kompetencjami Krajowej Rady Sądownictwa do podejmowania w
tych sprawach decyzji zaskarżalnych do Sądu Najwyższego, których to regulacji
ustawa o Krajowej Radzie Sądownictwa nie tylko nie zmienia, ale nawet w art. 44
ust. 1 zdanie pierwsze potwierdza wynikającą z tychże ustaw ustrojowych
możliwość wniesienia odwołania od uchwał Rady w indywidualnych sprawach,
trudno jest przypisać zdaniu drugiemu art. 44 ust. 1 ustawy o KRS normatywnie
zrozumiałe znaczenie. Wynikające z tego przepisu wyłączenie zaskarżalności
uchwał Krajowej Rady Sądownictwa w sprawach w nim wymienionych pozostaje w
sprzeczności z powołanymi wcześniej przepisami zarówno ustaw ustrojowych, jak i
samej ustawy o KRS.
W teorii prawa, akcentując nadrzędność wykładni językowej nad pozostałymi
rodzajami wykładni, dopuszcza się możliwość przełamywania jej wyników w drodze
wykładni systemowej czy funkcjonalnej. Owo przełamanie rezultatów
poszczególnych rodzajów wykładni może nastąpić wówczas, gdy norma
dekodowana z przepisu w wyniku wykładni językowej nie ma należytego
uzasadnienia aksjologicznego i nie daje się pogodzić z założeniami spójnego
systemu wartości przypisywanych racjonalnemu prawodawcy (por. Z. Ziembiński:
Teoria prawa, Warszawa 1978, s. 122 – 123; K. Płeszka: Językowe znaczenie
tekstu prawnego jako granica wykładni (w:) Filozoficzno – teoretyczne problemy
sądowego stosowania prawa, red. M. Zirk – Sadowski, Łódź 1997, s. 69 i n. oraz
M. Zieliński: Wykładnia Prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki, Warszawa 2002, s.
227 i n.). Zdaniem Sądu Najwyższego, istnieje potrzeba przełamania wyników
językowej wykładni art. 44 ust. 1 zdanie drugie ustawy o KRS rezultatami
zaprezentowanej wyżej wykładni systemowej i funkcjonalnej, aby nadać
dekodowanej z tego przepisu normie prawnej sens zgodny z założeniami systemu
wartości zawartego w Konstytucji RP oraz powołanych ustawach ustrojowych.
10
Jednakże nawet gdyby znaczenie normatywne przepisu art. 44 ust. 1 zdanie
drugie ustawy o KRS, nadane mu w drodze wykładni językowej, rzeczywiście
sprowadzało się do pozbawienie sędziego możliwości wniesienia odwołania od
decyzji Krajowej Rady Sądownictwa w sprawie o przeniesienie w stan spoczynku,
to przepis ten nie podlegałby zastosowaniu, a to wobec sprzeczności dekodowanej
z niego normy prawnej z regulacją art. 45 ust. 1 oraz z art. 77 ust. 2 w związku z
art. 180 ust. 1 i ust. 3 Konstytucji RP. Ustawa nie może bowiem nikomu zamykać
drogi sądowego dochodzenia naruszonych wolności lub praw (art. 77 ust. 2
Konstytucji RP). W tym przypadku chodzi zaś o szczególne prawa sędziów,
konstytucyjnie gwarantowane, których ustawa zwykła nie może ograniczać ani
wykluczać. Stosownie do art. 180 ust. 3 Konstytucji RP ustawa powinna
uregulować tryb postępowania w wymienionych w tym przepisie sprawach o
przeniesienie sędziego w stan spoczynku oraz sposób odwołania się do sądu, nie
zaś wyłączać konstytucyjnie gwarantowaną zaskarżalność zapadłych w tychże
sprawach decyzji.
Przyjmując zatem dopuszczalność wniesienia odwołania od uchwały
Krajowej Rady Sądownictwa w sprawie przeniesienia sędziego w stan spoczynku,
pozostaje rozważyć spełnienie przez odwołującego się warunków formalnych
złożonego środka zaskarżenia.
Prawdą jest, że w myśl art. 44 ust. 3 ustawy o KRS do postępowania przez
Sądem Najwyższym w sprawach zainicjowanych odwołaniami od uchwał Rady
stosuje się przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o skardze kasacyjnej, poza
art. 871
k.p.c. ustanawiającym przymus adwokacko – radcowski w postępowaniu
przed tym Sądem. Zastosowanie tych przepisów musi jednak uwzględniać
specyfikę unormowań ustawy o KRS oraz ustaw ustrojowych, w tym ustawy –
Prawo o ustroju sądów powszechnych. To te przepisy określają sprawy, w jakich
przysługuje odwołanie od decyzji Rady, formę owych decyzji, podmioty uprawnione
do złożenia przedmiotowego środka zaskarżenia oraz termin i tryb jego wniesienia,
wyłączając stosowanie w tym zakresie przepisów Kodeksu postępowania
cywilnego.
Wypada zgodzić się z tezą Krajowej Rady Sądownictwa, że w myśl art. 3984
k.p.c. odwołanie od uchwały Rady (podobnie jak skarga kasacyjna) powinno
11
odpowiadać wymienionym w przepisach tego artykułu wymaganiom, dotyczącym
oznaczenia uchwały, od którego zostało wniesione, ze wskazaniem, czy jest ona
zaskarżona w całości, czy w części oraz zamieszczenia wniosku o uchylenie lub
uchylenie i zmianę uchwały, ze sprecyzowaniem zakresu żądanego uchylenia lub
zmiany. Stosując powyższe przepisy nie można jednak abstrahować od treści
samej zaskarżonej odwołaniem uchwały Rady. W sytuacji, gdy na treść tę składa
się jedno tylko rozstrzygnięcie – odmowa przeniesienia sędziego w stan spoczynku,
trudno wyodrębnić (zarówno formalnie jak i merytorycznie) jakieś części tego
rozstrzygnięcia, które stanowiłyby samodzielne przedmioty zaskarżenia i wniosku o
uchylenie lub zmianę przez Sąd Najwyższy. Z istoty tej treści uchwały wynika, że w
całości podlega ona zaskarżeniu i ewentualnemu orzeczeniu kasatoryjnemu lub
reformatoryjnemu.
Można mieć wątpliwości co do stosowanie do omawianego środka prawnego
art. 3983
§ 1 k.p.c., regulującego kwestię podstaw kasacyjnych, gdyż w przypadku
odwołań od uchwał Rady podstawy te zasadniczo określone są w art. 44 ust. 1
zdanie pierwsze ustawy o KRS, który stanowi, że odwołanie można wnieść z
powodu sprzeczności uchwały z prawem, a zatem zarówno prawem materialnym
jak i przepisami postępowania. Co do przepisów postępowania, oczywistym jest, że
nie będą to przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, gdyż stosowanie
tych przepisów w postępowaniu przed Radą wyłącza art. 2 ustawy o KRS. Nie są to
również przepisy Kodeksu postępowania cywilnego, albowiem z treści art. 1 tego
aktu jednoznacznie wynika, że Kodeks postępowania cywilnego reguluje
postępowanie sądowe w wymienionych w tym przepisie kategoriach spraw, a nie
postępowanie przed innymi organami władzy państwowej, w dodatku mającymi –
jak Krajowa Rada Sądownictwa – charakter publiczny. Szczegółowe zasady
postępowania przed Radą w indywidualnych sprawach regulowały dawniej przepisy
rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 13 listopada 2007 r. w
sprawie szczegółowego trybu działania Krajowej Rady Sądownictwa oraz
postępowania przed Radą (Dz. U. Nr 219, poz. 1623 ze zm.), wydane na podstawie
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Rozporządzenie w części dotyczącej trybu
postępowania przed Radą utraciło jednak moc obowiązującą z dniem 2 grudnia
2010 r. na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 listopada
12
2009 r., K 62/07 (Dz. U. Nr 202, poz. 1657). Wyrok ten pozbawił rozporządzenie
podstawy prawnej, jaką był art. 12 ust. 6 dawnej ustawy o KRS w części
uprawniającej Prezydenta RP do określenia, w drodze rozporządzenia, trybu
postępowania przed Radą. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, tryb postępowania
przed Radą nie mógł być uregulowany w rozporządzeniu, gdyż sprawa ta należy do
materii ustawowej. W konsekwencji tego orzeczenia, szczegółowe zasady
postępowania przed Radą zostały ostatecznie unormowane w przepisach rozdziału
3 ustawy o KRS i to one mogą stanowić punkt odniesienia dla podnoszonych w
odwołaniu od uchwał Krajowej Rady Sądownictwa zarzutów naruszenia przepisów
proceduralnych.
Prawdą jest, że zgodnie z treścią art. 3983
§ 3 k.p.c. podstawą skargi
kasacyjnej nie mogą być zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów.
Skarżący nie może więc skutecznie powoływać się na brak wszechstronnego i
wnikliwego rozważenia zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego,
ponieważ zakres ten nie jest objęty kognicją Sądu Najwyższego w postępowaniu
kasacyjnym. Takie stanowisko zajął również Sąd Najwyższy w postanowieniu z
dnia 23 września 2005 r., III CSK 13/05 (OSNC 2006, nr 4, poz. 76). W
uzasadnieniu tego orzeczenia wskazano, że treść i kompozycja art. 3983
§ 3 k.p.c.
sugerują, iż chociaż generalnie dopuszczalne jest oparcie skargi kasacyjnej na
podstawie naruszenia przepisów postępowania, to jednak z wyłączeniem zarzutów
dotyczących ustalania faktów i oceny dowodów, nawet jeżeli naruszenia te mogły
mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Inaczej mówiąc, niedopuszczalne jest oparcie
skargi kasacyjnej na podstawie, którą wypełniają takie właśnie zarzuty. W sytuacji,
gdy skarga kasacyjna ogranicza się tylko do zarzutów dotyczących ustalenia faktów
lub oceny dowodów, nie wskazując na inne naruszenia prawa, jest ona
niedopuszczalna jako nieoparta na ustawowej podstawie.
Na ten aspekt problematyki wymagań formalnych odwołania od uchwał
Krajowej Rady Sądownictwa zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku
z dnia 4 kwietnia 2007 r., III KRS 5/07 (LEX nr 737273) stwierdzając, że w świetle
wcześniej prezentowanych w judykaturze poglądów (por. wyroki Sądu Najwyższego
z dnia 14 marca 2002 r., III KRS 1/02, OSNP 2002 nr18, poz. 448 i z dnia19
stycznia 2005 r., III KRS10/04, OSNP2005 nr15, poz.259) poddanie odwołania
13
rygorom kasacyjnym ma ten skutek, że zakres sprawowanej przez Sąd Najwyższy
kontroli zgodności z prawem zaskarżonej uchwały jest niezwykle wąski, a ponadto
strona skarżąca w postępowaniu przed Sądem Najwyższym nie może podnosić
żadnych argumentów dotyczących oceny dowodów i ustaleń faktycznych
dokonanych przez Krajową Radę Sądownictwa, ani też powoływać nowych faktów i
dowodów, a Sąd Najwyższy jest związany ustaleniami faktycznymi stanowiącymi
podstawę wydania zaskarżonej uchwały. Ponadto zastosowanie wymagań
stawianych skardze kasacyjnej do odwołania sędziego od uchwały Krajowej Rady
Sądownictwa oznacza, że Sąd Najwyższy, rozpatrując odwołanie od uchwały KRS,
nie ocenia jej merytorycznej zasadności, a jedynie poddaje kontroli jej zgodność z
prawem (legalność). Zdaniem Sądu Najwyższego rozpoznającego sprawę sygn. akt
III KRS 5/07, taka interpretacja przepisów art. 13 ust. 2 i 6 dawnej ustawy o KRS
(będącego odpowiednikiem art. 44 ust.1 i 3 obecnie obowiązującej ustawy o KRS)
narusza konstytucyjne prawo sędziego do sądu (art. 45 Konstytucji RP) oraz prawo
do zaskarżenia uchwały Krajowej Rady Sądownictwa o przeniesieniu w stan
spoczynku (art. 78 Konstytucji RP). W myśl poglądów prezentowanych w
orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (zob. wyroki z dnia 31 stycznia 2005 r.,
SK 27/03, OTK-A 2005 nr1, poz.8; z dnia 12 marca 2002 r., sygn. P 9/01, OTK ZU
2002 nr 2/A, poz. 14; z dnia 8 kwietnia 1997 r., sygn. K 14/96, OTK ZU 1997 nr 2,
poz. 16; uchwała z dnia 25 stycznia 1995 r., sygn. W 14/94), „prawo do sądu” nie
może być bowiem rozumiane jedynie formalnie, jako dostępność drogi sądowej w
ogóle, ale także materialnie, jako możliwość prawnie skutecznej ochrony praw na
drodze sądowej Ochronę taką gwarantuje jednakże tylko takie ukształtowanie
warunków realizacji tego prawa, które nie prowadzi do - pozbawionego należytego
uzasadnienia - ograniczenia możliwości merytorycznego zbadania przez sąd
zarzutów formułowanych przez skarżącego. Ograniczenie takie stoi w opozycji do -
wynikającej z unormowań konstytucyjnych - dyrektywy możliwie szerokiego ujęcia
spraw objętych prawem do sądu. Z prawa wyrażonego w art. 45 ust. 1 Konstytucji
wynikać winna materialna i rzeczywista możliwość poszukiwania ochrony w danej
sprawie, a nie tylko formalna dostępność drogi sądowej. Jednym z elementów
konstytucyjnego prawa do sądu jest bowiem prawo do właściwej procedury przed
sądem, która gwarantować ma rzetelne i merytoryczne rozpatrzenie sprawy,
14
warunkujące następnie wydanie sprawiedliwego orzeczenia. Ustawowe zawężenie
przesłanek i granic rozpatrzenia sprawy przez sąd wpływa negatywnie na realizację
powyższego uprawnienia. Weryfikując regulację zawartą w przepisie art. 13 ust. 2 i
6 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa i znaczenie, jakiej nadano jej w
wymienionych wyżej orzeczeniach Sądu Najwyższego, pod kątem konstytucyjnych
wymagań wypływających z prawa do sądu (art. 45 Konstytucji RP), Sąd Najwyższy
rozpoznający sprawę III KRS 5/07 stwierdził, że w istocie pozbawia ona sędziego
możliwości uruchomienia procedury gwarantującej pełną merytoryczną kontrolę
sądową prawidłowości podejmowanych przez Krajową Radę Sądownictwa uchwał
o przeniesieniu w stan spoczynku. Stąd też istotne dla dopuszczalności odwołania
jest to, czy zawarte w tym środku prawnym twierdzenia wymagają odniesienia się
do reguł i sposobu postępowania przed Krajową Radą Sądownictwa w sprawie
indywidualnej, a przede wszystkim do obowiązku wszechstronnego rozważenia
wszystkich okoliczności sprawy na podstawie całego zebranego materiału
dowodowego. Natomiast odrzucenie odwołania z powodu niespełnienia wymagań
stawianych skardze kasacyjnej naruszałoby konstytucyjnie gwarantowane prawo
odwołującego się do sądu (art. 45 Konstytucji RP).
Sąd Najwyższy rozpoznający niniejszą sprawę podziela ten pogląd tym
bardziej, iż odwołujący się zarzuca przede wszystkim naruszenie prawa
materialnego przy podejmowaniu zaskarżonej uchwały. Nadto w zakresie sposobu
procedowania przez Krajową Radę Sądownictwa kwestionuje nie tyle dokonaną
przez Radę ocenę wiarygodności poszczególnych dowodów, ile w ogóle
dopuszczalność postępowania dowodowego na okoliczności stwierdzone
orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS, a także sam sposób przeprowadzenia
dowodu z opinii biegłych (niewłaściwy – z uwagi na rodzaj schorzeń odwołującego
się - dobór specjalizacji biegłych oraz nieodniesienie się biegłych i Rady do
zastrzeżeń zgłaszanych przez skarżącego pod adresem sporządzonych opinii)
oraz brak wszechstronnego rozważenia nierozważenie sprawy. Konkludując
wypada stwierdzić, że chybiona jest sugestia Krajowej Rady Sądownictwa
odnośnie niedopuszczalności przedmiotowego odwołania z powodu naruszenia
art. 3983
§ 3 k.p.c.
Pozostaje zatem rozważyć zasadność samego odwołania.
15
Z brzmienia przepisów art. 70 u.s.p. skarżący wyprowadza wniosek o
związaniu Krajowej Rady Sądownictwa treścią orzeczenia lekarza orzecznika
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych stwierdzającego trwałą niezdolność sędziego
do pełnienia obowiązków sędziowskich. Jest to błędny pogląd. Przeniesienie
sędziego w stan spoczynku nie następuje bowiem z mocy prawa, lecz w wyniku
decyzji właściwego organu, wydanej na wniosek uprawnionego podmiotu
(sędziego, kolegium właściwego sądu albo - w przypadku prezesa sądu
okręgowego lub apelacyjnego - Ministra Sprawiedliwości). Kompetencje do jej
wydania ustawodawca w myśl art. 73 § 1 u.s.p. wiąże zaś nie z lekarzem
orzecznikiem lub komisją lekarską Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, lecz z
Krajową Radą Sądownictwa. Zasadnicze znaczenie dla nabycia przez sędziego
uprawnień w tym zakresie ma oczywiście spełnienie materialnoprawnej przesłanki,
jaką jest trwała niezdolność do pełnienia obowiązków sędziowskich z powodu
choroby lub utraty sił. Ustawa określa sposób stwierdzania tejże niezdolności
stanowiąc, iż następuje ono w drodze orzeczenia lekarza orzecznika Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych, wydanego po przeprowadzeniu badań na żądanie
zainteresowanego sędziego lub kolegium właściwego sądu, z możliwością jego
zaskarżenia w drodze sprzeciwu do komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych i z zastrzeżeniem obciążenia Skarbu Państwa kosztami postępowania
przed organem rentowym. Warto zauważyć, że uzyskanie wspomnianego
orzeczenia lekarza orzecznika nie następuje w toku postępowania właściwego dla
ustalania niezdolności do pracy jako przesłanki nabycia prawa do świadczeń z
powszechnego systemu ubezpieczeń społecznych, gdyż sędziowie nie podlegają
temu systemowi. W zakresie przeniesienia w stan spoczynku nie mają więc do nich
zastosowania przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia
14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz. U. Nr 273,
poz. 2711). Wydanie przez lekarza orzecznika ZUS orzeczenia, o którym mowa w
art. 70 § 1 i 3 u.s.p. stanowi szczególne zadanie powierzone Zakładowi
Ubezpieczeń Społecznych w rozumieniu art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 13
października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z
2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.), realizowane w formie cywilnoprawnej umowy
zlecenia zawartej między prezesem sądu a Zakładem Ubezpieczeń Społecznych
16
(wyroki Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2005 r., III KRS 9/04, OSNP 2005 nr
12, poz. 183 i z dnia 10 maja 2006 r., III KRS 3/06, OSNP 2007 nr 11 – 12, poz.
177). Orzeczenie lekarza orzecznika ZUS wydane w opisanym wyżej trybie nie jest
decyzją administracyjną, korzystającą z przymiotu prawomocności i wiążącą inne
organy, w tym Krajową Radę Sądownictwa. W judykaturze podkreśla się, iż jest ono
jedynie środkiem dowodowym w postępowaniu toczącym się z wniosku
uprawnionego podmiotu o przeniesienie sędziego w stan spoczynku, a jego moc
dowodowa podlega ocenie Rady przy podejmowaniu uchwały. Oparcie się przez
nią na uzyskanym orzeczeniu lekarza orzecznika Zakładu może mieć miejsce tylko
wówczas, gdy orzeczenie to spełnia wszystkie wymagane warunki, tj. określa
przyczynę niezdolności do pełnienia obowiązków sędziego i zawiera uzasadnienie,
a jego walor dowodowy jest niepodważalny (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4
kwietnia 2007 r., III KRS 5/07, LEX nr 737273; z dnia 3 lipca 2008 r., III PO 3/08,
OSNP 2009 nr 19 – 20, poz. 273; z dnia 5 listopada 2008 r., III KRS 4/08, LEX nr
658203 i z dnia 18 lutego 2010 r., III KRS 29/09, LEX nr 564900). Trafności i
aktualności powyższych poglądów nie podważa fakt nowelizacji art. 70 u.s.p.
poprzez dodanie do niego § 3a, dopuszczającego możliwość wniesienia sprzeciwu
od orzeczenia lekarza orzecznika do komisji lekarskiej ZUS. Weryfikacja orzeczenia
w tym trybie następuje z inicjatywy zainteresowanego sędziego lub kolegium
właściwego sądu, a więc tych podmiotów, które predestynowane są do wystąpienia
z wnioskiem o przeniesienie sędziego w stan spoczynku i daje tym podmiotom
szansę wyeliminowania błędnej oceny stanu zdrowia sędziego dokonanej przez
lekarza orzecznika ZUS już na tym etapie postępowania. Tak orzeczenie lekarza
orzecznika jak i wydane w wyniku sprzeciwu orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych nie są jednak wiążące dla Krajowej Rady Sądownictwa i
podlegają jej ocenie w kontekście całokształtu materiału dowodowego sprawy. Na
taki charakter wspomnianych orzeczeń i możliwość ich weryfikacji przez Radę
wskazuje także regulacja art. 38 ust. 1 -3 obecnie obowiązującej ustawy o KRS. W
myśl powołanych przepisów wniosek o przeniesienie sędziego w stan spoczynku
powinien zawierać uzasadnienie, a nadto powinny być do niego dołączone
dokumenty stwierdzające okoliczności stanowiące podstawę przeniesienia
sędziego w stan spoczynku, do których to dokumentów ustawodawca zalicza –
17
obok szczegółowego zestawienia okresów niepełnienia służby ze względu na
chorobę lub urlop dla poratowania zdrowia oraz zaświadczeń lekarskich i orzeczeń
dotyczących stanu zdrowia sędziego – właśnie orzeczenia lekarza orzecznika i
komisji lekarskiej ZUS. Okolicznością stanowiącą w świetle art. 70 u.s.p. podstawę
przeniesienia w stan spoczynku jest trwała niezdolność do pełnienia obowiązków
sędziego, spowodowana chorobą lub utratą sił. Natomiast orzeczenia lekarzy
orzeczników i komisji lekarskich ZUS są dokumentami, czyli środkami dowodowymi
służącymi ustaleniu tej istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności.
Zważywszy, że wyjaśnienie podłoża niezdolności do pracy sędziego wymaga
wiadomości specjalnych z zakresu medycyny, ustawodawca wyposażył Krajową
Radę Sądownictwa w uprawnienie zwrócenia się o wydanie opinii do biegłych
sądowych albo instytutu naukowego lub naukowo – badawczego. W sytuacji takiej,
jaka zaistniała w rozpoznawanej sprawie, gdy przedłożone przez R. K. orzeczenie
lekarza orzecznika ZUS nie wyjaśniało, czy stwierdzona u wnioskodawcy trwała
niezdolność do służby wynika z choroby, czy z utraty sił oraz nie zwierało
uzasadnienia, słuszną była decyzja Rady o skorzystaniu z przewidzianych ustawą o
KRS środków dowodowych w postaci opinii biegłych lekarzy. Przeprowadzenie tego
dowodu nie następuje w trybie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego,
albowiem – jak podkreślono wyżej – nie mają one zastosowania przy procedowaniu
przez Krajową Radę Sądownictwa. Powinno jednak odpowiadać standardom
proceduralnym obowiązującym w praworządnym państwie, w tym także
wyznaczonym w przepisach samej ustawy o KRS. Skoro zasięgnięcie opinii
następuje wobec konieczności pozyskania przez Radę wiedzy specjalnej, istotny
jest właściwy dobór specjalności biegłych. Podstawą wydania opinii powinna być –
obok wyników bezpośrednich badań wnioskodawcy – wnikliwa analiza całej
dostępnej dokumentacji medycznej, w tym również orzeczeń lekarza orzecznika i
komisji lekarskiej ZUS. Zadaniem biegłych jest zaś odpowiedź na pytania
dotyczące istoty sprawy, czyli istnienia po stronie badanego trwalej niezdolności do
pełnienia obowiązków sędziego.
W ocenie Sądu Najwyższego Krajowa Rada Sądownictwa dopełniła
wszystkich wymagań stawianych jej przez ustawodawcę w art. 33 ust. 1 i art. 38
ust. 1 – 3 ustawy o KRS.
18
Przede wszystkim, jak wynika z dołączonej do akt sprawy opinii lekarskiej
poprzedzającej wydanie przez lekarza orzecznika ZUS kwestionowanego
orzeczenia o trwałej niezdolności do pracy R. K., główną przyczyną owej
niezdolności są - zdaniem autora orzeczenia – dolegliwości psychiczne
wnioskodawcy, a schorzenia układu ruchu wymienione zostały jedynie jako
współistniejące. Dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy zasadnicze znaczenia
miała zatem ocena stanu zdrowia psychicznego odwołującego się i tej dokonał
biegły lekarz właściwej specjalności, tj. psychiatrii. Wydanie opinii nastąpiło po
analizie dokumentacji chorobowej i przeprowadzeniu bezpośrednich badań
wnioskodawcy. Należy podkreślić, że treść przedkładanych przez stronę
zaświadczeń lekarskich nie wiązała biegłego, którego zadaniem było dokonanie
samodzielnej oceny rodzaju i stopnia zaawansowania występujących u
odwołującego się dolegliwości. Mimo nieprecyzyjnego sformułowania przez Radę
tezy dowodowej, autor opinii wyjaśnił kwestię stanowiącą istotę sporu. Diagnozując
u badanego objawy zaburzeń adaptacyjnych w formie przedłużonej reakcji
depresyjnej na podłożu usposabiających cech osobowości mieszanej:
neurotycznej, histrionicznej, niedojrzałej, biegły stwierdził, że zaburzenia te mają
przejściowy charakter, indukowany sytuacyjnie i przy optymalnym postępowaniu
terapeutycznym rokują poprawę. Skoro zatem zły stan zdrowia psychicznego
wnioskodawcy nie jest utrwalony i – według autora opinii – istnieją szanse na jego
poprawę, słuszną jest konkluzja zespołu Krajowej Rady Sądownictwa oraz samej
Rady na temat braku podstaw do ustalenia trwałej niezdolności R. K. do pełnienia
obowiązków sędziego, jako przesłanki przejścia w stan spoczynku.
Nie podzielając zarzutów skarżącego, Sąd Najwyższy z mocy art. 39814
k.p.c. w związku z art. 44 ust. 3 ustawy o KRS orzekł jak w sentencji.