IV CNP 16/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 16/12
POSTANOWIENIE
Dnia 24 maja 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka
w sprawie ze skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego
z dnia 29 grudnia 2011 r., w sprawie z powództwa S. M.
przeciwko S. G., i innym
o ochronę własności,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 24 maja 2012 r.,
odrzuca skargę
Uzasadnienie
2
Powód S. M. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego z dnia 29 grudnia 2011 r., którym
oddalona została jego apelacja od wyroku Sądu Rejonowego z dnia 4 października
2011 r. oddalającego jego powództwo przeciwko S. G., i innym o ochronę
własności. W ramach realizacji obowiązku przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 4
k.p.c. powód wskazał, że „[…] działanie Pozwanych jest źródłem szkody. Skarżący
prowadzi działalność rolną, dla której ma znaczenie możliwość eksploatacji całości
spornego gruntu. Ma to dla niego określoną wartość majątkową bowiem uprawa na
pełnym obszarze gruntu łączy się z realnymi korzyściami ekonomicznymi.”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga jest niedopuszczalna ze względu na nieusuwalny brak jednego z jej
zasadniczych elementów konstrukcyjnych, o którym mowa w art. 4245
§ 1 pkt 4
k.p.c.
Zgodnie z tym przepisem skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać uprawdopodobnienie wyrządzenia
szkody spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy.
Wymaganie to należy uznać za spełnione wówczas, gdy skarżący oświadczy,
że szkoda taka została mu wyrządzona, wskaże jej rodzaj, rozmiar oraz związek
przyczynowy, jaki zachodzi między wydaniem zaskarżonego skargą orzeczenia
a wystąpieniem szkody, ponadto powoła lub przedstawi dowody bądź inne środki
dla uwiarygodnienia swoich twierdzeń w tym przedmiocie (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2006 r., IV CNP 38/05, OSNC 2006, 7-8,
poz.141). Skarżący może przy tym skutecznie powołać się tylko na taką szkodę,
która na skutek wydania zaskarżonego orzeczenia wystąpiła już w jego majątku,
nie zaś na szkodę, która może ewentualnie powstać w przyszłości (por. m.in.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2006 r., II CNP 13/05,
OSNC 2006, nr 6, poz.110). Skarga tak określonym wymaganiom nie czyni zadość.
Powód ograniczył się w tym zakresie jedynie do ogólnikowych uwag o szkodzie,
której źródło miałoby stanowić bezpośrednio działanie samych pozwanych, nie zaś
wydanie zaskarżonego skargą wyroku. Skarżący nie przedstawił żadnych
argumentów, które mogłyby wskazywać na to, że wydanie wyroku przez Sąd
3
drugiej instancji spowodowało już w jego majątku konkretny uszczerbek majątkowy,
nie odniósł się także do jego wysokości, ponadto nie wyjaśnił w ramach
stosownego jurydycznego wywodu na czym miałby polegać związek przyczynowy
pomiędzy wydaniem tego orzeczenia a szkodą, która miałaby wystąpić, ani też nie
wskazał żadnych dowodów bądź środków, które mogłyby uwiarygodnić jego
twierdzenie o wyrządzeniu szkody.
Wobec powyższego należało orzec, jak w sentencji, stosownie do
art. 4248
§ 1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 24 maja 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka
w sprawie ze skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego
z dnia 29 grudnia 2011 r., w sprawie z powództwa S. M.
przeciwko S. G., i innym
o ochronę własności,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 24 maja 2012 r.,
odrzuca skargę
Uzasadnienie
2
Powód S. M. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego z dnia 29 grudnia 2011 r., którym
oddalona została jego apelacja od wyroku Sądu Rejonowego z dnia 4 października
2011 r. oddalającego jego powództwo przeciwko S. G., i innym o ochronę
własności. W ramach realizacji obowiązku przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 4
k.p.c. powód wskazał, że „[…] działanie Pozwanych jest źródłem szkody. Skarżący
prowadzi działalność rolną, dla której ma znaczenie możliwość eksploatacji całości
spornego gruntu. Ma to dla niego określoną wartość majątkową bowiem uprawa na
pełnym obszarze gruntu łączy się z realnymi korzyściami ekonomicznymi.”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga jest niedopuszczalna ze względu na nieusuwalny brak jednego z jej
zasadniczych elementów konstrukcyjnych, o którym mowa w art. 4245
§ 1 pkt 4
k.p.c.
Zgodnie z tym przepisem skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać uprawdopodobnienie wyrządzenia
szkody spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy.
Wymaganie to należy uznać za spełnione wówczas, gdy skarżący oświadczy,
że szkoda taka została mu wyrządzona, wskaże jej rodzaj, rozmiar oraz związek
przyczynowy, jaki zachodzi między wydaniem zaskarżonego skargą orzeczenia
a wystąpieniem szkody, ponadto powoła lub przedstawi dowody bądź inne środki
dla uwiarygodnienia swoich twierdzeń w tym przedmiocie (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2006 r., IV CNP 38/05, OSNC 2006, 7-8,
poz.141). Skarżący może przy tym skutecznie powołać się tylko na taką szkodę,
która na skutek wydania zaskarżonego orzeczenia wystąpiła już w jego majątku,
nie zaś na szkodę, która może ewentualnie powstać w przyszłości (por. m.in.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2006 r., II CNP 13/05,
OSNC 2006, nr 6, poz.110). Skarga tak określonym wymaganiom nie czyni zadość.
Powód ograniczył się w tym zakresie jedynie do ogólnikowych uwag o szkodzie,
której źródło miałoby stanowić bezpośrednio działanie samych pozwanych, nie zaś
wydanie zaskarżonego skargą wyroku. Skarżący nie przedstawił żadnych
argumentów, które mogłyby wskazywać na to, że wydanie wyroku przez Sąd
3
drugiej instancji spowodowało już w jego majątku konkretny uszczerbek majątkowy,
nie odniósł się także do jego wysokości, ponadto nie wyjaśnił w ramach
stosownego jurydycznego wywodu na czym miałby polegać związek przyczynowy
pomiędzy wydaniem tego orzeczenia a szkodą, która miałaby wystąpić, ani też nie
wskazał żadnych dowodów bądź środków, które mogłyby uwiarygodnić jego
twierdzenie o wyrządzeniu szkody.
Wobec powyższego należało orzec, jak w sentencji, stosownie do
art. 4248
§ 1 k.p.c.