II CZ 196/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-12-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 196/11
POSTANOWIENIE
Dnia 20 lipca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Kwaśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Anna Owczarek
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie z powództwa K. P. – M.
przeciwko „A. M.P.” – Spółce z ograniczoną
odpowiedzialnością w Warszawie, „A. L.” -
Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
oraz „F.- FABRYKA ARMATUR” Spółce z ograniczoną
odpowiedzialnością
o ustalenie nieważności umów,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 lipca 2012 r.,
zażalenia powódki na postanowienie o kosztach
zawarte w pkt II wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 maja 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Powódka zaskarżyła, zawarte w pkt II wyroku Sądu Apelacyjnego,
postanowienia zasądzające od powódki na rzecz każdej z trzech pozwanych
Spółek kwoty po 5 400 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego. Orzeczenie
to uzasadnił Sąd odwoławczy zastosowaniem zasady odpowiedzialności za wynik
postępowania, wyrażonej w art. 98, 99 i 108 k.p.c., wobec oddalenia apelacji
powódki.
Żaląca kwestionuje zasądzenie zwrotu kosztów po 5 400 zł na rzecz każdej
z trojga pozwanych i wnioskuje o zmianę zaskarżonego orzeczenia przez
zasądzenie od powódki na rzecz wszystkich pozwanych li tylko kwoty 5 400 zł.
W uzasadnieniu zażalenia wskazano na orzecznictwo dotyczące zasądzenia
kosztów na rzecz wygrywających proces współuczestników materialnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, współuczestnikom materialnym,
reprezentowanym przez tego samego profesjonalnego pełnomocnika procesowego,
sąd przyznaje zwrot kosztów w wysokości odpowiadającej wynagrodzeniu jednego
pełnomocnika (uchwała SN z dnia 30 stycznia 2007 r., III CZP 130/06, OSNC
2008/1/1; postanowienie SN z dnia 7 kwietnia 2011 r., IV CZ 142/10, niepubl.;
postanowienie SN z dnia 16 listopada 2011 r., V CZ 83/11, niepubl.). Taki sposób
rozstrzygnięcia o kosztach jest następstwem uprzedniego przesądzenia, że po
stronie wygrywającej spór istniało współuczestnictwo materialne.
Z takim charakterem współuczestnictwa nie mamy do czynienia w niniejszym
postępowaniu. Nie stanowi bowiem przesłanki współuczestnictwa materialnego
fakt wystąpienia po stronie pozwanej trzech spółek, przeciwko którym
powódka dochodzi ustalenia nieważności dwóch różnych umów i to zawartych nie
między tożsamymi stronami (por. postanowienie SN z dnia 21 czerwca 2007 r.,
IV CZ 37/07, niepubl.). Pierwsza z umów z dnia 14 października 2004 r., zawarta
bowiem została między powódką a pozwaną ad. 1 w przedmiocie wniesienia aportu
(k. 14 akt), natomiast stronami drugiej z umów z dnia 18 lutego 2005 r.
3
w przedmiocie przeniesienia własności nieruchomości są pozwana ad. 1 i pozwana
ad. 2 (k. 27 akt).
Ponadto, w odniesieniu do pierwszej z umów, powódka wywodziła
wystąpienie sankcji nieważności powołując się na błąd (k. 6), a odnośnie do drugiej
umowy na brak causy (k. 6).
W tej sytuacji nie można przyjąć wystąpienia po stronie pozwanej przesłanek
współuczestnictwa materialnego, określonych w art. 72 § 1 pkt 1 k.p.c., co
przesądza o braku podstaw do uwzględnienia zażalenia.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie
art. 39814
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.
md
POSTANOWIENIE
Dnia 20 lipca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Kwaśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Anna Owczarek
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie z powództwa K. P. – M.
przeciwko „A. M.P.” – Spółce z ograniczoną
odpowiedzialnością w Warszawie, „A. L.” -
Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
oraz „F.- FABRYKA ARMATUR” Spółce z ograniczoną
odpowiedzialnością
o ustalenie nieważności umów,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 lipca 2012 r.,
zażalenia powódki na postanowienie o kosztach
zawarte w pkt II wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 maja 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Powódka zaskarżyła, zawarte w pkt II wyroku Sądu Apelacyjnego,
postanowienia zasądzające od powódki na rzecz każdej z trzech pozwanych
Spółek kwoty po 5 400 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego. Orzeczenie
to uzasadnił Sąd odwoławczy zastosowaniem zasady odpowiedzialności za wynik
postępowania, wyrażonej w art. 98, 99 i 108 k.p.c., wobec oddalenia apelacji
powódki.
Żaląca kwestionuje zasądzenie zwrotu kosztów po 5 400 zł na rzecz każdej
z trojga pozwanych i wnioskuje o zmianę zaskarżonego orzeczenia przez
zasądzenie od powódki na rzecz wszystkich pozwanych li tylko kwoty 5 400 zł.
W uzasadnieniu zażalenia wskazano na orzecznictwo dotyczące zasądzenia
kosztów na rzecz wygrywających proces współuczestników materialnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, współuczestnikom materialnym,
reprezentowanym przez tego samego profesjonalnego pełnomocnika procesowego,
sąd przyznaje zwrot kosztów w wysokości odpowiadającej wynagrodzeniu jednego
pełnomocnika (uchwała SN z dnia 30 stycznia 2007 r., III CZP 130/06, OSNC
2008/1/1; postanowienie SN z dnia 7 kwietnia 2011 r., IV CZ 142/10, niepubl.;
postanowienie SN z dnia 16 listopada 2011 r., V CZ 83/11, niepubl.). Taki sposób
rozstrzygnięcia o kosztach jest następstwem uprzedniego przesądzenia, że po
stronie wygrywającej spór istniało współuczestnictwo materialne.
Z takim charakterem współuczestnictwa nie mamy do czynienia w niniejszym
postępowaniu. Nie stanowi bowiem przesłanki współuczestnictwa materialnego
fakt wystąpienia po stronie pozwanej trzech spółek, przeciwko którym
powódka dochodzi ustalenia nieważności dwóch różnych umów i to zawartych nie
między tożsamymi stronami (por. postanowienie SN z dnia 21 czerwca 2007 r.,
IV CZ 37/07, niepubl.). Pierwsza z umów z dnia 14 października 2004 r., zawarta
bowiem została między powódką a pozwaną ad. 1 w przedmiocie wniesienia aportu
(k. 14 akt), natomiast stronami drugiej z umów z dnia 18 lutego 2005 r.
3
w przedmiocie przeniesienia własności nieruchomości są pozwana ad. 1 i pozwana
ad. 2 (k. 27 akt).
Ponadto, w odniesieniu do pierwszej z umów, powódka wywodziła
wystąpienie sankcji nieważności powołując się na błąd (k. 6), a odnośnie do drugiej
umowy na brak causy (k. 6).
W tej sytuacji nie można przyjąć wystąpienia po stronie pozwanej przesłanek
współuczestnictwa materialnego, określonych w art. 72 § 1 pkt 1 k.p.c., co
przesądza o braku podstaw do uwzględnienia zażalenia.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie
art. 39814
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.
md