Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KRS 14/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 maja 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kwaśniewski (przewodniczący)
SSN Halina Kiryło
SSN Maciej Pacuda (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania A. B.
od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa Nr 10/2012 z dnia 12 stycznia 2012 r w
przedmiocie przedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na
stanowisku sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w […],
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 22 maja 2012 r.,
oddala odwołanie.
UZASADNIENIE
Krajowa Rada Sądownictwa uchwałą Nr 10/2012 z dnia 12 stycznia 2012 r.
postanowiła:
1) przedstawić Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o powołanie do
pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w […] E. O. oraz
2
2) nie przedstawiać Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o
powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w […]: A. B., […].
Krajowa Rada Sądownictwa ustaliła, że na jedno wolne stanowisko
sędziowskie w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w […] zgłosiło się dwunastu
kandydatów. Zespół członków Krajowej Rady Sądownictwa w dniu 5 grudnia 2011
r. odbył posiedzenie w przedmiocie przygotowania stanowiska do rozpatrzenia i
oceny na posiedzeniu Rady kandydatów na to stanowisko. Po odbyciu narady i
biorąc pod uwagę kwalifikacje kandydatów potwierdzone wynikami ukończenia
studiów wyższych, ocenami ze złożenia egzaminu zawodowego oraz ich
doświadczenie zawodowe postanowił wystąpić do Krajowej Rady Sądownictwa o
wezwanie wszystkich kandydatów do osobistego stawiennictwa na posiedzeniu
zespołu w celu przeprowadzenia z nimi rozmów. Po odbyciu tych rozmów, w
których uczestniczyli wszyscy wyżej wymienieni kandydaci za wyjątkiem A. I.
(prawidłowo powiadomiona o terminie posiedzenia zespołu, nie stawiła się) zespół
ocenił, iż zebrane materiały są wystarczające do zajęcia stanowiska i po naradzie,
uwzględniając kryteria wynikające z ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa,
przyjął stanowisko o rekomendowaniu Radzie na pierwszym miejscu E. O. (2 głosy
„za”, o głosów „przeciw” i 1 głos „wstrzymujący się”) oraz na drugim miejscu K. G.
(1 głos „za”, 0 głosów „przeciw” i 2 głosy wstrzymujące się”). W uzasadnieniu tego
stanowiska podkreślono szerokie i długoletnie doświadczenie zawodowe w
stosowaniu prawa administracyjnego radcy prawnego E. O. Ponadto kandydatka ta
uczestniczyła w szeregu szkoleń i kursów zawodowych, posiada doświadczenie
życiowe, poparcie środowiska sędziowskiego oraz wymaganą wiedzę z zakresu
prawa administracyjnego. Zaprezentowała się także korzystnie w trakcie rozmowy z
zespołem członków Rady. Z kolei druga z rekomendowanych kandydatek, K. G.,
uzyskała bardzo dobrą opinię Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego, a
ponadto otrzymała drugie w kolejności najwyższe poparcie środowiska
sędziowskiego. Podczas rozmowy z zespołem zaprezentowała się pozytywnie,
przedstawiając swoje doświadczenie zawodowe.
Krajowa Rada Sądownictwa podkreśliła również, że podczas posiedzenia w
dniu 12 stycznia 2012 r. wszechstronnie rozważyła całokształt okoliczności i
3
podzielając stanowisko zespołu uznała, iż w obecnej procedurze najlepszą
kandydatką jest E. O. Rada zważyła, że radca prawny K. G., legitymująca się
porównywalnym do wybranej kandydatki poparciem środowiska sędziowskiego
oraz równie pozytywnymi opiniami o pracy, posiada jednak mniejsze doświadczenie
zawodowe. Rada dodała, iż procedura wyboru kandydata na urząd sędziego ma
charakter konkursowy, a Krajowa Rada Sądownictwa, kierując się kryteriami
ustawowymi, ma za zadanie wybrać najlepszego spośród dobrych i bardzo dobrych
kandydatów. Rada uznała, że ocena kwalifikacji E. O., posiadane przez nią
doświadczenie zawodowe i życiowe, wnioski płynące z opinii na temat jej pracy, a
także uzyskane poparcie środowiska sędziowskiego, przemawiają za
przedstawieniem jej kandydatury do powołania na jedno wolne stanowisko
sędziowskie w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w […].
Rada wskazała, że E. O. w 1985 r., ukończyła wyższe studia prawnicze,
uzyskując tytuł magistra prawa z ogólną oceną dobrą. Po odbyciu aplikacji
radcowskiej, złożyła egzamin radcowski z wynikiem pozytywnym i uchwałą Nr
71/90 Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych w […] z dnia 19 października 1990
r. została wpisana na listę radców prawnych Okręgowej Izby Radców Prawnych w
[…]. Uchwałą Nr 128/IV/95 Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych w […] z dnia
13 listopada 1995 r. została z kolei wpisana na listę radców prawnych prowadzoną
przez Okręgową Izbę Radców Prawnych w […]. E. O. uczestniczyła w wielu
seminariach i szkoleniach, jak również w kursach języka angielskiego. W 2002 r.
ukończyła Studia Podyplomowe w zakresie Prawa Europejskiego na Wydziale
Prawa Uniwersytetu […]. W 2007 r. ukończyła zaś z wyróżnieniem, otrzymując
najwyższy wynik na egzaminie końcowym, Studium Zamówień Publicznych
zorganizowane przez Centrum Szkoleń Administracji Publicznej. W 2010 r.
kandydatka odbyła też specjalistyczne szkolenia dla mediatorów i uzyskała
Certyfikat Dyplomowanego Mediatora. E. O. posiada różnorodne doświadczenie
zawodowe. W latach 1985 – 1989 pracowała w Urzędzie Gminy w […] na
stanowiskach stażysty i referenta prawnego. Następnie pełniła funkcję Kierownika
Wydziału Zatrudnienia, Spraw Socjalnych w Urzędzie Miejskim w […]. W latach
1991 – 1999 pracowała jako radca prawny w Urzędach Miasta w […]. Od dnia 1
lutego 1999 r. do dnia 15 marca 1999 r. była zatrudniona na 1/2 etatu jako radca
4
prawny w Wojewódzkim Ośrodku Poradnictwa Socjalnego. W okresie od dnia 16
marca 1999 r. do dnia 5 listopada 2000 r. pracowała też na stanowisku radcy
prawnego w Urzędzie Marszałkowskim w […], a od dnia 7 listopada 2000 r. do
chwili obecnej pracuje na stanowisku radcy prawnego w Urzędzie Wojewódzkim w
[…]. Ponadto w wymienionych okresach E. O. wykonywała równolegle pracę radcy
prawnego w wymiarze 1/2 etatu: w latach 1990 – 1995 w Urzędzie Gminy w […], od
dnia 22 listopada 1995 r. do dnia 30 marca 1996 r. w Zakładzie Budynków
Komunalnych III w […], od dnia 1 kwietnia 1996 r. do dnia 31 sierpnia 2002 r. w
Urzędzie Miasta […] oraz w latach 2002 – 2005 w Urzędzie Gminy K. O dnia 1
stycznia 2006 r. kandydatka prowadzi jednocześnie działalność gospodarczą –
Kancelarię Radcy Prawnego, wykonując w ramach tej działalności obsługę prawną
Urzędu Gminy w K. oraz Urzędu Miasta O. – Wydziału Spraw Lokalowych.
W opinii Prezesa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w […] E. O.
spełnia wymogi określone ustawą o ustroju sądów administracyjnych do powołania
na stanowisko sędziego wojewódzkiego sądu administracyjnego. Posiada
doświadczenie w stosowaniu prawa administracyjnego. Tym samym jej
kandydaturę należy ocenić jako dobrą.
Ocenę kwalifikacyjną kandydatki sporządził sędzia Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w […] R. M., który wyraził pogląd, że kandydatka posiada
wiedzę w dziedzinie administracji publicznej oraz prawa administracyjnego i innych
dziedzin prawa związanych z działaniem organów administracji publicznej. Nabyła
doświadczenie prawnicze poprzez udział w charakterze pełnomocnika
procesowego przed sądami powszechnymi i administracyjnymi. Opiniujący
podkreślił, iż za pozytywną rekomendacją przemawiają osiągnięcia zawodowe
kandydatki, które wynikają z dobrego poziomu jej pracy jako pełnomocnika
procesowego oraz uzyskane oceny okresowe. Pozytywną opinię na temat
kwalifikacji i pracy E. O. przedłożył także Dyrektor Wydziału Organizacyjno –
Administracyjnego Urzędu Wojewódzkiego M. Z., który podniósł, że E.O. wykazuje
się w pracy sumiennością, dokładnością i rzetelnością. Jest pracownikiem
kreatywnym i dobrze zorganizowanym. Cechuje ją umiejętność logicznego
rozumowania, szybkość oraz podejmowanie trafnych decyzji. Posiada wiedzę
specjalistyczną z zakresu prawa administracyjnego i administracji publicznej, a
5
umiejętności analityczne, samodzielność oraz inicjatywa pozwalają na pełne
wykorzystanie tej wiedzy w praktyce. Jest osobą odporną na stres, umiejącą radzić
sobie w sytuacjach kryzysowych i trudnych, stale podnoszącą swoje kwalifikacje
zawodowe. Radca prawny E. O. prowadziła również szkolenia z zakresu przepisów
postępowania administracyjnego dla pracowników Urzędu oraz kandydatów do
służby przygotowawczej, a także pracowników samorządu terytorialnego.
Kolegium Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w […] na posiedzeniu w
dniu 15 września 2011 r. poparło kandydaturę E. O. 3 głosami. W głosowaniu brało
udział 5 członków Kolegium. Na posiedzeniu Zgromadzenia Ogólnego Sędziów
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w […] w dniu 30 września 2011 r.
kandydatka uzyskała 9 głosów „za” z siłą poparcia 19 punktami, 3 głosy „przeciw”
oraz 6 głosów „wstrzymujących się” (brak było głosów nieważnych). Zgromadzenie
liczy 18 członków i tylu było obecnych na zgromadzeniu.
Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego uznał, że kandydatura E. O.
zasługuje na ocenę dobrą.
Na koniec Krajowa Rada Sądownictwa zwróciła uwagę, iż każde
postępowanie nominacyjne stawia szczególne wymagania kandydatom do
pełnienia urzędu sędziowskiego. W postępowaniu konkursowym przed Radą
stosowane są jednakowe wobec wszystkich kandydatów kryteria i procedury. Rada,
dokonując rozpoznania i oceny każdej ze zgłoszonych kandydatur, ma na uwadze
także przymioty wymagane do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego. Przy
uwzględnieniu całościowo każdego z kryteriów rozpatrzonych przez Radę, w
przedmiotowym postępowaniu nominacyjnym na wyróżnienie zasługuje zatem
kandydatura radcy prawnego E. O. Rada, dokonując takiego wyboru, miała na
uwadze przymioty potwierdzone w bardzo dobrej ocenie kwalifikacyjnej dotyczącej
jej pracy oraz w opiniach: Prezesa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w […],
Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego i osób z nią współpracujących.
Kandydatka posiada nie tylko obszerną i pogłębioną wiedzę merytoryczną oraz
długoletnie doświadczenie zawodowe z zakresu prawa administracyjnego, ale
także cechy charakteru i osobowości predysponujące ją do objęcia stanowiska
sędziego. W ocenie Krajowej Rady Sądownictwa radca prawny E. O. posiada też
wystarczające doświadczenie zawodowe, a ponadto otrzymała poparcie organów
6
środowiska sędziowskiego. Zdaniem Rady pozostali kandydaci ubiegające się o
stanowisko sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w […] nie są z kolei
najlepszymi kandydatami na to stanowisko, tak jak osoba oceniona najwyżej w
obecnej procedurze konkursowej. Ogólna ocena kwalifikacji tych osób, obejmująca
posiadane doświadczenie zawodowe, opinie wizytacyjne i służbowe na temat ich
pracy, a także wielkość uzyskanego przez nich poparcia środowiska
sędziowskiego, nie są w przypadku tych kandydatów tak dobre, jak oceny
kwalifikacji E. O. Te okoliczności spowodowały, że na posiedzeniu Krajowej Rady
Sądownictwa w dniu 12 stycznia 2012 r. na E. O. oddano 18 głosów „za” oraz 2
głosy „wstrzymujące się”. Pozostali kandydaci nie uzyskali natomiast wymaganej
bezwzględnej większości głosów. Tylko na kandydatury P. C. i K. G. oddano
bowiem po jednym glosie „za”. Pozostali kandydaci nie uzyskali natomiast żadnego
głosu „za”.
Powyższą Uchwałę Krajowej Rady Sądownictwa zaskarżyła odwołaniem do
Sądu Najwyższego referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym
w […] A. B., zaskarżając tę uchwałę w części, w jakiej Krajowa Rada Sądownictwa
postanowiła przedstawić Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o
powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w […] E. O. oraz nie przedstawiać Prezydentowi
Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na
stanowisku sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w […] A. B., a także
zarzucając jej:
1. naruszenie art. 35 ust. 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie
Sądownictwa (Dz.U. Nr 126, poz. 714) poprzez jego błędną wykładnię i w
konsekwencji brak ścisłego zastosowania kryteriów oceny kandydatów na
stanowisko sędziowskie wskazanych w tym przepisie zarówno przez zespół
członków Krajowej Rady Sądownictwa przy tworzeniu listy rekomendacyjnej,
jak i następnie przez Krajową Radę Sądownictwa, która bez zastrzeżeń
zaakceptowała stanowisko zespołu,
2. art. 33 ust. 1 i art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie
Sądownictwa poprzez podjęcie zaskarżonej uchwały bez wszechstronnego
7
rozważenia wszystkich okoliczności sprawy i uwzględnienia pełnej
dokumentacji zgromadzonej w toku postępowania konkursowego w stosunku
do wszystkich kandydatów oraz bez rozpatrzenia i oceny wszystkich
kandydatur w oparciu o przejrzyste i jednakowe dla wszystkich kandydatów
kryteria oceny, co czyni stanowisko Krajowej Rady Sądownictwa dowolnym,
3. art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa
poprzez brak uzasadnienia zaskarżonej uchwały, pozwalającego poznać
motywy, jakimi kierowała się Krajowa Rada Sądownictwa, przyjmując że
odwołująca się nie jest najlepsza kandydatką na stanowisko sędziego
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w […], tak jak kandydatka wybrana
– E. O., a w konsekwencji tego uchybienia również naruszenie art. 32 i art.
60 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez niezastosowanie przez
Krajową radę Sądownictwa przy ocenie wszystkich kandydatów jednolitych
kryteriów oceny, które odpowiadałyby zasadzie równego dostępu do służby
sędziowskiej oraz zasadzie równości i zakazu stosowania dyskryminacji.
W obszernym uzasadnieniu swojego odwołania skarżąca przypomniała
przede wszystkim przebieg procedury związanej z obsadą stanowisk sędziowskich,
podkreślając że ma ona wieloetapowy charakter, przy czym na każdym etapie
postępowania kandydat poddawany jest ocenie różnych organów. W świetle art. 33
ust. 1 i art. 37 ust. 1 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa nie budzi zaś
wątpliwości fakt, iż podjęcie przez Radę uchwały obejmującej rozstrzygnięcie w
przedmiocie przedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu sędziego w
stosunku do wszystkich kandydatów powinno nastąpić po wszechstronnych
rozpatrzeniu i ocenie wszystkich kandydatów. Ocena ta powinna być oparta na
pełnej dokumentacji zgromadzonej w toku postępowania konkursowego i aby nie
nosiła cech dowolności powinna znaleźć swoje rozwinięcie w treści uzasadnienia
podjętej uchwały, z którego w świetle przedstawionego stanu faktycznego
odnoszącego się do wszystkich kandydatów powinno wynikać, dlaczego wybrany
przez Radę kandydat jest najlepszy, a pozostali nie tak dobrzy. Z brzmienia art. 35
ust. 2 powołanej ustawy wynika zaś, że z woli ustawodawcy decydującym kryterium
przy ustalaniu kolejności kandydatów na liście rekomendacyjnej przez zespół, a tym
8
samym również przy wyborze najlepszego kandydata, w sytuacji gdy zgłosił się
więcej niż jeden, powinna być ocena kwalifikacji kandydatów. Kryteriami
uzupełniającymi/pomocniczymi są natomiast: doświadczenie zawodowe, opinie
przełożonych, rekomendacje, publikacje i inne dokumenty dołączone do karty
zgłoszenia, a także opinia kolegium właściwego sądu oraz ocena właściwego
zgromadzenia ogólnego sędziów. Ustawa o Krajowej Radzie Sądownictwa nie
wyjaśnia, co należy rozumieć pod pojęciem „oceny kwalifikacji kandydatów”,
jednakże zdaniem odwołującej się, w świetle przytoczonych przez nią przepisów
ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych regulujących procedurę
obsadzania stanowisk sędziowskich, ocena kwalifikacji kandydatów, czyli ogólnie
ocena przygotowania potrzebnego do wykonywania określonego zawodu – w
niniejszej sprawie zawodu sędziego wojewódzkim sądzie administracyjnym – to
wiedza i umiejętności/uzdolnienia wymagane do wykonywania tego zawodu,
których ocena dokonywana jest na etapie postępowania przed wojewódzkim sądem
administracyjnym. Opinie w tym zakresie o każdym kandydacie wyraża także
Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego. W konsekwencji, rozpatrując i
oceniając wszystkie zgłoszone kandydatury, Krajowa Rada Sądownictwa musi
uwzględnić wskazane oceny kwalifikacji kandydatów, które z woli ustawodawcy
przy wyborze kandydata mają znaczenie decydujące. Odnosząc się do kryteriów
uzupełniających i uwzględniając w tym zakresie różnorodne doświadczenie
zawodowe, Rada powinna zaś mieć przede wszystkim na względzie przydatność
tego doświadczenia do sprawowania urzędu sędziego w sądzie administracyjnym,
na którą ma generalnie wpływ rodzaj wykonywanej pracy i jej zakres przedmiotowy.
Rada nie powinna ograniczać się w tym względzie do porównania jedynie długości
stażu zawodowego, gdyż rzeczą naturalną jest, że długość stażu zależna jest od
wieku kandydata.
W ocenie skarżącej, pomimo iż Rada podniosła w uzasadnieniu zaskarżonej
uchwały, że kierowała się kryteriami ustawowymi, to jednak w rzeczywistości nie
zastosowała przedmiotowych kryteriów ściśle i jednolicie w stosunku do wszystkich
kandydatów. Rada nie zastosowała bowiem przede wszystkim gradacji kryteriów
oceny wynikającej z art. 35 ust. 2 ustawy. Porównując kandydatów, nie uwzględniła
ocen kwalifikacji stanowiących podstawowe kryterium oceny kandydatów, a
9
„decydujące znaczenie przyznała doświadczeniu zawodowemu w znaczeniu, jak
się wydaje, długości stażu zawodowego”. Świadczyło o tym chociażby porównanie
do siebie dwóch rekomendowanych przez zespół kandydatek i wskazanie, bez
uprzedniego porównania ich ocen kwalifikacji, że K. G. jest gorszą kandydatką z
uwagi na „mniejsze doświadczenie zawodowe”.
Odwołująca się podkreśliła również, że uchwała w sprawie powołania do
pełnienia urzędu na stanowisku sędziego jest uchwałą w indywidualnej sprawie,
dlatego też kandydat, którego Rada nie przedstawiła Prezydentowi RP z wnioskiem
o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego, ma prawo poznać, jakie
konkretnie okoliczności w jego przypadku spowodowały, że nie został on uznany za
najlepszego kandydata, co ma istotne znaczenie także w kontekście ewentualnych
kolejnych postępowań konkursowych, w których ten sam kandydat będzie
uczestniczył, i jego szans na powołanie na urząd sędziego. W niniejszej sprawie
Rada w żaden sposób nie uzasadniła natomiast stanowiska w wyżej wskazanym
zakresie. Poza wskazaniem, iż odwołująca się zgłosiła swoją kandydaturę, w
uchwale nie ma jakiejkolwiek wzmianki odnoszącej się do oceny jej kwalifikacji,
doświadczenia zawodowego, dokumentów załączonych do karty zgłoszenia, a
także opinii kolegium sądu i oceny zgromadzenia ogólnego sędziów i ich
porównania z wybraną kandydatką, co nie pozwala poznać, na jakiej w istocie
podstawie i w oparciu o jakie kryteria zespół, a następnie Rada uznali, że
odwołująca się nie jest najlepszą kandydatką, tak jak kandydatka wybrana.
Odwołująca się przedstawiła ponadto szczegółowo własną sytuację przy
uwzględnieniu kryteriów określonych treścią art. 35 ust. 2 ustawy o Krajowej Radzie
Sądownictwa i stwierdziła, że w świetle przedstawionych przez nią okoliczności
faktycznych jako dowolna i nieuzasadniona jawi się ocena Krajowej Rady
Sądownictwa, zgodnie z którą „ogólna ocena kwalifikacji (odwołującej się),
obejmująca posiadane doświadczenie zawodowe, opinie wizytacyjne i służbowe na
temat (jej) pracy, a także wielkość uzyskanego przez (nią) poparcia środowiska
sędziowskiego, nie są w przypadku (odwołującej się) tak dobre, ja oceny kwalifikacji
Pani E. O”. Zdaniem odwołującej się, z porównania obydwu kandydatur wynika
natomiast, że przy takich samych ocenach Prezesa Naczelnego Sądu
Administracyjnego, odwołująca się uzyskała wyższą ocenę Prezesa
10
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w […], większe poparcie ze strony
Kolegium Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, przy porównywalnym wyniku
głosowania Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w […]. W odniesieniu do dalszych kryteriów oceny, odwołująca
się wskazała z kolei, iż opinie dotyczące dotychczasowej pracy zawodowej obydwu
kandydatek są równie dobre, natomiast w odniesieniu do różnorodnego
doświadczenia zawodowego wybranej kandydatki, które Rada – jak przyjąć należy
– łączy z wielością miejsc pracy, praca przez wiele lat w jednym miejscu pracy –
wojewódzkim sądzie administracyjnym – ukierunkowana na zdobywanie wiedzy i
umiejętności niezbędnych do pracy w sądzie, także w kontekście awansu
zawodowego, stanowi bardzo wartościowe doświadczenie, jak najbardziej
przydatne w pracy na stanowisku sędziego. Ponadto zakres spraw, z którymi
odwołująca się ma do czynienia, jest bardzo różnorodny.
Wskazując na powyższe zarzuty, odwołująca się wniosła o uchylenie
zaskarżonej uchwały Krajowej Rady Sądownictwa we wskazanej części i
przekazanie sprawy w tym zakresie Radzie do ponownego rozpoznania.
Przewodniczący Krajowej Rady Sądownictwa w pisemnej odpowiedzi na
odwołanie wniósł o jego oddalenie w całości. Podtrzymał przy tym stanowisko Rady
zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały, natomiast odnosząc się do zarzutów
sformułowanych w odwołaniu podniósł, że są one niezasadne.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wstępnie Sąd Najwyższy uważa za stosowne przypomnieć, że zgodnie z art.
44 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie
Sądownictwa (Dz.U. Nr 126, poz. 714, dalej ustawa o KRS), uczestnik
postępowania może odwołać się do Sądu Najwyższego z powodu sprzeczności
uchwały Rady z prawem, o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Wynikające z
tego przepisu prawo zaskarżenia uchwał Rady dotyczy zatem uchwał
podejmowanych w sprawach należących do jej kompetencji, w tym w wymienionych
w art. 3 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o KRS sprawach o rozpatrzenie i ocenę kandydatów
do pełnienia urzędu na stanowiskach sędziów Sądu Najwyższego oraz
11
stanowiskach sędziowskich w sądach powszechnych, sądach administracyjnych i
sądach wojskowych, a także przedstawienia Prezydentowi Rzeczypospolitej
Polskiej wniosków o powołanie sędziów w Sądzie Najwyższym, sądach
powszechnych, sądach administracyjnych i sądach wojskowych. Stosownie do art.
44 ust. 3 ustawy o KRS do postępowania przed Sądem Najwyższym w sprawach z
odwołań od uchwał Rady stosuje się przepisy Kodeku postępowania cywilnego o
skardze kasacyjnej, poza przepisem art. 871
k.p.c. ustanawiającym przymus
adwokacko – radcowski w występowaniu przed tymże Sądem. Odesłanie do
przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o skardze kasacyjnej determinuje
więc sposób wyznaczenia granic rozpoznania przez Sąd Najwyższy sprawy
zainicjowanej odwołaniem uczestnika postępowania. Stosownie do art. 39813
§ 1
k.p.c. Sąd Najwyższy rozpoznaje bowiem skargę kasacyjną w granicach
zaskarżenia oraz w granicach podstaw, a z urzędu bierze pod rozwagę tylko
nieważność postępowania.
Odnośnie do granic zaskarżenia wypada stwierdzić, że odwołanie wniesione
w rozpoznawanej sprawie dotyczy dwóch punktow uchwały Krajowej Rady
Sądownictwa z dnia 12 stycznia 2012 r., tj. punktu 1 zawierającego postanowienie
o przedstawieniu Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o powołanie
do pełnienia urzędu na stanowisko sędziego Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w […] oraz punktu 2 uchwały w zakresie nieprzedstawienia tej
treści wniosku w odniesieniu do odwołującej się. Są to jednocześnie granice
rozpoznania niniejszej sprawy przez Sąd Najwyższy.
Jeśli zaś chodzi o podstawy odwołania od uchwał Rady, to zdaniem Sądu
Najwyższego zasadniczo nie ma zastosowania w tym zakresie art. 3983
§ 1 k.p.c.
regulujący kwestię podstaw kasacyjnych, gdyż w przypadku odwołań od uchwał
Rady podstawy te są określone w art. 44 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o KRS,
który stanowi, że odwołanie można wnieść z powodu sprzeczności uchwały z
prawem, a zatem zarówno z prawem materialnym jak i z przepisami postępowania.
Oczywiście nie będą to przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, gdyż
stosowanie tych przepisów w postępowaniu przez Radą wyłącza art. 2 ustawy o
KRS. Nie są to również przepisy Kodeksu postępowania cywilnego, albowiem z
treści jego art. 1 jednoznacznie wynika, że Kodeks postępowania cywilnego
12
reguluje postępowanie sądowe w wymienionych w tym przepisie kategoriach
spraw, a nie postępowanie przed innymi organami władzy państwowej, w dodatku
mającymi – jak postępowanie przed Krajową Radą Sądownictwa – charakter
publiczny. Szczegółowe zasady postępowania przed Radą w indywidualnych
sprawach regulowały dawniej przepisy rozporządzenia Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego
trybu działania Krajowej Rady Sądownictwa oraz postępowania przed Radą (Dz.U.
Nr 219, poz. 1623 ze zm.), wydane na podstawie ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.
Rozporządzenie w części dotyczącej trybu postępowania przed Radą utraciło
jednak moc obowiązującą z dniem 2 grudnia 2010 r. na podstawie wyroku
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 listopada 2009 r., K 62/07 (Dz.U. Nr 202, poz.
1657). Wyrok ten - z odroczeniem o 12 miesięcy - pozbawił rozporządzenie
podstawy prawnej, jaką był art. 12 ust. 6 ustawy o KRS w części uprawniającej
Prezydenta RP do określenia, w drodze rozporządzenia, trybu postępowania przed
Radą. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, tryb postępowania przed Radą nie
mógł być uregulowany w rozporządzeniu, gdyż sprawa ta należy do materii
ustawowej. W konsekwencji tegoż wyroku, szczegółowe zasady postępowania
przed Radą zostały ostatecznie unormowane w przepisach rozdziału 3 obecnie
obowiązującej ustawy o KRS i to one mogą stanowić punkt odniesienia dla
podnoszonych w odwołaniach od uchwał Krajowej Rady Sądownictwa zarzutów
naruszenia przepisów proceduralnych. Naruszenia te muszą przy tym mieć istotny
wpływ na wynik sprawy, odzwierciedlony w treści zaskarżonej uchwały. Tak
sformułowane podstawy zaskarżenia wyznaczają z kolei zakres kognicji Sądu
Najwyższego w tej kategorii spraw.
Sąd Najwyższy w obecnym składzie uznaje przy tym za nadal aktualny
pogląd judykatury wyrażany na gruncie art. 13 ust. 2 dawnej ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (jednolity tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 11, poz.
67 ze zm.), będącego odpowiednikiem art. 44 ust. 1 obecnej ustawy o KRS,
zgodnie z którym zakres kognicji Sądu Najwyższego w ramach oceny uchwał
Krajowej Rady Sądownictwa obejmuje wyłącznie badanie, czy uchwała nie
pozostaje w sprzeczności z prawem. Oznacza to, że Sąd Najwyższy nie ma
kompetencji do merytorycznego rozpatrywania kwalifikacji kandydata na sędziego
13
(a tym bardziej jego kontrkandydatów). Dlatego przy ocenie zgodności uchwały
Rady z prawem merytoryczna ingerencja Sądu w rozstrzygnięcie Rady jest
niedopuszczalna. Kontrola Sądu ograniczona jest bowiem do oceny zgodności z
prawem zastosowanej procedury oceny kandydata. Inaczej rzecz ujmując, Sąd
Najwyższy w sprawie z odwołania od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa w
zakresie przypisanych mu kompetencji nie przejmuje kompetencji Rady jako organu
umocowanego przez Konstytucję RP do rozpatrywania i oceny kandydatów do
pełnienia urzędu sędziego, ale ją uwzględnia, przy czym zastosowanie, z mocy
cytowanego już art. 44 ust. 3 o Krajowej Radzie Sądownictwa, przepisów Kodeksu
postępowania cywilnego o skardze kasacyjnej rodzi ten skutek, że poza gestią
Sądu Najwyższego pozostają ustalenia faktyczne i ocena dowodów (art. 3983
§ 2
k.p.c.). Dlatego też kwestie te są domeną Rady, podobnie jak ocena doboru
kryteriów, a także znaczenie przywiązywane do poszczególnych kryteriów przy
ocenie poszczególnych kandydatów, pozostając zasadniczo poza zakresem
kompetencji Sądu Najwyższego dokonującego kontroli legalności uchwał Rady,
chyba że naruszają one podstawowe zasady prawne, w tym zwłaszcza zasadę
jednakowego dostępu do stanowisk i zasadę niedyskryminacji (art. 60 i art. 32
Konstytucji RP). Przedmiotem badania ze strony Sądu Najwyższego pozostaje
zatem procedura podejmowania uchwały przez Krajową Radę Sądownictwa, a nie
przesłanki, które zadecydowały o jej treści (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia
15 lipca 2009 r., III KRS 7/09 i III KRS 11/09, niepublikowane, oraz z dnia 20
października 2009 r., III KRS 13/09, ZNSA 2011, nr 11, poz. 93). Wypada również
dodać, iż jak zauważył Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 27
maja 2008 r., SK 57/06 (OTK – A 2008, nr 4, poz. 63), ani szczególna,
konstytucyjna, pozycja ustrojowa KRS, ani fakt, że w myśl art. 12 ust. 5
(poprzedniej) ustawy o KRS w postępowaniu przed Radą nie stosuje się przepisów
Kodeksu postępowania administracyjnego, nie odbierają postępowaniu przed Radą
w sprawach indywidualnych, dotyczących powołania na stanowiska sędziowskie,
charakteru postępowania administracyjnego. Przedmiot postępowania w kwestii
oceny kandydata i przedstawienia wniosku o jego powołanie na stanowisko
sędziego ma charakter sprawy w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji. I jako taka
powinna podlegać kontroli sądowej w zakresie właściwym tego rodzaju sprawom, tj.
14
pod kątem legalności, przestrzegania stosownych procedur prawnych. Zgodzić się
natomiast należy ze stanowiskiem, że merytoryczna ingerencja sądu w
rozstrzygnięcia Rady byłaby niedopuszczalna, wkraczałaby bowiem w sferę
szczególnego władztwa Rady, wynikającego z samych norm konstytucyjnych.
Jednakże kontrola sądowa przestrzegania praw obywateli, w rozważanym wypadku
praw wynikających z art. 60 Konstytucji, tj. prawa równego dostępu do służby
publicznej, a zatem w sprawach prowadzenia naboru na podstawie przejrzystych
kryteriów selekcji kandydatów i obsadzania poszczególnych stanowisk w służbie
publicznej, jest, w myśl art. 45 ust. 1 Konstytucji, konieczna.
W konsekwencji takiego ukształtowania kognicji Sądu Najwyższego w
zakresie kontroli nad postępowaniem dotyczącym przedstawienia Prezydentowi
Rzeczypospolitej Polskiej wniosku o powołanie sędziego, kontrola sądowa
obejmuje w szczególności badanie, czy Rada przestrzegała w danym
postępowaniu jednolitych kryteriów oceny kandydata oraz procedur postępowania
związanych z oceną kandydatury i przedstawiania wniosku Prezydentowi. Analiza
tego, czy uchwała nie pozostaje w sprzeczności z prawem, obejmuje także kontrolę
przestrzegania przez Radę innych wymagań prawnych, w tym np. ustawowych
warunków powoływania na stanowisko sędziego, sprecyzowanych w ustawie z dnia
27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze
zm.) oraz ogólnych reguł proceduralnych obowiązujących w postępowania przed
tym organem, określonych w przepisach rozdziału 3 ustawy o KRS.
Przechodząc do oceny podstaw odwołania wniesionego w niniejszej sprawie
od uchwały Rady z dnia 12 stycznia 2012 r., Sąd Najwyższy stwierdza, że jest ono
nieuzasadnione.
Odwołująca się A. B. oparła swoje odwołanie od przedmiotowej uchwały
Krajowej Rady Sądownictwa na zarzutach naruszenia przepisów art. 35 ust. 2, art.
33 ust. 1, art. 37 ust. 1 i art. 42 ust. 1 ustawy o KRS, a także art. 32 i art. 60
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Odnośnie do tych zarzutów wypada więc stwierdzić, iż art. 33 ust. 1 ustawy o
KRS zobowiązuje Krajową Radę Sądownictwa, aby przed podjęciem uchwały w
indywidualnych sprawach należących do jej kompetencji, wszechstronnie rozważyła
sprawę, na podstawie udostępnionej dokumentacji oraz wyjaśnień uczestników
15
postępowania lub innych osób, jeśli zostały złożone. Naruszenie tego przepisu
może zatem polegać na pominięciu istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy
okoliczności wynikających z owej dokumentacji lub wyjaśnień, albo dokonaniu
ustaleń sprzecznych z tymże materiałem. Z kolei, zgodnie z art. 37 ust. 1 ustawy o
KRS, jeżeli na stanowisko sędziowskie zgłosił się więcej niż jeden kandydat, Rada
rozpatruje i ocenia wszystkie zgłoszone kandydatury łącznie. Rada podejmuje
uchwałę obejmującą rozstrzygnięcia w przedmiocie przedstawienia wniosku o
powołanie do pełnienia urzędu sędziego w stosunku do wszystkich kandydatów.
Cytowany przepis, odmiennie niż regulacja zawarta w art. 12 poprzedniej ustawy o
Krajowej Radzie Sądownictwa z dnia 27 lipca 2001 r., który przewidywał podjęcie
odrębnych uchwał w odniesieniu do każdego kandydata, wymaga zatem – w
przypadku zgłoszenia się na stanowisko sędziowskie więcej niż jednego kandydata
– podjęcia przez Radę jednej „wspólnej” uchwały obejmującej swych zakresem
podmiotowym wszystkich kandydatów, którzy zgłosili się na dane stanowisko
sędziowskie. Jego naruszenie będzie więc polegać na pominięciu któregokolwiek z
kandydatów, którzy uczestniczyli w tej samej procedurze konkursowej. Natomiast w
myśl art. 42 ust. 1 omawianej ustawy uchwały Rady w sprawach indywidualnych
wymagają uzasadnienia, a o naruszeniu tego przepisu można by mówić wówczas,
gdyby uchwała w ogóle nie została uzasadniona, bądź gdyby jej uzasadnienie
uniemożliwiało dokonanie kontroli zgodności owej uchwały z prawem. Wreszcie,
stosownie do art. 35 ust. 2 ustawy o KRS, przy ustalaniu kolejności kandydatów na
liście zespół kieruje się przede wszystkim ocena kwalifikacji kandydatów, a ponadto
uwzględnia: 1) doświadczenie zawodowe, opinie przełożonych, rekomendacje,
publikacje i inne dokumenty dołączone do karty zgłoszenia; 2) opinie kolegium
właściwego sądu oraz ocenę właściwego zgromadzenia ogólnego sędziów. Warto
w tym miejscu zauważyć, że ów katalog (adresowany w pierwszej kolejności do
zespołu Rady przy sporządzaniu listy rekomendowanych kandydatów) nie ma
wyczerpującego charakteru i - poza wyeksponowaniem oceny kwalifikacji
kandydatów – w żadnym razie nie hierarchizuje kolejnych przymiotów, którymi
powinna odznaczać się osoba ubiegająca się o to stanowisko. Wbrew odmiennemu
poglądowi odwołującej się, ustawodawca nie zastosował też w art. 35 ust. 2 ustawy
o KRS „gradacji kryteriów”. Wszystkim kryteriom – poza oceną kwalifikacji
16
kandydatów – przypisał bowiem takie samo znaczenie. Co do samych kwalifikacji
kandydatów należy z kolei podkreślić, że wymieniony przepis nie precyzuje tego
pojęcia. Z pewnością jednak nie można utożsamiać ich tylko z wymaganiami
stawianymi kandydatom w przepisach ustawy o ustroju sądów powszechnych, czy
też ustawy o ustroju sądów administracyjnych, gdyż te wyznaczają jedynie
minimum standardów dla osoby ubiegającej się o stanowisko sędziego. Chodzi
więc raczej o uwzględnienie w ocenie kandydatów - poza owym ustawowym
minimum – dodatkowych elementów składających się na teoretyczne i praktyczne
umiejętności potrzebne do wykonywania tego zawodu, jak np. wyniki ukończenia
studiów i egzaminu sędziowskiego, uzyskane stopnie naukowe, ukończone studia
podyplomowe i szkolenia, reprezentowana w toku wykonywania dotychczasowej
pracy i analizowana przez sędziów wizytatorów oraz przełożonych wiedza
prawnicza, sposób organizowania pracy i wywiązywania się z obowiązków, itp.
Aktualnym pozostaje zatem pogląd judykatury, ukształtowany na podstawie
przepisów dawnej ustawy o KRS z dnia 27 lipca 2001 r., w myśl którego w
przypadku ubiegania się kilku osób o jedno stanowisko sędziowskie wskazane jest
wyjaśnienie w uzasadnieniu uchwały sytuacji poszczególnych kandydatów w
aspekcie zastosowanych przez Radę kryteriów oceny. Zakres rozważań
dotyczących poszczególnych kandydatów może być przy tym zróżnicowany w
zależności od potrzeb, wobec czego nie jest konieczne uszeregowanie kandydatów
w oparciu o każde z przyjętych kryteriów oceny. Decyduje ocena całościowa,
wynikająca z łącznego zastosowania tych przesłanek (por. wyroki Sądu
Najwyższego z dnia 20 października 2009 r., III KRS 13/09, ZNSA 2011, nr 1, poz.
93; z dnia 14 stycznia 2010 r., III KRS 24/09, LEX nr 737271 i z dnia 17 sierpnia
2010 r., III KRS 10/10, LEX nr 678015).
Wobec faktu, iż odwołująca się sformułowała także zarzuty naruszenia art.
32 i art. 60 Konstytucji RP, należy zauważyć, iż pierwszy z wymienionych
przepisów statuuje zasadę równości wszystkich wobec prawa i równości
traktowania wszystkich przez władze publiczne oraz zakazuje dyskryminacji w życiu
politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny.
Przedmiotem ochrony wynikającej z art. 60 Konstytucji RP jest zaś przede
wszystkim formalny aspekt dostępu do służby, a więc związany z przestrzeganiem
17
jednolitych kryteriów i procedur postępowania, a nie sama ocena kwalifikacji czy też
wiarygodności danej osoby z punktu widzenia kryteriów stosowanych w ramach
tego postępowania. Dlatego sądowa kontrola dokonywana przez pryzmat
wymienionego przepisu nie stwarza (co już było zresztą podnoszone) podstaw do
wkraczania w zakres kompetencji Krajowej Rady Sądownictwa, ponieważ mogłoby
to oznaczać naruszenie konstytucyjnych uprawnień i kompetencji Rady
wynikających z art. 179 Konstytucji. Ochrona sądowa udzielana kandydatowi na
określone stanowisko sędziowskie, dokonywana również przy uwzględnieniu art. 32
i art. 60 Konstytucji RP, winna zatem obejmować kontrolę postępowania przed
Radą pod względem jego zgodności z prawem, a więc musi być ograniczona do
oceny zgodności z prawem zastosowanej in casu procedury oceny kandydatury
bądź kandydatur i w efekcie przedstawienia Prezydentowi RP wniosku o powołanie
lub odmowy objęcia danego kandydata takim wnioskiem. Poddanie kontroli
sądowej wyników postępowania przed KRS w takiej indywidualnej sprawie nie
może natomiast znaczyć, że sąd uczestniczyłby w decydowaniu o obsadzie
określonego stanowiska sędziowskiego.
Rozpatrując i oceniając kandydatury zgłoszone na wolne stanowiska
sędziowskie w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w […], Krajowa Rada
Sądownictwa dysponowała obszerną dokumentacją dotyczącą poszczególnych
osób biorących udział w konkursie oraz listą rekomendacyjną zespołu Rady,
sporządzoną po zapoznaniu się z tą dokumentacją. Oczywiste jest zaś to, że
uzasadnienie uchwały Rady nie może być powtórzeniem treści całego
zgromadzonego materiału sprawy. W tym kontekście za chybiony należy zatem
uznać zarzut pominięcia przez Radę szczegółowych danych dotyczących
odwołującej się. Z uzasadnienia zaskarżonej uchwały jednoznacznie wynika
bowiem, iż Krajowa Rada Sądownictwa, rozpatrując kandydatury na wakujące
stanowisko sędziowskie, wzięła pod uwagę wszystkie okoliczności dotyczące
poszczególnych uczestników postępowania, rzutujące na ocenę ich predyspozycji
do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w […], a zwłaszcza te, o których mowa w cytowanym wcześniej
art. 35 ust. 2 ustawy o KRS, tj. kwalifikacje i doświadczenie zawodowe kandydatów,
opinie wizytatorów i przełożonych, rekomendacje oraz wyniki głosowań organów
18
sądu i samorządu sędziowskiego. Wbrew twierdzeniom odwołującej się, kryteria,
którymi kierowała się Rada, podejmując decyzję o przedstawieniu Prezydentowi RP
konkretnej osoby z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku
sędziego, są wyraźnie określone w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały i wynikają ze
szczegółowego umotywowania przyczyn dokonanego wyboru. Są nimi: ocena
kwalifikacji tego kandydata, doświadczenie zawodowe i życiowe, cechy charakteru i
osobowości predysponujące do objęcia stanowiska wnioski płynące z opinii na
temat jego pracy, a także uzyskane poparcie środowiska sędziowskiego.
Jednocześnie podkreślono, że te same wymagania zastosowano wobec
pozostałych uczestników postępowania, z których żaden nie spełnia łącznie tychże
kryteriów w taki stopniu, jak zwyciężczyni konkursu. Jednym z elementów owej
oceny było też poparcie organów sądu i samorządu sędziowskiego. Warto
zauważyć, że aczkolwiek wyniki głosowania w kolegium i zgromadzeniu ogólnym
sędziów właściwego sądu nie wiążą Krajowej Rady Sądownictwa w ocenie
kandydata na wolne stanowisko sędziowskie, to jednak są one istotne z punktu
widzenia art. 35 ust. 2 pkt 2 ustawy o KRS i dlatego Rada powinna umotywować
swój wybór, gdyby dotyczył on osoby, która uzyskała mniejsze poparcie środowiska
zawodowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2010 r., III KRS 24/09,
LEX nr 737271). W niniejszym przypadku należy wszakże zauważyć, że wprawdzie
odwołująca się osiągnęła nieco wyższe poparcie kolegium (4 głosy „za” w
porównaniu do 3 głosów „za” uzyskanych przez kandydatkę wybraną), ale już wynik
głosowania zgromadzenia ogólnego na obie te kandydatki był porównywalny.
Zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały ocena kandydatur, wbrew
odmiennemu stanowisku odwołującej się, jest zatem wynikiem wszechstronnego
rozważenia przez Krajową Radę Sądownictwa wszystkich aspektów sprawy i nie
można przypisać jej cech dowolności, która stanowiłaby naruszenie art. 33 ust. 1
ustawy o KRS. Jeszcze raz należy bowiem przypomnieć, że Krajowa Rada
Sądownictwa w toku analizowanego postępowania miała za zadanie wskazać i
przedstawić Prezydentowi RP z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na
stanowisku sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w […] tylko jednego
spośród dwunastu kandydatów, z których każdy (w tym także odwołująca się) z
całą pewnością posiadał przymioty świadczące o tym, iż nie tylko spełnia formalne
19
przesłanki awansu zawodowego, ale również – przy uwzględnieniu określonych
kryteriów oceny – jest merytorycznie przygotowany do objęcia stanowiska sędziego
wojewódzkiego sądu administracyjnego. Mówiąc lapidarnie, Rada (co sama
przyznała w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały) dokonywała więc wyboru
pomiędzy dobrymi i bardzo dobrymi kandydatami, przy czym kandydatura
odwołującej się nie została przez Radę zdyskwalifikowana. Zawarte w uzasadnieniu
zaskarżonej uchwały wyjaśnienia dotyczące dokonanego przez Radę wyboru
innego kandydata świadczyły z kolei o tym, że o wyborze decydowała całościowa
ocena wynikająca z łącznego zastosowania właściwych kryteriów tej oceny. Z tych
samych przyczyn nie może być również uzasadniony zarzut naruszenia art. 60
Konstytucji RP, zwłaszcza że – co już wcześniej zostało podkreślone –
przedmiotem ochrony wynikającej z tego przepisu jest przede wszystkim formalny
aspekt dostępu do służby, a więc związany z przestrzeganiem jednolitych kryteriów
i procedur postępowania, a nie sama ocena kwalifikacji czy też wiarygodności danej
osoby z punktu widzenia kryteriów stosowanych w ramach tego postępowania.
Zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały wyjaśnienia Rady nie zawierały także
niczego, co można by uznać za dyskryminację odwołującej się. Odwołująca się nie
przedstawiła zresztą w swoim odwołaniu przekonywającej przyczyny
sygnalizowanej przez siebie dyskryminacji. Dokonywana przez Sąd Najwyższy
kontrola sądowa nie stwarza więc podstaw do wkraczania w zakres kompetencji
Krajowej Rady Sądownictwa w tych kwestiach, ponieważ mogłoby to oznaczać
naruszenie konstytucyjnych uprawnień i kompetencji Rady wynikających z art. 179
Konstytucji. Wyklucza to dalszą ingerencję Sądu Najwyższego w dokonany przez
Radę wybór kandydata na wolne stanowisko sędziowskie.
Wobec bezzasadności podstaw i zarzutów odwołania, Sąd Najwyższy orzekł
zatem o jego oddaleniu na mocy art. 39814
k.p.c. w związku z art. 44 ust. 3 ustawy
o KRS.