Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 1/12
POSTANOWIENIE
Dnia 4 lipca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kwaśniewski
w sprawie z powództwa Grupy E. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z.
przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki
o odmowę udzielenia koncesji,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 4 lipca 2012 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 8 lipca 2011 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 16 marca 2009 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki – po
ponownym przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wydania
koncesji na obrót paliwami ciekłymi – postanowił: uchylić decyzję z dnia 28
listopada 2007 r. (pkt I.); odmówić przedsiębiorcy GRUPA E. Spółka z o.o. z
siedzibą w Z. udzielenia koncesji na obrót paliwami ciekłymi (pkt II.). W podstawie
prawnej decyzji wskazano przepisy art. 145 § 1 pkt 5 w związku z art. 151 § 1 pkt 2
i art. 104 k.p.a. oraz art. 35 ust. 3 w związku z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 10
kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 ze zm.) w
związku z art. 50 pkt 2 oraz art. 56 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o
swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz.1095 ze zm.).
2
Wyrokiem z dnia 8 lipca 2011 r. Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c.
oddalił apelację strony powodowej od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów z dnia 30 czerwca 2010 r. oddalającego odwołanie
strony powodowej od decyzji Prezesa URE z dnia 16 marca 2009 r.
Wyrok Sądu Apelacyjnego strona powodowa zaskarżyła skargą kasacyjną.
Skargę oparto na obydwu podstawach określonych w art. 3983
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c.
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano, że skarga jest
oczywiście uzasadniona (art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.). Oczywista zasadność skargi
kasacyjnej – w ocenie skarżącego – wynika z:
1) “oczywiście” błędnej wykładni przepisu art. 33 ust. 3 pkt 3 Prawa
energetycznego przez przyjęcie przez Sąd drugiej instancji w zaskarżonym wyroku,
że fakt prowadzenia postępowania karnego z art. 23 ust 1 i ust. 5 ustawy z dnia 23
stycznia 2004 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw ciekłych i
biopaliw ciekłych (Dz. U. Nr 34, poz. 293 ze zm.) przeciwko pracownikowi podmiotu
wnioskującego o udzielenie koncesji na obrót paliwami ciekłymi stanowi przesłankę
do odmowy wydania wnioskującemu koncesji na obrót paliwami. Przesłanka
negatywna określona w art. 33 ust. 3 pkt 3 Prawa energetycznego musi istnieć w
dniu wydania decyzji w przedmiocie koncesji. Decyzja o przyznaniu koncesji stronie
powodowej została wydana przez Prezesa URE w dniu 28 listopada 2008 r., a w
tym dniu orzeczenie Sądu Rejonowego w S. z dnia 29 sierpnia 2007 r., nie było
prawomocne. Uprawomocniło się dopiero 30 listopada 2007 r.;
2) “rażącego” naruszenia przepisu art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. W ocenie
skarżącego w dniu wydania decyzji ostatecznej o udzieleniu stronie powodowej
koncesji na obrót paliwami nie istniała żadna nowa okoliczność istotna dla sprawy,
która mogłaby w świetle art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. stanowić podstawę do wznowienia
postępowania, a wznowienie postępowania bez podstawy wynikającej z tego
przepisu stanowi rażące naruszenie prawa. Sąd Apelacyjny w zaskarżonym wyroku
uznał, że jedyne przesłanki, jakie mogą powodować odmowę wydania koncesji, a
zatem są istotne dla rozstrzygnięcia postępowania w tym przedmiocie
skatalogowane zostały w art. 56 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej i art. 33 ust. 3 Prawa energetycznego. Jednocześnie Sąd Apelacyjny
uznał za uzasadnioną podstawę do wznowienia postępowania w sprawie wydania
3
takiej koncesji okoliczność, że przeciwko pracownikowi powoda toczyło się w dniu
wydawania decyzji o udzieleniu powodowi koncesji postępowanie karne z tytułu
przestępstwa związanego z prowadzoną przez powoda działalnością.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną strona przeciwna – pozwany Prezes
URE – wniosła o: I. wydanie postanowienia o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej
do rozpoznania, względnie o: II. oddalenie skargi kasacyjnej; oraz zasądzenie od
strony powodowej na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w
postępowaniu kasacyjnym według norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wykazanie oczywistej zasadności skargi kasacyjnej (art. 3989
§ 1 pkt 4
k.p.c.) wymagałoby przedstawienia tego, w czym wyraża się „oczywista zasadność”
skargi oraz argumentacji wykazującej, że rzeczywiście skarga jest oczywiście
uzasadniona. Chodzi tu o wykazanie kwalifikowanej postaci naruszenia prawa
materialnego lub procesowego polegającej na jego oczywistości widocznej prima
facie, przy wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 2008 r., II UK 38/08 – LEX nr 494134; z dnia 9
maja 2008 r., II PK 11/08 – LEX nr 490364). Sytuacja czywiście uzasadnionej
skargi kasacyjnej w rozumieniu przepisu art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. odnosi się nie
tylko do “oczywistości” zarzuconych uchybień, ale także do związanej z tym
zasadności wniosków skargi kasacyjnej. Nie spełnia tych warunków skarga
kasacyjna, która pomimo zasadności niektórych z jej zarzutów podlegałaby
oddaleniu na postawie przepisu art. 39814
k.p.c. wobec zgodności zaskarżonego
wyroku z prawem.
Nawet gdyby uznać za kontrowersyjne stanowisko zaskarżonego wyroku co
do zasadności decyzji odmawiającej udzielenia przedmiotowej koncesji na
podstawie art. 56 ust. 1 pkt 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w
związku z art. 33 ust. 3 pkt 3 Prawa energetycznego, to wskazana podstawa skargi
kasacyjnej nie wyłącza możliwości uznania, że wyrok Sądu drugiej instancji, którym
oddalono apelację strony powodowej od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów odpowiada prawu (art. 39814
k.p.c.). Z
4
pewnością bowiem – jak to zasadnie wywiedziono w odpowiedzi strony pozwanej
na skargę kasacyjną – nie jest oczywiście wadliwe rozstrzygnięcie Sądu pierwszej
instancji opierające się na ustaleniu zgodności z prawem zaskarżonej decyzji
odmawiającej udzielenia koncesji ze względu na ustalone przypadki wprowadzenia
do obrotu paliw niespełniających wymagań jakościowych, co uzasadniałoby
uznanie, że wnioskodawca w sprawie o udzielenie koncesji nie dawał rękojmi
prawidłowego wykonywania działalności koncesjonowanej. Taką bowiem
przesłankę odmowy udzielenia koncesji uwzględniano w dotychczasowym
orzecznictwie sądowym – (powołanym przez stronę pozwaną w odpowiedzi na
skargę kasacyjną), - co wykluczałoby uznanie, że interpretacja zgodna z
utrwalonym orzecznictwem jest wadliwa na zasadzie oczywistości w rozumieniu
przepisu art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. Z kolei podstawę wznowienia postępowania
administracyjnego w oparciu o przepis art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. należy łączyć nie
tyle z ujawnieniem skazania pracownika strony powodowej, co z ujawnieniem
przypadków wprowadzania przez powodową spółkę do obrotu wadliwych paliw.
Stwierdzając, że nie zachodzą przyczyny przyjęcia skargi, określone w
art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy postanowił zgodnie z art. 3989
§ 2 k.p.c.