V CZ 160/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:29-11-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 160/11
POSTANOWIENIE
Dnia 28 marca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dariusz Dończyk
SSN Maria Szulc
w sprawie z powództwa Marty D.
przeciwko Marcinowi T. i in. ,
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 28 marca 2012 r.,
zażalenia powódki na orzeczenie o kosztach, zawarte w wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 28 lipca 2011 r.,
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 28 lipca 2011 r. Sąd Okręgowy zmienił kwestionowany
przez pozwanych wyrok Sądu Rejonowego z dnia 11 marca 2011 r. i oddalił
powództwo, nakazując m.in. pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa - Sądu
Rejonowego kwotę 2491 zł tytułem kosztów sądowych.
Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku stwierdził, że kwota ta została
wyłożona przez Skarb Państwa na wynagrodzenia biegłych i podlega ściągnięciu
od strony przegrywającej sprawę (tu: powódki) na podstawie art. 83 ust. 2 u.k.s.c.
Powódka w zażaleniu zakwestionowała orzeczenia o kosztach sądowych,
wnosząc o jego uchylenie na podstawie art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c. Twierdziła
bowiem, że w toku postępowania pierwszoinstancyjnego uiściła zaliczkę na
wynagrodzenia biegłych w wysokości 2000 zł i ta okoliczność nie została
uwzględniona przy orzekaniu o kosztach sądowych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Powódka w zażaleniu powołała się na art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c.
dotyczący kosztów procesu. Kwestionowane orzeczenie Sądu Okręgowego
dotyczy natomiast kosztów sądowych, będących należnością publicznoprawną
uregulowaną w odrębnej ustawie. Z tej przyczyny art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c. nie może
być podstawą prawną zażalenia strony na orzeczenie sądu drugiej instancji
w przedmiocie kosztów sądowych (zob. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia
14 grudnia 2007 r., II CZ 61/07, BSN 2008, nr 4, poz. 12). Zażalenie powódki jest
więc niedopuszczalne i podlega odrzuceniu (art. 373 k.p.c. w związku z art. 39821
k.p.c. i art. 3941
§ 3 k.p.c.).
Należy dodatkowo wskazać, że powódka nie powinna się obawiać sytuacji,
w której poniosłaby koszty sądowe w wysokości nienależnej. Sąd zwraca bowiem
stronie z urzędu wszelkie należności pobrane nienależnie w całości lub w części
(art. 84 u.k.s.c.).
jw
POSTANOWIENIE
Dnia 28 marca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dariusz Dończyk
SSN Maria Szulc
w sprawie z powództwa Marty D.
przeciwko Marcinowi T. i in. ,
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 28 marca 2012 r.,
zażalenia powódki na orzeczenie o kosztach, zawarte w wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 28 lipca 2011 r.,
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 28 lipca 2011 r. Sąd Okręgowy zmienił kwestionowany
przez pozwanych wyrok Sądu Rejonowego z dnia 11 marca 2011 r. i oddalił
powództwo, nakazując m.in. pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa - Sądu
Rejonowego kwotę 2491 zł tytułem kosztów sądowych.
Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku stwierdził, że kwota ta została
wyłożona przez Skarb Państwa na wynagrodzenia biegłych i podlega ściągnięciu
od strony przegrywającej sprawę (tu: powódki) na podstawie art. 83 ust. 2 u.k.s.c.
Powódka w zażaleniu zakwestionowała orzeczenia o kosztach sądowych,
wnosząc o jego uchylenie na podstawie art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c. Twierdziła
bowiem, że w toku postępowania pierwszoinstancyjnego uiściła zaliczkę na
wynagrodzenia biegłych w wysokości 2000 zł i ta okoliczność nie została
uwzględniona przy orzekaniu o kosztach sądowych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Powódka w zażaleniu powołała się na art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c.
dotyczący kosztów procesu. Kwestionowane orzeczenie Sądu Okręgowego
dotyczy natomiast kosztów sądowych, będących należnością publicznoprawną
uregulowaną w odrębnej ustawie. Z tej przyczyny art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c. nie może
być podstawą prawną zażalenia strony na orzeczenie sądu drugiej instancji
w przedmiocie kosztów sądowych (zob. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia
14 grudnia 2007 r., II CZ 61/07, BSN 2008, nr 4, poz. 12). Zażalenie powódki jest
więc niedopuszczalne i podlega odrzuceniu (art. 373 k.p.c. w związku z art. 39821
k.p.c. i art. 3941
§ 3 k.p.c.).
Należy dodatkowo wskazać, że powódka nie powinna się obawiać sytuacji,
w której poniosłaby koszty sądowe w wysokości nienależnej. Sąd zwraca bowiem
stronie z urzędu wszelkie należności pobrane nienależnie w całości lub w części
(art. 84 u.k.s.c.).
jw