Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 35/12
POSTANOWIENIE
Dnia 25 maja 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Iwona Koper (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi G. L. o wznowienie postępowania w sprawie
z powództwa G. L. przeciwko Skarbowi Państwa - Ministrowi Sprawiedliwości i
Naczelnej Radzie Adwokackiej o zapłatę, zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Okręgowego z dnia 4 września 2007 r., i prawomocnym wyrokiem Sądu
Apelacyjnego z dnia 6 sierpnia 2008 r., po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 25 maja 2012 r.,
zażalenia skarżącej na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 9 grudnia 2011 r.,
oddala zażalenie i nie obciąża skarżącej kosztami
postępowania zażaleniowego.
Uzasadnienie
2
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 9 grudnia 2011 r. odrzucił na
podstawie art. 410 § 1 k.p.c. skargę powódki G. L. o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnymi wyrokami Sądu Okręgowego z dnia 4 września 2007
r. oraz Sądu Apelacyjnego z dnia 6 sierpnia 2008 r. w sprawie o zapłatę.
W jego uzasadnieniu wskazał, że skarga nie jest oparta na ustawowej
podstawie prawnej, a przywołane w skardze okoliczności oraz dokumenty nie
spełniają wymogów określonych w art. 403 § 2 k.p.c. Stwierdził, że środki
dowodowe wskazane przez skarżącą powstały po dacie wydania prawomocnych
wyroków w sprawie, której dotyczy skarga.
Postanowienie odrzucające skargę G. L. zaskarżyła w całości zażaleniem.
Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzuciła naruszenie przepisów art. 403 § 2 oraz art.
410 k.p.c. podnosząc, że przywołała w skardze o wznowienie postępowania
dowody, które powinny skutkować uznaniem jej skargi i kontynuowaniem
postępowania z uwzględnieniem podanych dowodów. Ocena tych dowodów pod
kątem procesu prowadzonego w obu instancjach powinna nastąpić w toku
wznowionego procesu i nie może prowadzić do odrzucenia skargi lecz po
ponownym zbadaniu sprawy jak stanowi art. 412 § 2 k.p.c. do jej ewentualnego
oddalenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest nieuzasadnione.
W orzecznictwie utrwalił się jako dominujący pogląd, podzielany także przez
Sąd Najwyższy w składzie obecnie orzekającym, zgodnie z którym skarga
o wznowienie postępowania nie opiera się na ustawowej podstawie w rozumieniu
art. 410 § 1 k.p.c. zarówno wtedy gdy przytoczona w niej podstawa nie odpowiada
wzorcowi którejkolwiek z podstaw wznowienia (art. 401, art. 4011
, art. 403 k.p.c.)
jak i wówczas, gdy podstawa ta odpowiada wprawdzie temu wzorcowi,
lecz w rzeczywistości nie wystąpiła (tak m. innymi postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 10 lutego 2006 r., I PZ 33/05, OSNP 2007, nr 3-4, poz. 48,
z dnia 16 maja 2007 r., IV CZ 22/07, nie publ., z dnia 13 lutego 2009 r., II CZ 97/08
nie publ.). W tym ujęciu problemu, za którym przemawiają także względy ekonomii
3
procesowej, pojęcie dopuszczalności skargi o wznowienie rozumiane jest
tradycyjnie jako odpowiadające pojęciu dopuszczalności wznowienia postępowania
.
Wskazać trzeba, przy tym że powołane przez skarżącą nowe dowody
dokumenty dotyczące adwokata T. P. wobec, którego toczy się postępowanie
dyscyplinarne, jako nie mające wpływu na wynik sprawy, w której powództwo
zostało oddalone z powodu braku legitymacji biernej pozwanych nie uzasadniają
oceny o zasadności zawartego w skardze wniosku o wznowienie postepowania.
Z tych względów orzeczono jak na wstępie, odstępując - na podstawie art.
102 k.p.c. - od obciążania skarżącej kosztami postępowania wywołanego
wniesieniem skargi.
jw

I CZ 35/12

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia