Pełny tekst orzeczenia

WYROK Z DNIA 1 SIERPNIA 2012 R.
III KK 221/12
Ponowne wydanie wyroku nakazowego po utracie mocy przez
poprzedni na skutek wniesienia sprzeciwu (art. 506 § 3 k.p.k.) jest
niedopuszczalne; sprawa w takim wypadku podlega rozpoznaniu na
zasadach ogólnych.
Przewodniczący: sędzia SN P. Hofmański.
Sędziowie SN: J. Dołhy, M. Gierszon (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy w sprawie Daniela W., ukaranego z art. 144 § 1 k.w.
oraz art. 431
ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi z dnia 26 października 1982 r. (Dz. U. 2007 r. Nr 70, poz.
473 ze zm.), po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535
§ 5 k.p.k. w dniu 1 sierpnia 2012 r., kasacji, wniesionej przez Prokuratora
Generalnego na korzyść ukaranego od wyroku nakazowego Sądu
Rejonowego w B. z dnia 9 czerwca 2011 r.,
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i sprawę p r z e k a z a ł do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w B.
U Z A S A D N I E N I E
Komisariat Policji w B. wniósł o ukaranie:
- Daniela W. za to, że: 1) w dniu 13 października 2010 r. około godziny 0,30
przy ulicy G. 10A w B. dokonał uszkodzenia roślinności, poprzez wyrwanie
kwiatów z rabaty znajdującej się przed wejściem do ww. bloku, o wartości
2
50 zł na szkodę Wspólnoty Mieszkaniowej – to jest za wykroczenie z art.
144 § 1 k.w.,2) w tym samym miejscu, czasie i okolicznościach spożywał
alkohol w postaci piwa w miejscu do tego niewyznaczonym – to jest o
wykroczenie z art. 431
ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i
przeciwdziałaniu alkoholizmowi.
- Dariusza L. i Dawida P. za to, że: w dniu 13 października około
godziny 0,30 przy ul. G. 10A w B. spożywali alkohol w postaci piwa w
miejscu do tego nieprzeznaczonym – to jest za wykroczenie z art. 431
ust. 1
ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.
Wyrokiem nakazowym z dnia 1 kwietnia 2011 r., Sąd Rejonowy w B.
obwinionego Daniela W. uznał za winnego popełnienia obydwu
zarzucanych mu wykroczeń i za to, w myśl art. 9 § 2 k.w. na podstawie art.
431
ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi wymierzył mu karę grzywny w kwocie 510 zł; Dariusza L. i
Dawida P. również uznał za winnych popełnienia zarzucanych im
wykroczeń i za to, wobec każdego z nich na podstawie art. 431
ust. 1
ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi,
wymierzył karę grzywny w wysokości po 300 zł.
Sprzeciw od tego wyroku, w ustawowym, określonym w art. 506 § 1
k.p.k., terminie wniósł tylko Daniel W. W pozostałej części, dotyczącej
obwinionych Dariusza L. i Dawida P., wyrok ten uprawomocnił się.
Wniesiony przez Daniela W. sprzeciw spowodował ponowne
skierowanie jego sprawy na posiedzenie, wyznaczone na dzień 9 czerwca
2011 r. W tym dniu Sąd Rejonowy w B. wydał kolejny wyrok nakazowy,
mocą którego uznał Daniela W. za winnego popełnienia zarzucanych mu
czynów, to jest wykroczeń z art. 144 § 1 k.w. i art. 431
ust. 1 ustawy o
wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi i za to, w myśl
art. 9 § 2 k.w. na podstawie art. 144 § 1 k.w. wymierzył mu karę grzywny w
kwocie 600 zł.
3
Wyrok ten, niezaskarżony przez strony, uprawomocnił się w dniu 22
czerwca 2011 r.
Kasację od tego wyroku, na korzyść obwinionego Daniela W., na
podstawie art. 110 § 1 k.p.w., wniósł Prokurator Generalny.
Zaskarżając ten wyrok w całości, zarzucił mu rażące i mające istotny
wpływ na treść orzeczenia naruszenie prawa procesowego, a mianowicie
art. 94 § 1 k.p.w. w zw. z art. 506 § 3 k.p.k., polegające na zaniechaniu
rozpoznania sprawy na zasadach ogólnych i wydaniu ponownego wyroku
nakazowego w sytuacji, gdy poprzedni wyrok nakazowy został zaskarżony
przez obwinionego Daniela W. wniesionym w terminie sprzeciwem i wniósł
o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy Sądowi
Rejonowemu w B. do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest zasadna w stopniu oczywistym. Zaskarżony nią wyrok
faktycznie wydano z rażącą obrazą przywołanych w jej zarzucie przepisów
prawa procesowego.
Jeden z tych przepisów, to jest art. 506 § 3 k.p.k., jednoznacznie
stanowi, iż w razie wniesienia sprzeciwu wyrok nakazowy traci moc; sprawa
podlega rozpoznaniu na zasadach ogólnych. Oznacza to, że zawsze
konsekwencją wniesienia sprzeciwu od wyroku nakazowego jest dalsze
rozpoznanie sprawy, w której ten wyrok wydano, na zasadach ogólnych.
Uchybienie temu obowiązkowi i ponowne wydanie wobec tej samej osoby,
na skutek jej sprzeciwu, kolejnego wyroku nakazowego, stanowi rażące
naruszenie tegoż przepisu art. 506 § 3 k.p.k. Pogląd ten
(niekontrowersyjny, skoro uwarunkowany kategorycznym brzmieniem
przywołanego przepisu), był już wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z
dnia 6 kwietnia 2006 r., II KK 9/06, Lex nr 182968 i uzyskał aprobatę w
piśmiennictwie (por. C. P. Kłak – Glosa do tego wyroku, OSP 2008, z. 7, s.
83). Równie niewątpliwe jak powyższe jest i to, że stosownie do treści art.
4
94 § 1 k.p.w., przepis art. 506 § 3 k.p.k. stosuje się odpowiednio do wyroku
nakazowego wydanego w toku postępowania w sprawach o wykroczenia.
W konsekwencji, samo skuteczne złożenie sprzeciwu od wyroku
nakazowego wydanego w tym postępowaniu powoduje również to, że traci
on moc, a sąd jest zobowiązany sprawę taką rozpoznać na zasadach
ogólnych.
Tymczasem zaskarżony wyrok tych regulacji nie uwzględnia, co
sprawia, iż rażąco narusza on obydwa przywołane wyżej przepisy. Wpływ
tej rażącej obrazy prawa na treść zaskarżonego wyroku jest ewidentny,
skoro przestrzegając te przepisy sąd nie wydałby w ogóle tego orzeczenia.
Stąd też należało uznać oczywistą zasadność rozpoznawanej kasacji.
Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy w B. sprawdzi przede
wszystkim terminowość wniesienia przez obwinionego sprzeciwu od wyroku
nakazowego z dnia 1 kwietnia 2011 r. Wprawdzie z treści zarządzenia z
dnia 13 maja 2011 r. wynika, że obwiniony wniósł sprzeciw w terminie,
niemniej jednak samo porównanie (dostępnych w aktach) dat: doręczenia
obwinionemu odpisu wyroku nakazowego (12 kwietnia 2011 r.) i wpływu
sprzeciwu do sądu (20 kwietnia 2011 r.) może świadczyć o tym, iż
obwiniony dokonał tej czynności procesowej już po upływie ustawowego
terminu.
Z tych wszystkich względów, orzeczono jak wyżej.