Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 586/11
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 czerwca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak (sprawozdawca)
SSN Anna Kozłowska
Protokolant Maryla Czajkowska
w sprawie z powództwa M. S. i R. S.
przeciwko Skarbowi Państwa – Szefowi Wojskowego Zarządu Infrastruktury
i Dowódcy /…./
o zapłatę,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 15 czerwca 2012 r.,
skargi kasacyjnej pozwanych
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 26 maja 2011 r.,
oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
2
Zaskarżonym przez pozwanego – Skarb Państwa (– Szefa Wojskowego
Zarządu Infrastruktury– Dowódcę … Bazy Lotnictwa Transportowego) wyrokiem z
dnia 26 maja 2011 r. Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony przez powodów M. S. i R.
S. wyrok Sądu Okręgowego z dnia 9 grudnia 2010 r. w ten sposób, że zasądził od
pozwanego Skarbu Państwa (Szefa Wojskowego Zarządu Infrastruktury w …) na
rzecz powodów kwotę 61 533 zł oraz w pozostałej części apelację oddalił i orzekł o
kosztach postępowania. W sprawie tej ustalono co następuje:
Powodowie P. i M. S. są właścicielami nieruchomości położonej w
miejscowości K. (gmina S.) o obszarze 0.60 ha. Nieruchomość ta zabudowana jest
budynkiem mieszkalnym oddanym do użytku w 2003 r. Miejscowość K. sąsiaduje z
Bazą Lotniczą, stanowiącą cześć Skrzydła Lotnictwa Transportowego z
dowództwem w P. Baza ulokowana jest na lotnisku transportowym w P.
W związku z natężeniem operacji lotniczych na lotnisku emitowana była
przez startujące i lądujące maszyny duża ilość hałasu, przekraczająca
dopuszczalne prawem normy. Z uwagi na to Wojewoda … w dniu 17 września
2004 r. wydal rozporządzenie w sprawie obszaru ograniczonego użytkowania dla
lotniska wojskowego w P. Nieruchomość powodów znajdowała się w strefie „A”
obszaru. W rozporządzeniu tym wskazano, że obszar ograniczonego użytkowania
stanowi teren ograniczony linią, na której ekspozycyjny poziom hałasu jest równy
83 dB.
W rozporządzeniu dla poszczególnych stref ograniczonego użytkowania
wprowadzono ograniczenia przeznaczenia terenów, wymagań technicznych
dotyczących budynków oraz sposobu korzystania z terenów z uwagi na
dopuszczalny wyższy poziom hałasu emitowany z lotniska. Budynek na
nieruchomości powodów został pobudowany w 2003 r. i spełnia wymagania
techniczne dla zachowania właściwej ochrony akustycznej, przewidzianej dla strefy
A ograniczonego użytkowania.
Po wprowadzeniu obszaru ograniczonego użytkowania doszło do zmian
w korzystaniu z lotniska przez bazę wojskową. Obecnie na lotnisku wojskowym
3
w P. stacjonuje jeden samolot transportowy C 130 Herkules oraz 2 lub 3 mniejsze
samoloty transportowe, które i tak w większości odbywają misje poza terenem
lotniska oraz poza granicami kraju. Na lotnisku tym nie stacjonują samoloty
myśliwsko-bojowe, które zostały z niego wycofane około 3 lat temu. Stacjonujące
na lotnisku samoloty rzadko wykonują jakiekolwiek operacje lotnicze z uwagi na
trwające prace modernizacyjne pasa startowego.
W dniu 11 października 2006 r. pełnomocnik powodów wezwał pozwanego
do dobrowolnej wypłaty powodom kwoty 210 000 zł tytułem odszkodowania.
Pozwany odmówił wypłaty odszkodowania. Powodowie po ostatecznym
sprecyzowaniu żądania pozwu wnieśli o zasądzenie na ich rzecz solidarnie od
pozwanego Skarbu Państwa Szefa Wojskowego Zarządu Infrastruktury i Dowódcy
Bazy Lotniska Transportowego kwoty 182 600 zł w tym kwoty 31 400 zł tytułem
zwrotu kosztów rewitalizacji akustycznej wraz z ustawowymi odsetkami. Wyrokiem
z dnia 9 grudnia 2010 r. Sąd Okręgowy oddalił powództwo.
Rozpoznający sprawę Sąd Apelacyjny uznał, że ustalenia faktyczne sądu
I instancji nie budzą wątpliwości i przyjął je za podstawę własnego rozstrzygnięcia.
Zdaniem Sądu II instancji błędne jest rozumowanie sądu I instancji, zgodnie
z którym, na skutek zmian legislacyjnych, ex lege utraciło moc Rozporządzenie
Wojewody z dnia 17 września 2004 r. o utworzeniu obszaru ograniczonego
użytkowania dla Lotniska w P. Chociaż takie stanowisko występowało w
orzecznictwie niektórych sądów administracyjnych, wykładnię tę należy odrzucić.
Sąd Apelacyjny dokonał dokładnego porównania treści art. 135 ust. 1 i 2
u.p.o.ś. przed i po nowelizacji tego przepisu. Porównanie to, zdaniem tego Sądu,
pozwala na przyjęcie, że nie zmieniły się ustawowe przesłanki, które są podstawą
możliwości utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania. Zarówno przed
zmianą, jak po zmianie, to z przeglądu ekologicznego, z analizy porealizacyjnej
albo z oceny oddziaływania na środowisko musiało i musi wynikać, że mimo
zastosowania dostępnych rozwiązań technicznych, technologicznych
i organizacyjnych nie mogą być dotrzymane standardy jakości środowiska poza
terenem zakładu lub innego obiektu. Ponadto Sąd Apelacyjny zwrócił uwagę, że
zarówno przed zmianą, jak i po zmianie utworzenie obszaru ograniczonego
4
użytkowania było i jest możliwe dla tych samych przedsięwzięć, tj. mogących
znacząco oddziaływać na środowisko – oczyszczalni ścieków, składowiska
odpadów komunalnych, kompostowni, trasy komunikacyjnej, lotniska, linii i stacji
elektroenergetycznej oraz instalacji radiokomunikacyjnej, radionawigacyjnej
i radiolokacyjnej. Nowelizacje art. 135 ust. 1 i 2 u.p.o.ś. nie wnoszą żadnej istotnej
zmiany merytorycznej w treści upoważnienia do wydania aktu prawa miejscowego
o utworzeniu obszaru ograniczonego użytkowania. Sąd Apelacyjny zwrócił uwagę,
że w ustawie z 3 października 2008 r. brak przepisu przejściowego, który
regulowałby bezpośrednio byt prawny dotychczas wydanych aktów wykonawczych
na podstawie art. 135 ust. 1 i 2 u.p.o.ś. Oznacza to, że zmiana brzmienia normy
upoważniającej nie stanowiła w istocie zmiany jej merytorycznej treści. Zgodnie zaś
z ugruntowanymi regułami tworzenia i wykładni prawa tego rodzaju zmiana normy
upoważniającej nie skutkuje automatycznie uchyleniem wydanych na jej podstawie
aktów wykonawczych.
Zarówno na podstawie przepisów obowiązujących do dnia 15 listopada
2008, jak również na podstawie aktualnego stanu prawnego istniały i istnieją
podstawy do utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania związanego
z funkcjonowaniem przedmiotowego lotniska. Z tych przyczyn bez znaczenia jest
okoliczność, że w ustawie z 3 października 2008 r. brak przepisu przejściowego,
który regulowałby bezpośrednio byt prawny aktów prawa miejscowego w sprawie
utworzenia obszarów ograniczonego użytkowania, wydanych na podstawie art. 135
ust. 2 u.p.o.ś. przed 15 listopada 2008 r.
Przechodząc do oceny podstaw prawnych odpowiedzialności pozwanego,
Sąd Apelacyjny stwierdził, że wystarczającą podstawą odpowiedzialności
odszkodowawczej pozwanego stanowi art. 129 ust. 2 u.p.o.ś. Poza sporem jest
bowiem, że zgodnie z aktem ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania
nieruchomość powodów, jako położona w najbardziej zagrożonej hałasem strefie
oznaczonej literą „A”, dotknęły daleko idące ograniczenia co do sposobu
korzystania z niej pod względem użytkowym, gospodarczym i prawnym. Przede
wszystkim niedopuszczalne jest obecnie budowanie i istotne modernizowanie pod
kątem funkcji mieszkalnych budynków mieszkalnych. Oznacza to konieczność
5
pogodzenia się ze stopniową degradacją kapitałową i użytkową zabudowy przy
braku perspektyw racjonalnego ekonomicznie wykorzystania nieruchomości.
Już zatem prima facie musiało to skutkować spadkiem wartości
nieruchomości tylko z uwagi na wprowadzenie obszaru ograniczonego
użytkowania. Bliżej adekwatny związek przyczynowy między tymi zdarzeniami
(art. 361 § 1 k.c.) oraz wysokość szkody wynika z przekonujących wywodów opinii
biegłego. Przedmiotowa opinia zasługuje w pełni na jej akceptację, w szczególności
w części określającej wysokość szkody w majątku powodów, polegającej na
obniżeniu wartości nieruchomości.
Wbrew argumentacji pozwanego, zaakceptowanej przez sąd I instancji, bez
znaczenia jest okoliczność, że obecnie Lotnisko w P. nie jest wykorzystywane w
celu prowadzenia intensywnych lotów bojowych. Decydujące znaczenie ma
natomiast to, że w dalszym ciągu obowiązują ograniczenia prawne w korzystaniu z
nieruchomości oraz zezwolenie na przekraczanie w związku z funkcjonowaniem z
lotniska standardów ochrony środowiska.
W skardze kasacyjnej pozwany zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj.
1) art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska
(dalej: u.p.o.ś.) w związku z rozporządzeniem Wojewody z dnia 17 września 2004
r. w sprawie obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego w P.
przez niewłaściwe zastosowanie oraz przyjęcie w rozpoznawanej sprawie, że w
dacie zamknięcia rozprawy wymienione rozporządzenie nadal ograniczało sposób
korzystania z nieruchomości w rozumieniu art. 129 ust. 2 p.o.ś., 2) naruszenie art.
129 ust. 2 p.o.ś. przez niewłaściwe zastosowanie oraz uznanie, że wolniejszy
wzrost wartości nieruchomości powodów w stosunku do innych nieruchomości
stanowi „zmniejszenie wartości nieruchomości”, o którym mowa w tym przepisie;
3) naruszenie art. 129 ust. 2 u.p.o.ś. przez niewłaściwe zastosowanie oraz
przyjęcie, że dla roszczeń odszkodowawczych strony powodowej bez znaczenia
pozostaje okoliczność, że obecnie lotnisko w P. nie jest wykorzystywane w celu
prowadzenia intensywnych lotów bojowych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
6
Pozwany Skarb Państwa w skardze kasacyjnej zarzuciła naruszenia art. 129
ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (jedn. tekst
Dz.U.2008 r., Nr 25, poz.150 ze zm. dalej powoływana jako u.p.o.ś.). Pierwszy
zarzut sprowadza się do stwierdzenia, że przepis ten nie znajduje zastosowania
w stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy. Sąd Apelacyjny przyjął natomiast, że
zgodnie z rozporządzeniem Wojewody z dnia 17 września 2004 r., w sprawie
obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego w P. (Dz. Urz. Woj.
Nr 143, poz. 2945, dalej powoływane jako rozporządzenia nr 51/04 Wojewody)
nieruchomość powodów znajduje się na obszarze ograniczonego użytkowania
lotniska w P., co uzasadnia odpowiedzialność Skarbu Państwa przewidzianą w art.
129 ust. 2 u.p.o.ś. Skarżący twierdzi zaś, że wspomniane rozporządzenia nr 51/04
Wojewody utraciło moc prawną, a wobec tego brak podstaw do uznania, że
nieruchomość powodów znajduje się w obszarze ograniczonego użytkowania, co
uzasadniałoby odpowiedzialność Skarbu Państwa za zmniejszenie z tego powodu
wartości nieruchomości powodów na podstawie art. 129 ust.2 u.p.o.ś.
Rozporządzenia nr 51/04 Wojewody utraciło moc prawną, zdaniem skarżącego,
gdyż art. 135 u.p.o.ś. upoważniający do wydania tego rozporządzenia uległ
zmianie. W takiej sytuacji, jeżeli ustawodawca sam nie przesądził o tym czy
wydane na podstawie takie przepisu rozporządzenia wykonawcze, obowiązuje
dalej, traci ono moc. Stanowisko to nie zasługuje jednak na uwzględnienie,
przynajmniej z trzech powodów.
Po pierwsze, wspomniany art. 135 u.p.o.ś. ulegało kilkakrotnym zmianom.
Istotna nowelizacja art. 135 ust. 2 u.p.o.ś. polegająca na zmianie organu
upoważnionego do ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania nastąpiła
z dniem 1 stycznia 2008 r., na mocy art. 19 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań
i kompetencji administracji terenowej (Dz. U. Nr 175, poz. 1462 ze zm., dalej
powoływana jako ustawa z dnia 29 lipca 2005 r.). Uprawnionym do tworzenia
obszaru ograniczonego użytkowania w miejsce wojewody stał się sejmik
województwa, który w drodze uchwały może od 1 stycznia 2008 r. tworzyć taki
obszar. Ustawodawca, w art. 47 ust. 2 przywołanej ustawy, przewidział
jednoznacznie, że do czasu wydania nowych aktów prawa miejscowego przez
7
organy przejmujące zadania i kompetencje na podstawie tej ustawy, zachowują
moc dotychczasowe akty prawa miejscowego. Oznacza to, że rozporządzenia
nr 51/04 Wojewody … w sprawie obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska
wojskowego w P. obowiązuje do czasu, gdy w tej sprawie nie wypowie się
wojewódzki sejmik samorządowy. W konkluzji należy wobec tego stwierdzić, że w
przypadku tej zmiany art. 135 ust 2, problem dalszego obowiązywania
rozporządzenia po zmianie przepisu upoważniającego do jego wydania został
jednoznacznie przesądzony przez samego ustawodawcę.
Po drugie, kolejna zmiana przepisu art. 135 ust. 1 i 2, która miała miejsce już
po 1 stycznia 2008 r., nie ma charakteru zmiany merytorycznej, ale podyktowana
została koniecznością dostosowania treści tego przepisu do regulacji zawartej
w ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227 ze zm., dalej powoływana
jako ustawa z 3 października 2008 r.). Ustawa ta, która została wydana w celu
dostosowania prawa polskiego do regulacji unijnych, wprowadziła nową regulację
dotycząca postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, uchylając
jednocześnie niektóre przepisy u.p.o.ś. (dział VI, art. 40-70). Regulacje zawarte
w uchylonych przepisach stanowiły podstawę dla sformułowania treści art. 135
ust. 1 i 2 u.p.o.ś. w jego brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 3 października 2008 r.
Nowelizacja art. 135 ust. 1 i 2 u.p.o.ś., dokonana na podstawie art. 144 pkt 21
ustawy z dnia 3 października 2008 r., polegała na dostosowaniu jego treści do
nowej sytuacji i odesłaniu wprost do przepisów tej ustawy. Przy okazji tej
nowelizacji art. 135 u.p.o.ś. ustawodawca nie wypowiedział się na temat
obowiązywania przepisów wykonawczych, dla których art. 135 u.p.o.ś. stanowił
upoważnienie. Nie oznacza to jednak, że w takiej sytuacji, wspomniana nowelizacja
spowodowała utratę mocy obowiązującej rozporządzenia nr 51/04 Wojewody. O
tym, że nie utraciło ono mocy obowiązującej świadczy przede wszystkim charakter
zmian jakie ustawa z dnia 3 października 2008 r. wprowadziła do przepisu
stanowiącego podstawę jego wydania. Zmiany te, co jeszcze raz należy podkreślić
miały charakter wybitnie redakcyjny i w niczym nie zmieniły merytorycznej treści art.
135 ust. 1 i 2 u.p.o.ś.
8
Wniosek ten uzasadnia także wyrażony w art. 173 ust.2 ustawy z dnia
3 października 2008 r. nakaz stosowania, do czasu wydania nowego
rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco
oddziaływać na środowisko przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
9 listopada 2004 r. Nowelizacja art. 135 ust. 1 i 2 u.p.o.ś., dokonana ustawą
z 3 października 2008 r., nie zmieniła rodzajów przedsięwzięć mogących
znacząco oddziaływać na środowisko. Przede wszystkim zwrócić należy uwagę, że
zarówno w §2 ust. 1 pkt 28 rozporządzenia Rady Ministrów z 9 listopada 2004 r.
w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na
środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem
przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U.
Nr 257, poz. 2573 ze zm.) jak i § 2 ust. 1 pkt 30 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco
oddziaływać na środowisko (Dz. U. Nr 213, poz. 1397) do takich przedsięwzięć
zaliczają lotniska. Nie można wobec tego stwierdzić, że po nowelizacji art. 135
ust. 1 i 2 u.p.o.ś., dokonanej ustawą z dnia 3 października 2008 r., odpadła
podstawą prawna dla utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania wokół
lotniska w P. Brak w tej sytuacji jakiejkolwiek wzmianki, w ustawie z dnia
3 października 2008 r. na temat mocy obowiązującej przepisów wykonawczych
wydawanych na podstawie art. 135 ust. 2 u.p.o.ś. przed jego nowelizacją dokonaną
tą ustawą, oznacza że rozporządzenie nr 51/04 Wojewody pozostaje w mocy.
Zgodnie z art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. pozostanie ono w mocy do
czasu podjęcia w sprawie obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska
wojskowego w P., uchwały przez sejmik wojewódzki.
Za taką interpretacją skutków nowelizacji art. 135 u.p.o.ś. dla mocy wiążącej
wydanego na jego podstawie rozporządzenia nr 51/04 Wojewody przemawia także
regulacja zawarta w załączniku do rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 20
czerwca 2002 r. „Zasady techniki prawodawczej” (Dz. U. Nr 100, poz. 908, dalej
powoływane jako z.t.p.), które zawierają ważne zalecenia dotyczące tworzenia
aktów prawnych, w tym aktów prawa miejscowego. Mogą one w związku z tym być
także pomocne przy wykładni tych aktów, Jak wynika z § 32 ust. 2 z.t.p. nie każda
zmiana przepisu upoważniającego powoduje utratę mocy obowiązującej wydanego
9
na jego podstawie aktu wykonawczego. Tylko „Jeżeli zmienia się treść przepisu
upoważniającego do wydania aktu wykonawczego w ten sposób, że zmienia się
rodzaj aktu wykonawczego albo zakres spraw przekazanych do uregulowania
aktem wykonawczym lub wytyczne dotyczące treści tego aktu, przyjmuje się, że
taki akt wykonawczy traci moc obowiązującą z dniem wejścia w życie ustawy
zmieniającej treść przepisu upoważniającego. Zmiana art. 135 ust. 2 u.p.o.ś.,
dokonana ustawą dnia 29 lipca 2005 r. zmieniała w istotny sposób treść przepisu
upoważniającego. Gdyby nie art. 47 ust. 2 tej ustawy, który przesadził
jednoznacznie o dalszym obowiązywaniu wydanego na podstawie art. 135 ust. 2
u.p.o.ś. rozporządzenia nr 51/04 Wojewody, ta nowelizacja przepisu
upoważniającego, zgodnie z 32 ust. 2 z.t.p., powinna pociągnąć za sobą utratę
mocy obowiązującej wspomnianego rozporządzenia. Natomiast charakter zmian
dokonanych w art. 135 ust. 1 i 2 ustawą z dnia 3 października 2008 r., które nie
zmieniły rodzaju aktu wykonawczego, ani zakresu spraw przekazanych do
uregulowania takim aktem, a także wytycznych dotyczących treści tego aktu, nie
uzasadnia w świetle § 32 ust. 2 z.t.p., wniosku sformułowanego w skardze
kasacyjnej, że nowelizacja ta spowodowała utratę mocy obowiązującej
rozporządzenia nr 51/04 Wojewody.
Oprócz argumentów związanych z literalną i systemową wykładnią art. 135
ust. 1 i 2 u.p.o.ś. za tym, aby uznać że rozporządzenia nr 51/04 Wojewody dalej
obowiązuje, przemawiają także ważne względy celowościowe. Gdyby podzielić
prezentowany w skardze kasacyjnej pogląd, że straciło ono moc prawną z chwilą
wejścia w życie nowelizacji art. 135 u.p.o.ś. dokonanej ustawą z dnia 3
października 2008 r., to dochodzenie odszkodowania przez osoby, których
nieruchomości znajdowały się w obszarze ograniczonego użytkowania, na
podstawie art. 129 ust.2 u.p.o.ś., zależałoby w istocie od tego czy sejmik
województwa podejmie stosowaną uchwałę. Z jednej strony dla terenów
sąsiadujących z lotniskiem wojskowym w P. utworzony został obszar
ograniczonego użytkowania rozporządzeniem nr 51/04 Wojewody, z drugiej zaś dla
dochodzenia odszkodowania przez osoby, których nieruchomości znajdują się w
tym obszarze, potrzebna byłaby uchwała sejmiku samorządowego. Taka wykładnia
przepisów u.p.o.ś., która uzależnia możliwość dochodzenia roszczeń
10
przewidzianych w art. 129 tej ustawy od wydania uchwały przez sejmik
województwa, w sytuacji gdy został już utworzony obszar ograniczonego
użytkowania, pozostaje w sprzeczności gwarantowaną, także w art. 64 Konstytucji,
ochroną prawa własności. Właściciel, któremu art. 129 ust. 2 u.p.o.ś. gwarantuje
ochronę przed utratą wartości jego nieruchomości, ze względu na to, że w pobliżu
powstało lotnisko, nie może być narażony na utratę tej ochrony tylko z tego
powodu, że właściwy organ, w tym wypadku sejmik wojewódzki, nie podął prawem
przewidzianej uchwały. Wniosek ten jest tym bardziej zasadny, jeżeli wykładnia
przepisów ustawy prawo ochrony środowiska wskazuje, że taka uchwała jest,
z punktu widzenia właściciela nieruchomości zbędna, skoro obowiązuje dalej
rozporządzenia nr 51/04 Wojewody. Jeżeli natomiast Skarb Państwa jest
zainteresowany zmianą warunków zaliczania nieruchomości położonych w pobliżu
lotniska w P. do obszaru ograniczonego użytkowania, to powinien podjąć,
przewidziane prawem działania zmierzające do wydania uchwały sejmiku
właściwego województwa.
Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 129 ust. 2 u.p.o.ś.
sprowadzający się do tego, że należy wziąć pod uwagę, że obecnie lotnisko w P.
nie jest wykorzystywane w celu prowadzenia intensywnych lotów bojowych.
Odpowiedzialność przewidziana w powołanym przepisie związana jest z tym, że
nieruchomość powodów zaliczona została do obszaru ograniczonego użytkowania.
Dopóki więc prawnie obszar ten nadal istnieje, to ma to cały czas takie samo
znaczenie dla potencjalnego nabywcy, a w konsekwencji prowadzi do obniżenia
wartości nieruchomości położonych w obrębie tego obszaru, co wynika także z
opinii biegłego. Jeżeli nastąpiło radykalne obniżenie imitowanego hałasu, to
powodowy Skarb Państwa powinien podjąć działania zmierzające do zmiany
obszaru ograniczonego użytkowania. Z faktu dalszego istnienia tego obszaru
wynika bowiem, że nieruchomości położone na tym obszarze podlegają takiemu
oddziaływaniu, które uzasadnia odpowiedzialność za obniżenie wartości tych
nieruchomości.
Zarzut naruszenie art. 129 ust. 2 u.p.o.ś. przez niewłaściwe zastosowanie
oraz uznanie, że wolniejszy wzrost wartości nieruchomości powodów w stosunku
do innych nieruchomości stanowi „zmniejszenie wartości nieruchomości", o którym
11
mowa w tym przepisie polega na niewłaściwej interpretacji opisu zawartego w opinii
biegłego. Biegły wyraźnie wskazał, że nastąpił spadek wartości nieruchomości
powodów. Uzasadniając wielkość tego spadku wskazał, że nieruchomości położone
poza obszarem osiągają w tym samy czasie wyższą wartość niż nieruchomość
powodów. Jest to więc tylko opisowy sposób wskazania przyczyny niższej wartości
nieruchomości powodów, a nie inny rodzaj szkody. Szkoda powodów, wyliczona
przez biegłego sprowadza się do rzeczywistego uszczerbku w postaci niższej
wartości ich nieruchomości z tego tylko względu, że została ona zaliczona do
obszaru ograniczonego użytkowania.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39814
k.p.c.
orzekł jak w sentencji.
md