Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CNP 12/12
POSTANOWIENIE
Dnia 23 maja 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie skargi powodów
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego
z dnia 29 grudnia 2010 r.,
w sprawie z powództwa J. K. – S. i J.
K.- S.
przeciwko Produkcja i Handel Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
w S.
o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 23 maja 2012 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 29 grudnia 2010 r., Sąd Okręgowy oddalił apelację
powodów J. K.-S. i J. K.-S. od wyroku Sądu Rejonowego z dnia 2 lipca 2010 r.,
oddalającego powództwo skierowane przeciwko pozwanej „Produkcja i Handel”
Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. o pozbawienie wykonalności tytułu
wykonawczego w postaci bliżej określonego nakazu zapłaty.
Powyższy wyrok Sądu Okręgowego powodowie zaskarżyli skargą
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. W skardze
podnieśli niezgodność wyroku z art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 552 k.s.h.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
ustanowiona ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks
postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych
(Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98) jest – podobnie jak skarga kasacyjna – środkiem
prawnym sformalizowanym. Wysokie wymagania formalne stawiane skardze są
związane nie tylko z jej specjalną, nadzwyczajną funkcją w systemie prawa, ale
wynikają także z potrzeby spełnienia wysokich oczekiwań profesjonalnych.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego
została wniesiona, przytoczenie jej podstaw i ich uzasadnienia, wskazanie
przepisów prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy, wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe oraz
wniosek o stwierdzenia niezgodności orzeczenia z prawem.
Wymienione wymagania skargi mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione kumulatywnie. To oznacza, że skarga niespełniająca któregokolwiek
z nich jest dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym
dla usuwania braków i podlega odrzucenie bez wzywania do ich usunięcia. Każde
3
z tych wymagań przewidzianych w art. 4245
§ 1 k.p.c. – na co Sąd Najwyższy
wielokrotnie zwracał uwagę – ma charakter samoistny, powinno być, zatem
spełnione niezależnie od innych wymagań (por. postanowienia Sąd Najwyższego:
z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05 i z dnia 18 stycznia 2005 r., III CNP 21/05,
nie publ.).
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 2 i 3 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia powinna zawierać przytoczenie jej podstaw
oraz ich uzasadnienie a nadto wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne. Stosownie zaś do treści art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
skarżący musi „wykazać”, a więc nie „wskazać”, „przytoczyć” czy „uwiarygodnić”, że
wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie
jest możliwe. Polega to na ujawnieniu i przedstawieniu tej okoliczności w sposób
wyczerpujący i nie budzący wątpliwości oraz na dowiedzeniu jej istnienia
i przekonującym uzasadnienia (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
28 czerwca 2011 r. I CNP 16/11, nie publ.; z dnia 27 stycznia 2006 r., sygn. akt
III CNP 23/05, OSNC z 2006 r., nr 7 - 8, poz. 140.). Skarżącego obciąża
obowiązek przedstawienia analizy prawnej wszystkich przepisów dotyczących
środków prawnych, które mogłyby prowadzić do wzruszenia wyroku, których
zastosowanie jest jednak niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie
mogłoby odnieść skutku (zob. też postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2009 r.,
sygn. akt I CNP 108/08, nie publ.). W konsekwencji wymaganie przewidziane w art.
4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. nie jest spełnione, jeżeli jak to jest w niniejszej skardze,
powodowie ograniczyli się do stwierdzenia, że nie jest możliwe wzruszenie wyroku
z użyciem innych środków prawnych (w tym przypadku skargi kasacyjnej) z uwagi
na wartość przedmiotu zaskarżenia (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
12 sierpnia 2009 r. II CNP 50/09, nie publ.). Trzeba też podkreślić, ze zgodnie
z art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. skarga powinna zawierać uprawdopodobnienie
wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie zaskarżonego orzeczenia.
W judykaturze Sądu Najwyższego przyjmuje się, że ten element konstrukcyjny
skargi powinien obejmować nie tylko wskazanie na istnienie szkody i określenie
zdarzenia, które ją spowodowało, ale także uprawdopodobnienie jej
dotychczasowego rozmiaru (por. postanowienie SN z dnia 17 sierpnia 2010 r.,
4
I CNP 35/10, nie publ.; postanowienie SN z dnia 28 kwietnia 2009 r., I CNP 11/09,
niepubl.; postanowienie SN z dnia 30 września 2008 r., I CNP 63/08, nie publ.;
postanowienie SN z dnia 21 lipca 2008 r., I CNP 44/08, niepubl.; postanowienie SN
z dnia 31 stycznia 2006 r., IV CNP 38/05, OSNC 2006/7-8/141; postanowienie SN
z dnia 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, OSNC 2006/1/16). Również ten element
skargi nie został skonstruowany zgodnie ze wskazanymi wymaganiami.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie 4248
§ 1 k.p.c. postanowił, jak
w sentencji.

IV CNP 12/12

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia